Ze zijn nu dik twee weken bij ons Linus en Lewis, ofwel de minisculies zoals we ze noemen! Hoewel ze even wat verlegen waren is dat heel snel goed gekomen. De rest van de groep heeft ze meteen geaccepteerd en ze draaien intussen mee alsof ze hier altijd gewoond hebben. ‘ Nachts liggen ze bij ons in bed en we hebben nog niet eerder zulke gezellige en brave kittens in bed gehad. Niks rennen door de slaapkamer en onze tenen vangen door het dekbed heen. Zij slapen!!! Na een week baasjes hoofd te hebben warm gehouden, Linus onder Gaabs kin en Lewis half op Gaabs hoofd, hebben ze hun vaste plekje gevonden met z’n tweeën tussen onze kussens in en dit is zo vreselijk gezellig!!

De enige die ‘s nachts nog wel eens voor teveel vertier zorgt is Linus al gebeurt het maar weinig. Eén keer heeft hij eindeloos geprobeerd zich uit het slaapkamer raam te graven tot we hem maar even op de gang gezet hebben af te koelen (ik denk dat de rook letterlijk van zijn pootjes moet zijn gekomen!)  en de andere keer was toen hij na het gebruik van de kattenbak zijn drol ging begraven BUITEN de kattenbak. Dus die drol lag stinkend boven op het grit en meneer maar graven en graven in het laminaat! En steeds maar denkend, nee ik ruik het nog, moet nog wat meer graven. Zoals we al gewaarschuwd waren is Linus niet bepaald een licht!

Linus is ook een ontzettend kluns wat m in combinatie met het feit dat hij zeer ondernemend is nogal een gevaar voor zichzelf maakt. Ik heb hem al diverse keren zien vallen doordat hij ergens op springt wat hij niet haalt of gewoon zo onhandig ergens in klimt dat hij er weer uitvalt.

Afgelopen weekend was er paniek want hij zat op de hoge garderobe kast in de hal en had van allerlei plannen richting vide en plafond! Hij had al eerder op die kast gezeten maar wij dachten dat hij daarop was geklommen via een grote doos die er tegenaan stond. Maar nu was het ons echt een raadsel hoe hij daar gekomen was. Het enige wat wij konden verzinnen is dat hij buiten de trap om naar boven geklommen is en dan als een soort suïcidale acrobaat via de uitstekende delen zoals je op de foto ziet op de kast geklommen is . Een actie waarbij mijn maag bijna omdraait alleen al bij het idee. Gelukkig zou Gaab Gaab niet zijn als hij hier niet meteen een stokje voor gestoken heeft.
​
En wat wil nu het toeval? Toen Tristan bijna 8 jaar geleden net bij ons was dachten wij er goed aan te doen hem nog even apart te houden van de andere katten en de honden. Dus hadden we een hekje voor de trap gezet en zat hij op de overloop. In het vorige huis hadden wij ook een vide en Tristan wilde helemaal niet apart zitten en liep vervolgens tot onze ontzetting over het hekje van de vide zo’n 3 meter boven de grond te balanceren. Het lijken wel familie………oh ja het zijn broers!!!   ;)

Vandaag ben ik na 10 jaar weer eens naar puppycursus geweest. Wij hebben in 2008 met Lucas een cursus gedaan en in 2011 met Johannes en in beide gevallen vond ik het vreselijk!. De cursus met Lucas was zeer prestatiegericht en we moesten de meest stompzinnige dingen leren die ik daarna nooit meer gebruikt heb. En er liep een nogal vinnig wijf tussen waar ik heel slecht tegen kon.

De cursus van Johannes leerden we helemaal niets en bestond met name uit wachten.

Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen. Deze cursus hier zou met name zich richten op de socialisatie wat nu in de corona tijd natuurlijk een rampzalige opgave is. Dus ik ging er nog eens voor!

