
Op 21 januari kreeg ik een ontzettende schrik omdat ik hartklachten had en met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht werd. Het bleek dat ik atrium fibrillatie heb. Nog nauwelijks van de schrik bekomen verloren wij op 22 februari onze lieve Johannes.
Een paar hele zware en donkere maanden volgden. We hadden veel verdriet en ik had erg veel last van mijn angststoornis. Uiteindelijk heb ik na jaren de knoop doorgehakt en ben daar medicatie voor gaan gebruiken. Dat bleek een hele goede beslissing want na 9 jaar chronische hyperventilatie en bijna onleefbare angstklachten ging er voor mij een wereld open.
Een wereld waarbij ik weer uren met de honden durf te lopen terwijl ik daarvoor haast het huis alleen niet meer uit durfde. Een wereld waarin ik bijna ontspannen naast Gaab in de auto zit op de snelweg om even iets leuks te gaan doen zonder dat ik helemaal ziek van angst ben en Spaans benauwd van de hyperventilatie. Een wereld waarin ik warempel gewoon weer een weekendje weg durfde met mijn zusje en we de grootste pret hebben gehad in Rotterdam samen. Ik zal nooit dapper worden en altijd een watje blijven maar het is door de medicatie allemaal een stuk leefbaarder geworden. En daar ben ik heel dankbaar voor!
Ondanks het verdriet en gemis van Johannes begon het toch weer te kriebelen en misten we een zesde teckel. In mei lieten we ons weer bij IO Vivat op de wachtlijst zetten. Op 9 augustus ging onze wens in vervulling, er was een zwart tijger reutje voor ons geboren!! En na maanden geduld konden we in oktober Antony mee naar huis nemen.
Ik wil iedereen bedanken die zo met ons heeft meegeleefd het afgelopen jaar en jullie allemaal een fijne jaarwisseling wensen en een fantastisch nieuwjaar!!!! Proost!!! :)