Ik vond het wel grappig om een foto te hebben van Tristan waar hij precies 5 kg woog en warempel het is gelukt! ;-) Hij kan zo mooi op de weegschaal zitten, als je hem er niet zelf afhaalt blijft hij er eindeloos op zitten! 

Willem was op dezelfde leeftijd een halve kg lichter! Nu moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat Tristan echt aanzienlijk dikker is dan Willem! ;-)

Gisteren zag ik het even niet meer zitten. De angst voor besmettelijke ziektes zit er hier na de giardia en de tritrichomonas en natuurlijk de FIP in 2010 goed in en ik heb er een beetje genoeg van.  

 Het is natuurlijk te verwachten dat je met 11 dieren vaak bij de dierenarts zit, iedere maand wel een keer vind ik volstrekt normaal. Nu heeft Leopold sinds het weekend bijvoorbeeld weer last van zijn blaas. Hij drinkt veel te weinig en heeft standaard blaasgruis waar hij voor op dieetvoer zit. Eens in de zoveel tijd heeft hij wat last van stress en raakt die blaas geïrriteerd. Daardoor gaat hij vreselijk vaak plassen wat de irritatie nog erger maakt. Ik weet intussen wat ik moet doen. Hij krijgt een licht kalmerend middel en pijnstillers en meestal is het dan met een week weer over. Dat hoort er allemaal bij! Maar op een hardnekkige besmettelijke schimmel zitten we nu echt niet te wachten!!

Gelukkig ben ik intussen wat gerust gesteld door diverse reacties van fokkers op Facebook die de kale plek van Willem herkenden als een "dekplek" . De dierenarts had ook al gevraagd of hij was "gedekt" . Daarbij kan het dus blijkbaar voorkomen dat ze een grote pluk haar uit het nekvel bijten. We hadden de nacht er voor hard gemiauw gehoord en dat geïnterpreteerd als Lola die krols was.  Maar Lola was niet krols gisteren. Dus wie weet dat Tristan inderdaad geprobeerd heeft die arme Willem te verkrachten!!  

In ieder geval is de plek niet groter geworden, ziet er rustig uit en er begint zich een korst te vormen. Volgens mij allemaal zaken die niet op een schimmel duiden. Voor de zekerheid is Lola gisteren meteen aan de pil gegaan. Als Tristan dit soort gedrag vertoont is hij misschien ook al wel vruchtbaar en daar zijn we nog niet klaar voor! Hij  krijgt rond zijn 1e jaar eerst net als Lola een echo om te kijken of hij geen erfelijke nier of hartafwijkingen heeft en daarmee geschikt is voor de fok. En uiteraard moeten we, zeker weten, van alle parasieten af zijn anders gaat het feest niet door. 

Ook met Johannes heb ik hoop dat we misschien de juiste dosering te pakken hebben. Hij heeft sinds zaterdag geen aanvallen meer gehad. Hij krijgt nu 2 keer per dag 3/4 Pexion 100mg. We mogen dit eventueel nog opvoeren tot 2 keer per dag een hele. 

Tristan gaat ook prima!! Niets geen diarree meer gezien. Hij houdt kennelijk een korte pauze in het groeien want is nog niet over de 5 kg grens heen, misschien morgen! :-) Ik hoor vandaag of morgen hoelang we nog met die medicijnen door moeten gaan. 

