
Ik durf nog steeds nauwelijks het huis te verlaten uit angst dat hij een ernstige aanval krijgt terwijl ik er niet ben. Vanmorgen moest hij midden in een aanval overgeven (dit doet hij normaal altijd na een aanval) terwijl hij nog op zijn zij lag en niet zelf overeind kon komen. Dan ben ik toch maar blij dat ik er ben en hem rechtop kan houden zodat hij niet stikt!
Ik ben op het moment ook extra blij met onze camera dan kan ik hem in elk geval op afstand in de gaten houden en meteen weer naar huis gaan als het niet gaat (wat uiteraard op mijn werk alles behalve ideaal is maar mijn dieren gaan voor.)
Zojuist heb ik weer overlegd met de dierenarts. We gaan de dosering van zijn medicijnen opvoeren. Maar weer afwachten of dat gaat helpen.....