Gisteren zijn  we nog een keer op bezoek geweest bij Julius. Wat hebben we genoten!!! We werden weer super gastvrij ontvangen en we konden heerlijk met Julius knuffelen en met de andere fantastische puppy's  uit het nest en vele vele foto's maken! ;-)

 Julius gaf een hele show weg, was heerlijk actief en speels. Twee weken geleden kon hij nog maar net een beetje lopen, nu scheurde hij op zijn korte pootjes door de kamer! Hij is een lief klein dikkertje (nog geen 6 weken oud en meer dan 1600 gram!) met een hele dikke zachte vacht, totaal niet eenkennig en heerlijk aanhalig en...ach zo kan ik nog wel even doorgaan, hij is gewoon het einde! <3

We wilden maar een uurtje blijven om ons niet op te dringen en voor Johannes weer op tijd terug te zijn maar uiteindelijk was het  toch nog bijna anderhalf uur later tot we in de auto zaten. We konden ons gewoon bijna niet losrukken van al dat schattigs. 

Hier nog een paar plaatjes en een filmpje! ;-)

Helemaal in de wolken zijn we naar huis gereden. Wat voelen wij ons gelukkig dat we de kans hebben gekregen zo'n prachtig en lief hondje aan onze roedel toe te voegen. Hij is echt nog mooier en schattiger dan we durfden te dromen! :-)

Thuis werden we,  net als 2 weken geleden,  begroet door 5 compleet hysterische teckels. Helemaal door het dolle heen waren ze. Ze vraten me gewoon bijna op zo lekker vonden ze dan ik rook! We hebben ze maar even uitgebreid laten snuffelen en uitrazen, het kan nooit kwaad dat ze al vast een beetje aan zijn luchtje wennen! 

Gelukkig bleef Johannes dit keer aanval-vrij. Dat is toch duidelijk een combinatie geweest van diverse dingen. Hij heeft een paar dagen geleden nog een aanval gehad, we zitten nu op een frequentie van ongeveer eens in de 10 a 11 dagen. Dat is toch een stukje beter dan het een maand geleden was dus...hopelijk zet dat nog door. 

Vanmorgen zijn we lekker wezen wandelen in het bos met de hele roedel.  Dat was er met alle regen nog niet van gekomen dit jaar. Het was weer een spektakel van jewelste. Toen we in de auto wilden stappen bleek dat Gaab, toen hij laatst een nieuwe beschermhoes voor de achterbank geplaatst had, vergeten was de gordels terug te plaatsen van de honden. Dus daar stond ik onder de carport met 5 blije gillende teckels en lag Gaab op de kop op de achterbank op zoek naar 5 gordels die ergens onder de stoelen terecht waren gekomen. De buren zullen ons reuze lief gevonden hebben, ehum! 

Een paar minuten later zat gelukkig alles weer op de plek en konden we vertrekken.  We hebben weer een geweldig rondje gelopen waarbij we alleen maar 1 paard tegenkwamen (onze honden hebben het niet zo op paarden...dat zijn veeeel te grote honden ;-) ) Het was tevens een zeer avontuurlijk rondje want we moesten ook nog een stukje "zwemmen"...hoezo het heeft veel geregend? 

Toen we terugkwamen op de parkeerplaats kwam kennelijk net de plaatselijke hondenvereniging of zo eraan en werden er,  precies waar wij geparkeerd stonden,  een stuk of  20 hele grote honden uitgeladen. Daarvan werd ons 5 tal zo hysterisch dat ik ben blijven staan aan de ingang van de parkeerplaats en Gaab de auto is gaan halen. Terwijl we ze stonden in te laden  (het is nog best even een werkje, iedere hond, riem afhaken en gordel aan doen) kwam er achter ons nog een hele rij paarden voorbij. Opnieuw een reden voor een concert. Nou ja onze aanwezigheid ging niet onopgemerkt voorbij zullen we maar zeggen.  

