Stuiteren! 

​Nog een week of 5 dan moeten we kinderen hebben van Emma. Terwijl zij heerlijk ontspannen is, lekker veel slaapt en een piepklein buikje heeft gekregen dat elke dag een beetje groeit, stuiter ik echt in het rond.  Ik kan echt nergens anders meer aan denken! Ik sta er letterlijk mee op en ik ga er mee naar bed. ’s Nachts word ik wakker en denk dan: “Wat was er ook al weer?” en dan: “Oh ja kittens!!! “ Vervolgens lig ik eindeloos wakker. Fantaserend over wat er allemaal voor fantastisch te gebeuren staat en piekerend over wat er allemaal fout kan gaan. Sinds het nieuws barst ik van de hoofdpijn want ik heb extreem veel last van spannings hoofdpijn en positieve stress is ook stress. Maar het is me het allemaal ruimschoots waard want ik loop met name nog steeds op wolken.
 
Ik zou waarschijnlijk een meer afwachtende houding aan moeten nemen. Er kan nog zoveel fout gaan. Maar nee, de werpkist is al besteld en gearriveerd, hetzelfde met het kraampakket en ik ben non stop aan het verzinnen wat ik verder nog kan bestellen of doen wat iets met de op komst zijnde kittens te maken heeft.
Zo heb ik intussen mijn site helemaal bijgewerkt inclusief pagina’s die nu nog verborgen zijn maar die ik straks als de kittens zijn geboren heel snel in kan richten. En dan spreekt er steeds een angstig stemmetje in mijn hoofd: Moet je dit al wel doen? Is het niet de goden verzoeken? Maar ik kan het eenvoudig niet laten, het alternatief is letterlijk in het rond springen denk ik! ;)
 
Als ik ook ergens gek van werd toen ik al die jaren probeerde zwanger te worden was het van mensen die zeiden: Je moet er niet zoveel mee bezig zijn!!! Grrrrr, hoe kan je zorgen dat je ergens niet aan denkt? Ik weet het niet en ik kan het ook niet. ;)
 
Ik ben vreselijk ongeduldig en een afschuwelijke control freak dus ik gun mezelf maar deze voorpret met het risico dat ik straks een ontzettend klap te verwerken krijg als er iets mis gaat. Die klap komt er dan toch wel. Want op die 3 of 4 anderhalve centimeter grote wurmpjes die ik op de echo gezien heb ben ik nu al knetter verliefd.
 
Zo heb ik voor alle kittens al een (stamboom) naam. Ik som de hele tijd de namen nog eens op in mijn hoofd, verander soms van voorkeur en zit al te bedenken welke kleuren bij welke namen leuk zijn.

Ik ben zo met het nestje en Emma’s zwangerschap bezig dat ik de meest vreemde dingen doe in gedachten leg ik spullen op hele rare plekken en ben ze dan vervolgens kwijt (ik moet mezelf vaak bellen deze dagen om mijn telefoon te kunnen vinden zeg maar) en koken is een drama. Wij hebben zo’n “Hello Fresh”pakket 3 dagen in de week maar ik kan op het moment geen recept fatsoenlijk lezen, vergeet ingrediënten of gebruik ze in de verkeerde recepten.
 En zo moeten we nog 4,5 week, arme Gaab ook ha ha ha!
 
Maar zoals gezegd, angst is er ook hoor. Bij het eerste nestje wat ik kreeg van onze Evelientje in 1993 was het eerste kitten dood. Afschuwelijk vond ik dat en dan de paniek dat de rest ook niet zou leven. Gelukkig leefden de andere 3 wel. We hebben van ze genoten en hielden er twee; Valentijn en Mieuw die 16 en bijna 19 jaar oud werden. 

Maar in 2008 kreeg Klara (zij verdween in 2010 en we hebben geen idee wat er met haar is gebeurd) een nestje. Alles ging perfect tot dat ze ineens al op dag 56 ging bevallen en er 5 puntgave maar levenloze kittens ter wereld kwamen omdat hun longetjes nog niet af waren. Ik was echt ontroostbaar!

Maar goed dat soort doem scenario's probeer ik maar snel weer weg te drukken want ik schiet er niets mee op. Beter nu genieten van de voorpret! ;) Ik hou jullie op de hoogte!