Tegenwoordig krijg je op Facebook iedere dag een herinnering aan wat je op dezelfde datum de afgelopen jaren geplaatst hebt. Vrijdag was dat het onderstaande verhaal wat ik op 24 april 2012 plaatste. Even om het in context te plaatsen, we hadden wederom zorgen om Johannes omdat hij wellicht een levershunt zou hebben en verder hadden we Mieuw nog, een stokoude kater van bijna 19 met een te snel werkende schildklier en daardoor ernstige diarree. Dit heb ik geschreven: 

Dat las ik gisteravond aan Gaab voor. We hebben er nog even om gelachen en hadden zoiets van : He gelukkig dat hebben we niet meer!  Even later kotste Willem zijn eten uit, dat hij net op had. Ach ja, dat kan gebeuren. Willem heeft nog wel eens wat last van zijn maag, gevoelige plek kennelijk. Een maagzuurremmer doet vaak wonderen. Dus we ruimden het op en gingen naar bed. 

Vanmorgen ging ik de Coons eten geven en Gaab de poezels. En wie kwam er uit de woonkamer gesprint richting de kattenbak in de hal?Leopold! Die hadden we de avond ervoor kennelijk over het hoofd gezien. Normaal gaat hij bij de poezels aan de andere kant van het huis. En dat zul je altijd zien, we waren ook vergeten het luikje naar de gang open te zetten en zo had Leopold geen kattenbak tot zijn beschikking gehad. Arme kat! 

Nadat alle katten gegeten hadden gaf Willem nog een keer over. Weer alles opgeruimd en toen gingen we naar beneden. Toen we de woonkamer inkwamen had ik meteen iets van: Ik ruik iets....poep? Gaab rook niets en we gingen naar de bijkeuken om de honden uit de bench te laten. Terug in de keuken hebben we ontbijt gemaakt maar toen we met ons bordje met een lekker geroosterd broodje en een heerlijk zacht gekookt eitje voor de tv ploften (Weekend ritueel heerlijk in de pyjama voor de tv ontbijten) rook het daar toch echt heel erg niet pluis. Ook de honden waren verdacht samen ergens aan het snuffelen. Nadere inspectie bracht ons een onprettige verassing want er was in diverse slaapzakken van de honden en in de mand ge....eh....we weten nog steeds niet wat het was maar het was niet iets wat je wilt vinden tijdens je ontbijt. 

Ontbijtborden terug op het aanrecht en alles naar de wasmachine. Het was zo vies dat we het er zo in gegooid hebben, en het zaakje zeker twee keer gewassen moet gaan worden om het weer schoon te krijgen. Terug in de keuken, handjes gewassen, een paar keer geslikt en verder met het ontbijt. Toen hoorden we geluiden die ons niet blij maakten...Marcus was aan het overgeven. Dus ontbijtborden op het aanrecht (laat je ze op de salontafel staan is het weg) en schoonmaken maar weer. En dat ging zo'n 5 keer achter elkaar door, telkens als wij zaten begon die stakker weer te kotsen. O.a op de kokosmat bij de deur, heel fijn werk om dat schoon te maken. We vermoeden dat, wat Leo ook had achtergelaten voor ons,  Marcus er van gegeten heeft. Hij is er een aantal uren goed ziek van geweest en wilde alleen in de bijkeuken liggen. Intussen lijkt hij gelukkig weer beter. We hebben uiteindelijk ons ontbijt toch opgegeten (toost koud en eitje bijna koud) als je 12 dieren hebt moet je wel een sterke maag hebben! ;) 

Zojuist ben ik na bijna 3 maanden weer in mijn eentje de duinen in geweest met Julius. Een enorme overwinning!! 

