In de afgelopen 2 weken zijn we zowel bij Nicolette en Martin als bij Jannie en Peter op bezoek geweest om het andere kroost van Emma en Tristan nog eens te zien! Dat was wel even genieten hoor!! Ik heb lekker kunnen kroelen met Halewijn en Lancelot (Ellenoor was wat terughoudend) en was gewoon helemaal trots op wat een mooie katten het alle drie worden. Prachtige vacht, die echt zijdezacht is. Lekkere koppies waar ik zoveel van de ouders in herken en hele mooie staarten! 

Halewijn 

Ellenoor

Lancelot

Dat vind ik nog het leukste, de ouders er in herkennen. Zo kijkt en loopt Ellenoor precies als haar mama, keurige kleine stapjes, de enkels iets naar binnen gedraaid, echt een tut op naaldhakken zeg maar. (En geloof me niet alle poezen lopen zo, Lola bijvoorbeeld loopt als een Gorilla met o-benen!) 
De beide heren hebben de blik van hun papa. Altijd die iets verbaasde blik alsof ze de wereld voor de eerste keer zien. Ook blijken ze alle drie erg ondernemende typjes. Net als Olivia en Rotje trouwens, dat is kennelijk een hele dominante eigenschap. Ze doen steeds weer dingen waarvan je denkt: Waaaaat??? De drie uitvliegers hebben het lange lijf van Emma maar lijken een behoorlijk formaat te krijgen. Ellenoor is al bijna een kilo zwaarder dan haar mama. 

De meest grappige ontdekking was dat niet alleen Tristan en Roderick een moord doen voor brood (Als je ze laat kiezen tussen een biefstuk en een droge boterham denk ik echt dat ze voor de boterham gaan) maar Lancelot ook! Hieronder een filmpje van een demonstratie van Roderick. Ik heb dat nog niet eerder meegemaakt dat een kat dat lekker vindt! 

Geweldig leuk dus om te zien. En voor mij een bevestiging van wat ik al wist; ik wil geen buitendekkingen. Ik wil zelf beide ouders hebben. Ik wil die pret niet missen om te ontdekken wat ze van hun mama hebben en wat van hun papa! Dus hopen wij heel erg dat we over niet al te lange tijd onze droomkater voor Olivia vinden!  Misschien is er iets in de maak maar daarvoor moeten we nog even geduld hebben. (Aaaah helaas en ik heb zo weinig geduld!!!) Wordt hopelijk vervolgd!

Ik wil allereerst even iedereen die me naar aanleiding van mijn blog van gisteren gerust heeft geprobeerd te stellen en me sterkte heeft gewenst en begrip heeft getoond heel erg bedanken! 

Uit diverse reacties die ik kreeg heb ik gemerkt dat ik niet de enige met dit probleem ben. Dat wist ik uiteraard al maar ik merk steeds wat een taboe er om deze problematiek zit. En begrijpelijk, ook ik heb reacties mogen incasseren in de trant van "je zult hem wel slecht opgevoed hebben" Alsof je je nog niet ellendig genoeg voelt menen sommige mensen je nog even een trap na te mogen geven. 

Een van de reacties gisteren maakte ons erg aan het schrikken. Er blijken onderzoeken te zijn gedaan waaruit blijkt dat chemisch castreren en gewoon castreren helemaal niet altijd hetzelfde effect te hebben. Ik moet er nog verder induiken en het met onze dierenarts overleggen maar wij schrokken  hier zo van dat ik de afspraak voor morgen heb afgezegd. Er is geen haast bij op dit moment werkt de suprelorin nog helemaal prima en dat zal naar verwachting ook nog wel een half jaar zo blijven. 

Degene die met deze info kwam; Julius is je dankbaar ha ha hij had ook geen haast! ;) 

Overmorgen wordt Julius gecastreerd. Ik vind het verschrikkelijk! Ik ben toch al niet zo’n groot voorstander van castratie (geen van mijn jongens is gecastreerd) maar speciaal voor Julius die zo’n prachtige vacht heeft en zo'n mooie hond is gaat het me aan mijn hart. En verder vind ik het gewoon heel zielig..een operatie, rottige narcose, napijn, een week zo’n stomme kap om. En hoe gaat dat met de rest van de roedel, als het maar geen ruzie wordt….kortom stress!!

Maar het kan niet anders! Het is de enige manier om mijn lieve Mol waar ik zo zielsveel van hou te houden! Ik heb wel eens eerder verteld dat hij sinds hij een jaar is ineens gedragsveranderingen begon te vertonen. Hij werd agressief, zowel naar de andere honden als naar ons. Meer dan twee jaar geleden heeft hij tijdens een gevecht Johannes zo ernstig verwond (hij heeft hem gewurgd) dat we besloten om Johannes in te laten slapen. (we hadden een operatie kunnen proberen maar Johannes ging zo ontzettend slecht in die dagen met zoveel aanvallen en reageerde niet op medicatie en hij had al zoveel doorstaan dat wij gewoon zeker wisten dat hij dat niet aan zou kunnen en daarnaast wisten we allebei dat Johannes op die manier sowieso niet lang meer door kon gaan)

Daarmee is het begonnen. We hebben er een gedragstherapeut bij gehaald maar hoewel ze wel wat heel goede tips gegeven heeft waar we nog steeds veel aan hebben bleek het niet voldoende. Het werd hoe langer hoe erger.

