Thomas, onze oudste van het hele stel is nu dik 8 jaar oud. Je kan niet zeggen dat hij oud is, er is bijvoorbeeld nog geen grijs haartje te bekennen. Maar hij is wel duidelijk van middelbare leeftijd. Hij speelt minder dan de rest, slaapt 's morgens uit en is laatst zijn eerste kies kwijt geraakt.
Ook heeft hij een slechte rug en nek, typische "teckelklachten". We hebben het hele huis en de tuin aangepast met hekjes, bankjes, loopplanken om hem het springen maar te ontmoedigen wat helaas maar deels lukt, maar ja we doen ons best.
Nou is hij als enige van het stel dol op apporteren. Overigens geheel op zijn voorwaarden. Hij komt met een speeltje, dat moeten wij een paar keer door de kamer slingeren en dan is het goed, dan gaat hij er ergens mee liggen , kauwt er een paar keer op en gaat er dan tegenaan liggen slapen.
Nu hij de laatste tijd weer nekklachten heeft willen wij niet dat hij dit doet, veel te groot risico dat hij zich weer forceert.
Helaas is hem negeren geen optie. Toen hij 8 jaar geleden bij ons kwam hadden we nog 1 teckel van 12 jaar, de andere was een paar dagen voor Thomas komst op de leeftijd van 14 jaar overleden. Na zo lang geen pup te hebben gehad hebben we Thomas vrees ik een beetje erg verwend en hem in veel te veel zijn zin gegeven. Als hij eenmaal iets in zijn hoofd heeft nu kan hij echt uren lang zijn zin doordrijven. Hij houdt het veel langer vol dan wij. ;-)
Dus wat nu te doen als hij weer eens voor je staat te piepen met een speeltje in zijn bek? Nou we hebben de oplossing gevonden! We pakken het speeltje van hem aan, zwaaien het dan met veel bravoure mee door de lucht, terwijl hij vol spanning kijkt wat er gebeurt, en dan....leggen we het 10 cm verderop neer. Helemaal blij schuifelt hij dan kwispelend naar zijn speeltje en gaat er dan zoals gebruikelijk even mee spelen en dan slapen. Soms moeten we het een keer herhalen om hem tevreden te stellen. ;-) Het idiote is dat als we het speeltje overnemen en het gewoon neerleggen zonder het gezwaai ermee dat hij je aan staat te kijken zovan: "Ja...toe nou....gooi nou" Ik ben gisteren bijna van de bank gerold van het lachen wat een maffe hond!
Ook heeft hij een slechte rug en nek, typische "teckelklachten". We hebben het hele huis en de tuin aangepast met hekjes, bankjes, loopplanken om hem het springen maar te ontmoedigen wat helaas maar deels lukt, maar ja we doen ons best.
Nou is hij als enige van het stel dol op apporteren. Overigens geheel op zijn voorwaarden. Hij komt met een speeltje, dat moeten wij een paar keer door de kamer slingeren en dan is het goed, dan gaat hij er ergens mee liggen , kauwt er een paar keer op en gaat er dan tegenaan liggen slapen.
Nu hij de laatste tijd weer nekklachten heeft willen wij niet dat hij dit doet, veel te groot risico dat hij zich weer forceert.
Helaas is hem negeren geen optie. Toen hij 8 jaar geleden bij ons kwam hadden we nog 1 teckel van 12 jaar, de andere was een paar dagen voor Thomas komst op de leeftijd van 14 jaar overleden. Na zo lang geen pup te hebben gehad hebben we Thomas vrees ik een beetje erg verwend en hem in veel te veel zijn zin gegeven. Als hij eenmaal iets in zijn hoofd heeft nu kan hij echt uren lang zijn zin doordrijven. Hij houdt het veel langer vol dan wij. ;-)
Dus wat nu te doen als hij weer eens voor je staat te piepen met een speeltje in zijn bek? Nou we hebben de oplossing gevonden! We pakken het speeltje van hem aan, zwaaien het dan met veel bravoure mee door de lucht, terwijl hij vol spanning kijkt wat er gebeurt, en dan....leggen we het 10 cm verderop neer. Helemaal blij schuifelt hij dan kwispelend naar zijn speeltje en gaat er dan zoals gebruikelijk even mee spelen en dan slapen. Soms moeten we het een keer herhalen om hem tevreden te stellen. ;-) Het idiote is dat als we het speeltje overnemen en het gewoon neerleggen zonder het gezwaai ermee dat hij je aan staat te kijken zovan: "Ja...toe nou....gooi nou" Ik ben gisteren bijna van de bank gerold van het lachen wat een maffe hond!
RSS Feed