Op 21 januari ben ik namelijk tijdens het uitlaten van de honden niet goed geworden. Ik had pijn op de borst, voelde me duizelig en kortademig en het gevoel dat mijn hart ontplofte. Totaal in paniek ben ik naar huis gelopen (gelukkig maar een paar honderd meter), heb de honden opgesloten en ben naar de huisarts gereden. (Misschien niet de meest handige keuze maar ik durfde niet meer alleen thuis te zijn en ik wist ook niet of ik hier een ambulance voor moest laten komen) Om een lang verhaal kort te maken de huisarts heeft de ambulance gebeld en op de eerste hulp is vastgesteld dat ik last heb van atrium fibrillatie. Een aandoening die, mits je op tijd in het ziekenhuis bent waar ze je hart met een infuus of een elektroshock weer in het juiste ritme brengen, niet gevaarlijk is (als het te lang duurt kan je een beroerte krijgen) maar waarvoor ik wel waarschijnlijk voor de rest van mijn leven medicijnen moet slikken. Zo'n episode als op 21 januari kan nooit weer gebeuren of heel vaak, daar kunnen ze ook niets van zeggen. In mindere mate heb ik nu bijna dagelijks momenten van ritmestoornissen. Ik ben helemaal binnenste buiten gekeerd en een oorzaak is er niet gevonden, mijn hart en de rest is gelukkig verder goed gezond en die korte ritmestoornissen die ik heb zijn niet gevaarlijk. 

Evengoed kan ik zeggen dat ik in mijn hele leven nog niet zo bang geweest ben als die middag en de weken erna. Ik durfde het huis niet meer uit en al helemaal niet met de honden. 

Nu heb ik ook al meer dan 9 jaar een angststoornis. Dat betekent dat ik veel heel veel dingen bang ben (echt teveel om op te noemen) chronische hyperventilatie en paniekaanvallen heb en dagelijks ernstige spanningshoofdpijn.  Ik had al vele dingen geprobeerd om er af te komen maar niets hielp echt en uiteindelijk ben ik na me jaren daar tegen verzet te hebben toch aan de antidepressiva gegaan (die ook bij een angtstoornis worden voorgeschreven). 

En ze helpen en het gaat steeds beter met me. Een week nadat ik de medicijnen slikte durfde ik weer kleine rondjes met de honden te lopen. En nu 7 weken later dan eindelijk weer met de honden alleen de duinen in! Ik ben zo vreselijk blij!!!! 

De ontdekking was dat ik me na dat we iets meer dan 5 jaar in Rockanje wonen eindelijk thuis lijk te voelen! Ik kwam net met Julius het bos uit en twee mensen vroegen me de kortste weg naar het strand. Het toeristenseizoen komt weer langzaam op gang kennelijk. En ik was het ze aan het uitleggen en voelde onverwacht een gevoel van trots en een gevoel van: "Hier woon ik!"  Nu zullen de meeste mensen daar niets van begrijpen denk ik maar ik moet altijd nogal lang wennen aan een nieuwe omgeving. Ik heb in mijn leven al in 9 verschillende plaatsen gewoond en ik ben er achter gekomen dat het ongeveer 5 jaar duurt voordat ik me ergens thuis voel. Dat was best wel zuur met toen we uit Houten weg gingen begin 2010 want daar woonden we net 5 jaar, en toen gingen we weer verhuizen naar een compleet onbekende omgeving (ik heb Rockanje moeten opzoeken op de kaart want ik had er nog nooit van gehoord!). Dus het gevoel dat ik net had maakte me ook heel blij. 

Al met al een goeie dag en hoewel het niet zoveel met de diertjes te maken had (hoewel die natuurlijk wel blij zijn dat vrouwtje weer lekker met ze gaat wandelen!) wilde ik het toch even opschrijven want de afgelopen maanden waren niet bepaald fijn en dan is het heerlijk weer een goeie dag te hebben! 

Wij zijn alweer een kleine week geleden thuis gekomen van een heerlijke vakantie.  We waren dit jaar niet zoals normaal met de caravan weg maar we hadden voor het eerst in ons leven een huisje gehuurd. Dat is ons over het algemeen  best goed bevallen, zeker omdat het nu niet bepaald weer was om bij te kamperen want van de 12 dagen heeft het 10 dagen geregend. 