Maar we hebben alle 7 genoten en we verheugen ons er enorm op dat we over niet al te lange tijd ook nummer 6 mee mogen nemen. Al zal die voorlopig met name in de buikzak zitten. :) 

Af en toe probeer ik een originele manier te  te verzinnen om de dieren te fotograferen. Zo had ik net schone dekens in het stapelbed gedaan en ik zag hoe mooi Tristan kleurde op de tijgerprint en legde er een tijger-knuffeldiertje bij. Hij is een bijzonder meewerkende kat als het op foto's aan komt, je kan met hem alle kanten op! ;-)

Het werden een paar hele schattige foto's! 

Enthousiast geworden bedacht ik dat ik ook nog twee "knuffel- teckeltjes" had. Leuk om misschien op dezelfde manier foto's van de honden te maken.....

Hoe naïef kan een mens zijn want NATUURLIJK begonnen ze allemaal meteen korte metten te maken met deze knuffeldiertjes. En ze pakten ze van elkaar af! Ik dacht dus dat de sessie een tamelijke mislukking was tot ik de foto's zag. Oh zo schattig die  gezichtsuitdrukkingen en die  lichaamstaal naar elkaar. Het vertelt gewoon een heel verhaal. Verdere tekst en uitleg is niet nodig.;) 

We hebben sinds een kleine maand een stapelbed voor de dieren in de studeerkamer staan daar waar eerder alleen 2 honden manden stonden. Het is een Ikea kinderbed wat Gaab heeft verbouwd (lager, korter en smaller gemaakt) Nu is er 2 keer zoveel plaats en dat was met 11 en binnenkort 12 dieren geen overbodige luxe. ;-) In de bovenste verdieping zit in het midden een ruimte zodat ook de honden naar boven kunnen.  Er wordt door alle dieren heel dankbaar gebruik van gemaakt!

Wat extra leuk is,  is dat zich sindsdien de meest uiteenlopende combinaties vormen.  De hele dag door wisselt dat en zo waren er weer vele fotomomenten. Hier een greep uit de combinaties. 

Dit is voor mij echt genieten!!!! 

Als iemand mij 10 jaar geleden zou hebben verteld dat ik nog eens 4 maanden op een pup zou wachten zou ik die waarschijnlijk niet hebben geloofd.  ;-) Ik ben nogal ongeduldig en impulsief en we hebben de meeste dieren binnen een dag ,nadat we hadden besloten er eentje te willen, gekregen. Maar het verstand komt kennelijk toch met de jaren en ik ben wat voorzichtiger geworden. 

Ook heb ik  oefening in geduld hebben gehad met onze 3 Maine Coons daar moesten we ook een week of 6 op wachten.  Op een hond was het langste wat we gewacht hebben 3 weken (met Marcus) en ik weet nog dat ik dat echt onvoorstelbaar lang vond! ;-) ) 

Met Julius was het natuurlijk eerst 2 maanden spannend of er een reutje voor ons bij zou zitten en nu is het 2 maanden wachten tot hij bij ons mag komen wonen. Maar ik geniet echt met volle teugen van deze tijd moet ik zeggen! Ik word een heel klein beetje gek van mezelf dat ik nergens anders aan kan denken, het houdt me zelfs soms 's nachts uit de slaap, maar verder is het gewoon super leuk om alle voorpret te hebben. 

Iedere ochtend is het eerste wat ik doe: Facebook checken of er misschien een nieuwe foto is van ons mannetje.  Ik ga helemaal uit mijn dak bij iedere nieuwe foto., het wordt nooit saai, het kan nooit teveel zijn. Geweldig om hem vanaf de eerste dag te zien ontwikkelen. Wat een prachtige en bijzondere ervaring, die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Verder zoek ik in mijn omgeving zoveel mogelijk "slachtoffers"om die foto's bij onder de neus te drukken. Collega's e.d. zullen we knettergek van me worden. Ik moet me gewoon inhouden om in winkels niet mijn smartphone te pakken en tegen wild vreemden te zeggen: KIJK!!!  En ik zal intussen misschien al "geblokt" zijn door een hoop mensen op Facebook. ;-) Daarnaast bekijk ik de foto's die we zelf gemaakt hebben afgelopen zaterdag steeds weer opnieuw en ben ze op allerlei manieren aan het bewerken. Zo hierboven en onder een van de pogingen om Julius al een beetje in een foto te krijgen met zijn toekomstige broertjes. :-)