Het  was een teleurstelling. Ik was nerveus want het was toch bijna 30 km rijden naar het onbekende en een behoorlijk stuk snelweg en die mij kennen weten dat is nogal een ding voor me vanwege mijn angststoornis. Maar alles goed gegaan. Daar aangekomen was de parkeerplaats stampvol ook niet mijn ding. Maar een plek verderop gezocht waarna een spoorweg moest oversteken (ook doodeng vind ik dat) met een pup die niet wil lopen en ik dus moest dragen (vrijdag woog hij al 5.5 kg). En vervolgens moesten we nog een kwartier wachten (de les ervoor liep nogal uit) aan de kant van de weg met iedere keer auto's die voorbij kwamen in een behoorlijk tempo. (dus steeds die 5.5 kg weer omhoog)  Toen we eindelijk het terrein op mochten moest ik van alle zenuwen en kou (er stond nog een frissen wind) erg nodig plassen. Ik vroeg of er een wc beschikbaar was en kreeg als antwoord dat er binnen wel een toilet was maar dat hij niet wist of ik die mocht gebruiken vanwege de corona regels. Ik zei m meteen dat ik in dat geval het uur waarschijnlijk niet ging halen maar het gaan vragen of zo van zijn kant zat er kennelijk niet in.

Vanwege corona gingen we met iets van 15 mensen in een hele grote kring staan. Het was zo groot dat je de cursus leider nauwelijks kon verstaan. Dat werd niet geholpen door het non stop blaffen van kennelijk een heel stel honden in de kennel achter het trainings terrein en de trein die iedere 5 minuten op 10 meter van onze kring voorbij kwam razen. Reken daar nog eens een flinke wind bij en het gepiep en gezeur van alle puppy’s en mijn zintuigen die redelijk snel overprikkeld zijn gingen in overload.

De cursus bestond enkel uit het beantwoorden van vragen waar de cursisten tegenaan liepen. Per cursist werd er een vraag behandeld en daarbij deed de cursus leider dingen voor met de betreffende hond. Er zaten best leerzame dingen tussen maar de vragen waren door alle omgevingsgeluid moeilijk te verstaan en ik kon intussen alleen maar aan mijn blaas denken.  Op en zeker moment kreeg er iemand zelfs een standje dat hij op zijn telefoon bezig was!!! Het enige positieve wat ik kan zeggen is dat ik de cursus leider kundig vond overkomen en het ook een leermethode was die mij aanstond namelijk geen onzin van slecht gedrag negeren maar gewoon "ik ben de baas! "

Na een half uur kon mijn blaas er echter echt niet langer tegen. Ik moest ook nog weer een half uur naar huis rijden en dat werd al spannend genoeg. Ik verliet het terrein achter iemand aan die er werkte en toen ze hoorde waarom ik weg ging mocht ik toch even naar de toilet. Dat was een van de meest smerige toiletten die ik ooit gezien heb!! Überhaupt om in het gebouw binnen te komen moest je je al langs een hindernis baan van hondenpoep wagen. Er was geen wc papier ook altijd fijn. Goddank kon ik wel mijn handen wassen hoewel ik ze er liever af had gebrand op dat moment. Even heb ik getwijfeld of ik meteen door zou gaan naar de auto maar dat vond ik zo onbeleefd dus toch maar weer terug de les in.

De laatste 5 minuten was het dan eindelijk tijd voor het socialisatie deel. De pups mochten allemaal los. Midas ging op zijn kont naast me zitten en vond het wel best. Toen hij eindelijk een beetje los kwam en wilde gaan spelen werd hij omver gelopen door iets (het was vast een hond maar omg wat een gedrochtig ding) wat volgens mij wel maand of 6 was en veel te groot en te lomp voor de puppy cursus. Midas gilde alles aan elkaar en daarna is hij nauwelijks nog van mijn zij geweken.

Al met al dus niet een succes. Zowel ik als Midas vonden er geen klap aan! Dus nu maar even nadenken of we het nog een keer gaan proberen of dat we op zoek gaan naar iets anders. Gelukkig betaal je per les!!

Sinds afgelopen weekend zijn wij ook weer een pup rijker. En nu komt het: HET IS GEEN TECKEL!!!
Ik ben er zelf nog wat van in de war zeg maar ha ha,na 51 jaar altijd teckels hebben we een ineens een “grote” hond.  Hij heet Midas en hij is een Boefdoodle. Dit is een kruising tussen een Bouvier een koningspoedel. In dit geval is het een tweede generatie met een Boefdoodle mama en een poedel papa.

