We hebben besloten om de sterilisatie van Lola nog even uit te stellen. We vertrouwen het nog niet dat ze helemaal is opgeknapt. 

Terwijl ik me zorgen maak om Lola en probeer om te gaan met de teleurstelling dat er  geen kittens komen,  zorgt Julius gelukkig voor de vrolijke noot! 

Het is zo'n blije kleine (grote ;-)) knuffel! Hij is razend slim en leert heel snel! Zo is hij intussen echt praktisch zindelijk, op een enkel ongelukje na. Dat heeft wel tot gevolg dat ik vaak en  eindeloos in de tuin ben met hem. Meneertje heeft feilloos door dat hij naar buiten mag als hij voor de deur gaat staan blaffen en hij begint dat nu ook te doen als hij helemaal niet moet poepen of plassen maar gewoon zin heeft om in de tuin te spelen. Of, wat ook vaak gebeurt, hij meldt zich om iets te doen en vergeet wat dat was zodra hij in de tuin is en een mooie steen, tak, schelp of...kat vindt om mee te spelen! ;-)

Verder leert hij ook steeds meer. Het lopen aan de lijn gaat stapje voor stapje vooruit. Hij kan op commando allerlei dingen als stenen en stokken loslaten, tenzij het te mooi is dan is er wat overreding nodig.  Hij kan keurig op commando 'zit",   "af" en "kom" en ook "blijf" gaat  steeds beter.  Ik heb maandag een filmpje gemaakt van zijn "kunsten";-)

Afgelopen weekend kwam de fokker van Julius, Dana haar uitgevlogen kroost bezoeken! Dat was zo schattig. Bij het binnenkomen kwam Julius die net wakker was geworden op haar en haar man Gerard aflopen...snuffelde eventjes heel rustig en misschien zelfs een beetje timide en ineens viel het muntje. Hij ging helemaal uit zijn dak!!! 
Het was heel gezellig! Ze hebben lekker met hem kunnen knuffelen en kunnen zien dat Julius zich hier intussen helemaal thuis voelt en een eigen plekje in de roedel heeft gekregen. 

Op deze lieve foto is te zien dat weer afscheid nemen volgens mij nog niet zo makkelijk was . <3 Maar Dana, jullie komen gewoon nog eens terug om deze kleine hartenbreker te knuffelen! 

Het was trouwens wel duidelijk te merken dat wij maar weinig bezoek krijgen  en dan helemaal niet van mensen die de honden niet kennen. Julius en Johannes waren de enigen die niet blaften. 

Mattheus was het ene moment vriendelijk en nieuwsgierig maar bleef om de paar minuten een blafsalvo geven. (Zo'n heeeel hard schel blafje waar je trommelvliezen van trillen!) Zo vreemd alsof hij iedere keer weer opnieuw dacht: He deze mensen ken ik niet!! Thomas en Marcus vraten ze eerst bijna op en bleven daarna bij iedere verdachte beweging in hun ogen tekeer gaan. Lucas is niet zo zeer waaks maar blaft als hij blij is ook non stop als je hem niet het zwijgen oplegt dus het horen en zien moet onze bezoekers zijn vergaan....ons wel in elk geval! ;-) 

Na een bezoekje van anderhalf  uur heeft het hele stel de rest van de dag op apegapen gelegen! Dat was dus een hele rustige zondagmiddag voor ons ;-)

We zijn anderhalve week verder sinds we te horen hebben gekregen dat Lola giardia-drager lijkt te zijn. Ik heb de teleurstelling dat er geen nestje komt nog niet helemaal verwerkt,  Lola knapte eerst heel snel op en was vervolgens een paar dagen later weer heel ziek,  Uitgerekend die ochtend sloot ik haar per ongeluk op in onze slaapkamer. Het tafereel wat ik aantrof toen ik thuiskwam zal ik lezers van deze blog verder besparen. Laten we het er maar op houden dat ik eindeloos aan het schoonmaken en wassen ben geweest en we afscheid hebben moeten nemen van een wit hoogpolig kleed. 

