Meer nieuws over Johannes; Tien dagen was hij aanval vrij en gisteren toen ik net wilde gaan wandelen met ze bleek dat een prikkel die op dat moment teveel was en daar gingen we weer! Na de eerste aanval volgende een volgende aanval. De Stesolid kalmeerde hem meteen dit keer. Ik legde hem in de mand en daar lag hij even bijna knock-out. Vervolgens kwam hij bij en begon te trillen en te schudden en bleek dat zijn achterpoten compleet verlamd waren terwijl hij verder volledig bij was. Dit heeft al met al anderhalf uur geduurd!! Ik heb met hem op de arm door de kamer gelopen, dat leek hem te kalmeren. Als ik ging zitten kroop hij van mijn schoot en als ik hem neerlegde ging hij piepen.
Daarna kon hij weer een beetje lopen zij het met letterlijk veel vallen en opstaan. Na nog een uur was het allemaal weer voorbij en rende hij weer vrolijk door de kamer.
Tijdens de eerste aanval belde de dierenarts. De specialist had eindelijk terug gemaild. Eerlijk gezegd met nogal een teleurstellend resultaat. Haar adviezen waren: Een amoniak test doen om alsnog 100% uit te sluiten dat hij geen levershunt heeft. Anderhalf jaar geleden hebben we hierop laten testen middels een bloedtest en een aantal dagen in angst zitten wachten op de uitslag. De reden hiervoor was dat zijn rare gedrag zoals doelloos rondlopen en naar de muur staren daar een heel klein beetje bij paste. Dat gedrag wordt echter altijd gevolgd door een epileptische aanval weten we intussen. Er kwam ook niets uit die bloedtesten. Ook heeft hij bijna geen enkele van de andere symptomen zoals snel moe en sloom, integendeel! De enige andere indicatie is dat hij periodes heeft waarbij hij veel drinkt en dus plast. Wij hebben zelf intussen in de gaten dat hij, als hij eenmaal bij die grote waterbak staat, soms in een soort trans maar blijft door drinken. Hij drinkt zelden of nooit uit de waterbak in zijn bench, dat duidt er naar ons idee toch eerder op dat het gedrag is en geen dorst.
Verder is zijn hele gedrag gewoon heel vreemd, anders dan alle andere honden die we hebben en hebben gehad. Tot en met het geluid van zijn blafje toe!! Naar ons idee is zeker met zijn verleden de kans veel groter dat het in zijn hersenen niet goed zit. Die nekwervels die los zaten waren ook de bovenste wervels, vlak achter de kop. Ook de dierenarts acht de kans heel groot dat er in de aanmaak iets fout is gegaan daar. Dus voor die minuscule kans dat hij toch een levershunt heeft (de meeste honden die dit hebben worden zonder operatie nog geen jaar oud heb ik begrepen) zouden we hem een hele dag aan allerlei gepor en geprik moeten onderwerpen in Utrecht. Een hel voor dat mannetje, hij is al in alle staten van paniek als hij alleen mee moet in de auto. Dit is ontstaan na de operatie, hij is gewoon totaal getraumatiseerd hierdoor. En dat alles met een uitkomst van 99% of zo dat hij dat niet heeft. Het is puur en alleen om het uit te sluiten zegt de specialist.
Maar stel dat er toch uitkomt dat hij een levershunt heeft. Gaan we dan nog eens een zeer riskante en duizenden euro's kostende operatie laten uitvoeren? Het is ons intussen wel duidelijk dat er van alles mis is met onze Muis dus waar houdt dat dan op? En kunnen we hem opnieuw al die pijn en ellende aan doen? Dat zou echt een afschuwelijke keuze worden....
Haar tweede advies was weer een MRI. Die heeft hij dus gehad toen hij 5 maanden was. De kans dat er nu ineens iets anders in de hersenen te zien is is niet zo groot. En als ze al iets kunnen vinden is het nooit iets waar iets aan te doen is. Ik snap dat een specialist vakmatig graag wil weten wat er aan schort maar daar heeft Johannes niets aan. Voor hem is het een hoop stress, een volledige narcose en met niets als resultaat.
Helaas geen adviezen over medicatie. Voorlopig gaan wij niets doen met de adviezen. De specialist kijkt eerst naar de kwaal. Wij kijken eerst naar de hond. Wij kennen onze eigen hond tenslotte het beste. En ik wil hem voor de wereld niet kwijt maar er moet wel een moment komen dat we zeggen: genoeg! Er zullen misschien mensen zijn die mijn blog lezen en denken: Dat zou ik heel anders doen en hele andere beslissingen nemen! Dat kan. Ik hoop dat die mensen weten dat wij echt alles proberen te doen om onze dieren een goed leven te geven. Iedereen trekt echter zijn eigen grenzen. Dit zijn geen makkelijke beslissingen. Wie weet beslissen we over een maand of wat toch wat anders. Maar op dit moment wachten we nog even af.
