Zowel de honden als de katten hebben net zo hun rituelen. Het zijn er teveel om op te noemen maar een paar zijn er wel grappig om eens over te vertellen. Zo moeten,  als wij gaan eten,  alle katten de keuken en woonkamer (1 geheel) verlaten. Normaal overdag laten we nooit iets van voedsel of vuile vaat op het aanrecht staan. Alles gaat direct de vaatwasser in of wordt afgewassen omdat het anders de hele tijd krioelt van de katten op het aanrecht. Maar als we net hebben gekookt en we willen ons eten warm kunnen eten hebben we daar niet eerst tijd voor dus sluiten we daarom alle katten op in het deel van het huis met de studeerkamer, bijkeuken en uitgang naar de tuin. 

Om ze zover te krijgen worden er snoepjes gestrooid. We hebben van die busjes met Cosmo snackies wellicht bekend bij de katteneigenaren, ze zijn er echt dol op, althans de meesten wel. Even er mee rammelen en van alle kanten komen ze aangerend en gaan uit zichzelf naar de studeerkamer. De honden die op dat moment nog in de studeerkamer zijn moeten met ons mee naar de keuken, en dat weten ze ook precies. Vaak is het zo dat wij voor het eten in de studeerkamer waren, en de honden dus ook,  dus wat je dan ziet is een soort volksverhuizing waarbij de honden zich en masse naar de keuken verplaatsen en de katten tegelijkertijd in een tegengestelde richting allemaal naar de studeerkamer gaan. Prachtig gezicht!! :) Met name het deel ook waar de honden weten dat die snoepjes niet voor hun zijn en netjes op de drempel blijven terwijl we aan het strooien zijn. (Je gelooft dat dat wel wat tijd kost om dat een pup te leren!!;) ) Moet ik er alleen eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat Willem en Tristan vaak te lui zijn en een snoepje ook niet de moeite vinden om hun krabpalen uit te komen zodat we deze zwaarste monsters meestal na moeten dragen, maar toch! ;) 

Een ander ritueel is 's avonds voor het naar bed gaan, dan krijgen de Coons allemaal nog brokken behalve Tristan. Kennelijk heeft hij een andere stofwisseling dan Willem en Lola (en Emma is nog volop in de groei natuurlijk) en als hij een derde maaltijd op een dag krijgt wordt hij te dik en nog erger hij gaat er standaard van aan de diarree. 

Dus krijgt de rest eten, in de badkamer,  en dan moet Tristan uit de badkamer en wachten tot de rest bijna klaar is waarna hij nog voor de gezelligheid een paar brokjes mag meepikken. Tristan weet dit precies en dat zo hartverscheurend zielig en tegelijkertijd zo vreselijk komisch om hem helemaal op eigen initiatief heel zielig de badkamer uit te zien sjokken! En dan gaat hij aan de andere kant van de deur zitten wachten al dan niet miauwend tot hij weer naar binnen mag! :D

Maar hij neemt wel wraak want iedere nacht maakt hij ons vroeg of laat wakker door aan de slaapkamerdeur te krabbelen. En dat geeft hij niet op. Hij was een poosje naar beneden naar de andere kant van het huis verbannen maar nadat Emma er bij is gekomen wilden we Benjamin en Mathilde 's nachts niet meer met Tristan opzadelen. Die kan nogal opdringerig en vervelend zijn en de poezels (Verzamelnaam voor Benjamin en Mathilde) zijn al niet zo heel erg happy met de komst van Emma dus die krijgen 's nachts nu hun rust en dat kost ons de onze. Elke nacht offert een van ons zich op. Strompelt doodmoe naar de overloop. Grijpt dat harige dikke beest bij zijn kladden en zet m in de logeerkamer met de deur dicht. Daar gaat hij ook krabben maar dat is wat minder irritant als aan onze deur. Echt waar, die ritueel vindt IEDERE nacht plaats, nu al maanden lang en dat muntje valt niet bij hem! 

Het grappigste ritueel is als ze 's morgens eten krijgen. De Coons krijgen eten in de badkamer en de poezels krijgen eten in de hal. Meestal tussen half zes en zes. De badkamerdeur moet dicht want anders krijgen de Coons niets mee want de poezels zijn veel sneller. Wij kuipen dan nog even terug in bed en gaan na 10 minuten of een kwartier de deur weer open doen. En werkelijk standaard treffen we dan aan; Willem op de houten kist, Lola op de weegschaal, Emma op de stapel handdoeken en Tristan is bezig de restjes op te eten of die ligt in de wasbak. Nooit wisselen ze van plek, nee altijd is dat de verdeling. Met name de vanzelfsprekendheid waarmee Tristan in de wasbak ligt maakt me iedere keer weer zo aan het lachen!  

