Afgelopen zaterdag is ook Lancelot verhuisd. Ook dat was nog wel even moeilijk, daar ging onze grootste knuffel van het stel. Maar hij zelf zat er weer relaxed in. Alleen in de bench in de auto vond hij niet zo leuk maar in Rotterdam aangekomen was hij al gauw hersteld van de schrik  en ging op ontdekking uit! :)

Intussen heb ik van Jannie al een hoop goede berichten gehoord, hij doet het super en raakt al aardig ingeburgerd bij zijn 3 nieuwe grote broers!  Op de dag van zijn verhuizing woog hij trouwens 2350 gram! ​Vandaag kreeg ik dit filmpje, geweldig om te zien hoe snel hij geaccepteerd wordt. Hier bij zijn mega grote broer Caspian (half broer van Willem en Lola) Hij heeft ook al een bijnaam gekregen; Blauwe Smurf ha ha ha, geweldig! 

Ook Halewijn en Ellenoor doen het super in hun nieuwe huisje! Ze wogen gisteren 2370 en 1940 gram! We kregen dit weekend een geweldig filmpje te zien van het tweetal die de bijnamen Donder en Bliksem hebben gekregen! Het laat zich gemakkelijk raden wie Bliksem is ha ha ha! We hebben wel de kanttekening bij dit filmpje geplaatst dat er toch echt een kat te weinig is! ;) 

En ook onze eigen monstertjes doen het geweldig! Ze raken steeds meer ingeburgerd en de honden gaan ze meer en meer als meubilair zien :) 

Julius moeten we af en toe nog even wat afremmen want die blijft ze maar bij de keel pakken maar hij doet ze geen zeer en het is overduidelijk dat de kittens hem er niets minder lief om vinden!

Groeien doen ze ook nog lekker, Roderick weegt nu 2210 gram en Olivia 2070. 

Gisteren zijn Halewijn en Ellenoor verhuisd. Ik had er natuurlijk vanaf het begin af aan rekening mee gehouden, je probeert toch ze niet TE diep in je hart te laten kruipen omdat je weet dat je ook weer afscheid van ze moet nemen. En ik wist dat ze naar een geweldig huisje gingen en ontzettend welkom waren bij hele leuke lieve mensen maar er vloeiden toch een hoop tranen gisteren hoor! Van te voren nog even aan Emma laten zien..dag mama..ze zien haar natuurlijk nooit weer. Dag broertjes en zusje en papa, ook hen zullen ze nooit meer zien. Maar het zijn katten, die leven in het "nu" en het maakte niemand wat uit behalve hun snikkende vrouwtje! ;)  We hebben voordat de tranen kwamen gelukkig nog wat "afscheids foto's" gemaakt. 

Met name het afscheid van Halewijn viel me zwaar, daar moest ik toen hij 4 weken was al om huilen dat dat moment ooit zou komen. Ik had een grote zwak voor die knuffel! 

In Spijkenisse aangekomen gingen broer en zus meteen hun bench uit en op onderzoek uit. Iedere millimeter van de woonkamer werd bekeken en daarna was de bovenverdieping aan de beurt. Ze waren totaal niet bang, deelden aan ons alle vier kopjes uit en liepen vrolijk spinnend rond. Nu kwamen ze ook echt in het paradijs hoor, prachtige krabpalen en het mooiste speelgoed lag op hun te wachten. Die zijn echt met hun neus in de boter gevallen!! En als enige katten ook nog alle aandacht! 

We zijn na een kopje koffie en alle stukken te hebben getekend en nog even beide schatten geknuffeld te hebben (waar ze totaal geen tijd en zin in hadden) weer naar huis gegaan, even uithuilen in de auto..pffff! ;) 

Maar wat hebben we genoten van de afgelopen 3 maanden!! Ik wilde dit al zo lang en het was echt nog leuker dan ik gedacht had. Ik vond echt alles er van leuk. Zelfs van het afscheid gisteren ondanks de tranen.  Het is heel bijzonder om mensen zo gelukkig en blij te kunnen maken met iets waar je zoveel liefde en aandacht in hebt gestopt. Ik heb al zo vaak aan de andere kant van dit verhaal gestaan (met het tekenen van de contracten wilde ik steeds bijna tekenen onder "koper") dat ik het een heel bijzondere ervaring vond om nu eens aan de andere kant te staan. Wat mij betreft komen er zeker ook nog meer nestjes in de toekomst!! 

