Morgen is het 4 jaar geleden dat we Johannes verloren. Een hele zwarte dag in mijn leven. Ik kan wel zeggen 1 van de 2e ergste. Wat hebben we een verdriet gehad om dit ventje die een hele grote plek had ingenomen in onze harten in zijn korte moeilijke leventje van maar iets meer dan 4 jaar. En niet alleen in onze harten. Ik hoor nog steeds dat volgers op Facebook en lezers van mijn blog hem nog goed kunnen herinneren. Johannes was een heel bijzonder hondje.

Het leven ging verder en later dat jaar kwam Antony onze roedel versterken . Heel bewust geen rood teckeltje. Maar ik bleef toch een 2e rood kereltje missen en zo kwam in juni 2017 Brutus bij ons wonen. Hij is onvoorstelbaar lief en aanhankelijk maar wel een beetje bangig. De eerste weken maakte hij geen oogcontact en hij gaf ook geen kusjes. Al snel deed hij dat in overvloed hoor maar het viel ons echt op. Zich laten aaien door iemand anders dan wij doet hij nog steeds bijna niet.

Het opvoeden was een ramp!!! Hij bleef maar op gekke plekken plassen zoals op de bank en tot op de dag van vandaag heeft hij moeite met de meest simpele commando’s! Hij is of de meest koppige hond die er is of de meest domme ik weet het niet. Het laatste is dat hij niet naar binnen komt uit de tuin. Hij meldt zich zelf, dan doe je de deur open en dan staat hij daar maar en weigert de drempel over te komen. “Kom” heeft ineens geen enkel effect. Als je hem probeert te pakken gaat hij er vandoor en als je deur weer dicht doet staat hij meteen weer te blaffen voor de deur. Het is om knettergek van te worden!

Hij is dus een beetje merkwaardig. En dat was Johannes ook. Ze zijn allebei een beetje neurotisch en raar en hebben allebei iets waardoor ze je altijd ontroeren. Brutus doet ons dagelijks zo erg aan Johannes denken dat we er intussen van overtuigd zijn, hoe idioot en zweverig dit sommige ook in de oren mag klinken, dat Johannes bij ons terug is! Het is iets in zijn oogjes, in zijn manier van bewegen. We kunnen er geen van beide de vinger op leggen en toch weten we het allebei heel zeker. In een bepaalde vorm en op een bepaald niveau is Johannes weer bij ons.  En laat ik voorop stellen dat Brutus ook gewoon zijn eigen identiteit heeft hoor maar toch……Het is heel bijzonder en we zijn er heel dankbaar voor. Johannes was nog net wat gekker en vreemder dan Brutus en als Brutus iets heel raars doet zeggen wij tegen elkaar: “De Johannes is weer sterk in hem vandaag!” ;)

Vroeger gingen onze honden (toen 2) altijd bij mijn ouders logeren als wij op vakantie gingen. De katten werden door de buren verzorgd en zo was het altijd makkelijk om op vakantie te gaan. We hebben we die eerste 12 jaar van ons huwelijk aardig wat af gereisd en met name veel van Amerika en Canada mogen zien. En anders gingen we kamperen met een tent in Frankrijk.  

Dat vonden we allebei zo leuk dat we het jaar daarna de tent in ruilden voor een caravan zodat we beide honden (toen Willemijn en Thomas) mee konden nemen in vervolg. De jaren van de caravan braken aan! ​

Er gingen steeds meer honden mee wat het ook steeds uitdagender maakte een camping te vinden waar we welkom waren. Naarmate er meer honden mee gingen werd de caravan ook wat klein. We hebben hem in 2013 ingeruild voor een groter model maar toen Julius steeds meer agressie ging vertonen naar de rest van de roedel werd ook deze wat krap en daarnaast begon Gaab, die een slechte rug heeft,  het gesleep met water en afval tanks wel een beetje zat te worden en zo verkochten we in 2017 de caravan weer. ​

In dat jaar hebben we 2 keer 5 dagen oppas in huis gehad. We hadden in de tijd Benjamin en Mathilde nog en hoewel de oppas zich er mee gered heeft was het niet relaxed want deze moesten gescheiden gehouden worden van een aantal Coons en dat ging natuurlijk fout!

