Mijn zusje is 2 nachtjes komen logeren met mijn neefje en haar 16 weken oude Grand Basset Griffon Vendeen.;Oscar. Julius en Oscar hadden elkaar nu 3 keer eerder ontmoet en die waren vanaf het begin vriendjes. 

Julius is maar 3 weken ouder dan Oscar en ze ontmoetten elkaar voor het eerst toen ze 11 en 8 weken oud waren, ze waren toen vrijwel even groot. Toen Oscar 11 weken was is hij hier geweest en voorgesteld aan de hele roedel.  Met name Mattheus en Johannes waren niet erg gecharmeerd van deze toen al iets grotere indringer. 

Ook toen we een paar weken later met de jongste 3 naar mijn zusje gingen voor een paar uurtjes  werd er non stop geblaft. Johannes pakte hem al zijn speeltjes af en Mattheus beet hem in de neus toen Oscar per ongeluk  tussen mij en Mattie in ging staan. 

We waren dus allemaal best een beetje gespannen voor deze logeerpartij want konden we ook nog gezellig met elkaar kletsen of zouden er 3 dagen gevuld worden met het gegil en geblaf van 6 teckels?  

Het viel ons echter erg mee. In eerste aanleg werd er weer eindeloos geblaft  door name Mattheus en Johannes.  Grappig genoeg waren Thomas, Marcus en Lucas er eigenlijk wel ok mee zolang Oscar maar niet in de buurt kwam als zij mij lagen. 

Mattie en Johannes was echter een ander verhaal. Julius is normaal gesproken hun speel kameraadje maar nu wilde Julius alleen maar met Oscar spelen. Dus waren zij jaloers!!! En iedere keer als de twee pups aan het spelen waren (en dat was vaak! ;-)) gingen zij ontzettend tekeer. Johannes wilde stiekem ook wel meespelen met Julius en Oscar. Oscar is intussen echter meer dan 2 keer hun formaat en Johannes vond hem eng. Dus dan ging hij er  kwispelend maar wat onzeker bij staan en zodra Oscar een beweging maakt die Johannes bedreigend vond beet Johannes hem heel geniepig in een klein velletje en ging er weer vandoor.

Oscar  werd af en toe een beetje te enthousiast en was wat onhandig tijdens het spelen en dan deed hij Julius zeer. Dat was dom. Als Julius gilde kwam de hele roedel hem helpen en meerdere keren hebben we gezien dat Oscar luid loeiend (dit ras maakt een vreselijk grappig maar kei en kei hard loeiend geluid tijdens het blaffen) door de kamer of tuin rende met een hele roedel teckels gillend achter hem aan. :D 

Dus zo nu en dan werden we knettergek van de herrie maar we hebben ook wel verschrikkelijk gelachen! 

Het werd echter wel steeds ietsje rustiger, en er waren gelukkig ook momenten dat ze allemaal lagen te slapen.  ;-) Op de laatste middag heeft Oscar zelfs even met Mattie gespeeld. We hebben er dus alle vertrouwen in dat dit op termijn wel goed gaat komen! En Oscar en Julius lijken echt vrienden voor het leven!

Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven over onze jongste telg.  Maar we genieten nog steeds met volle teugen van deze heerlijke vent!  <3 Het is wel een hele echte teckel hoor, op het gebied van eigenwijs zijn wint hij het misschien wel van het hele stel hier! Hij weet donders goed hoe hij heet en hij weet ook alle basis commando's maar hij is werkelijk een ster in je COMPLEET negeren!!! "Julius kom!" "Ja ja vrouwtje ik kom zo, ik maak er wel tijd voor als ik daar aan toe ben" is het motto op het moment. 

