Thomas gaat heel hard achteruit. Hij wordt over 4 maanden 15  jaar en lijdt al zo’n twee jaar aan dementie en we zien hem nu bijna per dag achteruit gaan.
Hij blaft hele nachten door, al maanden en wat we ook doen niets helpt. Zijn stem is intussen overdag bijna weg, dan komt er alleen wat schor gekras uit maar ’s nachts weet hij ‘m nog te vinden. Wij horen hem niet in de slaapkamer maar ik heb vreselijk met te doen.

Overdag is hij regelmatig vreselijk in de war. Hij gaat de laatste dagen steeds bij de schuurdeur staan als hij naar binnen wil.  Of hij snapt niet dat wat er moet gebeuren als we weg gaan of naar bed en de rest allemaal netjes in hun bedje kruipt staat hij te blaffen voor de deur naar de woonkamer. Andersom als we zondag avond aan het kammen zijn blaft hij dat hij naar zijn bed wil. Als we hem daarheen laten blaft hij omdat hij daar weg wil. Er is geen oplossing tot we allemaal weer op de bank zitten voor de televisie.

Met bezoek is hij ineens ook helemaal in de war. Vroeger vloog hij op de visite af om bij bekenden in uitzinnige vreugde uit te barsten of om onbekenden de stuipen op het lijf te jagen door eerst om aandacht te vragen en als hij dat kreeg uit te vallen in kei harde  blafsalvo’s. Tegenwoordig gaat hij of zielig bibberend in de keuken zitten of blaft dat hij naar zijn bench wil (en als hij daar is blaffen dat hij daar weg wil.)

Vorige week vloog Julius hem aan omdat hij scheef naar hem keek of zo. (Die heeft een vreselijk kort lontje) Normaal geven alle honden zich meteen over en dan is het klaar maar Thomas was kennelijk even vergeten dat hij al jaren niet meer de roedelleider is en die ging terugvechten. Gevolg een grote “barfight” hier waarmee bijna alle honden mee gingen doen en arme Thomas kreeg een vreselijk pak slaag van Julius waarbij er zelfs wat bloed vloeide wat ik bijna nooit heb meegemaakt.  De laatste “barfight”was ook zeker 1 of 2 jaar geleden.

Hij bibbert en trilt regelmatig. We kunnen niet achterhalen waarom maar op advies van de dierenarts geven we hem bijna dagelijks pijnstillers. Hij heeft artrose, heeft flinke staar, 1 teelbal die mega groot is en hij drinkt af en toe zoveel water alsof hij 3 weken naar de woestijn wil. Hij wordt steeds langzamer met eten en minder enthousiast over lekkertjes. Hij krijgt wel 2 keer zoveel eten als de rest want anders valt hij af.  Ook is hij niet meer zindelijk en plast met grote regelmaat in huis.

Hem helemaal laten doorlichten doen we niet want we willen zijn leven niet kunstmatig verlengen terwijl hij mentaal steeds meer en meer aftakelt. We hebben dit eerder bij de hand gehad met Willemijn.  Zij werd ook heel erg dement maar we konden die knoop niet doorhakken. Zij blafte ook hele nachten door. (Dit is iets typisch bij dementie dat het dag/nacht ritme verstoord raakt) Toen hoorden we het wel en hebben dus zelf ook iets van een jaar niet fatsoenlijk geslapen .  Ze werd incontinent, zelfs met poepen en lag dan in haar eigen poep. Als we haar wilden schoonmaken werd ze boos want ze herkende ons soms niet meer. Maar er waren ook momenten dat ze gezellig bij je kwam liggen of je ineens wel herkende en vrolijk kwispelend op je af kwam. Achteraf hebben we echter vastgesteld dat we te lang gewacht hebben en ons voorgenomen dat niet meer te doen. Maar we dreigen wel in dezelfde situatie te belanden....

Overdag kan hij zo vast slapen dat hij nergens op reageert en ik ben me al regelmatig rot geschrokken. Als hij dan wakker wordt ben ik tegelijk opgelucht en teleurgesteld. Want wat zou er mooier voor hem zijn als hij gewoon rustig zou kunnen inslapen en niet meer wakker worden?
 
In de praktijk komt deze beslissing bijna altijd op ons neer en ik vind het vreselijk. Iedere keer weer. Je wilt niet te lang wachten maar het ook zeker niet te vroeg doen.

De dierenarts zegt wacht niet meer te lang. Hou in de gaten of zijn goede momenten zijn slechte momenten nog overtreffen. Dat gaan we doen. Ik ga hem goed observeren de komende tijd. Ik ben op zich heel nuchter in deze dingen. Als je oud bent ga je dood. Dat is niet erg dat hoort bij het leven.  Erg is jong dood gaan, een leven wat met meer dan 30 of 40 jaar wordt ingekort zoals we bij mijn moeder hebben meegemaakt of bij Johannes die maar 4 jaar mocht worden of bij diverse andere van onze dieren die veel te jong gestorven zijn. Bijna 15 is een prachtige leeftijd voor een hond. En hij heeft een prachtig leven gehad denk ik.
​
Dat betekent niet dat ik niet verdrietig zal als het zover is zijn integendeel ik zit al bijna te huilen bij het idee.
Advies heb ik ook niet nodig en ook geen goed bedoelde tips. Ik wilde alleen maar even mijn gedachten met jullie delen. Enerzijds helemaal in de wolken van allemaal puppy en kitten geluk maar aan de andere kant deze zorg….want hoe laat is het lieve Thomas?……

Een kleine 3 weken geleden liepen Gaab en ik bij de Praxis. Ik verveelde me een beetje terwijl ik achter Gaab aansjokte en op mijn telefoon zat op Facebook te kijken. En toen zag ik deze foto.
Als door de bliksem getroffen bleef ik staan kijken en liet m aan Gaab zien en zei “LOOK!!”. “Schattig” zei hij “niet te koop hopelijk? “ Nou dacht ik dat zal toch niet maar ik ben het meteen gaan vragen en ja dus!! Ik hoopte ergens nog (en aan de andere kant heeeeel erg niet) dat het een teefje was maar nee. Dan is hij van mij dacht ik!!! Gaab bleef maar nee zeggen, de hele middag heel vervelend ;)
Maar uiteindelijk werd het toch ja. “Maar” zei hij “dat is het dan hoor 10 is echt de max!!!” Ik beloofde het.

De volgende dag zag ik dat zijn broertje, en die ik ook zo vreselijk leuk vond de dag ervoor nog gereserveerd was, toch weer beschikbaar was en  ik dacht: “Ook van mij!!” Al heel lang wilde ik graag een keer 2 pups tegelijk 2 broertjes uit 1 nestje en hier werden zomaar twee beeldschone pups met uniek kleuren en tekening op een presenteerblaadje aangeboden!  Gaab was een beetje in shock dat maximaal 10 toch 11 bleek te zijn maar gelukkig hij ging nog eens overstag en zo zijn er gisteren deze twee geweldig mooie en lieve pups bijgekomen!