En dan sluiten we deze erg lange blog af met een vrolijk bericht: Mattheus is vandaag  jarig! Hij is 1 jaar geworden en daarmee pup af! Nu nog wat pup gedrag afleren als: Alles stuk bijten, als een bezetene  blaffen als er eten wordt klaar gemaakt (vergeet het maar, dat leren ze geen van allen) en alles aan elkaar gillen in de bench als ik met de stoomreiniger bezig ben. Maar we zijn ook al een heel eind gekomen..na 8 maanden was hij "al"zindelijk, we vroegen ons serieus af of hij het ooit zou leren maar jawel, ook bij hem is het gelukt (zij het door hem op een gegeven moment met spiegels in de gaten te houden tijdens het eten zodat we hem maar zouden betrappen!) en hij kan intussen goed alleen zijn en geeft 's nachts geen kik en is 's morgens nog maar heel even aan het gillen om 6 uur en gaat dan weer slapen! Verder is hij de grootste knuffel van het hele stel. En als ik zeg "knuffel"bedoel ik dat heel letterlijk want hij geeft niet alleen kusjes maar ook heuse knuffels!!!  Hij heeft geen dominante gen in zijn hele lijf en is helemaal gelukkig met zijn plek helemaal onder aan de ladder. Hij doet werkelijk nooit ook maar een beetje kattig tegen een van de andere honden of de katten. Hij vindt andere mensen aardig al moet er natuurlijk wel worden geblaft, het blijft een teckel natuurlijk. :-) Andere honden vond hij van het begin af aan het meest vreselijke wat er is, we hebben dat maar opgegeven, daarmee past hij uitstekend in de roedel! ;-) Kortom, we genieten dagelijks van ons "kuikentje" en hij is niet meer weg te denken uit ons leven! 

Vanmorgen pakte ik Willem op en voelde iets pikken in zijn nek, ik dacht aan iets van hars of zo. Ik zet hem verbaasd neer en kijk en schrik me werkelijk helemaal wezenloos! Een hele grote kale rauwe plakkerige plek in zijn nek!!!!!

Het eerste wat ik dacht was; "SCHIMMEL!" 

Ik heb hier ooit een keer iets over gelezen en het lijkt dat zowel giardia als  tritrichomonas daarbij vergeleken een feestje is. Het is kennelijk vreselijk besmettelijk voor zowel andere katten als honden als mensen en onvoorstelbaar moeilijk uit te roeien, jaren, wordt er op internet geroepen!  Ik was echt totaal in paniek. Vol zenuwen gewacht tot het 9 uur was om de dierenarts te bellen en daarna nog anderhalf uur zitten stressen tot ik om kwart voor elf met hem mocht komen. Die  storm die er vandaag woedt en de weer alarmcode rood maar trotserend. 

Ik zat in de wachtkamer bijna letterlijk te janken van de stress. De dierenarts dacht in eerste aanleg inderdaad meteen aan schimmel. Echter de plek plakt en dat past totaal niet in het plaatje. Tevens zit die er van het een op het andere moment, echt binnen 1 nacht ontstaan! Dat past ook niet in het plaatje want schimmels groeien juist heel langzaam. Twee dierenartsen hebben er naar gekeken. Het lijkt nog het meeste op een allergische reactie tegen vlooienmiddel.  Alleen is het daarvoor te lang geleden dat ze dat hebben gehad.

Misschien is hij gebeten, waarbij een grote pluk haar eruit is getrokken. Tristan kan af en toe behoorlijk lomp uit de hoek komen dus het zou kunnen..... Of een andere kat heeft hem liggen likken. Of hij heeft het zelf stuk gelikt door jeuk of zo...alleen kan hij er zelf volgens mij niet bij. Het blijft echt een beetje een raadsel. 

Er is dus ook wel een kweek gemaakt. Daarbij kan het wel een week tot twee weken duren voordat die kweek resultaat geeft. Pas als er na twee weken nog geen uitslag is kunnen we opgelucht adem halen, dan is het geen schimmel. 

Hij heeft een injectie gekregen tegen jeuk. Verder kunnen we er wondzalf op smeren. We moeten hem en de rest regelmatig controleren of er geen plekken bijkomen. En als hij er wel bij blijkt te kunnen en hij likt er veel aan moet hij een kap om. 

Na alle ellende van de afgelopen weken waarvan het verhaal met Johannes ook nog steeds niet is opgelost (zaterdag had hij nog een aanval) vind ik het echt weer even moeilijk om optimistisch te blijven..houdt het dan nooit op??

Ik heb er een foto van gemaakt, waarbij er natuurlijk ook 3 teckels moesten kijken wat Willem daar in zijn nek had. 

