Meer dan twee weken zijn verstreken sinds het overlijden van Johannes. Niet alleen wij hebben het er erg moeilijk mee, de roedel was na de eerste paar dagen, waarin we eigenlijk niets merkten, ook een puinhoop.
De drie laagsten in rang van de teckels (Mattheus, Lucas en Julius) wisten kennelijk even niet meer hoe het nu zat met de rangorde nu Johannes daar tussenuit was (Die zat boven Mattheus, onder Lucas) Julius vloog Mattie ineens aan en liep zich steeds vreselijk naar hem uit te sloven en maar te bewijzen dat hij de baas was. Er werd ook bijna niet meer gespeeld. Met name Mattie was heel erg down en wilde met niemand spelen.
Lucas was helemaal de weg kwijt, poepen en plassen in huis, en is zelfs voor zijn doen (en dat wil wat zeggen!) heel erg hyper. Steeds op Julius rijden en aan 'm trekken. Wat heel erg heeft geholpen daarbij is de rangorde met eten wijzigen. Van oudsher kreeg Lucas nog eerder eten dan Julius. Maar intussen was Julius hoger in rang geworden. Dat hebben we nu omgedraaid en meteen hield het rare gedrag van Lucas naar Julius op. Echter nu vertoont Lucas hetzelfde hyper gedrag naar Mattheus. Met name na het eten laat hij hem gewoon niet met rust.
Het blijft een ingewikkeld gebeuren soms dat roedelgedrag. Maar de drie "probleemgevallen" dragen nu alle drie een D.A.P band en Julius en Lucas krijgen wat natuurlijke rustgevers. En we kunnen in elk geval vaststellen dat het wel een stuk beter gaat dan een week geleden. Er wordt o.a. weer volop met elkaar gespeeld gelukkig. Helaas speelt sinds gisteren ook Thomas rug weer op. Dat kan toeval zijn maar wie weet dat hij toch ook ongemerkt meer aangeslagen is door de afwezigheid van zijn kleine vriend. ALs het niet snel verbetert proberen we op korte termijn weer een afspraak te maken met de Orthomanueel dierenarts.
Het zijn allemaal toestanden waar we uitgerekend nu niet op zitten te wachten maar die er uiteraard nu juist bij horen. Het valt niet mee om het verlies van onze Muisemuis een plekje te geven. Er is nog geen dag verstreken dat ik geen tranen gelaten heb. Er zijn zoveel dingen van hem die ik mis. Tegelijkertijd valt het me nu op hoeveel zorgen we om hem hadden en hoeveel tijd het zorgen voor Johannes in beslag nam. En voor hoeveel onrust die kleine Muis zorgde als hij weer eens vanuit het niets begon te blaffen en de hele roedel meenam in zijn hysterie. Ik vraag me af en toe zelfs af of er geen klein gevoel van opluchting hoort te zijn zoals we dat bijvoorbeeld toch ook wel voelden toen Willemijn overleed in 2008 op 15,5 jarige leeftijd. Die was zo'n 2 jaar zwaar dement geweest, niet meer zindelijk en hield ons al ongeveer een jaar uit de slaap door de hele nacht te blaffen. Toen ze dood was was er naast verdriet ook wel opluchting dat dat voorbij was want dat was best zwaar. Maar niet heel veel zwaarder denk ik dan de zorgen die we om Johannes hadden. En nu voel ik geen opluchting. Er is alleen maar pijn, verdriet en gemis. Het feit dat Willemijn een vol leven geleefd heeft en Johannes maar 4 jaar geworden is zal hierbij wel een grote rol spelen.
Ik merk dat ik steeds zoek naar dingen van Johannes in de andere honden. Maar nee, ze zijn echt allemaal uniek en die dingen zijn voor altijd weg. Er is er niet eentje die rent als een konijn. Zijn achterlijf zover onder zich getrokken dat zijn achterpoten bijna zijn oren raakten. Er is er niet een die bij mij ligt zoals Johannes bij mij lag, in de kromming van mijn arm. Ik heb al geprobeerd de rest zo te laten liggen. Alleen Thomas wilde dat wel maar die is zoveel zwaarder dat het heel anders voelt. Er is er niet een die helemaal languit op mijn borst gaat liggen slapen, eindeloos achter elkaar in dezelfde houding. Er is er niet een, die als ik achter het bureau zit, tegen mij op gaat staan krabbelen dat hij op schoot wil. En er is er ook geen een die dat mag. Er is er niet een die met zijn voorpootjes stampt bij het lopen. Er is er geen een die als hij gaat liggen, alleen zijn achterlijf beweegt en zijn voorpoten en kop stokstijf houdt, een beweging die Johannes had aangeleerd toen hij door de brace geen andere keuze had en die hij altijd zo heeft gehouden. Ik zoek naar al deze dingen in de rest maar ik vind ze niet want er is er gewoon geen eentje die Johannes is..,want Johannes is er niet meer.
Maar wie er nog wel zijn is Thomas, Lucas, Marcus, Mattheus en Julius. Stuk voor stuk ook unieke karaktertjes met unieke trekjes en unieke gewoontes. En van stuk voor stuk hou ik verschrikkelijk veel. Dus gaan we verder, verder met die die nog wel bij ons zijn. Ik maak weer foto's, ik knuffel met ze, ik heb pret met ze. Mijn jongens, mijn prachtige 5 tal waarvan ik zo hoop dat ze weer net zo'n hechte roedel zullen worden als voorheen ons zestal.