We zijn ook steeds bezig met allerlei praktische voorbereidingen. Zo hebben we zijn bench al helemaal klaar staan. Er was precies nog een plekje voor hem in de bijkeuken. We hebben een extra camera geplaatst zodat we ze straks alle zes in de gaten kunnen houden, ook als we niet thuis zijn. 

We hebben een riem, een tuigje en een halsbandje gekocht (voor als het tuigje nog niet past) allemaal in het geel van hetzelfde merk als die de andere hondjes hebben ( Reddingo) . Ik heb zelfs al een paar speeltjes voor hem gekocht. Tegen beter weten in natuurlijk, daar mag hij straks van de rest toch niet meer spelen. Ik had ze in zijn bench gelegd maar Thomas ging ze meteen bewaken en en ze kregen er al bijna ruzie om! (das altijd met nieuwe speeltjes, die zijn gewoon te mooi, die moeten gefaseerd worden geïntroduceerd en sommige blijven altijd "TE" mooi! ;-) )

Zojuist heb ik een puppy-buikzak besteld. We hadden al jaren een puppy rugzak en daar hebben ze ook alle 5 in meer of mindere mate in gezeten maar meestal deed ik dat ding op mijn buik als ik alleen liep want op de rug is griezelig omdat je ze tenslotte niet in de gaten kan houden . Alleen paste dat ding eigenlijk niet zo goed op je buik, dus ik dacht nu; Julius krijgt gewoon zijn eigen buikzak!! Grappig genoeg is die ook geel!

 Hier nog een plaatje van Johannes in de rugzak uit 2011.  Ik loop hier achter Gaab, die 'm om heeft,  en dan is die super, maar ik verheug me nu op een echte buikzak! :-) 

En zo gaan we de komende weken doorkomen. Steeds bedenk ik wel weer iets wat ik kan doen of aanschaffen ter voorbereiding van..... En ik tel de weken en dagen af maar geniet nu al met volle teugen!! 

Sorry mensen als jullie de komende tijd stapel en stapel gek van me worden (nog erger dan normaal) maar als je dit plaatje (van afgelopen maandag, hij was hier precies 4 weken) ziet is toch alles verklaard! ;-) 

Diverse lieve mensen hebben me de laatste tijd gevraagd hoe het nu met Johannes is. Dus tijd voor een kleine update. Het is nog steeds niet helemaal hoe het moet zijn. We hebben met de feestdagen natuurlijk wat extra spannende dagen achter de rug want zaken als bezoek en drukte zorgen sneller voor een aanval.  Met het tweede kerstdiner was het dan ook raak.  Oud en Nieuw ging verrassend genoeg aanval-vrij voorbij maar op 2 januari kreeg hij er weer eentje. Het vervelende is dat hij tegenwoordig vaak gaat clusteren, dus meerdere aanvallen die elkaar opvolgen. We krijgen hem daar steeds wel uit met Stesolid maar dat heeft op zichzelf vaak weer allerlei  bijwerkingen. 

Voor dat hij voor het eerst ging clusteren, eind oktober,  had hij gemiddeld een aanval in de 2 weken. Nu zitten we gemiddeld op een aanval per  week. Sinds 3 januari krijgt hij weer een andere dosering van de  medicijnen. We hebben de Pexion teruggebracht tot een kwart per keer en de Phenoral opgevoerd tot een kwart. Sinds de medicijnen is hij onrustiger dan voor die tijd en wij hopen dat die onrust komt door de Pexion (het is een bijwerking volgens de bijsluiter) vandaar dat we die willen afbouwen om te kijken of dat verschil maakt.  