Johannes lijkt nooit meer uitgeslapen te raken. Dat is geen wonder want hij heeft deze week nog op maandag, dinsdag en vandaag een aanval gehad. Hij is zo ontzettend moe. Naast dat hij meer slaapt merk ik dat hij ook graag alleen wil liggen in plaats van lekker gestapeld met de rest of op schoot zoals normaal. Regelmatig gaat hij helemaal alleen in de studeerkamer liggen terwijl wij allemaal in de woonkamer zijn. Hij heeft duidelijk behoefte aan meer rust. 

Ik durf nog steeds nauwelijks het huis te verlaten uit angst dat hij een ernstige aanval krijgt terwijl ik er niet ben. Vanmorgen moest hij midden in een aanval overgeven (dit doet hij normaal altijd na een aanval) terwijl hij nog op zijn zij lag en niet zelf overeind kon komen. Dan ben ik toch maar blij dat ik er ben en hem rechtop kan houden zodat hij niet stikt! 

Ik ben op het moment ook extra blij met onze camera dan kan ik hem in elk geval op afstand in de gaten houden en meteen weer naar huis gaan als het niet gaat (wat uiteraard op mijn werk alles behalve ideaal is maar mijn dieren gaan  voor.) 

Zojuist heb ik weer overlegd met de dierenarts. We gaan de dosering van zijn medicijnen opvoeren. Maar weer afwachten of dat gaat helpen..... 

Tot nu toe hebben de medicijnen voor Tristan en Johannes gelukkig geen bijwerkingen gehad! We zijn zonder paniek het weekend door gekomen en hopen op een aanzienlijk rustiger week dan vorige week. 

Johannes heeft zojuist helaas wel weer een kleine aanval gehad. Maar hij kwam er gelukkig wel weer zelf uit en ook vrij snel. Het zou wel even kunnen duren voordat de Pexion aanslaat zei de dierenartsassistente dus we moeten het maar even een paar weken aankijken. 

Tristan had vanmorgen compleet normale ontlasting dus ik heb goede hoop dat de Ronidazol wel aanslaat. Het schijnt echter te kunnen dat op het moment dat je er mee stopt de tritrichomanas meteen weer terugkomt dus ook hier kunnen we niet meer doen dan voorlopig afwachten. 

Het lijkt echt weer goed te gaan met Johannes, ben zoooo opgelucht!! :) Maar we gaan hem wel medicijnen geven om te kijken of daarmee het aantal aanvallen (nu gemiddeld 1 of 2 per week) afneemt en we clusters zoals woensdag in vervolg kunnen voorkomen. Ik was zo dom om de bijsluiter van zijn medicijnen te lezen en heb daarna maar weer de dierenarts gebeld: "Kunnen we nu beter meteen vanavond voor het eerst die medicatie geven of wachten tot morgenvroeg zodat we beter in de gaten kunnen houden of hij bijwerkingen krijgt?" De assistente zei: "Jou kennende geef het maar morgenvroeg want anders doe jij geen oog dicht!" Ha ha ha, na bijna 4 jaar er vaak meerdere keren per week komen kennen ze me wel goed! :-)

 Dus morgenvroeg krijgt zowel Johannes als Tristan nieuwe medicijnen. Tristans medicijnen zijn namelijk ook al binnen. Ik ben iets gerust gesteld omdat in de bijsluiter staat dat neurologische verschijnselen heel zelden voorkomen. Op internet wordt een beetje de indruk gewekt dat het vaker wel dan niet voorkomt namelijk.  Maar zeker ook bij hem wacht ik liever tot morgenvroeg. We blijven morgen gewoon lekker thuis dan kunnen we ze observeren. Eerlijk gezegd vind ik het doodeng! Maar het is voor een goed doel! 

We dachten dat we onze portie wel gehad hadden deze week met de dieren maar helaas, het ergste moest nog komen. 