Vorig jaar met alle nestjes was vakantie wel het laatste waar we aan dachten maar nu ging het toch weer kriebelen. Dus gaan we iets heel nieuws proberen! In mei komt ons schoonzusje oppassen bij ons en dan gaan wij een weekje in een huisje in Engeland!! Julius gaat met ons mee. Zijn gebruiksaanwijzing is zo ingewikkeld  dat we hem aan niemand durven toe te vertrouwen. Ik denk dat hij het wel leuk gaat vinden alle aandacht alleen voor hem!

Het viel niet mee om een huisje te vinden. Eén keer eerder in 2015 hebben we een huisje geprobeerd. We namen toen 5 teckels mee en hadden in heel Nederland de keuze uit 2 huisjes waar dat mocht, makkelijke keuze! ;-) Maar nu konden we kiezen uit tientallen huisjes en we hebben dagen lang gezocht wat overigens een hele leuke zoektocht was! ;) 

​Maar we zijn er uit en hebben gisteren een cottage geboekt in Sussex en nu maar aftellen want we hebben er heel veel zin in! ​

Vanmorgen kom ik de slaapkamer uit en ik ruik poep. Dat is niks bijzonders, we hebben zowel in de kattenkamer als in de hal een bak staan en hoe schattig Lucifer en Sara ook zijn (degene die ’s nachts aan die kant van het huis zitten omdat die als enige ‘s avonds nog voer krijgen) helaas is wat er uit hun komt niet zo schattig meer. Maar de bak boven is schoon. En als we naar beneden gaan blijkt ook die in de hal niet te zijn gebruikt. Vreemd, zorgelijk ook. Maar dat zoek ik straks wel uit denk ik, eerst de hele troep maar eens eten geven en de honden eruit laten.

We komen de kamer binnen en lopen tegen een muur van stank!! Het stinkt zo vies dat ik helemaal niet meer weet waarnaar, behalve dat ik bijna onpasselijk wordt. Op de poef (kunst leer gzd) ligt een plas. Robin had er een handje van af en toe daar te plassen voordat hij gecastreerd was, raar dat het weer is gebeurd. Maar dit kan niet de oorzaak van zoveel stank zijn dus ik zoek nog verder. In de kast onder de tv zijn twee ligplekjes gemaakt voor de honden en op beide plekken ligt een slaapzak. En die slaapzakken blijken volledig doorweekt van de kattenpis. Ik begin een beetje in paniek te raken…is er eentje niet goed geworden of gewoon gek geworden? Gaab vindt een grote drol in een hoek van de kamer. De oorzaak van de stank is inmiddels wel duidelijk. Er ligt nog een slaapzak en ik kijk er in voor de zekerheid en zie niks en in een vlaag van verstandsverbijstering steek ik mijn nog slaperige en verwarde hoofd in de slaapzak om nog even te ruiken voor de zekerheid en vindt……. diarree!!! Ik had het nog in mijn haar!! AAAAARRRRGGGGHH!!!!!  

Ik zeg wat is dit? Hoe kan dit? Het lijkt wel of ze opgesloten geweest zijn? Gaab kijkt verschrikt en zegt: Oh God dit is mijn schuld!

Wat was er nu gebeurd? Gisteravond hebben we een levering vers vlees gehad. Twaalf dozen Darf die Gaab via de bijkeuken naar binnen heeft gebracht om ze in de vriezer op te bergen. En om te voorkomen dat de katten naar buiten zouden ontsnappen had hij zowel het luikje naar de studeerkamer als het kattenluik naar buiten dicht gedaan en vergeten weer open te doen!!! Acht katten zaten opgesloten binnen en konden niet bij een kattenbak komen en 2 waren buiten opgesloten. Hopelijk hebben die hun toevlucht in het poezenpaleis gezocht. Ach wat zielig voor ze allemaal!!!!
​
De slaapzakken zitten intussen voor de tweede keer in de wasmachine, één keer wassen bleek niet genoeg om de stank er uit te krijgen. Verder is alles (inclusief mijzelf) weer schoon!