De eerste dag nadat een dier is overleden is één grote hindernisbaan met dingen die je wederom aan het huilen maken. De routine hier is 's morgens aankleden en dan samen naar beneden naar de bijkeuken om de honden uit de bench te laten. De benches staan allemaal naast elkaar en we beginnen elk aan een uiteinde. Johannes bench stond in het midden en was meestal een bench die ik open deed...routine matig gooide ik de deurtjes open en hoewel ik non-stop doordrongen ben van het gruwelijke feit dat hij er niet meer is, kwam de aanblik van die lege bench aan als een mokerslag.
Dan krijgen alle honden een koekje, in volgorde van hun rangorde in de roedel. Ze zitten keurig om mij heen; Thomas, Marcus, Julius, Lucas, Jo......geen Johannes, Mattie. Voordat Johannes zijn koekje kwam halen kwam hij altijd even naar Gaab rennen en sprong daar op zijn eigen rare manier (Johannes bewoog altijd een beetje vreemd, een beetje houterig) omheen. Al met al neemt wat ik nu beschrijf misschien 30 seconden in beslag en na die 30 seconden stonden we allebei keihard te huilen midden in de bijkeuken.
In de keuken ontbijt maken; er gaat een alarm op Gaab's telefoon. Dat is de herinnering dat Johannes zijn pilletje moet hebben tegen epilepsie. De resterende pilletjes zijn niet meer nodig en kunnen weggegooid.
Gaab is naar zijn werk gegaan maar kwam halverwege de ochtend thuis omdat een aantal vrouwelijke collega's hem naar huis gestuurd hadden. Hij kon alleen maar huilen.
's Middags hebben we een wandeling gemaakt met de honden; riemen om doen, Johannes rode lijn en tuigje bleef aan de kapstok hangen. Terug thuis gekomen kregen de dieren eten. Ik zette op de automatische piloot 6 bakken op het aanrecht. Eentje mocht er terug in de kast.
Telkens al ik de honden verzamel wil ik tot 6 tellen. Ik mis zijn hele rare blafgeluidje, zo anders dan van welke andere hond dan ook. heel laag en hees. Ik mis zijn rare bewegingtjes, schokkerig en stijf. Ik mis zijn kusjes vaak gepaard gaand met wat onzeker gekrabbel aan je alsof hij zelf niet precies wist wat hij nu van plan was te doen. Ik mis zijn prachtige lieve blik in die zachte onschuldige oogjes. Ik mis de vertederende aanblik als hij weer eens bij Thomas lag waar hij altijd in de buurt was. Ik mis het dat ik nooit meer zijn liedje zal zingen en zijn reactie daarop zie (Johannes had een door ons zelf bedacht, ongelooflijk belachelijk liedje waar hij altijd heel enthousiast op reageerde. Als hij nergens anders op reageerde gingen Gaab en ik dat zongen en dan kwam hij eraan scheuren) Ik mis dat als we 's avonds na een avondje voor de buis naar bed gingen dat Johannes zo diep in slaap was dat je m zo van de bank kon tillen zonder dat hij wakker werd.
Maar wat ik niet mis is dat we gisteren niet hem een keer of 40 naar buiten hebben moeten laten. Dat er geen enkele keer gekat is naar een andere hond of een kat omdat ze renden of speelden. Ik mis het niet dat ik de hele dag door plasjes moet opdweilen omdat er overal tegenaan geplast werd. Ik mist het niet dat ik het geluid zacht moet zetten tijdens een computerspelletje omdat Johannes niet tegen bepaalde geluiden kon en dan niet meer stopte met blaffen. Ik mis niet dat Johannes met grote regelmaat eindeloos zat te piepen zonder dat wij begrepen waarom en hij zelf geloof ik ook niet. Vaak hielp het dan als je hem bij Thomas legde maar het was altijd weer een nieuwe puzzel wat hij nu wilde. Ik mis dat allemaal niet, en tegelijkertijd mis ik zelfs dat allemaal want al die dingen hoorden bij onze Johannes en ondanks het feit dat hier nog 5 teckels en 7 katten lopen voelt het huis nu leeg.
We hebben gisteren al die hindernissen opgeruimd om niet steeds opnieuw geconfronteerd te worden maar dat gaat nog niet zo snel. De bench is opgeruimd maar zijn beddengoed kwam een paar uur later nog uit de droger. En zo zullen we de komende dagen/weken/maanden wel tegen dingen aan blijven lopen. Ik heb op mijn site ook overal Johannes verwijderd en hem een plaatsje gegeven op de "in memoriam" pagina. Telkens als ik hem ergens af haalde gingen er 1000 messteken door mijn lijf en steeds een gevoel van ongeloof en verbijstering. Dit kleine mannetje van net 4 kg heeft zo'n ongelooflijk grote plek ingenomen in ons leven en in ons hart.
Wat me gisteren door die eerste vreselijke dag heeft heen geholpen zijn alle fantastische steun betuigingen die wij hebben gekregen op Facebook en op mijn site. Dit heeft zowel mij als Gaab zoveel troost gegeven! Ongelooflijk wat een lieve woorden en gebaren ik heb gekregen. Daarvoor wil ik iedereen vanuit de grond van mijn hart bedanken.
Ik plaats hieronder een filmpje wat een hele speciale betekenis heeft voor ons. Johannes was hier in 2011 na de operatie weer net helemaal beter en zich lekker aan het uitleven. Een van de waardevolle dingen is nu dat in de tweede helft van het filmpje even zijn eigen bijzondere blafgeluidje te horen is.
