Thomas!

Vandaag is het 9 jaar geleden dat Thomas bij ons kwam wonen. Raar idee dat dat kleine frummeltje nu de oudste is van ons hele dozijn. :) 

Het begon eigenlijk  heel erg verdrietig; Gaab was in die tijd een week of twee in Afganistan. (hij heeft 25 jaar als vlieger bij de luchtmacht gewerkt dus was nog wel eens op reis) en net in die weken werd Marloes, die toen 14 jaar was, heel plotseling ziek.  

Ze was op het ene op het andere moment vreselijk duizelig, haar oogjes, waar ze door  gevorderde staar toch al niet heel goed mee kon zien, vlogen steeds heen en weer alsof ze zich niet meer kon focussen op iets. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze een beroerte gehad.  Ik heb wat medicijnen meegekregen maar de volgende dag liet ze een hele grote plas bloed lopen. 

Bloedonderzoeken wezen uit dat al haar organen het aan het begeven waren. Ik heb haar diezelfde dag nog in laten slapen. Een afschuwelijke ervaring; mijn eerste hond in laten slapen, zonder Gaab aan mijn zij (gelukkig kon Liesbeth, mijn zusje, met me mee!) 

En er was ook niets vredigs aan de hele situatie. Marloes was altijd een hele bange hond geweest bij de dierenarts. Thuis had ze al een kalmerend middel gekregen en was ze ook rustig. Maar in de wachtkamer bij de dierenarts was ze helemaal in paniek en zat te trillen en te hijgen op mijn schoot. Daarna gilde ze het uit van de pijn bij de verdovingsinjectie. Een hele nare manier om afscheid te nemen van een geliefde hond. 

Echter 14 jaar is toch een mooie leeftijd en ik denk dat de 14 jaren die ze fijn bij ons geleefd heeft uiteindelijk toch zwaarder wegen dan die laatste nare momenten. En het beste medicijn bij verdriet om het verlies van een dier heb ik altijd een nieuw dier gevonden. Dus ging ik een paar dagen later op zoek naar een pup. 

Ik kreeg contact met de fokker van 't Hoogvonder in Wijchen.  Zij hadden een nestje langharige dwergteckels. Marloes en Willemijn waren standaard teckels maar sinds ik eens een dwergteckeltje gezien had leek me dat helemaal leuk dus het moest een dwergteckel worden. In eerste aanleg belde ik voor het black en tan teefje wat zij hadden. Ik had nu eenmaal twee teefjes gehad en een beetje uit gewoonte dacht ik nu ook weer aan een teefje en ik wilde heel graag een black en tan.  

De fokker zei dat het teefje nog wel beschikbaar was maar het was nogal een "kat" zoals ze dat beschreef. Het was een type die een stevig in de schoenen staande baas nodig had. Nu wil ik dat heel graag zijn maar als ik heel eerlijk ben kan ik mezelf niet als zodanig beschrijven, ik ben vaak een ontzettend watje om eerlijk te zijn,  dus ik begon een beetje te twijfelen. Ze had echter ook nog een heel lief rood reutje beschikbaar zei ze;  "daar loop je zo overheen".  Een reutje, goh dat zou natuurlijk ook kunnen. Ik wilde ze toch wel graag even zien. 

Een dag of zo later was mijn vriendin Martine zo lief om mee te gaan met kijken, ik durfde zelf niet  naar Wijchen te rijden vanuit Houten.  Voor de zekerheid had ik flink gepind want als het klikte mocht het hondje meteen mee naar huis. 

Daar aangekomen zag ik voor het eerst in mijn leven een dwergteckel puppy van 9 weken. Ik weet nog dat ik riep:  "wat zijn ze klein!!! " ;) Willemijn en Marloes waren dus standaarden en allebei 12 weken toen we ze kregen en dat is wel even een verschil in formaat. 