Gistermiddag kreeg Johannes weer een epileptische aanval. We zitten op dit moment op ongeveer een aanval per week dus in eerste instantie maakte ik me geen zorgen. Hij kreeg er echter meteen eentje achteraan. Dat hebben we ook al vaker meegemaakt maar toch vervelend. Na deze aanval volgde echter nummer  drie. Toen heb ik de telefoon gepakt en de dierenarts gebeld met de bedoeling te vragen of ik hem de valium-zetpil  die we in huis hebben voor noodgevallen moest geven. Ik had echter mijn verhaal nog niet afgemaakt toen ze al zei dat ik meteen moest komen.  Dus 4 compleet hysterische honden in de bench gedaan en Johannes mee naar de dierenarts. Ik dacht eerst nog dat ik helemaal voor niets ging want hij leek ineens uit zijn aanval te komen met weggaan. Maar bij de dierenarts kon hij nog steeds niet normaal lopen, bleef trillen en vallen en bibberen en was helemaal in de war en zelfs agressief naar de dierenarts. Ook een injectie met valium hielp niet. De dierenarts heeft hem een licht narcose-middel gegeven waar hij helemaal van ging slapen. Na een half uur of zo heeft hij hem weer een middel toegediend om wakker te worden.  Het idee was om zijn hersenen even te "resetten".  Na bijna 2 uur kon ik hem weer mee naar huis nemen.  Ik was wel een paar jaar ouder geworden want de laatste keer dat ik zoiets had meegemaakt was bijna 8 jaar geleden met onze 5 jarige kater Sebastiaan die ineens epileptische aanvallen had. Hij is nooit meer uit zijn laatste aanval gekomen die uren en uren duurde. We hebben hem toen moeten laten inslapen. 

Thuis gedroeg Johannes zich alsof hij werkelijk stomdronken was. Hij ging waggelend achter de katten aan, alsof hij er nog nooit eentje had gezien, hij probeerde in een kast te springen en viel daarbij op zijn rug, hij liep meerdere keren tegen een andere kast op, alsof hij er doorheen probeerde te komen.  Het ene moment viel hij in slaap het andere moment begon hij enthousiast te spelen, hij was zo onrustig!! Maar dat kwam allemaal van dat narcose-middel zei de dierenarts. 

In de loop van de avond ging het wat beter. Ik ben heel vroeg naar bed gegaan en Gaab moest nog werken en kon dus meteen Johannes in de gaten blijven houden. Om negen uur heeft Johannes gegeten en om tien uur heeft Gaab hem nog een halve diazepam gegeven zoals de dierenarts had gezegd en heeft de honden toen in de bench gedaan. 

Een twintig minuten later was Johannes erg aan het piepen en heeft Gaab hem toch maar weer uit de bench gelaten. Toen is hij volledig gaan flippen. Ik werd wakker van zijn gegil en toen ik beneden kwam was Johannes compleet hysterisch aan het rondrennen, blaffen, gillen en totaal niet meer aanspreekbaar. Ik dacht werkelijk dat hij ter plekke een hartaanval zou krijgen en dood zou neervallen. We hebben meteen het spoednummer gebeld en konden direct komen. We hebben Johannes maar in een bench gedaan want hij was zo ontzettend wild dat we anders niet wisten hoe hij vervoerd moest worden. :(  Het bleek dat hij een hele verkeerde reactie op de diazepam had, kon er ook nog bij. Bij de dierenarts werd hij wel iets rustiger al en hij mocht weer mee naar huis. Thuis waren alle honden nu hysterisch en heeft Johannes nog een hele poos lopen stuiteren door de kamer. Uiteindelijk resulteerde dat toch weer in een kleine aanval. Daarna wilde hij naar bed. De andere honden en wij wilden dat ook heel graag dus hebben we het hele spul maar weer in de bench gedaan en zijn naar bed gegaan. 

Johannes heeft nog geblaft tot half twee. Toen ben ik naar beneden gegaan en heb hem gezegd stil te zijn en dat hielp, toen ging hij warempel slapen! Gaab en ik hebben ieder om de twee uur een alarm gezet zodat er elk uur iemand even wakker werd om te checken hoe het met Johannes ging. (Dat kunnen we via een camera, de beelden daarvan kun je middels een app op je smartphone of tablet bekijken, ideaal!) 

