Vandaag is het 6 weken geleden dat Thomas weer een hernia kreeg. We hebben meer dan 4 weken lang echt een rottijd gehad en we begonnen steeds meer te twijfelen of zijn klachten met rust dit keer wel weg zouden gaan of dat er toch een operatie aan te pas zou moeten komen. 

Maar toen zijn we dus bijna 2 weken geleden naar een orthomanueel dierenarts met hem geweest en het verschil is onvoorstelbaar!!! Vanaf dat moment geen pijnstillers meer en meneertje loopt, zij het nog wat stijf en verzwakt, weer vrolijk rond!! :) 

Gisteren is Gaab met hem voor een tweede behandeling geweest. Ze was zeer tevreden, heeft nog het e.a. recht gezet en nu hoeft hij pas over 3 maanden terug te komen! En vandaag mogen we de bench opruimen want zijn 6 weken rustperiode is nu voorbij!! :) 

Uiteraard is het nog wel even uitkijken geblazen. Zo was er gisteren toen Gaab met hem thuis kwam behoorlijk paniek. De andere honden en met name Johannes, Julius en Marcus werden totaal wild van een geurtje wat hij kennelijk met zich meedroeg. Ze moeten altijd wel even aan elkaar snuffelen als er eentje naar de dierenarts is geweest en dat gaat ook vaak wel met wat geblaf en gegrom gepaard maar dit was echt heel extreem. Alle drie wilden ze perse op Thomas rijden en met name met Julius en Marcus die zwaarder zijn dan Thomas is dat natuurlijk echt link op het moment.  

Het duurde echt uren voordat de gemoederen een beetje bedaarden. Ik denk dat Thomas, toen Gaab hem even heeft uitgelaten voor de terugreis, in contact is geweest met urine van een loopse teef of zo. Johannes was de rest van de dag echt hysterisch en heeft vanaf 13.00 uur 's middags tot 20.00 uur 's avonds bij Thomas zitten waken, piepen, hijgen...tot dat hij, zoals we al vermoedden, een epileptische aanval kreeg. Daarna viel hij eindelijk uitgeput in slaap! 

Dat was me dus het dagje wel weer. Het was met name een beetje eng omdat we zo bang waren dat het op een gevecht zo uitdraaien. Johannes deed lelijk tegen iedereen die zich in de buurt van Thomas waagde. En Thomas deed lelijk tegen Johannes omdat hij begrijpelijk knettergek van hem werd. 

Vrijdag is er na maanden ook weer eens gevochten. Ik had op de markt een nieuw matrasje voor Thomas zijn bench gekocht en dat werd erg dankbaar in ontvangst genomen. Veel TE dankbaar want hij ging het bewaken en toen ik even niet oplette zat Lucas ineens in de bench van Thomas en Thomas zat er grommend voor. Ik kon net op tijd ingrijpen om een gevecht te voorkomen. 

En dan is het gek als er eenmaal zo'n oorlogssfeertje in de lucht hangt is dat kennelijk aanstekelijk in een roedel. Die middag vlogen Johannes en Julius elkaar aan. Geen idee wat nu precies de aanleiding was....Op het moment is het duidelijk dat Julius en Lucas samen aan het bepalen zijn wat de rangorde tussen hun beide is (Lucas is nog nog nummer 3 maar ik vermoed dat dat niet lang meer duurt en dan moet hij die plek afstaan aan Julius) en ik denk dat Johannes zich ergens mee bemoeid heeft waar hij zich niet mee zou moeten bemoeien. 

Gelukkig liep het allemaal goed af! Het betekent helaas wel weer meteen dat er weer een hoop geplast in huis wordt. Dat was na een periode van een paar maanden eindelijk afgelopen. Maar goed ondanks deze strubbelingen hebben we een goed weekend want een hele vervelende tijd is voorbij! Tegelijk is de zomer voorbij. En het was geen leuke zomer moet ik zeggen. Eén maand stond in het teken van Lucas met zijn vergiftiging. Dan een maand waarin alle katten ziek waren en vervolgens meer dan een maand Thomas met zijn hernia. Als staartje was Tristan eind vorige week ineens weer flink ziek. Niet eten, koorts, sloom, pijn, Geen idee wat dat is geweest maar gelukkig lijkt ook dat weer over. 

