De vreugde van Lucas thuiskomst was maar van hele korte duur vorige week. Dinsdag wilde hij helemaal niets eten en lag als een slap hoopje ellende in zijn bench. Na contact met de dierenarts besloten hem dan maar weer te laten opnemen.
Vrijdagmiddag mocht ik hem opnieuw ophalen. Ik hield mijn hart vast want de onrust in de roedel was er bepaald nog niet beter op geworden. Dinsdagmiddag kregen Thomas en Johannes ruzie en ging Mattie er zich mee bemoeien. Dat had hij beter niet kunnen doen want toen kreeg hij zo'n pak slaag van Thomas dat hij dagen lang een zere nek heeft gehad, ik vermoed dat hij blauwe plekken had of zo intussen is het gelukkig over en er heeft niemand meer gevochten.
Ik werd bij de dierenarts zeer enthousiast door Lucas begroet dit keer, dat was echt een verschil met 5 dagen er voor. De assistente heeft me laten zien hoe Gaab en ik hem zelf moeten dwang -voeren en het was gelukkig een stuk minder akelig gemartel dat ik had gevreesd.
Ik ben bewapend met een aantal dapbanden en Zylkene, allemaal middelen die rust geven, naar huis gegaan en heb daar Lucas meteen in de bench gedaan. Daar is hij vrijdag min of meer in gebleven. Die avond zijn we ons nog eens kapot geschrokken want toen we op een gegeven moment hem zijn medicijnen wilden geven bleek zijn neus gewoon 2 keer zo dik te zijn als normaal!
Vrijdagmiddag mocht ik hem opnieuw ophalen. Ik hield mijn hart vast want de onrust in de roedel was er bepaald nog niet beter op geworden. Dinsdagmiddag kregen Thomas en Johannes ruzie en ging Mattie er zich mee bemoeien. Dat had hij beter niet kunnen doen want toen kreeg hij zo'n pak slaag van Thomas dat hij dagen lang een zere nek heeft gehad, ik vermoed dat hij blauwe plekken had of zo intussen is het gelukkig over en er heeft niemand meer gevochten.
Ik werd bij de dierenarts zeer enthousiast door Lucas begroet dit keer, dat was echt een verschil met 5 dagen er voor. De assistente heeft me laten zien hoe Gaab en ik hem zelf moeten dwang -voeren en het was gelukkig een stuk minder akelig gemartel dat ik had gevreesd.
Ik ben bewapend met een aantal dapbanden en Zylkene, allemaal middelen die rust geven, naar huis gegaan en heb daar Lucas meteen in de bench gedaan. Daar is hij vrijdag min of meer in gebleven. Die avond zijn we ons nog eens kapot geschrokken want toen we op een gegeven moment hem zijn medicijnen wilden geven bleek zijn neus gewoon 2 keer zo dik te zijn als normaal!
Dus de dierenarts maar weer gebeld. We wilden in elk geval even zeker weten dat dit niets te maken kon hebben met zijn ziektebeeld of dat het een allergische reactie kon zijn op de dapband of de Zylkene. Dat was allemaal niet het geval. Waarschijnlijk heeft hij bovenop alles nog eens de pech gehad dat hij is gestoken door een insect of zo. Tot onze grote opluchting zakte het heel snel. We hebben hem een paar uur bij ons gehouden (met z'n allen op de bank voor de tv en Lucas op schoot ging gelukkig wel goed) en gisterochtend was zijn neus weer normaal.
Sinds gisteren komt hij er wat vaker uit zijn bench en met hele kleine stapjes kom hij terug in de roedel. Steeds even bij de rest als hij dat zelf aangeeft . Mattie wordt een klein beetje minder opdringerig en Thomas wordt wat minder agressief. Vanmorgen heeft Lucas eindelijk zelf weer eens het initiatief genomen tot contact met de rest. (Een beetje veel contact voor Marcus trouwens, Lucas wilde nu op hem rijden ;-)) Meer als een paar minuten achter elkaar bij de roedel zijn wil Lucas niet. Hij heeft praatjes voor tien en komt vrolijk over, is af en toe bijna zichzelf maar hij is volgens mij nog zwak en snel moe. Prima, we doen het lekker kalm aan, we laten hem zelf het tempo aangeven. In de bench hoor je hem niet. We moeten wel het deurtje dichthouden want Tristan had hem kennelijk net alweer op iets getrakteerd; een keukenrol. Die lag in 1000 kleine snippers in zijn bench!
Het dwang-voeren is met name een vreselijk geklieder en we zijn er wel even mee bezig. Lastig daarbij is dat de rest opgesloten moet worden omdat ze er anders bij staan te gillen en dat is niet zo relaxed voor Lucas. Nu zitten ze dan echter in hun bench te gillen. Ik denk dat ze wel ruiken dat Lucas iets te eten krijgt en ze kunnen dat niet goed uitstaan. Dat geeft nu twee keer per dag wel een hoop onrust. Lucas heeft gisteren echter toch een half bakje voer zelf gegeten en viel vanmorgen echt aan op een koekje. Ik geloof dus wel dat er ook daar ook heel klein een verbetering te zien is. We gaan vol goede moed verder tot we onze Ludel weer gezond hebben!!
Sinds gisteren komt hij er wat vaker uit zijn bench en met hele kleine stapjes kom hij terug in de roedel. Steeds even bij de rest als hij dat zelf aangeeft . Mattie wordt een klein beetje minder opdringerig en Thomas wordt wat minder agressief. Vanmorgen heeft Lucas eindelijk zelf weer eens het initiatief genomen tot contact met de rest. (Een beetje veel contact voor Marcus trouwens, Lucas wilde nu op hem rijden ;-)) Meer als een paar minuten achter elkaar bij de roedel zijn wil Lucas niet. Hij heeft praatjes voor tien en komt vrolijk over, is af en toe bijna zichzelf maar hij is volgens mij nog zwak en snel moe. Prima, we doen het lekker kalm aan, we laten hem zelf het tempo aangeven. In de bench hoor je hem niet. We moeten wel het deurtje dichthouden want Tristan had hem kennelijk net alweer op iets getrakteerd; een keukenrol. Die lag in 1000 kleine snippers in zijn bench!
Het dwang-voeren is met name een vreselijk geklieder en we zijn er wel even mee bezig. Lastig daarbij is dat de rest opgesloten moet worden omdat ze er anders bij staan te gillen en dat is niet zo relaxed voor Lucas. Nu zitten ze dan echter in hun bench te gillen. Ik denk dat ze wel ruiken dat Lucas iets te eten krijgt en ze kunnen dat niet goed uitstaan. Dat geeft nu twee keer per dag wel een hoop onrust. Lucas heeft gisteren echter toch een half bakje voer zelf gegeten en viel vanmorgen echt aan op een koekje. Ik geloof dus wel dat er ook daar ook heel klein een verbetering te zien is. We gaan vol goede moed verder tot we onze Ludel weer gezond hebben!!
RSS Feed