Met wandelen lijken we telkens even vooruitgang te boeken en dan hebben we weer een dag of wat dat hij zich non stop op de grond gooit en weigert een stap te verzetten in de richting die niet zijn keuze is! (meestal is zijn keuze planten proeven dit in het bos staan, ik vind dat maar eng!) Ik heb met puppycursus ooit geleerd dat je dit niet moet accepteren en als  je gewoon doorloopt ze echt wel meekomen. Maar Julius niet hoor, die laat zich gewoon over de grond meesleuren, het nieuwste kunstje is dat hij zich op de rug laat rollen! Tja, en daar sta ik dan!  Gisteren had ik dit tafereel op een stukje van 100 meter iets van 20 keer.....ik heb het toen voor de dag letterlijk opgegeven, heb hem opgepakt naar de auto gedragen en ben naar huis gegaan. ;-)

Zindelijk worden is ook heel bijzonder met Julius. Zo gaat het een week of twee weken top, geen enkel ongelukje en zo wordt er weer dagen lang meerdere keren in huis geplast en gepoept! Wat niet helpt is dat zich volgens mij een machtsstrijdje afspeelt in de rangorde van de roedel. Julius vindt dat hij nu al de baas is over Mattheus en Johannes en met name Johannes heeft daar nog wat moeite mee. Onze ervaring is dat als er dat soort dingen spelen de hele roedel erop reageert. Er wordt wat meer geruzied en...gevlagd! 

En als er maar vaak genoeg in de kamer geplast wordt door een van de grote jongens snapt Julius kennelijk ook niet meer dat dat alleen buiten mag. Maar goed dit zal ook van voorbijgaande aard zijn. Gelukkig hebben we altijd grote hoeveelheden keukenrol en natte vloerdoeken in huis! ;) 

 Hij is verder duidelijk in zijn angstfase en zeker het zien van de reacties van zijn "broers" tijdens de vakantie op andere honden en vreemden heeft hem geen goed gedaan. Op de laatste dag van de vakantie ging er een hele grote hond vreselijk naar hem tekeer en hij schrok zich werkelijk wezenloos.  Ineens was hij schichtig naar vreemden en soms echt bang voor andere honden en begon ook met blaffen.  Na de vakantie hebben we hem een aantal keren meegenomen naar winkels waar hij in een karretje kon zitten. Dat heeft heel erg geholpen hem weer een stuk meer relaxed te laten zijn met vreemde mensen en dat gaat weer stukken beter. Dankjewel Dana voor deze goeie tip! :)

Met andere honden blijf ik stug volhouden hem geregeld alleen mee te nemen en ook dat gaat al weer veel beter. Het is wel heel lollig, hij begint zowel met mensen als honden voorkeuren te krijgen, de ene is leuker dan de andere! :)

Het is verder een ontzettende schoothond! Nu zitten ze hier als wij op de bank zitten altijd op schoot, heel vaak alle zes gestapeld bij mij. Maar achter het bureau mag het eigenlijk niet. De reden daarvoor is dat ik niet zo'n geweldige rug heb en een hond op schoot achter het bureau is niet te best voor mijn houding. Echter probeer maar eens weerstand te bieden aan deze blik: 

Eeeeh ik kon dat dus niet en het gevolg was dat hij altijd op schoot lag. ;) Ik heb alleen de laatste week ineens zo'n zere rug en een waanzinnige spierpijn in mijn benen en heupen en ik zat me al af te vragen waar dat toch vandaan kwam tot ik hem weer eens op schoot hees en in een compleet idiote houding een poging deed om zijn gewicht van intussen dik 5 kg te te verspreiden zodat hij bleef liggen en niet kon vallen en toen viel het muntje! Die Mol moet echt van schoot! 
Na wat geblaf, want als hij iets duidelijk wil maken heeft hij de neiging dat erg luid te doen, hebben we hem nu zover dat hij genoegen neemt met een deken voor mijn voeten. De mandjes hierachter vindt hij te ver bij mij vandaan. Ik voel me wel gevleid! ;-) Marcus is het met hem eens dat dat een uitstekende plek is om te liggen! 

