Dit is Brutus! Brutus woont sinds afgelopen zaterdag bij ons en we zijn dol gelukkig met hem!
Enige tijd geleden begon het weer te kriebelen bij mij. Puppy kriebels! Ineens allemaal puppy's op Facebook de ene nog mooier dan de andere. Ik probeer die dan eerst de kop in te drukken met allemaal verstandige argumenten als: Nee, nog een teckel is niet praktisch (want 6 wel ;-)) en heel duur en waar moet dan die 7e bench komen en hoe gaat dat dan met uitlaten en kunnen die allemaal wel in de caravan zo nog veel meer dingen zo spreek ik mezelf steeds verstandig toe. Waarna ik achter de computer ga zitten en op zoek ga naar puppy's.
Wat ook mee speelt is dat ik dit jaar 48 wordt. Dat is de leeftijd waarop mijn moeder stierf, 2 maanden na haar 48e verjaardag. Die zomer daarvoor toen zij bijna exact even oud was als ik nu hadden we het over Willemijn, onze jongste teckel, toen 5 jaar. Toen wij Willemijn kregen ben ik samen met mijn vader naar de fokker gegaan. Ze hadden ook nog een broertje van haar beschikbaar en mijn vader was daar helemaal weg van. Mijn ouders hadden destijds 3 ruwhaartjes. Mijn vader belde mijn moeder of hij hem zou meenemen. Maar natuurlijk helemaal overvallen kwam zij er niet helemaal uit. Beslis jij maar zei ze tegen mijn vader. En ze noemde allerlei verstandige redenen om het niet te doen net als ik altijd tegen mezelf zeg. Mijn vader durfde de knoop niet door te hakken en we gingen alleen met Willemijn op huis aan. Intussen had mijn moeder ontzettend spijt dat ze niet meteen "ja" gezegd had. Maar ze kon mijn vader niet bereiken (1993 ver voor de mobiele telefoons) en ze wist niet eens waar wij waren. Thuis aangekomen zie ik haar nog naar buiten rennen: "Heb je hem??" riep ze. Maar niet dus. Het was 2 uur rijden en natuurlijk nam uiteindelijk het verstand de overhand en ze kregen dus geen pup. Zij was ten tijde van dat gesprek in de zomer van 1998 over Willemijn en hoe die bij ons gekomen was, al heel ernstig ziek en wist dat ze niet meer beter zou worden. "Zou ik dat nu nooit meer meemaken? " Vroeg ze zich verdrietig af. Dat heeft ontzettend veel indruk op mij gemaakt. We moeten geen dingen laten of uitstellen omdat we het "onverstandig"vinden of "raar" Zolang het niet onverantwoord is en het kan lekker je hart volgen en doen wat je gelukkig maakt!
Gaab heeft ook nog wat verstandige dingen tegen gesputterd maar gaf het al heel snel op toen hij hoorde dat hij zelfs al een naam had ha ha ha. “ Hij heeft al een naam??? Ik heb echt geen kans he? “ Zei hij.
En zodoende is er nu dus een 7e lid van onze teckelroedel. Zijn naam heet Brutus. Op zijn stamboom heet hij Lymington of the Aladna’s Home. Hij is 11 weken oud en weegt 2100 gram.
We hadden zaterdag natuurlijk weer het altijd super spannende moment; de kennismaking met de rest van de roedel. Nog nooit is dat zo soepel gegaan. Brutus was heel timide en bleef lekker bij het baasje op schoot liggen zodat de rest de kans kreeg rustig aan hem te snuffelen. Toen hij een paar uur later eindelijk eens rond ging lopen was de echte spanning al verdwenen en vonden de andere jongens het wel best. Tuurlijk moet iedereen even wennen. Op dit moment zitten we in de tolerantie fase. Hij mag er gewoon zijn maar hij mag nog bij niemand liggen. Julius vindt hem het leukste en speelt met ‘m en ik denk dat hij daar binnenkort wel bij mag liggen. Antony vindt m ook leuk speelgoed maar is een beetje jaloers. Mattie vindt m wel grappig maar ook heel eng. Marcus vindt alles best als hij maar niet te aanwezig is. Thomas doet lief zolang hij niet probeert bij hem in de mand te kruipen en Lucas pakt hem af en toe een speeltje af maar bemoeit zich verder niet zo met hem. Echt een prima uitgangspunt dit gaat helemaal goed komen! J
Hij had nog nooit een kat gezien volgens mij maar gaf geen krimp toen die grote reuzen met hun neuzen bovenop hem kwamen te staan. Alleen heeft Rotje vanmorgen geprobeerd met hem te spelen (lees bespringen en voetballen) toen hij heel moe was. Daar is de kleine man wel wat van geschrokken zodat hij ze nu een beetje argwanend in de gaten houdt maar ach dat gaat wel weer over als hij eenmaal in de gaten heeft dat ze niets doen. Willem ging net helemaal over hem heen staan (dat doet Willem met alles wat klein is...een soort beschermings drang of zo! :) ) en dat vond hij al weer best!