De laatste aanval was afgelopen zaterdag. Nadat we bij Julius hadden gekeken besloten we, helemaal in de feeststemming,   even lekker te gaan lunchen in het centrum van Leiden. Dat was super gezellig maar we waren hierdoor wel wat langer weg dan we normaal maximaal aanhouden (een goed half uur) en anders krijgen de honden tegen half twee eten en we waren nu pas om 2 uur thuis. Daarnaast namen we natuurlijk de meeste interessante luchtjes mee naar huis. Gevolg was dat de honden een beetje erg door het dolle heen waren toen we thuis kwamen. En Johannes die al 10 dagen geen aanval gehad had  kreeg helaas na een uurtje een flinke toeval. meteen gevolgd daar een tweede. 

We hebben hem weer Stesolid gegeven en daarvan waren de bijwerkingen dit keer echt extreem. Naast continue omvallen, heel duizelig, en af en toe verlamming aan zijn achterpootjes was hij heel erg onrustig en hyperactief.  Hij bleef maar heen en weer lopen en rennen (waarbij hij dus de hele tijd omviel)  en stond steeds voor gesloten deuren te piepen, heel obsessief gedrag.  Gaab heeft geprobeerd of hij wilde wandelen om te kijken of hij daarmee wat van die energie kwijt kon raken. Dat ging goed tot aan het einde van de straat, toen viel hij weer om en kon zijn achterpoten niet meer gebruiken (verlamming heeft te maken met de post- ictische fase, die na een aanval intreed) dus kon Gaab hem naar huis dragen. 

Die bijverschijnselen van de Stesolid hielden echt uren aan. Na een paar uur zaten we aan het bureau een computerspelletje te doen en we hadden een bakje met nootjes en Johannes wilde ook een nootje...of beter al die nootjes...Ze krijgen hier echt nooit iets van ons bord of iets dergelijks  en er wordt ook echt nooit geschooierd maar hij bleef piepen en gillen en hij wilde PERSE op het bureau waar die nootjes gestaan hadden. Heel bizar gedrag. 

We hebben hem uiteindelijk uit pure wanhoop op het bureau gelaten en toen hij overtuigd was dat de nootjes er niet meer waren (die hadden we meteen weg gezet)  is hij daar  op in slaap gevallen (Wij zaten er allebei bij uiteraard) Hij stortte echt bijna uitgeput in elkaar! De rest van de avond ging het wel maar die hele nacht was er weer gepiep en geblaf.  Vanaf zondag is het gelukkig weer normaal. 

Buiten de aanvallen is hij vrolijk, vol energie, hij eet goed, ziet er gezond uit noem maar op, gelukkig. De nieuwe dosis van de medicatie moeten we een maand blijven geven om te kunnen bepalen of het verschil maakt. Afwachten dus maar weer! 

Gisteren was het dan eindelijk zover! We gingen Julius ontmoeten!!! In onze stress om zo steriel mogelijk weg te gaan, waarbij we bijvoorbeeld onze nieuwe en gedesinfecteerde schoenen pas buiten aan hebben gedaan vergaten we de camera die al sinds vrijdagavond bij de voordeur hing te wachten. Dus konden we, nadat we 5 minuten op weg waren,  weer terug naar huis, want er moesten natuurlijk wel foto's gemaakt worden! :-) (We hadden er slechts een kleine 250 uiteindelijk) 

Gelukkig konden we goed doorrijden en waren we niet heel veel later dan de afgesproken tijd in Oegstgeest. Daar werden we gastvrij ontvangen met koffie en beschuit met muisjes.  We hebben eerst even rustig onze koffie gedronken zodat moeder Phebe even aan onze aanwezigheid te laten wennen,  want die was natuurlijk nog heel beschermend naar haar,  nog net geen vier weken oude,  kroost. Na de koffie ging de werpkist open en daar was hij dan!!! ONZE JULIUS!!! 

