Tot we de oplossing gevonden dachten te hebben: Een hoeslaken om de deur heen. Zo’n ding met elastiek in de hoeken wat zo leuk is om op te vouwen. Het stond heel charmant..NOT..maar het krabben stopte. Echter hij vond vrij snel een andere manier om ons te martelen namelijk miauwen. En dat lijkt onschuldig maar hij heeft een behoorlijke scheur van eens stem voor een kat en kan het uren volhouden!
We dachten dat hij honger had en gingen door de knieën. We kochten voor hem een voerautomaat en zetten die tegen half vijf ’s morgens. Nou dat vond hij heel leuk van ons maar het hielp niets. Hij at het voer (ok tijdens het eten was het stil) en ging dan weer verder met miauwen. In de slaapkamer laten is ook geen optie. Hij gaat dan altijd meteen dingen overal af gooien of nog erger gaat ons bijten, benen, tenen, wang, neus, kin het maakt het hem allemaal niet uit als hij zijn tanden maar ergens in kan zetten. Ook geen succes dus. ;)
Dus dachten wij; de aanhouder wint, hij leert het uiteindelijk wel af. Maar na een jaar praktisch iedere dag vanaf 5 uur wakker te zijn geweest (en wij staan om 6 uur op, meestal ook in het weekend dus zo laat lijkt mij dat niet maar dat vindt hij dus wel! ;) ) geven wij het op. We kunnen er niet langer tegen. Dus is onze lieve Tristan ’s nachts verbannen naar de andere kant van het huis samen met Benjamin en Mathilde (ook deurkrabbers!) en Leopold.
Geen nachtelijke knuffelpartijen meer voor meneertje. (Als je ’s nachts naar de toilet ging kon je altijd wel op een paar kusjes rekenen (of een paar beten) en moest je uitkijken anders sprong hij zo bij je op schoot! ;) Hij zal zich moeten vermaken zonder ons. Wel kan hij nu ook ’s nachts lekker in de tuin, mag hij op muizenjacht.
De eerste ochtend sliepen we warempel sinds een hele lange tijd weer door de 6 uur ’s ochtends!!! Met stomme verbazing zat ik op de klok te kijken en te denken..wat is het stil…wat mis ik? HEERLIJK!!! :D