WIJ GENIETEN!!!
Enige tijd geleden begon het weer te kriebelen bij mij. Puppy kriebels! Ineens allemaal puppy's op Facebook de ene nog mooier dan de andere. Ik probeer die dan eerst de kop in te drukken met allemaal verstandige argumenten als: Nee, nog een teckel is niet praktisch (want 6 wel ;-)) en heel duur en waar moet dan die 7e bench komen en hoe gaat dat dan met uitlaten en kunnen die allemaal wel in de caravan zo nog veel meer dingen zo spreek ik mezelf steeds verstandig toe. Waarna ik achter de computer ga zitten en op zoek ga naar puppy's.
Wat ook mee speelt is dat ik dit jaar 48 wordt. Dat is de leeftijd waarop mijn moeder stierf, 2 maanden na haar 48e verjaardag. Die zomer daarvoor toen zij bijna exact even oud was als ik nu hadden we het over Willemijn, onze jongste teckel, toen 5 jaar. Toen wij Willemijn kregen ben ik samen met mijn vader naar de fokker gegaan. Ze hadden ook nog een broertje van haar beschikbaar en mijn vader was daar helemaal weg van. Mijn ouders hadden destijds 3 ruwhaartjes. Mijn vader belde mijn moeder of hij hem zou meenemen. Maar natuurlijk helemaal overvallen kwam zij er niet helemaal uit. Beslis jij maar zei ze tegen mijn vader. En ze noemde allerlei verstandige redenen om het niet te doen net als ik altijd tegen mezelf zeg. Mijn vader durfde de knoop niet door te hakken en we gingen alleen met Willemijn op huis aan. Intussen had mijn moeder ontzettend spijt dat ze niet meteen "ja" gezegd had. Maar ze kon mijn vader niet bereiken (1993 ver voor de mobiele telefoons) en ze wist niet eens waar wij waren. Thuis aangekomen zie ik haar nog naar buiten rennen: "Heb je hem??" riep ze. Maar niet dus. Het was 2 uur rijden en natuurlijk nam uiteindelijk het verstand de overhand en ze kregen dus geen pup. Zij was ten tijde van dat gesprek in de zomer van 1998 over Willemijn en hoe die bij ons gekomen was, al heel ernstig ziek en wist dat ze niet meer beter zou worden. "Zou ik dat nu nooit meer meemaken? " Vroeg ze zich verdrietig af. Dat heeft ontzettend veel indruk op mij gemaakt. We moeten geen dingen laten of uitstellen omdat we het "onverstandig"vinden of "raar" Zolang het niet onverantwoord is en het kan lekker je hart volgen en doen wat je gelukkig maakt!
Gaab heeft ook nog wat verstandige dingen tegen gesputterd maar gaf het al heel snel op toen hij hoorde dat hij zelfs al een naam had ha ha ha. “ Hij heeft al een naam??? Ik heb echt geen kans he? “ Zei hij.
En zodoende is er nu dus een 7e lid van onze teckelroedel. Zijn naam heet Brutus. Op zijn stamboom heet hij Lymington of the Aladna’s Home. Hij is 11 weken oud en weegt 2100 gram.
We hadden zaterdag natuurlijk weer het altijd super spannende moment; de kennismaking met de rest van de roedel. Nog nooit is dat zo soepel gegaan. Brutus was heel timide en bleef lekker bij het baasje op schoot liggen zodat de rest de kans kreeg rustig aan hem te snuffelen. Toen hij een paar uur later eindelijk eens rond ging lopen was de echte spanning al verdwenen en vonden de andere jongens het wel best. Tuurlijk moet iedereen even wennen. Op dit moment zitten we in de tolerantie fase. Hij mag er gewoon zijn maar hij mag nog bij niemand liggen. Julius vindt hem het leukste en speelt met ‘m en ik denk dat hij daar binnenkort wel bij mag liggen. Antony vindt m ook leuk speelgoed maar is een beetje jaloers. Mattie vindt m wel grappig maar ook heel eng. Marcus vindt alles best als hij maar niet te aanwezig is. Thomas doet lief zolang hij niet probeert bij hem in de mand te kruipen en Lucas pakt hem af en toe een speeltje af maar bemoeit zich verder niet zo met hem. Echt een prima uitgangspunt dit gaat helemaal goed komen! J
Hij had nog nooit een kat gezien volgens mij maar gaf geen krimp toen die grote reuzen met hun neuzen bovenop hem kwamen te staan. Alleen heeft Rotje vanmorgen geprobeerd met hem te spelen (lees bespringen en voetballen) toen hij heel moe was. Daar is de kleine man wel wat van geschrokken zodat hij ze nu een beetje argwanend in de gaten houdt maar ach dat gaat wel weer over als hij eenmaal in de gaten heeft dat ze niets doen. Willem ging net helemaal over hem heen staan (dat doet Willem met alles wat klein is...een soort beschermings drang of zo! :) ) en dat vond hij al weer best!
WIJ GENIETEN!!!
RSS Feed