De hele nacht bleef hij gelukkig rustig. Vanmorgen ging het ook wel redelijk maar toen ik naar mijn werk wilde kreeg hij weer een nieuwe aanval gevolgd door weer een tweede. Ik heb hem toen de valium-zetpil gegeven en dat hielp gelukkig heel goed. 
Ik heb net nieuwe ampullen valium gehaald om vandaag en de nacht mee door te komen. Hopelijk komen zijn medicijnen morgen binnen, die zijn door de dierenarts besteld. Tot nu toe hebben we het zonder medicijnen gedaan omdat die vrij belastend zijn voor de lever en uit bloedonderzoeken is al eens gebleken dat die bij Johannes ook niet echt helemaal fantastisch werkt... een beetje kiezen tussen kwaden dus. Deze medicijnen zijn nieuw en hebben geen bijwerkingen  als het goed is en zijn ook niet zo belastend voor de lever. Vandaag verder maar proberen wat thuis te werken en verder vrij nemen want ik wil hem niet  alleen laten nu. 

Je geloof het nooit...dat zei de dierenarts aan de telefoon gisteren toen hij me belde met de uitslag van het lab-onderzoek.  Het klonk bijna opgetogen! " Hij test positief, hij heeft het!"  

Tritrichomonas dus, de parasiet waarvan ik al had gezegd dat het het gemene broertje van giardia lijkt. Ik was echt even totaal uit het veld geslagen want ik geloofde het inderdaad niet. We zitten nu een jaar te vechten tegen de giardia op werkelijk iedere manier die je je kan voorstellen. Ik had zelfs even hoop dat we het zouden gaan winnen. Naast Tristan hebben we alleen nog 1 positieve test van Johannes in juni gehad en daarvoor was het Lola in februari. En dan nu dit!!

Het enthousiasme van de dierenarts wat ik dacht op te pikken zal wel vakmatig zijn geweest. Ze hebben nog nooit eerder een kat in de praktijk gehad die dit bleek te hebben. Dat hebben wij dus weer!!! 
Hij wist me er ook erg weinig over te vertellen dus we zijn zelf maar het internet af gaan zoeken. We zijn de volgende zaken tegengekomen:
- Het is niet besmettelijk voor honden, in elk geval worden ze er niet ziek van. 
- Het blijft buiten het lichaam maar een half uur leven (giardia kan maanden overleven!) Het is dus zeker besmettelijk voor andere katten maar niet zo extreem als giardia. 
- De medicijnen die als enige werken tegen deze parasiet kunnen zeer ernstige bijwerkingen geven zoals toevallen. 
- Zonder medicijnen moeten ze er overheen groeien wat wel 9 maanden tot 2 jaar kan duren!

Vooral het laatste baart ons grote zorgen. Wat ga ik het eng vinden om mijn lieve mannetje deze troep te geven. Er staan overal waarschuwingen dat je zo voorzichtig er mee moet zijn. Het is voor mensen ook gevaarlijk. 

Wat wij ons wel afvragen is of we hiermee het lek boven water hebben. Er stond op 1 of 2 sites dat je vaak tritrichomonas ziet in combinatie met giardia. Zou dat de reden zijn dat we niet van de giardia afkomen? Zouden Willem en Lola (Het komt bijna alleen bij raskatten voor) dit ook hebben meegenomen uit hun nest? Het zou verklaren waarom die af en toe nog diarree hadden terwijl de giardiatesten negatief waren. 

We moeten het afwachten. Vandaag hebben we weer contact met de dierenarts. Dan horen we ook wanneer hij de medicijnen in huis kan hebben.  En verder zullen we ook nog wel een hoop vragen hebben.  Ik heb er vannacht bijna niet van geslapen maar wie weet valt dit uiteindelijk toch mee? Ik hoop het zo!

De vakantie is helaas weer voorbij,  De maandag begon meteen goed  met de ontdekking dat Johannes zich een klein beetje had stuk gekrabd en gebeten op een pootje. Even later was de plek wat minder rood maar had hij zich weer op een andere plek stuk gebeten,  op zijn buik dit keer. 

Vlooienkam erbij gepakt maar helemaal schoon gelukkig. Dan toch maar even langs de dierenarts. Vlak voor dat we weg gingen was Mattheus wel erg geïnteresseerd in Johannes en wilde op hem rijden.  Zou hij zijn anaalklieren verstopt hebben?