Tot slot moet worden vermeld dat Julius grootste hobby eten is. Als het aan hem lag at hij de hele dag door en werd hij kogelrond! ;-)  Dat willen we uiteraard niet, we houden niet van dikke teckels, al mijn teckels zijn super slank. Het irriteerde me dan ook mateloos dat iemand die ik in de duinen laatst tegenkwam zei dat Julius te dik was!!! Omdat hij heel breed is, dikke poten en een brede borstkas heeft geeft hij misschien die indruk? Hij is echt niet dik toch? Een beetje puppy-vet nog misschien. Marcus was ook een mollige pup en is een hele slanke mooie teckel geworden. Dus daar trekken we ons lekker niets van aan, hij wordt PRACHTIG!!! 

Een paar weken geleden zijn we teruggekomen van vakantie. De eerste vakantie met 6 teckels. En de eerste vakantie dat ik niet dacht: Hadden we er maar nog meer! ;-) Dus hebben we er kennelijk eindelijk genoeg! ;-) 
Julius was super braaf. Hij heeft op de heen en terugweg (toch 4 uur onderweg geweest) geen kik gegeven. 's Nachts was hij stil.  Als we weg waren en hij was niet mee (alleen als we boodschappen gingen doen) was hij zowel bij vertrek als aankomst stil en hij heeft slechts 1 keer in de caravan geplast. Wat een topper! 

Iets minder was het non stop gaan liggen tijdens het wandelen. ;) Hoewel we gelukkig wel wat vooruitgang geboekt hebben in de vakantie gebeurde het toch wel erg vaak dat hij iets moois zag (plukje gras, een stok, konijnenkeutels een mooie steen hij vindt nogaL wat mooi) en zich dan direct op de grond laat vallen zodat het onmogelijk is door de lopen tenzij je hem letterlijk over de grond meesleurt! Dit stelt je geduld af en toe behoorlijk op de proef maar dat is nog tot daar aan toe. 

Het werd echt lastig als je snel door wilde lopen en dat hebben we nogal eens bij de hand gehad.  Hoewel Zuid-Limburg erg mooi blijkt te zijn was het er, voor wat wij gewend zijn, ook verschrikkelijk druk. Op de camping wemelde het van de andere honden. En geen van onze honden is gediend van een vreemde hond. Johannes is de enige die zolang ze niet te dichtbij komen andere honden negeert, de rest gaat tekeer. Dit is nog tot daar aan toe als ik met 2 honden loop. Soms gaat het zelfs goed en staan ze met andere honden neus aan neus een beetje te snuffelen. Lucas en Marcus maken zelfs nog wel eens een vriendje als het niet een te grote hond is. Mattheus blaft maar er zijn ook honden die hij wel leuk vindt en hij zal in elk geval nooit echt agressief zijn. 

Thomas is een ander verhaal. We hebben met hem alles geprobeerd tot en met maanden lange training bij een gedragstherapeut maar ik kan rustig zeggen dat hij intussen iedere vreemde hond haat (de training heeft het erger gemaakt en niet beter) en ik hem ook niet vertrouw dat, als ze te dichtbij komen,  hij niet bijt. Dat weet ik niet zeker maar ga je dat uitproberen, ik niet dus. Door heel streng op te treden en grote afstand te bewaren van andere honden krijgen we ook hem tegenwoordig nog wel in het gareel maar zodra we de hele roedel bij elkaar hebben en ze zien een andere hond.....all bets are off! 

Het horen en zien vergaat je, ze gillen, schreeuwen, gaan soms in de hysterie naar elkaar happen, trekken aan de lijn richting die hond en je kan op je kop gaan staan, ze luisteren helemaal nergens meer naar! Het hoeft niet eens perse een hond te zijn...een persoon met een tas of een wagentje heeft hetzelfde effect, volgens mij denken ze dan dat dat ook een hond is. Als er eentje begint is het hek van de dam. 

