6 November…de sterfdag van mama..vandaag 18 jaar geleden. Ze was 47 toen ze te horen kreeg dat ze kanker had en nog maar een paar maanden te leven had. Dat werden er negen…negen maanden waarin we ons allemaal vastklampten aan iedere strohalm die we konden vinden. Negen maanden waarin we haar zagen veranderen van een prachtige vitale vrouw in een wrak, totaal kapot gemaakt door de kanker en de chemo. Toen ze stierf was ze net twee maanden daarvoor 48 geworden.
En nu ben ik zelf 47 en het houdt me dit jaar al maanden heel erg bezig. Mama was voordat ze kanker kreeg zelden of nooit ziek. Ze was een hele sterke vrouw. Ze was mijn moeder die ik, ook toen ik al 28 was, nog iedere dag om raad vroeg. Maar ze was ook samen met Liesbeth. mijn zusje mijn beste vriendin. Dagelijks hingen we vaak wel een uur aan de telefoon (we woonden zo’n 150 km uit elkaar) en hadden dan meestal de grootste pret.
Mama hield niet van vreemden en over het algemeen niet van visite maar wij konden niet vaak genoeg thuis komen. Ze haalde ons over nog maar weer een weekend naar Dalen, waar ze woonden, te komen, door ons lekkere gerechten en wijntjes te beloven. Het overhalen was niet nodig wij kwamen heel erg graag. Het was bij papa en mama altijd gezellig en mama en ik praatten en lachten samen vaak tot diep in de nacht onder het genot van een stevige borrel!
Mama had vanaf eind jaren ’80 een winkel (een poppen atelier, uit de hand gelopen hobby) maar had over het algemeen een hekel aan klanten. Ze kon hilarische verhalen vertellen over mensen die graag 10 cm lint wilden kopen voor een heel klein strikje! Ze gaf ook cursussen en daarbij kwam haar achtergrond als onderwijzeres altijd duidelijk naar voren. De cursisten moesten luisteren, opletten en niet door haar heen praten. Ze zei ook altijd precies tegen mensen wat ze dacht. “Je kan mensen rustig de waarheid vertellen” zei ze dan, "ze geloven je toch niet". Ze was echter heel populair, zowel de klanten als de cursisten liepen met haar weg.
Ze was gek op spelletjes maar kon slecht tegen haar verlies. Ze had niets met mode of sieraden maar verliet het huis niet zonder lippenstift. Ze was meestal heel vrolijk maar als ze chagrijnig was dan moest je het weten! Ik kan niet beweren dat ik streng ben opgevoed maar wee gebeente als we ook maar een minuut te laat thuis kwamen. Ik zie het nog voor me…heel zachtjes te voordeur open na het stappen om haar niet wakker te maken en dan opkijken en daar stond ze boven aan de trap in haar lange nachthemd. En wat was ze dan boos. We kregen nooit straf maar als mama boos was waren wij verdrietig!
Mama was gek op dieren en wat hebben we een dieren gehad thuis als kind. Teckels natuurlijk, altijd teckels. Maar ook vele cavia’s en hamsters, ratten, konijnen schildpadden. De kinderen van de school waar ze les gaf kwamen nog wel eens met iets aan: Juf wilt u deze schildpadjes hebben anders spoelt mijn moeder ze door de wc”. En dan nam ze ze maar weer mee naar huis. Katten hadden we vroeger niet want daar was mama allergisch voor. Wonderlijk genoeg ging die allergie na haar 40 ste over en toen kwamen er ook katten.
Als de dag van vandaag kan ik me herinneren dat ik samen met papa in 1993 Willemijn ging halen, zo’n 150 km van Dalen waar ik op dat moment een aantal maanden was omdat Gaab in Cambodja zat. In het nestje van Willemijn (langharige standaard teckel) was ook nog een heel erg lief reutje beschikbaar en papa viel daarvoor als een baksteen. Hij belde mama of hij hem mee zou nemen. Hij overviel haar natuurlijk, en ze hadden al 3 teckels, niet de makkelijkste, en ze had haar bedenkingen. “Beslis jij het maar” zei ze. Papa durfde de knoop uiteindelijk niet alleen door te hakken en we gingen alleen met Willemijn naar huis. Thuis zie ik nog mama de deur uit gesprint komen: “Heb je ‘m??” riep ze. Niet dus. Ze had meteen spijt gehad dat ze niet enthousiaster geweest was en had hem terug willen bellen. Maar in 1993 was er natuurlijk nog geen mobiele telefoon en ze wist niet waar we waren.