Toen wij vorig jaar dit huis kochten besloten we al snel dat er dan ook een grote hond moest komen. Het ligt best afgelegen en een grote hond op het erf geeft dan wel een veilig gevoel. Maar de zoektocht naar het juiste ras was erg lastig.  Ik vind de echte waakhonden namelijk zelf allemaal eng en ben doodsbang dat ik ze niet goed weet op te voeden of dat ze zich aan een teckel vergrijpen. De hele grote rassen zoals Duitse Dog, Leonberger, New Foundlander vind ik gewoon echt te groot.

We hadden het al soort van opgegeven toen ik vorige week een tip kreeg van Ans die vorig jaar Dolfje heeft geadopteerd.  In Rhenen was een nestje  van 11 Boefdoodles en dat zou wel eens het perfecte “ras” voor ons kunnen zijn. We zijn wezen kijken en waren meteen verkocht. Ik had nog nooit een Koningspoedel gezien in het echt maar wat een leuke en lieve honden zijn dat!!! Vader was een flinke jongen, maatje kleine herder denk ik wel.  En dan de pups…ach wat schattig net levende teddy beren! Eentje, een van de twee grootste zwarte jongens stal  echt meteen mijn hart. En laten we nu het geluk hebben gehad dat die sinds afgelopen weekend zijn intrek heeft mogen nemen op XIIOaks!

De teckels hebben hem in eerste instantie net zo verwelkomd als alle andere pups. Heel lief snuffelen, wat nieuwsgierig en voor de meesten ook een beetje spannend maar verder nog niet heel veel interesse. Echter de volgende dag leken ze te denken: “He ben jij hier nu nog? Jij bent geen teckel wat doe jij hier???”En we merken nu toch wel een hoop stress in de roedel, vele malen erger dan bij de komst van een teckel pup. Dat is wel jammer maar hopelijk went het snel.  Gisteren heeft Connor het spits afgebeten door even met hem te spelen dus dat is een stap in de goede richting. Hij mocht het maar heel kort want bij stress en opwinding raakt Lodewijk vreselijk verliefd op Connor en doet hij niets anders dan op hem rijden. Zowel Connor als wij worden er knettergek van en hij bewaakt zijn “vriendin” ook in de zin dat er niemand anders in de buurt van Connor mag komen.  Vandaag merk ik dat ze allemaal al iets meer ontspannen zijn en vanmiddag hebben er maar liefst 4 teckels achter Midas aan lopen rennen in de tuin!

Niet alleen de teckels vinden hem heel anders dan een teckel, voor ons het ook één  groot avontuur. Hij is gewoon heel anders. Hij beweegt anders met zijn lange poten waarvan het lijkt of alles schommelt en wiebelt als hij loopt. Hij is vele malen rustiger dan een teckel van die leeftijd. Als hij moe wordt gaat hij ergens op de GROND liggen!!!  Dat heeft nog nooit een teckelpup gedaan. Die komen bij mij staan piepen en willen op schoot. Als dat echt niet mag (wat zelden gebeurt!) dan willen ze toch in elk geval in een zacht mandje! En teckel ligt NOOIT op de grond!!! Ik moet me nu steeds inhouden om Midas in een mandje te leggen of om hem op schoot te trekken. Het ziet er in mijn beleving hartverscheurend zielig uit zo’n pup op de koude vloer. Maar dan bedenk ik me dat hij er voor kiest want er staan genoeg manden en er liggen genoeg slaapzakken en kussens. En hij kan zo een kg of 30 worden dus op schoot is op de lange duur geen goed plan en dan laat ik m maar liggen.  Soms is dat naast mij maar hij gaat ook gewoon in een andere ruimte liggen. Heel bijzonder!