Dus laat de herfst nu maar komen!  :) Wij hopen op een rustige  en met name gezonde herfst! 

Meer dan 4 weken voorbij van de zes weken benchrust.  Ik dacht dat ik  3 jaar geleden er gek van werd maar dit keer is het nog zoveel erger! Op zich gaat hij absoluut vooruit. Zijn betere momenten worden steeds beter. Hij valt alleen ook steeds weer terug. Op 4 momenten op een dag doet hij zich steeds zeer. Dat is als we 's morgen beneden komen of eigenlijk al voor die tijd als hij ons boven hoort, als ik uit mijn werk kom aan het einde van de ochtend, als ik ze eten ga geven tussen de middag en als Gaab thuis komt aan het einde van de middag. Op al deze momenten windt hij zich zo verschrikkelijk op van blijdschap en ongeduld dat het er steeds puur door het blaffen weer in lijkt te schieten. En daarbij maakt het geen verschil of hij nu wel of niet een pijnstiller gehad heeft. 

Verder lijkt hij ,hoe beter hij wordt,  hoe gekker te worden in de bench ( niet zo vreemd natuurlijk) met gevolg dat hij nu echt hele dagen jankt met af en toe een kleine pauze van 10 of 15 minuten. Het maakt ons echt bijna letterlijk gek! 

En kalmerende middelen wat zo voor de hand lijkt te liggen zijn er niet. Althans er is valium/diazepam maar daar heeft hij een soort omgekeerde reactie op en wordt er alleen maar super hyper van. 

Gisteravond is Gaab met Thomas naar een orthomanueel dierenarts geweest in Ouderkerk aan de Amstel, anderhalf uur rijden, enkele reis.  Zij heeft een wervel die erg scheef stond recht gezet maar vond hem verder eigenlijk heel erg goed! Alle reflexen zijn  goed en hij beweegt verder goed. Zij was heel optimistisch dat hij na het rechtzetten van die wervel nu snel op zal knappen. Wij houden onze adem in! 

(Ik moet zeggen dat Thomas vandaag echt opvallend goed beweegt en op de momenten dat hij uit de bench is, is hij heel vrolijk.  
Zojuist zat hij weer eens eindeloos te piepen. Ik maakte de bench open met het plan hem nog maar even mee naar buiten te nemen en hij scheurt de bench uit richting een speelgoedmuis die onder een stoel lag en op een drafje ging hij daarmee naar de studeerkamer! Pijn heeft hij tot nu toe vandaag nog niet gehad...afkloppen!!!)

Ze zei dat we een evenwicht moeten vinden tussen zijn fysieke en mentale gezondheid en hem vaker uit de bench mogen laten. Hij mag alleen absoluut niet springen of traplopen en er mag geen andere hond bovenop hem duiken.  (ja UITDAGEND!) We gaan dus proberen ergens een compromis te vinden voor de komende weken. Zo laat ik hem langer in de tuin scharrelen in plaats van na een plasje meteen terug in de bench.  Een van de trapjes van de veranda hebben we maar even afgeschermd want hij wordt echt steeds sneller. (Voor het andere trapje blijf ik wel staan. )

Deze constructie moest natuurlijk meteen uitgebreid worden bewonderd! ;-) 

We moeten hem geregeld recht proberen te zetten. Hij staat nu als een kameel zo hoog trekt hij zijn rug op. Hoe slechter hij zich voelt hij boller die rug wordt. Door dat rechtzetten weer te oefenen zou dat beter moeten worden.

Over een kleine 2 weken moet hij terug voor controle.  We hebben andere kalmerende middelen gekregen om te proberen. Tot nu toe merk ik weinig maar het moet misschien even de kans krijgen. 

We konden het  afgelopen weekend onze haren wel uit de kop trekken van frustratie dat het maar niet echt beter werd en we zagen het alsnog eindigen in een operatie na al deze weken benchrust. Echter volgens de orthomanueel dierenarts is daar absoluut geen noodzaak toe.  Dat stemt ons weer hoopvol en kunnen we er weer even tegen, wie weet is er nu echt licht aan het einde van de tunnel!!! 