En wat was hij MOOI!!!!! En LIEF!!!! Oh zo heerlijk super zacht en rond (hij weegt met zijn bijna 4 weken al 1060 gram, ter vergelijking..Johannes woog met 7.5 week 1100 gram!! ;-)) en met prachtige lange oortjes waar net de eerste krulletjes in verschijnen. Het is een DROOM echt waar!!! 

We hebben heerlijk zitten knuffelen en foto's gemaakt, gefilmd en nog meer geknuffeld. De volgende foto's, een hele kleine greep,  spreken voor zich!

Wat hebben we genoten!! Over een paar weken gaan we nog een keertje kijken, ik verheug me nu al! Dankjewel Dana voor de gastvrijheid! <3

Net thuis van boodschappen doen en 5 teckels die op de boodschappentassen afrennen! Als je niet uitkijkt zitten ze er in en beginnen ze aan de inhoud. Mattheus had dit keer een lege tas te pakken!

De tas moest onmiddellijk mee naar het stapelbed! Lucas wilde ook wel een tas maar nee, het was echt Matties tas!

Hup...mee in de mand!

Hij kroop meteen ONDER de tas!!

Tristan kwam ook even kijken. Je ziet Mattie een houding aannemen van: Ga weg bij mijn tas!!!

Maar Tristan was toch niet erg geboeid door de tas. 

Terwijl ik foto's aan het maken ben denk ik; Wat ben jij toch onder die tas aan het doen???

En wat blijkt? De tas is alleen voor camouflage, onder zijn zelfgemaakte tentje heeft hij hele stoute plannen met het dekentje!!!! Een typische streek van Mattheus, ha ha ha ha ha!!!! 

Aanstaande zaterdag is het zover, dan gaan we onze Julius in levende lijve bewonderen!! En we weten al wie het zal worden! Deze prachtige chocotijger zal ons roedeltje komen versterken! :) 

Ik had eigenlijk bijna vanaf de eerste foto al zo'n gevoel van: Ja, dat is 'm!! En niet eens omdat ik hem perse de mooiste vond maar ik merkte dat iedere keer weer mijn blik naar deze pup ging! (op de foto hieronder links)

Telkens had ik weer dat gevoel van: "Die daar, dat is Julius!"  Ik heb me verder naar de buitenwereld op de vlakte gehouden. Wij hadden niet de eerste keuze dus het was allemaal even afwachten.  Toch kon ik het niet laten intussen steeds op zoek te gaan naar de foto's van specifiek deze. Ik had van Facebook en van de site van de fokker waar Julius vandaan komt en waar prachtige foto's van dit nestje opstaan ( www.io-vivat.com) stiekem al een aantal foto's gegapt van alleen deze pup; AMICI ARLEQUIN D'AMANI heet hij officieel op zijn stamboom.  

Toen we gisteren hoorden dat Amici ook voor ons beschikbaar was stonden de tranen me letterlijk in de ogen van blijdschap! Op dat moment ging nog wel even mijn verstand spreken. Moet ik mijn keuze nu echt al wel maken? Moet ik niet nog even wachten tot zaterdag tot we hem ook hebben gezien? 

Maar ik ken mezelf, hij zit al in mijn hart en dit voelt gewoon goed.  Al jaren roep ik tegen Gaab: "Ik wil ook  een gespikkelde chocoladeteckel!" (Ik wist in het begin niet dat ze officieel "chocotijgers heten en toen ik in 2010 voor het eerst een foto hiervan zag was dit mijn omschrijving ;-) ) 

En we kunnen ons geluk niet op, we krijgen een "gespikkelde chocolade teckel "!!!!! ;-) 

Het jaar is heel goed begonnen! :-)  Nu aftellen tot zaterdag..nog 3 nachtjes slapen!!!