Jaren later in de zomer van 1998, toen de situatie steeds uitzichtlozer werd, hadden mama en ik het over puppy’s. En toen zei ze: “zou ik dat nu nooit meer meemaken?” En nee ze heeft het nooit meer meegemaakt. Dus voor mij een wijze les; stel dingen die je graag wilt niet te lang uit.
Als ik aan mama denk komt bij mij met name een gevoel van geborgenheid en heel erg geliefd worden naar boven. Daarnaast hebben we altijd vreselijk om en met haar gelachen!
Zo waren we een keer in Dalen en er lag iets nats op de eettafel. Mama ging er met de vinger door (in de veronderstelling denk ik dat het water was, in elk geval in een vlaag van verstandsverbijstering) en stopt haar vinger zo in haar mond. Ze zei: “Ja pis!” Had er een hond op de tafel geplast!!! Nog steeds als we vermoeden dat er ergens geplast is zeggen we tegen elkaar: “Heb je het geproefd?”
De laatste maanden moet ik dus heel veel aan haar denken. Wat had ze kittens ook leuk gevonden. Sowieso wat had ze onze honden en katten leuk gevonden. Zo verdrietig dat ze er geen een heeft gekend. Wat zijn er een hoop dingen gebeurd in de afgelopen 18 jaar die ik niet met haar heb kunnen delen. Terwijl ik altijd alles met haar deelde! Ik ben vanmorgen nog eens door alle oude fotoboeken gegaan en heb een heel aantal foto’s gescand. Deze foto’s zijn voor mij heel symbolisch voor wie mama was en hoe ons gezin was waar zij de spil van was. De vrolijkheid en lol maar ook de liefde spat wat mij betreft van deze foto’s af. Zo wil ik haar voor altijd blijven herinneren. Neemt niet weg dat vandaag toch verdriet overheerst want deze datum is voor mij altijd geassocieerd met onvoorstelbare pijn en verlies. mam deze zijn voor jou..ik hou van je!
En nu ben ik zelf 47 en het houdt me dit jaar al maanden heel erg bezig. Mama was voordat ze kanker kreeg zelden of nooit ziek. Ze was een hele sterke vrouw. Ze was mijn moeder die ik, ook toen ik al 28 was, nog iedere dag om raad vroeg. Maar ze was ook samen met Liesbeth. mijn zusje mijn beste vriendin. Dagelijks hingen we vaak wel een uur aan de telefoon (we woonden zo’n 150 km uit elkaar) en hadden dan meestal de grootste pret.
Mama hield niet van vreemden en over het algemeen niet van visite maar wij konden niet vaak genoeg thuis komen. Ze haalde ons over nog maar weer een weekend naar Dalen, waar ze woonden, te komen, door ons lekkere gerechten en wijntjes te beloven. Het overhalen was niet nodig wij kwamen heel erg graag. Het was bij papa en mama altijd gezellig en mama en ik praatten en lachten samen vaak tot diep in de nacht onder het genot van een stevige borrel!
Mama had vanaf eind jaren ’80 een winkel (een poppen atelier, uit de hand gelopen hobby) maar had over het algemeen een hekel aan klanten. Ze kon hilarische verhalen vertellen over mensen die graag 10 cm lint wilden kopen voor een heel klein strikje! Ze gaf ook cursussen en daarbij kwam haar achtergrond als onderwijzeres altijd duidelijk naar voren. De cursisten moesten luisteren, opletten en niet door haar heen praten. Ze zei ook altijd precies tegen mensen wat ze dacht. “Je kan mensen rustig de waarheid vertellen” zei ze dan, "ze geloven je toch niet". Ze was echter heel populair, zowel de klanten als de cursisten liepen met haar weg.