‘Nachts is hij overwegend stil. De meeste teckelpuppy’s piepen of gillen de hele nacht. Sommige met en anderen zonder pauze! De eerste weken heb ik mijn arm en schouder altijd helemaal ontwricht omdat ik de hele nacht met mijn arm in de doos hang die naast mijn bed staat. Naar de wc gaan is een hele afweging. Want zodra ik het bed verlaat gaat de teckel pup gillen. Dus lig ik met gekruiste benen in bed net te doen of mijn blaas niet explodeert totdat dat echt niet meer gaat en ik toch maar heeeel zachtjes het bed verlaat. Het mag nooit baten want 9 van de 10 keer is dat goed voor een nieuwe ronde piepen of gillen totdat mijn hand weer netjes in de doos hangt (en zelfs dat is voor zeker 40% niet genoeg!)  
​
Midas piept heel even en gaat dan slapen, geeft geen kik uren en uren achter elkaar ook niet als ik naar de toilet gaat. Dan begint hij te morren omdat hij zelf moet plassen.  Dat is zeker in februari met sneeuw een beetje een onderneming maar als we eenmaal buiten zijn dan plast hij METEEN!!! Teckels moeten ’s nachts ook plassen maar als je eenmaal buiten bent denken ze: Oh blaadje…mooi!! Oh stokje..prachtig stokje….oeh mooi steentje, kijk nog een steentje ….en daar sta je dan EINDELOOS buiten te bevriezen tot je denkt, t zal wel aan mij liggen hij hoeft niet te plassen. Dan ben je binnen en dan denkt teckel: Oh ja ik moest plassen! En ja hoor, daar is de plas! En dan niet alleen ‘nachts natuurlijk, ik heb geregeld met teckels wel een half uur of 3 kwartier buiten gelopen om vervolgens binnen weer te staan dweilen ! Midas plast keurig volgens het boekje na ieder slaapje en na het spelen en dan ook METEEN!! Hij heeft zich tot onze stomme verbazing ook al diverse keren gemeld. Onze tweeling van meer dan een jaar heeft dit nog nooit gedaan!!!

 Uiteraard is het ook al wel eens mis gegaan. En dat kan je echt aan de slag want loopt hij er ALTIJD zelf doorheen en die flinke pootjes maken dan door de hele ruimte voetstapjes van pis zodat je goed weet dat je een grote sukkel bent dat je hem niet goed genoeg in de gaten hebt gehouden.

Ik ben al druk bezig met hem te leren zitten wat hij na een keer of 10 gewoon begrijpt!   Al onze teckels kunnen zitten hoor maar geen een heeft dit ooit zo snel geleerd. En ik ben ook al met commando "af" begonnen. Op puppy cursus leerden we dan met een iets lekkers (ik krijg het woord “voertje” zoals ze het daar noemen niet over mijn lippen sorry ) wat je van hun neus naar de grond moest brengen. Als je het dan daar houdt gaat de pup uiteindelijk liggen. Op dat moment geef je het commando en zo leren ze af. Nou mooi dat geen teckel dat doet hoor!! Die zijn al bijna bij de grond en vinden het totaal niet nodig om dan ook nog te gaan liggen. Dus leerden we om dan op de grond te gaan zitten en je been gebogen te houden  met aan de ene kant de hond en aan de andere kant het snoepje zodat ze onder je been door liepen. Op dat moment breng je je been omlaag en dan gaan ze vanzelf liggen. En dat werkte…bij de meesten…tot Antony die kreeg ik dat gewoon niet aan zijn verstand!!  En aangezien het op de grond gaan zitten en weer opstaan voor mij lastig is omdat aan 1 knie mijn meniscus is beschadigd heb ik dat maar opgegeven, en het bij de pups daarna ook gelaten voor wat het was.  Maar de eerste poging bij Midas vanmorgen…meteen succes…snoepje op de grond en na wat gesnuffel en gegraaf in mijn hand lag hij keurig op de grond!! De tweede keer ging het al sneller!  Terwijl ik dit aan het typen was ging hij voor de deur naar de keuken staan mopperen en toen ik m mee nam naar buiten, ja hoor keurig weer een plasje hoera!!

Als ik hem mee naar buiten neem lijn ik hem aan.  Ik deed dat bij de teckelpups nooit omdat die zodra je ze aan de riem had geen stap meer willen verzetten. Midas loopt gewoon mee aan de riem! Af en toe gaat hij heel even zitten om te krabben maar dan staat hij weer op en loopt weer mee. Ik weet gewoon niet wat ik meemaak!!

Kortom een hele leuke ervaring tot nu en het voelt als een groot avontuur!! 

En mijn grootste angst…zou ik een ander ras wel lief vinden is ongegrond gebleken want ik ben werkelijk weer helemaal smoor verliefd!!

Kees dankjewel voor het vertrouwen in ons, wie weet komen we nog wel eens een vriendje voor hem bij je halen!!  ;)

We hebben weer gezinsuitbreiding. Een hond en 2 kittens. Over  de hond later meer, laat ik beginnen met het voorstellen van deze twee broers Linus  en Lewis!!