Ik heb haar wederom doodziek meegenomen naar de dierenarts die zich toch wel wat zorgen begon te maken. Ze heeft weer een injectie tegen de misselijkheid gekregen en ze zit aan de antibiotica. Sindsdien gaat het eigenlijk wel weer goed maar het is nog te vroeg om opgelucht adem te halen want we moeten nog even afwachten of het ook weg blijft. Als ze zich goed blijft voelen wordt ze donderdag gesteriliseerd.  Als het weer terugkomt wordt er bloed geprikt en foto's gemaakt want dan is er waarschijnlijk iets ernstigers aan de hand. 

Met Tristan zijn we er nog niet helemaal uit. We denken er nu over om hem chemisch te laten castreren. Er is een goeie kans dat hij dan na verloop van tijd gewoon weer zou kunnen dekken (mochten we toch besluiten er nog een poes bij de zetten) en tot die tijd heeft hij dan geen last van zijn hormonen. Nadeel is dat het nogal wisselend schijnt te zijn hoe lang de onvruchtbaarheid duurt. Het kan een half jaar zijn maar ook 2 tot 4 jaar jaar en het zou ook kunnen dat hij onvruchtbaar blijft.  Maar het zou ons wel even de kans geven om na te denken wat we nu willen doen. 

Zojuist heb ik de hele website omgebouwd. Een cattery met alleen castraten slaat tenslotte nergens op dus er moest even wat mee gebeuren. Ik vind het wel leuk om 'm voorlopig aan te houden. Wie weet wat de toekomst nog brengt......

Maar de verloving tussen Tristan en Lola is in elk geval uit :( 

Lola is ziek. Niet eten, koorts, overgeven, heel erg diarree. We zijn net naar de dierenarts geweest. Ze heeft hoogstwaarschijnlijk een virus maar we hebben voor de zekerheid ook nog een giardia-testje laten doen. Ik was er dit keer niet eens nerveus voor, met giardia hebben ze tenslotte geen koorts. Maar....ze testte positief. 

Ik ben vreselijk verdrietig en teleurgesteld want dat betekent het einde van mijn prachtige nestje Maine Coons. Ik heb in september gezegd dat als we nog 1 positieve giardiatest zouden hebben ik mijn fokplannen aan de wilgen hang.  Ik wil verantwoord een nestje fokken maar nu blijkt dus dat Lola drager is van giardia en dat dat bij een lagere weerstand dus steeds weer de kop opsteekt. Dat wil ik niet riskeren. 

Ongelooflijk dit. Ik had me er zo op verheugd en dacht echt dat we er af waren. Ik had komende week een afspraak willen plannen voor de echo's en bloedonderzoeken in april waarna, als dat allemaal goed geweest was, we Lola zouden laten stoppen met de pil.  We hoopten dan op een nestje in de zomer. Maar het mocht niet zo zijn kennelijk. 

Ik ga mijn verantwoordelijkheden nemen en met pijn in mijn hart een afspraak maken voor de castratie en sterilisatie van Tristan en Lola. Eerst moet ons meisje echter maar even opknappen. 

Wat is dit verschrikkelijk balen!!! :(

Julius is morgen 3 weken bij ons!  In de week sinds mijn laatste blog is er alweer een hoop veranderd! Het belangrijkste is dat hij sinds afgelopen nacht naar de bijkeuken is verhuisd en als een grote hond bij zijn broers slaapt (in zijn eigen bench).  De eerste nacht is geweldig gegaan. Ook overdag is hij nu op zijn gemak in de bench. Hij gaat zonder morren in en gaat lekker liggen slapen. 