Vorig najaar werd hij totaal onvoorspelbaar in zijn gedrag. Het ene moment hartstikke lief en het volgende moment vloog hij een andere hond, een kat, of ons aan. Wij kenden dit niet, hebben dat nog nooit met een andere hond meegemaakt. We zaten echt met de handen in ons haar. We konden hem niet meer borstelen, geen medicatie meer geven, we mochten niet rennen, niet onze stem verheffen, geen andere hond corrigeren. Bij het minst geringste kreeg hij een soort woede aanval waarbij hij ook diverse keren gebeten heeft of geprobeerd heeft te bijten. Het is echt een wonder dat we nooit gewond geraakt zijn. De andere honden waren allemaal bang voor hem en er zijn echt momenten geweest dat ik dat ook was. Echter buiten die momenten bleef hij de lieve schat die hij altijd al was geweest en ik heb nooit ook maar een heel klein beetje minder van hem gehouden. Wat er ook speelde, hij had zichzelf duidelijk niet onder controle en leed zelf ook onder zijn agressie.

In november zijn we naar de gedragspoli van het UKG in Utrecht geweest. Ik was niet onder de indruk moet ik zeggen. Twee artsen en 4 assistenten waren bij het gesprek aanwezig. Ze zeiden dingen als: “Nou hij is hier niet op zijn gemak dus is hij dat thuis ook niet”  Werkelijk te bespottelijk! En verder konden ze er weinig over zeggen. Herplaatsen was hun advies en zouden we castratie niet proberen?
Ik vond dat voor 250 euro nogal een standaard oplossing. Als je op internet gaat zoeken lijkt het het wondermiddel tegen iedere kwaal. Maar onze gedragstherapeut had dat juist afgeraden. Julius is onzeker, castratie zou die onzekerheid alleen maar vergroten. Kon hij zich dan nog wel handhaven in de roedel? Toen ik bij het UGK met zorgen uitsprak daarover kwamen ze met een briljante oplossing: “Nou dan castreer je ze toch allemaal?”

Toch hebben we maar castratie geprobeerd, we wilden immers echt alles proberen om herplaatsing te voorkomen.  Maar eerst hebben we hem in december chemisch laten castreren om het effect uit te proberen. Nadat de chip gezet was zei de dierenarts dat het de eerste 3 weken wel eens veel erger kon worden met zijn agressie.  Nou ze had gelijk. Het was een verschrikking!! De hele feestdagen stonden in het teken van woede aanvallen en agressie van Julius, dit keer met name naar de andere honden. Twee weken lang heeft hij de hele dag een  lijn aan zijn halsband gehad zodat we hem nog een beetje onder controle hadden. Ik was echt wanhopig!! Ik zat al op sites voor herplaatsing te kijken maar werd tegelijkertijd echt gek van verdriet bij het idee dat we hem zouden verliezen!! En toen…na 3 weken…een wonder het werd beter!! Hij veranderde echt als een blad aan een boom. Zijn woede aanvallen hield op, hij was weer lief naar ons en naar de rest. De roedel ontspande, Julius ging weer spelen!!! HOERAAA!!!
 
Dus…castratie. Ik wil niet het risico lopen dat die chip uitgewerkt raakt en we weer door die beginfase moeten dat de agressie erger wordt.  Tot nu toe valt de schade aan zijn beharing erg mee. Ik geloof dat het haar een fractie doffer is maar meer niet gelukkig. Maar ook al verandert hij na de operatie is een pluizige wolbaal, dan nog heb  ik 100 keer liever een lelijke Mol dan geen Mol! Ik ben zo ongelooflijk dankbaar dat hij bij ons mag blijven. Want hoewel hij wel altijd zijn gebruiksaanwijzing zal hebben (en die heeft hij nog steeds!!!!!) houden we beide zielsveel van hem. Zijn wat onaardige trekjes compenseert hij ruimschoots door een ongelofelijke portie trouwheid en aanhankelijkheid. (naar ons, van vreemden wil hij echt NIETS weten) Hij is vreselijk intelligent en ik kan gewoon bijna echte gesprekken met hem voeren. Hij is ongelooflijk zacht, net een hele grote knuffel. Het liefste zit hij de hele dag bij ons op schoot. Als dat niet kan of mag ligt hij altijd aan of op mijn voeten! Zijn grote dikke neus is de liefste neus om kusjes op te doen!! Kortom ben echt GEK op hem!

​Hopelijk gaat alles een beetje meevallen! Duimen jullie? xxx