Ik heb geen idee waar dit naar toe gaat....Johannes wordt maandag drie jaar, om eerlijk te zijn vraag ik me met regelmaat af of er ook nog een vierde verjaardag komt. Een gedachte die me vreselijk verdrietig maakt. Dus druk ik die maar gauw weer weg. Hij is er vandaag en morgen zien we wel weer!
Daarna kon hij weer een beetje lopen zij het met letterlijk veel vallen en opstaan. Na nog een uur was het allemaal weer voorbij en rende hij weer vrolijk door de kamer.
Tijdens de eerste aanval belde de dierenarts. De specialist had eindelijk terug gemaild. Eerlijk gezegd met nogal een teleurstellend resultaat. Haar adviezen waren: Een amoniak test doen om alsnog 100% uit te sluiten dat hij geen levershunt heeft. Anderhalf jaar geleden hebben we hierop laten testen middels een bloedtest en een aantal dagen in angst zitten wachten op de uitslag. De reden hiervoor was dat zijn rare gedrag zoals doelloos rondlopen en naar de muur staren daar een heel klein beetje bij paste. Dat gedrag wordt echter altijd gevolgd door een epileptische aanval weten we intussen. Er kwam ook niets uit die bloedtesten. Ook heeft hij bijna geen enkele van de andere symptomen zoals snel moe en sloom, integendeel! De enige andere indicatie is dat hij periodes heeft waarbij hij veel drinkt en dus plast. Wij hebben zelf intussen in de gaten dat hij, als hij eenmaal bij die grote waterbak staat, soms in een soort trans maar blijft door drinken. Hij drinkt zelden of nooit uit de waterbak in zijn bench, dat duidt er naar ons idee toch eerder op dat het gedrag is en geen dorst.
Verder is zijn hele gedrag gewoon heel vreemd, anders dan alle andere honden die we hebben en hebben gehad. Tot en met het geluid van zijn blafje toe!! Naar ons idee is zeker met zijn verleden de kans veel groter dat het in zijn hersenen niet goed zit. Die nekwervels die los zaten waren ook de bovenste wervels, vlak achter de kop. Ook de dierenarts acht de kans heel groot dat er in de aanmaak iets fout is gegaan daar. Dus voor die minuscule kans dat hij toch een levershunt heeft (de meeste honden die dit hebben worden zonder operatie nog geen jaar oud heb ik begrepen) zouden we hem een hele dag aan allerlei gepor en geprik moeten onderwerpen in Utrecht. Een hel voor dat mannetje, hij is al in alle staten van paniek als hij alleen mee moet in de auto. Dit is ontstaan na de operatie, hij is gewoon totaal getraumatiseerd hierdoor. En dat alles met een uitkomst van 99% of zo dat hij dat niet heeft. Het is puur en alleen om het uit te sluiten zegt de specialist.
Maar stel dat er toch uitkomt dat hij een levershunt heeft. Gaan we dan nog eens een zeer riskante en duizenden euro's kostende operatie laten uitvoeren? Het is ons intussen wel duidelijk dat er van alles mis is met onze Muis dus waar houdt dat dan op? En kunnen we hem opnieuw al die pijn en ellende aan doen? Dat zou echt een afschuwelijke keuze worden....
Haar tweede advies was weer een MRI. Die heeft hij dus gehad toen hij 5 maanden was. De kans dat er nu ineens iets anders in de hersenen te zien is is niet zo groot. En als ze al iets kunnen vinden is het nooit iets waar iets aan te doen is. Ik snap dat een specialist vakmatig graag wil weten wat er aan schort maar daar heeft Johannes niets aan. Voor hem is het een hoop stress, een volledige narcose en met niets als resultaat.
Helaas geen adviezen over medicatie. Voorlopig gaan wij niets doen met de adviezen. De specialist kijkt eerst naar de kwaal. Wij kijken eerst naar de hond. Wij kennen onze eigen hond tenslotte het beste. En ik wil hem voor de wereld niet kwijt maar er moet wel een moment komen dat we zeggen: genoeg! Er zullen misschien mensen zijn die mijn blog lezen en denken: Dat zou ik heel anders doen en hele andere beslissingen nemen! Dat kan. Ik hoop dat die mensen weten dat wij echt alles proberen te doen om onze dieren een goed leven te geven. Iedereen trekt echter zijn eigen grenzen. Dit zijn geen makkelijke beslissingen. Wie weet beslissen we over een maand of wat toch wat anders. Maar op dit moment wachten we nog even af.
Ik heb geen idee waar dit naar toe gaat....Johannes wordt maandag drie jaar, om eerlijk te zijn vraag ik me met regelmaat af of er ook nog een vierde verjaardag komt. Een gedachte die me vreselijk verdrietig maakt. Dus druk ik die maar gauw weer weg. Hij is er vandaag en morgen zien we wel weer!
RSS Feed