Ik ben ook zo dankbaar voor hoe perfect het allemaal is verlopen. Natuurlijk was het even schrikken in het begin met de baarmoeder ontsteking. Maar op twee dagen wat diarree en een entreactie van Lancelot na zijn ze allemaal alleen maar gezond geweest en zijn er 5 mini kittens levend ter wereld gekomen die nu allemaal stevige katten zijn met mooie gewichten! (Lancelot de zwaarste woog maar liefst 2180 gram vanmorgen!) 

Nu weer terug naar de "normale" dagelijkse dingen, Ik ben zo blij dat we zelf twee kittens houden!! Nu begint eigenlijk nog gewoon die hele leuke kitten tijd die je normaal ook hebt als je een kitten krijgt! Dus daar gaan we nog even ontzettend van genieten. Ook genieten we nog een paar dagen van onze lekkere knuffelkater Lancelot, de lieve kei hard spinnende vrijkous voordat ook hij aanstaande zaterdag het nest verlaat en aan zijn eigen verhaal begint. 

En dan is het wat mij betreft op naar volgend najaar voor Emma en Tristan 2.0! ;) 

Iedereen heel erg bedankt voor al jullie interesse en reacties en enthousiasme van de afgelopen 3 maanden. Het feestje was hierdoor compleet! <3

Dit is als het goed is mijn laatste blog over de kittens voordat de eerste twee gaan verhuizen! Vanmorgen zijn ze allemaal voor de tweede keer ingeënt en ook zijn ze allemaal gechipt. In de auto gaven ze weer geen kik, niet op de heenweg en ook niet op de terugweg. In de wachtkamer vond Halewijn het te lang duren en begon te miauwen, een heel lief baby miauwtje. Daar zijn ze afgelopen week allemaal mee begonnen. Nog niet heel veel maar oh wat een schattig geluid is het!!

Ze zijn allemaal gezond verklaard en  waren heel stoer zowel met enten als met chippen. Alleen Halewijn heeft met chippen een beetje geprotesteerd. Nou ik geef m geen ongelijk als ze die naald in mijn nek staken zou ik gillen als een mager speenvarken! 

De dierenarts vond het hele mooie stevige en opvallend relaxte kittens!  Das toch een mooi compliment! :) Ze vroeg; hoeveel katten hebben jullie nu dan als je deze twee houdt? Ik zei: "negen, als je het heel snel zegt, lijkt het niet zoveel!"

Helaas lukte de groepsfoto vandaag niet. De kittens zijn veel te druk en ik heb zelf een hele zere rug en kan het op de grond zitten met de camera en de hengel en dat grut op de plaats houden niet lang volhouden. Hopelijk kan ik de komende dagen nog een keer een leuke laatste groepsfoto maken. 

​6 November…de sterfdag van mama..vandaag 18 jaar geleden. Ze was 47 toen ze te horen kreeg dat ze kanker had en nog maar een paar maanden te leven had. Dat werden er negen…negen maanden waarin we ons allemaal vastklampten aan iedere strohalm die we konden vinden. Negen maanden waarin we haar zagen veranderen van een prachtige vitale vrouw in een wrak, totaal kapot gemaakt door de kanker en de chemo. Toen ze stierf was ze net twee maanden daarvoor 48 geworden.
 
En nu ben ik zelf 47 en het houdt me dit jaar al maanden heel erg bezig. Mama was voordat ze kanker kreeg zelden of nooit ziek. Ze was een hele sterke vrouw. Ze was mijn moeder die ik, ook toen ik al 28 was, nog iedere dag om raad vroeg. Maar ze was ook samen met Liesbeth. mijn zusje mijn beste vriendin. Dagelijks hingen we vaak wel een uur aan de telefoon (we woonden zo’n 150 km uit elkaar) en hadden dan meestal de grootste pret.
 
Mama hield niet van vreemden en over het algemeen niet van visite maar wij konden niet vaak genoeg thuis komen. Ze haalde ons over nog maar weer een weekend naar Dalen, waar ze woonden, te komen, door ons lekkere gerechten en wijntjes te beloven. Het overhalen was niet nodig wij kwamen heel erg graag. Het was bij papa en mama altijd gezellig en mama en ik praatten en lachten samen vaak tot diep in de nacht onder het genot van een stevige borrel!

Mama had vanaf eind jaren ’80 een winkel (een poppen atelier, uit de hand gelopen hobby) maar had over het algemeen een hekel aan klanten. Ze kon hilarische verhalen vertellen over mensen die graag 10 cm lint wilden kopen voor een heel klein strikje! Ze gaf ook cursussen en daarbij kwam haar achtergrond als onderwijzeres altijd duidelijk naar voren. De cursisten moesten luisteren, opletten en niet door haar heen praten. Ze zei ook altijd precies tegen mensen wat ze dacht. “Je kan mensen rustig de waarheid vertellen” zei ze dan, "ze geloven je toch niet". Ze was echter heel populair, zowel de klanten als de cursisten liepen met haar weg.
 