Als wij nu naar het filmpje kijken komen er alleen nog maar meer tranen. Maar we hebben uiteraard niet alleen verdriet gekend met Johannes maar ook ontzettend veel om hem gelachen.
Dan krijgen alle honden een koekje, in volgorde van hun rangorde in de roedel. Ze zitten keurig om mij heen; Thomas, Marcus, Julius, Lucas, Jo......geen Johannes, Mattie. Voordat Johannes zijn koekje kwam halen kwam hij altijd even naar Gaab rennen en sprong daar op zijn eigen rare manier (Johannes bewoog altijd een beetje vreemd, een beetje houterig) omheen. Al met al neemt wat ik nu beschrijf misschien 30 seconden in beslag en na die 30 seconden stonden we allebei keihard te huilen midden in de bijkeuken.
In de keuken ontbijt maken; er gaat een alarm op Gaab's telefoon. Dat is de herinnering dat Johannes zijn pilletje moet hebben tegen epilepsie. De resterende pilletjes zijn niet meer nodig en kunnen weggegooid.
Gaab is naar zijn werk gegaan maar kwam halverwege de ochtend thuis omdat een aantal vrouwelijke collega's hem naar huis gestuurd hadden. Hij kon alleen maar huilen.
's Middags hebben we een wandeling gemaakt met de honden; riemen om doen, Johannes rode lijn en tuigje bleef aan de kapstok hangen. Terug thuis gekomen kregen de dieren eten. Ik zette op de automatische piloot 6 bakken op het aanrecht. Eentje mocht er terug in de kast.
Telkens al ik de honden verzamel wil ik tot 6 tellen. Ik mis zijn hele rare blafgeluidje, zo anders dan van welke andere hond dan ook. heel laag en hees. Ik mis zijn rare bewegingtjes, schokkerig en stijf. Ik mis zijn kusjes vaak gepaard gaand met wat onzeker gekrabbel aan je alsof hij zelf niet precies wist wat hij nu van plan was te doen. Ik mis zijn prachtige lieve blik in die zachte onschuldige oogjes. Ik mis de vertederende aanblik als hij weer eens bij Thomas lag waar hij altijd in de buurt was. Ik mis het dat ik nooit meer zijn liedje zal zingen en zijn reactie daarop zie (Johannes had een door ons zelf bedacht, ongelooflijk belachelijk liedje waar hij altijd heel enthousiast op reageerde. Als hij nergens anders op reageerde gingen Gaab en ik dat zongen en dan kwam hij eraan scheuren) Ik mis dat als we 's avonds na een avondje voor de buis naar bed gingen dat Johannes zo diep in slaap was dat je m zo van de bank kon tillen zonder dat hij wakker werd.
Maar wat ik niet mis is dat we gisteren niet hem een keer of 40 naar buiten hebben moeten laten. Dat er geen enkele keer gekat is naar een andere hond of een kat omdat ze renden of speelden. Ik mis het niet dat ik de hele dag door plasjes moet opdweilen omdat er overal tegenaan geplast werd. Ik mist het niet dat ik het geluid zacht moet zetten tijdens een computerspelletje omdat Johannes niet tegen bepaalde geluiden kon en dan niet meer stopte met blaffen. Ik mis niet dat Johannes met grote regelmaat eindeloos zat te piepen zonder dat wij begrepen waarom en hij zelf geloof ik ook niet. Vaak hielp het dan als je hem bij Thomas legde maar het was altijd weer een nieuwe puzzel wat hij nu wilde. Ik mis dat allemaal niet, en tegelijkertijd mis ik zelfs dat allemaal want al die dingen hoorden bij onze Johannes en ondanks het feit dat hier nog 5 teckels en 7 katten lopen voelt het huis nu leeg.
We hebben gisteren al die hindernissen opgeruimd om niet steeds opnieuw geconfronteerd te worden maar dat gaat nog niet zo snel. De bench is opgeruimd maar zijn beddengoed kwam een paar uur later nog uit de droger. En zo zullen we de komende dagen/weken/maanden wel tegen dingen aan blijven lopen. Ik heb op mijn site ook overal Johannes verwijderd en hem een plaatsje gegeven op de "in memoriam" pagina. Telkens als ik hem ergens af haalde gingen er 1000 messteken door mijn lijf en steeds een gevoel van ongeloof en verbijstering. Dit kleine mannetje van net 4 kg heeft zo'n ongelooflijk grote plek ingenomen in ons leven en in ons hart.
Wat me gisteren door die eerste vreselijke dag heeft heen geholpen zijn alle fantastische steun betuigingen die wij hebben gekregen op Facebook en op mijn site. Dit heeft zowel mij als Gaab zoveel troost gegeven! Ongelooflijk wat een lieve woorden en gebaren ik heb gekregen. Daarvoor wil ik iedereen vanuit de grond van mijn hart bedanken.
Ik plaats hieronder een filmpje wat een hele speciale betekenis heeft voor ons. Johannes was hier in 2011 na de operatie weer net helemaal beter en zich lekker aan het uitleven. Een van de waardevolle dingen is nu dat in de tweede helft van het filmpje even zijn eigen bijzondere blafgeluidje te horen is.
Als wij nu naar het filmpje kijken komen er alleen nog maar meer tranen. Maar we hebben uiteraard niet alleen verdriet gekend met Johannes maar ook ontzettend veel om hem gelachen.
RSS Feed