Wat wij het leukste vonden van het huisje was dat er een hele grote omheinde tuin bij zat. Ik had me van tevoren al erg verheugd dat de honden eindelijk eens flink konden rennen. Hoewel we een redelijk ruim huis hebben en onze tuin ook groot genoeg is om hun energie in kwijt te kunnen is lange stukken rennen voor onze jongens iets wat ze zelden of nooit kunnen. 

Wij laten onze honden namelijk nooit loslopen. Ik merk dat ik daar nog wel eens afkeurende opmerkingen over krijg. En ik moet zeggen dat als ik bij een ander foto's en filmpjes zie van heerlijk rond rennende en spelende teckels in de bossen of het strand dat het me ook wel eens spijt dat we dat met onze jongens niet aandurven. Echter voor mijzelf geldt, dat zolang ik ze niet volledig onder appèl heb ik het niet veilig vind om ze los te laten lopen. Ik hoor te vaak verhalen over honden die verdwijnen, vast komen te zitten, dood worden gereden, in aanraking komen met andere honden en daarbij verwond raken of erger, en ik zou zelf werkelijk geen seconde rust meer hebben.  Want hoewel ik best vind dat onze honden redelijk zijn opgevoed durf ik toch absoluut niet te beweren dat ik ze 100% onder appèl heb. Ze hebben een behoorlijk jachtinstinct bijvoorbeeld en daar kan ik echt niet tegenop. 

Ik zeg dit trouwens absoluut niet als kritiek op mensen die hun honden wel los laten. Zolang die honden andere honden of mensen niets doen ben ik van mening dat iedereen hier zelf een beslissing over moet nemen en vaak zou ik willen dat ik er wat relaxter in kon staan. Maar helaas we zitten nu eenmaal zo in elkaar zoals we in elkaar zitten. Dus hebben onze honden misschien de pech een overbezorgd vrouwtje te hebben maar ik hoop dat dan wel weer door andere dingen gecompenseerd wordt. ;-) 

Onze teckels vroeger thuis bij mijn ouders liepen wel altijd los. En die luisterden in mijn herinnering binnen niet eens naar het woord "kom" (ik vraag me af of ze wisten wat het betekende) laat staan buiten. Ik kan me nog herinneren dat het meerdere keren gebeurd is dat Floris onze langhaar ineens foetsie was. En dan hoorden we hem heel ver weg ergens gillen. Mijn vader dook dan in paniek het bos in en kwam na eindeloos zoeken terug met Floris die ergens muurvast had gezeten in een prikkelbosje. Toen Willem, de andere langhaar oud werd, werd hij ontzettend seniel en keerde regelmatig zelf ineens terug naar huis tijdens het wandelen, heel hard rennend want lichamelijk was hij nog in topconditie.  Hij is op die manier meerdere keren een hele drukke weg overgestoken, het is werkelijk een wonder dat hij het overleefd heeft. Maar Floris en Willem hadden weinig jachtinstinct. 

Hoe dan ook, ondanks dat ik achteraf vreselijk om dit soort verhalen kan lachen en ik zelfs vermoed dat mijn teckels toch echt wel wat beter luisteren dan die van mijn ouders deden zit ik toch niet te wachten op dat soort zenuwslopende taferelen. ;) 

Dus daarom was de grote omheinde tuin extra genieten want nu konden de jongens eens lekker helemaal volop rennen. We hebben door het slechte weer weinig kunnen doen en ook niet veel gewandeld maar we hebben wel heel veel foto's gemaakt van rennende teckels. 

En ik heb ook een filmpje gemaakt om een beetje de sfeer weer te geven. Omdat de buren allemaal hele grote honden hadden en we er niet 100% op durfden te vertrouwen dat onze honden echt niet ergens onder het gaas heen konden,  hebben we ze met name in een afzonderlijk omheind weitje laten spelen. Maar ze hebben pret gehad en daarom wij ook! :)