Ze was gek op spelletjes maar kon slecht tegen haar verlies. Ze had niets met mode of sieraden maar verliet het huis niet zonder lippenstift. Ze was meestal heel vrolijk maar als ze chagrijnig was dan moest je het weten! Ik kan niet beweren dat ik streng ben opgevoed maar wee gebeente als we ook maar een minuut te laat thuis kwamen. Ik zie het nog voor me…heel zachtjes te voordeur open na het stappen om haar niet wakker te maken en dan opkijken en daar stond ze boven aan de trap in haar lange nachthemd. En wat was ze dan boos. We kregen nooit straf maar als mama boos was waren wij verdrietig!
Mama was gek op dieren en wat hebben we een dieren gehad thuis als kind. Teckels natuurlijk, altijd teckels. Maar ook vele cavia’s en hamsters, ratten, konijnen schildpadden. De kinderen van de school waar ze les gaf kwamen nog wel eens met iets aan: Juf wilt u deze schildpadjes hebben anders spoelt mijn moeder ze door de wc”. En dan nam ze ze maar weer mee naar huis. Katten hadden we vroeger niet want daar was mama allergisch voor. Wonderlijk genoeg ging die allergie na haar 40 ste over en toen kwamen er ook katten.
Als de dag van vandaag kan ik me herinneren dat ik samen met papa in 1993 Willemijn ging halen, zo’n 150 km van Dalen waar ik op dat moment een aantal maanden was omdat Gaab in Cambodja zat. In het nestje van Willemijn (langharige standaard teckel) was ook nog een heel erg lief reutje beschikbaar en papa viel daarvoor als een baksteen. Hij belde mama of hij hem mee zou nemen. Hij overviel haar natuurlijk, en ze hadden al 3 teckels, niet de makkelijkste, en ze had haar bedenkingen. “Beslis jij het maar” zei ze. Papa durfde de knoop uiteindelijk niet alleen door te hakken en we gingen alleen met Willemijn naar huis. Thuis zie ik nog mama de deur uit gesprint komen: “Heb je ‘m??” riep ze. Niet dus. Ze had meteen spijt gehad dat ze niet enthousiaster geweest was en had hem terug willen bellen. Maar in 1993 was er natuurlijk nog geen mobiele telefoon en ze wist niet waar we waren.
Jaren later in de zomer van 1998, toen de situatie steeds uitzichtlozer werd, hadden mama en ik het over puppy’s. En toen zei ze: “zou ik dat nu nooit meer meemaken?” En nee ze heeft het nooit meer meegemaakt. Dus voor mij een wijze les; stel dingen die je graag wilt niet te lang uit.
Als ik aan mama denk komt bij mij met name een gevoel van geborgenheid en heel erg geliefd worden naar boven. Daarnaast hebben we altijd vreselijk om en met haar gelachen!
Zo waren we een keer in Dalen en er lag iets nats op de eettafel. Mama ging er met de vinger door (in de veronderstelling denk ik dat het water was, in elk geval in een vlaag van verstandsverbijstering) en stopt haar vinger zo in haar mond. Ze zei: “Ja pis!” Had er een hond op de tafel geplast!!! Nog steeds als we vermoeden dat er ergens geplast is zeggen we tegen elkaar: “Heb je het geproefd?”
De laatste maanden moet ik dus heel veel aan haar denken. Wat had ze kittens ook leuk gevonden. Sowieso wat had ze onze honden en katten leuk gevonden. Zo verdrietig dat ze er geen een heeft gekend. Wat zijn er een hoop dingen gebeurd in de afgelopen 18 jaar die ik niet met haar heb kunnen delen. Terwijl ik altijd alles met haar deelde! Ik ben vanmorgen nog eens door alle oude fotoboeken gegaan en heb een heel aantal foto’s gescand. Deze foto’s zijn voor mij heel symbolisch voor wie mama was en hoe ons gezin was waar zij de spil van was. De vrolijkheid en lol maar ook de liefde spat wat mij betreft van deze foto’s af. Zo wil ik haar voor altijd blijven herinneren. Neemt niet weg dat vandaag toch verdriet overheerst want deze datum is voor mij altijd geassocieerd met onvoorstelbare pijn en verlies. mam deze zijn voor jou..ik hou van je!
RSS Feed