Ik vond het echt helemaal geweldig die kleine frutsels. Alle pupjes kwamen op ons af gerend. Eentje met een rood bandje om rende voorop en ik dacht: Oooooh die is LEUK!!  Waarop de fokker zei: Die met dat rode bandje is het reutje wat nog beschikbaar is. Tussen mij en Thomas was het echt liefde op het eerste gezicht. Ik had al bijna geen aandacht meer voor het black en tan teefje waar toch in eerste aanleg mijn interesse naar uit was gegaan. Thomas kauwde op mijn lange rok, ik vond dat geweldig en het is nooit meer goed gekomen! ;) 

De puppy's renden allemaal los door de niet afgezette tuin dus moesten we ze met z'n allen een beetje in de gaten houden. Het teefje schoot op een gegeven moment onder de heg door en toen ik haar oppakte om haar tegen te houden, grauwde ze naar me. Als er nog enige twijfel was, was die daarmee verdwenen; Thomas was mijn hond! :-) 

Toen ik moest afrekenen was ik zo in de zevende hemel met Thomas op schoot en het idee dat die mee naar huis mocht dat ik niet in staat was het bedrag uit te tellen in briefjes van 50.  Uiteindelijk was Martine zo lief het geld uit mijn handen te pakken en heeft zij de betaling gedaan! :D

En zo ging Thomas met ons mee naar huis. Anderhalf uur terug in de auto en anderhalf uur werkelijk luidkeels krijzend maar ik was het gelukkigste mens op aarde! 

Gaab kreeg uiteraard nogal wat verassingen te verwerken die paar weken in Afganistan. Eerst het treurige nieuws dat Marloes was overleden en daarna dat we na 12 jaar weer een pup hadden! ;-) Maar geloof me hij is wel wat gewend, daar zal ik nog wel eens een blog aan wijden binnenkort. ;-) En ook Gaab, die 5 dagen later thuis kwam,  was meteen helemaal weg van Thomas! 

Thomas kon het heel snel uitstekend vinden met Willemijn en de hond van mijn zusje en ook met de katten ging het prima!  Het was echt de baby in ons huis (na dus 12 jaar geen pup te hebben gehad en 5 jaar geen kitten) en ik vrees dat we hem een klein beetje verwend hebben met het gevolg dat het van onze hele roedel het meest eigenwijze exemplaar is en het is een ontzettende jengelkont. ;) 

Hij was vanaf het begin stapel dol op ons en iedereen die hij vaak zag.  Helaas werd hij vanaf een week of 15 ineens vreselijk eenkennig zowel naar vreemde mensen als vreemde honden.  Het hielp niet bepaald dat hij net die in periode van een hele grote hond met een poot zo'n zwieper kreeg dat hij wel een halve meter door de lucht vloog. (De hond wilde alleen maar spelen) Daarna werd hij razend bij het zien van iedere grote hond. Toen hij 2 jaar was werd zijn gedrag naar met name vreemde honden zo extreem dat we nog maanden bezig zijn geweest met een gedragstherapeut. Ik vrees echter dat het niets heeft geholpen, het is hooguit allemaal nog erger geworden. Nu valt hij naar alle vreemde honden uit ongeacht formaat. 

We hebben dus moeten accepteren dat Thomas, hoewel hij voor ons en de mensen en dieren die hij kent een vreselijk lieve schat is, naar vreemden toe onaardig is (hij bijt niet maar doet echt heel lelijk) en op straat verandert in een draak! Hij is angstig (vanaf het begin al bijvoorbeeld voor alles was vreemd was, zoals een paraplu of de fietspomp of een nieuw tuinornament, alles was eng) en onzeker maar dat combineert hij met zeer dominant gedrag en dus gaat hij nu tegen alles en iedereen tekeer.  Daarmee brengt hij helaas ook regelmatig de hele roedel in paniek.  Best lastig en eigenlijk is hij dus een hele slechte roedelleider.  We hopen stiekem een beetje dat Julius die rol ooit gaat overnemen.  ;)

Maar voor ons is hij misschien wel de trouwste liefste meest aanhankelijke schat van het hele stel. Als we weg zijn geweest (en een half uurtje boven om aan te kleden telt ook als weg zijn geweest) dan gilt hij bij terugkomst zo hard van blijdschap dat je trommelvliezen bijna uit elkaar knallen! ;) 

Kortom; Thomas, het is een stront verwende lastpak maar we houden zielsveel van hem!! :)