Meer dan drie weken zit Thomas nu in zijn bench. Het zou een mijlpaal moeten zijn maar we zijn een beetje teleurgesteld.  Vorige week zagen we eindelijk echt vooruitgang. Hij kon met minder pijnstillers toe en was wat fitter. Om hem af te leiden van alle verveling krijgt hij af en toe een "kong-ijsje" We vullen de kong met wat kattenvoer en doen die een paar uur in de vriezer en meneer is weer een uurtje vermaakt. 

Donderdag en vrijdag werden we echt optimistisch. Hij had helemaal geen pijnstillers meer nodig. En hoewel hij ons werkelijk af en toe knettergek maakte met zijn gepiep van verveling en frustratie hadden we er echt even vertrouwen in, het ergste leek voorbij! 
Hij zat zich in de tuin weer even lekker te krabben en we moesten uitkijken dat hij niet zelf de loopplank op "rende" (hobbelde) 

Afgelopen zaterdag met opstaan echter had hij ineens weer vreselijk veel pijn. :( De ochtend is hier altijd echt even spitsuur met het verzorgen van alle 12 dieren en natuurlijk zelf ontbijten e.d. Wat hij wil, als hij pijn heeft,  is op schoot of in elk geval dat je vlakbij de bench op de grond komt zitten. Doe je dit niet DIRECT gaat hij kei en kei hard gillen en blaffen. Hij maakt zichzelf daarmee zo gek dat het eindeloos duurt voordat de pijnstiller aanslaat. En om 6 uur 's morgens zoveel lawaai en stress doet bij ons ook de stoppen behoorlijk doorslaan. 

Vanmorgen dus maar weer contact gezocht met de dierenarts. Gelukkig is het, zegt hij,  niet abnormaal bij een hernia en kan het wel 5 tot 6 weken duren voor hij ook blijvend van de pijn af is.  De vorige keer heeft hij daar wat meer geluk mee gehad. We kijken het dus nog 2 weken aan voordat we wellicht toch overgaan tot het laten maken van een MRI. Hij kan lopen, tilt meestal zijn poot op met plassen....dat zijn allemaal redenen dat de dierenarts nog zeer optimistisch is dat het met rust weer overgaat. Wat hoop ik dat hij gelijk krijgt!!

Als de pijnstiller eenmaal werkt lijkt hij trouwens ook de afgelopen dagen de rest van de dag pijnvrij. In het begin moesten er meerdere pillen per dag aan te pas komen, nu zitten we op 1 per dag. Wel boeiend trouwens te merken dat we ons in het begin steeds afvroegen wanneer hij nu jankt en hijgt van de pijn en wanneer om een andere reden. Intussen weet ik het zo feilloos alsof hij het me gewoon zelf vertelt. Dat doet hij overigens ook dat weet ik zeker. Als hij pijn heeft zegt hij iedere seconde heeeel hard: VROUWTJE HET DOET PIJN!!! Hij deelt graag zullen we maar zeggen. 

Elke middag vanaf een uur of 5 begint hij ook standaard te piepen. Hij houdt daarmee niet meer op tot we naar bed gaan. Het is zielig voor hem maar ik kan met geen pen beschrijven hoe nerveus je daar op een gegeven moment van wordt. Gisteravond hebben we hem maar tussen ons in gelegd op de bank. Ook niet relaxed, je staat non stop op scherp dat hij er ineens af zou willen springen of dat er een andere hond op hem springt.  Wat we ook doen is naast de bench gaan zitten op een kussen met hem op schoot of hij gewoon in de bench met het deurtje open.  M aar op dat soort momenten kunnen we wel merken dat we geen twintig meer zijn.   Pffff wat wordt je daar stijf van, intussen doet mij ook alles continue zeer. 

Vanavond gaan we eens proberen of die ene pijnstiller die hij nu krijgt per dag naar de avond verschuiven wil helpen met het 's morgens beter opstaan. We ploeteren door, willen jullie duimen dat de verbetering die we vorige week zagen zich snel weer voortzet?