Intussen traditie, een blog op de laatste dag van het jaar. En wat was het een raar jaar met zulke diepe dalen maar gelukkig ook hele hoge pieken! 

Op 21 januari kreeg ik een ontzettende schrik omdat ik hartklachten had en met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht werd. Het bleek dat ik atrium fibrillatie heb. Nog nauwelijks van de schrik bekomen verloren wij op 22 februari onze lieve Johannes. 

Een paar hele zware en donkere maanden volgden. We hadden veel verdriet en ik had erg veel last van mijn angststoornis. Uiteindelijk heb ik na jaren de knoop doorgehakt en ben daar medicatie voor gaan gebruiken. Dat bleek een hele goede beslissing want na 9 jaar chronische hyperventilatie en bijna onleefbare angstklachten ging er voor mij een wereld open.

Een wereld waarbij ik weer uren met de honden durf te lopen terwijl ik daarvoor haast het huis alleen niet meer uit durfde. Een wereld waarin ik bijna ontspannen naast Gaab in de auto zit op de snelweg om even iets leuks te gaan doen zonder dat ik helemaal ziek van angst ben en Spaans benauwd van de hyperventilatie. Een wereld waarin ik warempel gewoon weer een weekendje weg durfde met mijn zusje en we de grootste pret hebben gehad in Rotterdam samen.  Ik zal nooit dapper worden en altijd een watje blijven maar het is door de medicatie allemaal een stuk leefbaarder geworden. En daar ben ik heel dankbaar voor! 

Ondanks het verdriet en gemis van Johannes begon het toch weer te kriebelen en misten we een zesde teckel. In mei lieten we ons weer bij IO Vivat op de wachtlijst zetten. Op 9 augustus ging onze wens in vervulling, er was een zwart tijger reutje voor ons geboren!!  En na maanden geduld konden we in oktober Antony mee naar huis nemen. 

Antony, intussen alweer 4.5 maand oud,  is een heerlijke blije lieve pup die op ieder moment van de dag wel 1000 kusjes voor je heeft!! Hij is helemaal opgenomen in de roedel, en met name met Julius dikke vriendjes! 

Wat betreft de cattery, hebben we een hele kleine vordering geboekt. Emma is intussen oud genoeg voor een nestje en zowel zij als Tristan hebben een volledige keuring gehad en zijn helemaal gezond van letterlijk hart en nieren! :) Tristan heeft in juni nog een Suprelorin staafje gehad omdat we vonden dat we het risico niet konden lopen dat hij Emma zou dekken voordat ze oud genoeg was en voordat ze helemaal getest waren. Wat ons betreft is het nu wachten totdat dit staafje is uitgewerkt. Emma is een maand geleden voor het laatst krols geweest, toen toonde Tristan nog geen enkele interesse. Wij hopen echter dat 2016 toch echt het jaar zal worden van ons al zo lang gedroomde nestje Maine Coons!!

Al met al is dit jaar sneller voorbij gegaan dan ooit tevoren. Ik heb allerlei zaken die ik normaal altijd netjes bij houd dit jaar niet gedaan en loop nu hopeloos achter met van alles! De eerste helft is als een waas van verdriet en stress voorbij gegaan en de tweede helft in een roes van allerlei nieuws en opwinding. ​We gaan zien wat 2016 ons gaat brengen!
​
Ik wil iedereen bedanken die zo met ons heeft meegeleefd het afgelopen jaar en jullie allemaal een fijne jaarwisseling wensen en een fantastisch nieuwjaar!!!! Proost!!! :) 

..​Ik moet bekennen dat de jaarlijkse entingen van alle dieren niet mijn meest favoriete hobby is. Jarenlang betekende het enten van de katten standaard grote rode striemen op de armen en katten die pissend van angst in de bench gestopt werden. En de honden misdroegen zich bij de dierenarts (en nog!) door tegen alles en iedereen te blaffen in de wachtkamer. Verschrikkelijk!
 
Maar intussen had ik alweer van 3 katten een herinnering liggen en ik zag dat ook Emma aan de beurt was. Dus toch maar de stoute schoentjes aan getrokken en een afspraak gemaakt voor 4 katten. Het grootste probleem, Mathilde, (die heb ik al een keertje niet mee gekregen) had ik dit keer snel te pakken en in een bench. De Coons zijn een stuk minder gevaarlijk maar Emma raakte in de paniek van de geluiden die Mathilde aan het maken was in de bench (alsof ze geslacht werd zeg maar) en vond het toch nodig de nagels van haar achterpoten even in vrouwtjes onderarm te plaatsen. Nou ja, we zijn wel wat gewend in dit opzicht. Dus ik sjouwen met 4 benches, meerdere keren lopen thuis en meerdere keren lopen bij de dierenarts maar verder ging alles soepel en ze gedroegen zich voorbeeldig.
 
Minder was het nieuws dat Lola een overbeet heeft ontwikkeld in de loop der jaren en daarmee haar kiezen scheef op elkaar staan. In de zomer is er een kies bij haar getrokken en nu blijkt dat de kies die daar boven zit in het tandvlees prikt van de kies die weg is en daar heeft ze waarschijnlijk toch wat last van. Dat betekent dus opnieuw onder narcose en die bovenste kies ook trekken. Balen! Maar goed niets aan te doen.
 
Ik mocht 185 euro afrekenen en ging vrolijk weer naar huis. Thuis liet ik de katten eruit in de hal en ging de honden uit hun bench laten in de bijkeuken. En ik weet nog niet wat er gebeurde maar Thomas en Lucas vlogen elkaar in de haren. Het enige wat ik kan verzinnen is dat er misschien van de eendenek die ik ze gegeven had toen ik weg ging een stukje uit Lucas bench is gevallen en Thomas vond dat dat van hem was. In een oogwenk vlogen ook Julius en Mattie er bovenop. Pfffff wat vind ik dat toch verschrikkelijk als ze vechten. Al met al duurde het toch even voordat ik Julius en Mattie terug in de bench had en Thomas en Lucas uit elkaar kon trekken. Thomas had een heel rood en bloedend oog, het zag er raar uit. Dus, zucht, de dierenarts maar weer gebeld en ik kon meteen weer terug met hem.
 
De schade valt mee maar hij heeft wel een flinke klap gekregen, waarschijnlijk een stoot van een tand op het oog.  Hij heeft pretnison, en oogdruppels en oogzalf…. ik moet maandag weer terug en ik mocht nog eens 65 euro afrekenen, hoera!!
Lucas heeft voor zover ik kan bepalen een beetje een zere nek. Ik heb hem een pijnstiller gegeven en nu maar even afwachten.
Nu liggen beide vechtersbazen zich te schamen (hoop ik) in hun bench, daar laat ik ze voorlopig maar even liggen....