Op 5 november kreeg een vriendin van mij, die tevens de fokker is van Tristan, onze eerste dekkater, een laatste nestje van de moeder van Tristan. Daar zat een crème effen kitten bij. Ik wilde graag een effen kitten zonder wit als dekkater voor Willow.  (Dat is dan ook voornemens mijn laatste dekkater want ik wil over een paar jaar stoppen met fokken. Hoe poëtisch dan als mijn eerste dekkater en mijn laatste dekkater (half)broers zijn!!)  Dus ik zei al snel tegen haar dat als hij geen wit had dat ik m graag wilde hebben. (Ik wil zo graag een helemaal zwarte kat fokken, dus hoe minder wit de ouders hebben hoe groter die kans) Ook wilde ik dat hij flinke oorpluimen had om het tekort daaraan bij Willow te kunnen compenseren.  

Nou is het bij een pasgeboren kitten vaak slecht te zien of ze nu wel of niet wit hebben. De beharing is vaak zo dun en ze liggen vaak een beetje donker en tegen de moeder aan dat het onduidelijk is. Maar ik had al snel mijn vermoedens dat hij toch witte sokjes had.  Intussen was ik natuurlijk al helemaal weg van het ding en nam de witte sokjes maar op de koop toe. Al snel bleek hij ook een witte borst te hebben en uiteindelijk zelfs nog een grote witte vlek op zijn neus ! ;)
​
De oorpluimen bleven wel een must  en er werd  door zowel mij al mijn vriendin bij iedere foto kritisch naar de pluimen gekeken. Tot die tijd stond hij in optie op Facebook genoemd voor ene Hanneke en we hadden de grootste pret!!! Met een week of 5 was het duidelijk, hij had prachtige pluimen! En zo werd Linus voor mij gereserveerd.

Linus had twee broertjes die ook intussen gereserveerd waren.  Eén van hen, Rebel,  werd rond de 6 weken ziek. Hij kon niet meer plassen en had vreselijk veel pijn! En wat bleek tot ieders stomme verbazing? De kleine had blaasgruis!!! Het was even zeer onduidelijk hoe zich dit ging ontwikkelen. Kittens tot een jaar mogen niet op het speciale dieetvoer wat hiervoor is en er was ook verder onderzoek nodig.  Hij werd geannuleerd. Op foto’s lag hij altijd innig gearmd met Linus.  Rebel was in groei wat achter gebleven door alle medicatie en ellende en het was zo vreselijk lief om te zien hoe hij soort van beschermd werd door zijn grote broer!! Ze waren zo aan elkaar verknocht!! Rebel zou waarschijnlijk het eerste jaar dagelijks medicatie moeten hebben en vanaf een jaar voor zijn leven preventief op dieetvoer.

In januari gingen we kijken bij Linus en ik was wel bijna net zo verliefd op Rebel als op Linus. Een idee begon zich te vormen.  Wij hebben al 2 katten hier op blaasdieet en zou het dan zo lastig zijn er nog eentje bij te hebben? Zou het niet fijn zijn als de broertjes bij elkaar kunnen blijven? En zo is het gekomen dat Rebel die wij hebben omgedoopt in Lewis nu ook hier is.

Hij is een ander kitten dan dat ik gewend ben. Hij is heel erg onder de indruk van de verhuizing. Hoewel Linus de boel heeft verkend en rustig tussen wat andere katten liep die nieuwsgierig kwamen kijken is Lewis doodsbang voor de andere katten. Hij gromt naar vreemde voorwerpen en heeft het grootste deel van gisteren onder een kist doorgebracht. Intussen ligt hij op zijn hoede in de krabpaal maar is wat minder gespannen als gisteren. Evengoed doen we de introductie met de andere katten even heel rustig aan.  

Lewis moet eerst wat langer acclimatiseren. Dus zitten de broers nog samen op de kattenkamer boven met steeds een hele schare in de hal tegen de deur geplakt die allemaal graag kennis willen maken en van hun kittenvoer willen proeven.  De deur van die kamer sluit ook nog eens vreselijk slecht en het is een hele tour om ze buiten te houden maar het moet maar even. Alles op zijn tijd! 

Lieve  Ilse bedankt voor wederom je vertrouwen. Wij gaan goed voor de 2 mannetjes zorgen en zeker ook voor de kleine Lewis!