Ze was gek op spelletjes maar kon slecht tegen haar verlies. Ze had niets met mode of sieraden maar verliet het huis niet zonder lippenstift. Ze was meestal heel vrolijk maar als ze chagrijnig was dan moest je het weten! Ik kan niet beweren dat ik streng ben opgevoed maar wee gebeente als we ook maar een minuut te laat thuis kwamen. Ik zie het nog voor me…heel zachtjes te voordeur open na het stappen om haar niet wakker te maken en dan opkijken en daar stond ze boven aan de trap in haar lange nachthemd. En wat was ze dan boos. We kregen nooit straf maar als mama boos was waren wij verdrietig!
 
Mama was gek op dieren en wat hebben we een dieren gehad thuis als kind. Teckels natuurlijk, altijd teckels. Maar ook vele cavia’s en hamsters, ratten, konijnen schildpadden. De kinderen van de school waar ze les gaf kwamen nog wel eens met iets aan: Juf wilt u deze schildpadjes hebben anders spoelt mijn moeder ze door de wc”. En dan nam ze ze maar weer mee naar huis. Katten hadden we vroeger niet want daar was mama allergisch voor. Wonderlijk genoeg ging die allergie na haar 40 ste over en toen kwamen er ook katten.
 
Als de dag van vandaag kan ik me herinneren dat ik samen met papa in 1993 Willemijn ging halen, zo’n 150 km van Dalen waar ik op dat moment een aantal maanden was omdat Gaab in Cambodja zat. In het nestje  van Willemijn (langharige standaard teckel) was ook nog een heel erg lief reutje beschikbaar en papa viel daarvoor als een baksteen. Hij belde mama of hij hem mee zou nemen. Hij overviel haar natuurlijk, en ze hadden al 3 teckels, niet de makkelijkste, en ze had haar bedenkingen. “Beslis jij het maar” zei ze. Papa durfde de knoop uiteindelijk niet alleen door te hakken en we gingen alleen met Willemijn naar huis. Thuis zie ik nog mama de deur uit gesprint komen: “Heb je ‘m??” riep ze. Niet dus. Ze had meteen spijt gehad dat ze niet enthousiaster geweest was en had hem terug willen bellen. Maar in 1993 was er natuurlijk nog geen mobiele telefoon en ze wist niet waar we waren.

Jaren later in de zomer van 1998, toen de situatie steeds uitzichtlozer werd,  hadden mama en ik het over puppy’s. En toen zei ze: “zou ik dat nu nooit meer meemaken?” En nee ze heeft het nooit meer meegemaakt. Dus voor mij een wijze les; stel dingen die je graag wilt niet te lang uit.

Als ik aan mama denk komt bij mij met name een gevoel van geborgenheid en heel erg geliefd worden naar boven. Daarnaast hebben we altijd vreselijk om en met haar gelachen!
Zo waren we een keer in Dalen en er lag iets nats op de eettafel. Mama ging er met de vinger door (in de veronderstelling denk ik dat het water was, in elk geval in een vlaag van verstandsverbijstering) en stopt haar vinger zo in haar mond. Ze zei: “Ja pis!” Had er een hond op de tafel geplast!!! Nog steeds als we vermoeden dat er ergens geplast is zeggen we tegen elkaar: “Heb je het geproefd?”
 

De laatste maanden moet ik dus heel veel aan haar denken. Wat had ze kittens ook leuk gevonden. Sowieso wat had ze  onze honden en katten leuk gevonden. Zo verdrietig dat ze er geen een heeft gekend. Wat zijn er een hoop dingen gebeurd in de afgelopen 18 jaar die ik niet met haar heb kunnen delen. Terwijl ik altijd alles met haar deelde! Ik ben vanmorgen nog eens door alle oude fotoboeken gegaan en heb een heel aantal foto’s gescand. Deze foto’s zijn voor mij heel symbolisch voor wie mama was en hoe ons gezin was waar zij de spil van was. De vrolijkheid en lol maar ook de liefde spat wat mij betreft van deze foto’s af. Zo wil ik haar voor altijd blijven herinneren. Neemt niet weg dat vandaag toch verdriet overheerst want deze datum is voor mij altijd geassocieerd met onvoorstelbare pijn en verlies. mam deze zijn voor jou..ik hou van je!