De drie laagsten in rang van de teckels (Mattheus, Lucas en Julius) wisten kennelijk even niet meer hoe het nu zat met de rangorde nu Johannes daar tussenuit was (Die zat boven Mattheus, onder Lucas) Julius vloog Mattie ineens aan en liep zich steeds vreselijk naar hem uit te sloven en maar te bewijzen dat hij de baas was. Er werd ook bijna niet meer gespeeld. Met name Mattie was heel erg down en wilde met niemand spelen.
Lucas was helemaal de weg kwijt, poepen en plassen in huis, en is zelfs voor zijn doen (en dat wil wat zeggen!) heel erg hyper. Steeds op Julius rijden en aan 'm trekken. Wat heel erg heeft geholpen daarbij is de rangorde met eten wijzigen. Van oudsher kreeg Lucas nog eerder eten dan Julius. Maar intussen was Julius hoger in rang geworden. Dat hebben we nu omgedraaid en meteen hield het rare gedrag van Lucas naar Julius op. Echter nu vertoont Lucas hetzelfde hyper gedrag naar Mattheus. Met name na het eten laat hij hem gewoon niet met rust.
Het blijft een ingewikkeld gebeuren soms dat roedelgedrag. Maar de drie "probleemgevallen" dragen nu alle drie een D.A.P band en Julius en Lucas krijgen wat natuurlijke rustgevers. En we kunnen in elk geval vaststellen dat het wel een stuk beter gaat dan een week geleden. Er wordt o.a. weer volop met elkaar gespeeld gelukkig. Helaas speelt sinds gisteren ook Thomas rug weer op. Dat kan toeval zijn maar wie weet dat hij toch ook ongemerkt meer aangeslagen is door de afwezigheid van zijn kleine vriend. ALs het niet snel verbetert proberen we op korte termijn weer een afspraak te maken met de Orthomanueel dierenarts.
Het zijn allemaal toestanden waar we uitgerekend nu niet op zitten te wachten maar die er uiteraard nu juist bij horen. Het valt niet mee om het verlies van onze Muisemuis een plekje te geven. Er is nog geen dag verstreken dat ik geen tranen gelaten heb. Er zijn zoveel dingen van hem die ik mis. Tegelijkertijd valt het me nu op hoeveel zorgen we om hem hadden en hoeveel tijd het zorgen voor Johannes in beslag nam. En voor hoeveel onrust die kleine Muis zorgde als hij weer eens vanuit het niets begon te blaffen en de hele roedel meenam in zijn hysterie. Ik vraag me af en toe zelfs af of er geen klein gevoel van opluchting hoort te zijn zoals we dat bijvoorbeeld toch ook wel voelden toen Willemijn overleed in 2008 op 15,5 jarige leeftijd. Die was zo'n 2 jaar zwaar dement geweest, niet meer zindelijk en hield ons al ongeveer een jaar uit de slaap door de hele nacht te blaffen. Toen ze dood was was er naast verdriet ook wel opluchting dat dat voorbij was want dat was best zwaar. Maar niet heel veel zwaarder denk ik dan de zorgen die we om Johannes hadden. En nu voel ik geen opluchting. Er is alleen maar pijn, verdriet en gemis. Het feit dat Willemijn een vol leven geleefd heeft en Johannes maar 4 jaar geworden is zal hierbij wel een grote rol spelen.
Ik merk dat ik steeds zoek naar dingen van Johannes in de andere honden. Maar nee, ze zijn echt allemaal uniek en die dingen zijn voor altijd weg. Er is er niet eentje die rent als een konijn. Zijn achterlijf zover onder zich getrokken dat zijn achterpoten bijna zijn oren raakten. Er is er niet een die bij mij ligt zoals Johannes bij mij lag, in de kromming van mijn arm. Ik heb al geprobeerd de rest zo te laten liggen. Alleen Thomas wilde dat wel maar die is zoveel zwaarder dat het heel anders voelt. Er is er niet een die helemaal languit op mijn borst gaat liggen slapen, eindeloos achter elkaar in dezelfde houding. Er is er niet een, die als ik achter het bureau zit, tegen mij op gaat staan krabbelen dat hij op schoot wil. En er is er ook geen een die dat mag. Er is er niet een die met zijn voorpootjes stampt bij het lopen. Er is er geen een die als hij gaat liggen, alleen zijn achterlijf beweegt en zijn voorpoten en kop stokstijf houdt, een beweging die Johannes had aangeleerd toen hij door de brace geen andere keuze had en die hij altijd zo heeft gehouden. Ik zoek naar al deze dingen in de rest maar ik vind ze niet want er is er gewoon geen eentje die Johannes is..,want Johannes is er niet meer.
Maar wie er nog wel zijn is Thomas, Lucas, Marcus, Mattheus en Julius. Stuk voor stuk ook unieke karaktertjes met unieke trekjes en unieke gewoontes. En van stuk voor stuk hou ik verschrikkelijk veel. Dus gaan we verder, verder met die die nog wel bij ons zijn. Ik maak weer foto's, ik knuffel met ze, ik heb pret met ze. Mijn jongens, mijn prachtige 5 tal waarvan ik zo hoop dat ze weer net zo'n hechte roedel zullen worden als voorheen ons zestal.
En dan hoop ik dat er ooit een moment komt waarop ik aan Johannes kan denken met enkel een grote glimlach op mijn gezicht. Eentje die niet gepaard gaat met een gevoel of mijn maag radslagen maakt, pijn die tot in mijn vingertoppen te voelen is en tranen die over mijn wangen stromen.
Ik plaats hierbij nog een filmpje dat ik vorige week heb samengesteld over het leven van onze lieve Johannes. En dan gaan we verder, verder met leven...
Ik plaats hierbij nog een filmpje dat ik vorige week heb samengesteld over het leven van onze lieve Johannes. En dan gaan we verder, verder met leven...
RSS Feed