Wat ook niet mag is mensen die contact zoeken. Iemand die voorbij loopt en een keertje rustig groet is tot daar aan toe maar als iemand echt tegen ons gaat praten gaat het mis. Of nog erger iemand gaat tegen hen praten!!! Dat gebeurde op dag twee, we komen een echtpaar tegemoet op de camping en iets vond iemand niet ok er aan. Mattie blafte en vond direct bijval van 4 broers. Die mensen liepen echter niet door maar bleven staan en probeerden vriendjes met ze te worden. Ze staken hun hand naar ze uit en zeggen: Aaach wat is er dan? Heel erg lief van ze en heel vriendelijk, maar onze honden werden echt gek!!! En vanaf die dag was ook iedere persoon zonder hond een enkele uitzondering daargelaten verdacht en een reden om te blaffen. Je snapt dus dat we alles deden om deze confrontaties uit de weg te gaan. Even afgezien van het lawaai wat je veroorzaakt en de schaamte die je voelt op een camping, daarbuiten kan ik het nog wel af laten glijden,  wilden we niet dat Julius dit gedrag zou zien en het ging overnemen. 

Dus liepen we tijdens de wandelingen non stop speurend rond op zoek naar "gevaar". We hebben ons diverse malen achter gebouwtjes en heggen verstopt, we hebben omtrekkende bewegingen gemaakt, zijn terug gegaan, omgelopen alles om maar zo'n aanvaring te voorkomen. En meestal kwam er dan toch ineens onverwacht ergens een hond achter vandaan en hadden we alsnog een drama! Kortom erg relaxed NOT! ;) 

Op de laatste dag liepen we in een bos en ineens was er rust. Geen andere mensen, geen andere honden, de spanning gleed van ons af, HEERLIJK!! En het grappige was dat zelfs toen we alsnog iemand tegenkwamen met een hond het redelijk "gilloos"voorbij ging!! Dus zo hebben we weer eens gemerkt dat wij hierin zelf een hele grote rol spelen. We gaan het in het najaar gewoon vol goeie moed weer proberen en dan ook met name proberen zelf ontspannen te blijven. ;)  Verder hebben we een geweldige vakantie gehad!!! 

Afgelopen donderdag hebben we dan eindelijk Lola laten steriliseren. Na onze vakantie leek onze dame helemaal weer de oude en er was geen enkele reden het nog langer uit te stellen. Ik was wel  vreselijk verdrietig, wat had ik graag kittens van deze lieverd gehad. Nadat we het nieuws dat zij giardia drager was een klein beetje een hadden verwerkt hadden we besloten dat als de giardia verder tot na onze vakantie zou uitblijven we Tristan in plaats van een echte castratie chemisch zouden laten castreren. Het ging me toch te erg aan het hart om zonder slag of stoot een einde te maken aan de kans dat er ooit dan in elk geval van hem kittens zouden komen. 

We dachten als de giardia verder zou uitblijven misschien toch aan een lief poesje erbij deze zomer of najaar. En wie weet zou die dan, mocht Tristan na verloop van tijd weer kunnen dekken, voor het prachtige nestje kunnen zorgen waar ik nu al zo lang van droom. 

En het ging goed, geen van de andere katten raakten aan de diarree en tijdens onze vakantie hoorden we alleen maar positieve geluiden van de oppas. We kwamen thuis en ik vond direct diarree. De schrik zat in mijn keel, maar goed misschien een ongelukje, het blijven Maine Coons en een keer dunne poep gebeurt nu eenmaal soms. 

Ik maakte dinsdag een afspraak voor de sterilisatie en de chemische castratie voor donderdag. De dag erna vond ik echter weer diarree. Dat wilde ik toch nog perse laten checken voor donderdag dus hebben we diezelfde middag nog een test laten doen. Mocht die positief zijn had ik Tristans afspraak voor een chemische castratie laten wijzigen in een echte castratie.  Tot onze grote opluchting was de test negatief.  Dus donderdag heeft Tristan zijn implantaat gekregen en is Lola gesteriliseerd. 

Gelukkig knapte Lola erg goed op. Tristan bleek echter degene te zijn met de diarree en die werd alleen maar erger. Gisteren hebben we hem op de diarree-remmers gezet maar vanmorgen was het nog dunner. 

Dus, weer een test laten doen vanmorgen...en..ja hoor toch giardia!! En daar komen we dan 2 dagen na de chemische castratie achter.  Het voelt echt als een gemene grap. :(