Emma...

Het is bijna 25 jaar geleden dat Gaab en ik besloten dat we heel graag kinderen wilden. We waren toen 20 en 25 jaar oud en de hele wereld verklaarde ons voor gek. "Jullie zijn nog zo jong!" kregen we steeds weer te horen.  Het lukte niet en het dokteren begon. Jaren verstreken. Eén slaapkamer in huis bleef  leeg staan en had zelfs een vloerbedekking passend in een babykamer. Mijn leven leek stil te staan. Bij alles wat ik aan plannen wilde maken hield ik in mijn achterhoofd dat ik ieder moment zwanger zou kunnen worden en die plannen dan zou moeten veranderen. Dus maakte ik geen plannen.  Iedere maand bestond uit twee weken hopen op dat wonder en iedere maand eindigde in verdriet en teleurstelling. 

We gingen verhuizen en besloten na 6 jaar dan toch maar alle kamers gewoon in te richten. Langzaam werden de ziekenhuis bezoeken steeds zwaarder en frustrerender. En toch bleef er hoop. We waren tenslotte nog zo jong werd ons iedere keer weer verteld. 

Eerst viel het niet op dat wij geen kinderen hadden want die had niemand nog in onze omgeving. Maar door de jaren heen kreeg iedereen om ons heen kinderen. Zelfs diegenen die jaren lang riepen: "Ik niet hoor!"  

Na acht jaar gaven wij het dokteren op, we konden het niet meer. Wel bleef er hoop, jaar na jaar op dat spontane wonder. Het zou zomaar een keertje raak kunnen zijn. Tientallen zwangerschaps-testen gingen er door de jaren doorheen. Ik heb zelfs wel eens gedacht: Al eindigt de zwangerschap in een miskraam laat me toch één keertje dat gevoel ervaren van het aflezen van een positieve test. Nooit is er een positieve test bij geweest. 

Al die jaren hadden wij een meisjesnaam in onze gedachte: Emma! Toen we die in 1990 al verzonnen heette niemand zo maar door de jaren heen werd die naam bizar genoeg een van de meest populaire meisjesnamen.

Sinds ik de 40 ben gepasseerd is er het besef dat we ineens niet meer heel jong zijn en dat onze tijd, die zo lang nog voor ons lag,  niet meer komt. Dit besef doet onvoorstelbaar veel verdriet en is een heel lang acceptatie proces. De dieren die wij door de jaren en dan met name de laatste jaren hebben "verzameld" hebben absoluut met dit proces te maken. Zij geven mij troost en over hun kan ik moederen. Zij geven invulling aan ons bestaan. Zij zijn letterlijk mijn geluk. 

Zo is ook mijn wens een nestje kittens te hebben hiermee verweven denk ik. De behoefte aan het meemaken van een geboorte en een levend wezen vanaf het aller eerste moment door mijn zorgen (deels dan in dit geval) te zien opgroeien.  Het verdriet was dan ook onevenredig groot toen het niet door zou gaan met Tristan en Lola. Ik merkte aan reacties van mijn omgeving dat ze niet begrepen waarom ik hier maar niet overheen kon stappen. "Wat maakt het uit, heb je nu nog niet genoeg dieren?" Was wat volgens mij de meeste mensen dachten. Een begrijpelijke gedachte natuurlijk, de meeste mensen willen geen 12 dieren :-) en ik heb echt geprobeerd me er overheen te zetten. 

Maar ik bleef de wens houden en de gedachte aan een Maine Coon poesje erbij begon steeds een grotere plek in te nemen.  Na een hele poos zoeken en twijfelen (want het is natuurlijk in een heleboel opzichten ontzettend spannend) hebben we toch besloten dat we het toch nog één keertje gaan proberen. Een poesje erbij in de hoop dat zij in de toekomst samen met Tristan prachtige kindjes gaat krijgen. 

Onlangs ben ik 45 jaar geworden. Het lijkt me symbolisch wel mooi om deze periode in mijn leven af te sluiten door de naam die we altijd wilden bewaren nu weg te geven aan een poezenkind. 


Dus hierbij stel ik met grote blijdschap en trots aan jullie voor onze prachtige nieuwe huisgenoot:

Emma (Stamboomnaam: Beestenboel Vesper) 

Emma komt vanavond bij ons wonen. Ze is geboren op 23 augustus, dus nu bijna 15 weken oud. (op de foto's is ze 10 weken) Wij hopen dat zij zich snel thuis voelt, dikke vriendjes wordt met de andere katten en de honden en een lang en gelukkig leven bij ons krijgt! 

Dankjewel Annemiek en Henk voor het in ons gestelde vertrouwen!