Intussen is hij ook volledig in de roedel opgenomen en wordt hij door iedereen geaccepteerd. Altijd een heerlijk moment!! Thomas ging dit keer als laatste overstag. Die had toch wat moeite met hem in het begin en deed een aantal keren heel lelijk. Ik denk dat hij hem een beetje bedreigend vond omdat hij toch een stuk brutaler is dan voorgaande pups. Maar intussen heeft ook hij vrede met het nieuwe roedellid.  

Julius groeit als kool, ik weet echt niet wat ik meemaak. Toen we hem zaterdag 3 weken geleden haalden woog hij 2700 gram. Vanmorgen woog hij een kg meer!!! Alleen sinds maandag zit er alweer 300 gram bij. Ik ben gewend dat ze 100 tot 200 gram in de week aankomen maar met 500 gram per week gaat Julius eerder richting Deense dog dan dwergteckel ha ha ha! ;) 

Met de zindelijkheid gaat het erg op en neer. Er zijn dagen met weinig tot geen ongelukjes waarop hij zich keurig netjes meldt en wij inwendig juichen omdat we denken dat hij het helemaal begrijpt en dan zijn er dagen dat het 15 keer fout gaat en het lijkt of alles die dag eindigt in de kamer. Ik kwam net terug van wandelen, heb de riem nog niet af of hij gaat DIRECT in de hal zitten poepen! Tja! ;)  

Dagelijks train ik hem in de buurt van het strand zodat hij veel mensen en andere honden ziet en hij blaft nergens naar (zelfs niet naar paarden, WAUW!!! ;-))  en hij vindt iedereen lief en niets eng! Non stop heeft hij bewonderaars en net als wij vinden heel veel mensen zijn kleur en tekening helemaal geweldig! Veel mensen geloven bijna niet dat hij ook een teckel is! ;) 

Lopen vindt hij echter nog steeds erg dom. Waarom zou je lopen als je met een takje kan spelen? Dus het is 3 stappen lopen en dan weer op de grond liggen. Soms trekt hij een vrolijk sprintje maar na 5 meter gaat hij weer vol in de rem! We blijven gewoon oefenen.  Als de anderen erbij zijn dat loopt hij probleemloos dat vindt hij wel leuk! :) 

Intussen is hij ook in de leer voor fotomodel en dat gaat al heel goed. ;-) Hij is ook zo beeldschoon, ik kan het niet laten en pak steeds weer de camera. Vanmorgen eindelijk een groepsfoto gemaakt waar ik echt tevreden mee was! :) En natuurlijk nog een paar plaatjes van alleen de mooie mol! ;)

Het valt ons op dat Johannes het erg goed met Julius kan vinden. Die kunnen samen eindeloos spelen. 

Sowieso gaat het met Johannes heel goed. Zijn aanvallen zijn minder vaak en minder hevig. Maar nog wel net zo belangrijk; sinds we gestopt zijn met de Pexion is hij vrolijker en rustiger! 

Als hij een aanval heeft leggen we hem apart in een kamer en laten we hem helemaal alleen, zo min mogelijk impulsen en zo veel mogelijk stilte lijken te helpen. Voorheen bleven we er zelf altijd bij, het voelt nogal tegennatuurlijk om gewoon bij hem weg te lopen als hij stuiptrekkend op de grond ligt maar we merken echt verschil dus doen we dat (we gaan uiteraard af en toe heel zachtjes kijken hoe het gaat) We geven hem ook geen Stesolid meer, althans we proberen dat echt te vermijden,  want dat doet net zoveel kwaad als goed hebben we de indruk. 
We maken ons wel wat zorgen over hoe het straks met de vakantie gaat, dan is het afzonderen van hem als hij een aanval heeft toch wat lastig in de caravan. Maar goed dat zien we dan wel weer. Voor nu zijn wij vreselijk dankbaar dat het beter gaat en zien we de toekomst wat hem betreft weer wat optimistischer tegemoet!! 
Kortom allemaal positief nieuws vandaag over ons zorgenkindje en onze baby! :)