 Afgezien van het luidkeelse gegil op de achterbank in de auto (hij is door alle ellende als pup totaal getraumatiseerd door autorijden) is met Johannes naar de dierenarts gaan wel heel leuk. Hij gedraagt zich over het algemeen voorbeeldig en weet met zijn lieve blik en zijn rare maniertjes (staan met voorpootje omhoog,  zitten met zijn koppie meestal wat scheef en een, voor zijn formaat, heel laag en schor blafje) de assistentes en dierenartsen vaak helemaal voor zich in te pakken.  :-) 

De dierenarts kon niets geks aan zijn huid vinden en de plekjes duiden niet op een allergie of iets dergelijks. Ik noemde zijn anaalklieren maar, zei de dierenarts,  dan zou hij eerder net boven zijn staart gaan bijten. Echter toch maar even checken en ze zaten heel erg vol. Wat blijkt nu? Hij kan door zijn stijve nek (door de  schroeven die daar in zitten kan hij die minder ver opzij en naar boven en beneden bewegen dan andere honden)  daar niet bij!! 

De stakker heeft dus waarschijnlijk jeuk gehad op de ene plek en omdat hij daar niet bij kon  zitten bijten op diverse andere plekken.  
We hebben een zalfje meegekregen en kunnen er Cortavance op sprayen als hij nog jeuk heeft. Verder even afwachten of het nu inderdaad weer over gaat.  Sommige mensen vinden dat ik wel erg snel naar de dierenarts ren als er eentje iets heeft maar ik ben toch heel blij dat ik meteen gegaan ben!! :-)

Thomas, onze oudste van het hele stel is nu dik 8 jaar oud.  Je kan niet zeggen dat hij oud is, er is bijvoorbeeld nog geen grijs haartje te bekennen. Maar hij is wel duidelijk van middelbare leeftijd. Hij speelt minder dan de rest, slaapt 's morgens uit en is laatst zijn eerste kies kwijt geraakt.  

Ook heeft hij een slechte rug en nek, typische "teckelklachten".  We hebben het hele huis en de tuin aangepast met hekjes, bankjes, loopplanken om hem het springen maar te ontmoedigen wat helaas maar deels lukt, maar ja we doen ons best. 

Nou is hij als enige van het stel dol op apporteren.  Overigens geheel op zijn voorwaarden. Hij komt met een speeltje, dat moeten wij een paar keer door de kamer slingeren en dan is het goed, dan gaat hij er ergens mee liggen , kauwt er een paar keer op en gaat er dan tegenaan liggen slapen.

 Nu hij de laatste tijd weer nekklachten heeft willen wij niet dat hij dit doet, veel te groot risico dat hij zich weer forceert. 
Helaas is hem negeren geen optie. Toen hij 8 jaar geleden bij ons kwam hadden we nog 1 teckel van 12 jaar, de andere was een paar dagen voor Thomas komst op de leeftijd van 14 jaar overleden.  Na zo lang geen pup te hebben gehad hebben we Thomas vrees ik een beetje erg verwend en hem in veel te veel zijn zin gegeven.  Als hij eenmaal iets in zijn hoofd heeft nu kan hij echt uren lang zijn zin doordrijven. Hij houdt het veel langer vol dan wij. ;-)

 Dus wat nu te doen als hij weer eens voor je staat te piepen met een speeltje in zijn bek? Nou we hebben de oplossing gevonden! We pakken het speeltje van hem aan, zwaaien het dan met veel bravoure mee door de lucht, terwijl hij vol spanning kijkt wat er gebeurt,  en dan....leggen we het 10 cm verderop neer.  Helemaal blij schuifelt hij dan kwispelend naar zijn speeltje en gaat er dan zoals gebruikelijk even mee spelen en dan slapen. Soms moeten we het een keer herhalen om hem tevreden te stellen. ;-) Het idiote is dat als we het speeltje overnemen en het gewoon neerleggen zonder het gezwaai ermee dat hij je aan staat te kijken zovan: "Ja...toe nou....gooi nou"  Ik ben gisteren bijna van de bank gerold van het lachen wat een maffe hond!