Eén nadeeltje; we hebben ervaren dat als Tristan hoge nood heeft dat hij er dan ook geen problemen mee heeft om zijn "bed"om te toveren in een wc. Zo hadden we laatst toen hij kennelijk aan de diarree was (er staat geen kattenbak in de badkamer) wel een heel onaangename verassing met opstaan.  Maar zolang we op de meeste ochtenden dit in de wasbak aantreffen in plaats van dat andere is het het waard! ;) 

Meer dan twee weken zijn verstreken sinds het overlijden van Johannes. Niet alleen wij hebben het er erg moeilijk mee, de roedel was na de eerste paar dagen, waarin we eigenlijk niets merkten,  ook een puinhoop. 

De drie laagsten in rang van de teckels (Mattheus, Lucas en Julius) wisten kennelijk even niet meer hoe het nu zat met de rangorde nu Johannes daar tussenuit was (Die zat boven Mattheus, onder Lucas) Julius vloog Mattie ineens aan en liep zich steeds vreselijk naar hem uit te sloven en maar te bewijzen dat hij de baas was. Er werd ook bijna niet meer gespeeld. Met name Mattie was heel erg down en wilde met niemand spelen.  

Lucas was helemaal de weg kwijt, poepen en plassen in huis, en is zelfs voor zijn doen (en dat wil wat zeggen!) heel erg hyper. Steeds op Julius rijden en aan 'm trekken. Wat heel erg heeft geholpen daarbij is de rangorde met eten wijzigen. Van oudsher kreeg Lucas nog eerder eten dan Julius. Maar intussen was Julius hoger in rang geworden. Dat hebben we nu omgedraaid en meteen hield het rare gedrag van Lucas naar Julius op.  Echter nu vertoont Lucas hetzelfde hyper gedrag naar Mattheus.  Met name na het eten laat hij hem gewoon niet met rust. 

Het blijft een ingewikkeld gebeuren soms dat roedelgedrag. Maar de drie "probleemgevallen" dragen nu alle drie een D.A.P band en Julius en Lucas krijgen wat natuurlijke rustgevers. En we kunnen in elk geval vaststellen dat het wel een stuk beter gaat dan een week geleden. Er wordt o.a. weer volop met elkaar gespeeld gelukkig. Helaas speelt sinds gisteren ook Thomas rug weer op. Dat kan toeval zijn maar wie weet dat hij toch ook ongemerkt meer aangeslagen is door de afwezigheid van zijn kleine vriend. ALs het niet snel verbetert proberen we op korte termijn weer een afspraak te maken met de Orthomanueel dierenarts. 

Het zijn allemaal toestanden waar we uitgerekend nu niet op zitten te wachten maar die er uiteraard nu juist bij horen. Het valt niet mee om het verlies van onze Muisemuis een plekje te geven. Er is nog geen dag verstreken dat ik geen tranen gelaten heb. Er zijn zoveel dingen van hem die ik mis. Tegelijkertijd valt het me nu op hoeveel zorgen we om hem hadden en hoeveel tijd het zorgen voor Johannes in beslag nam. En voor hoeveel onrust die kleine Muis zorgde als hij weer eens vanuit het niets begon te blaffen en de hele roedel meenam in zijn hysterie. Ik vraag me af en toe zelfs af of er geen klein gevoel van opluchting hoort te zijn zoals we dat bijvoorbeeld toch ook wel voelden toen Willemijn overleed in 2008 op 15,5 jarige leeftijd. Die was zo'n 2 jaar zwaar dement geweest, niet meer zindelijk en hield ons al ongeveer een jaar uit de slaap door de hele nacht te blaffen. Toen ze dood was was er naast verdriet ook wel opluchting dat dat voorbij was want dat was best zwaar. Maar niet heel veel zwaarder denk ik dan de zorgen die we om Johannes hadden. En nu voel ik geen opluchting. Er is alleen maar pijn, verdriet en gemis. Het feit dat Willemijn een vol leven geleefd heeft en Johannes maar 4 jaar geworden is zal hierbij wel een grote rol spelen. 

Ik merk dat ik steeds zoek naar dingen van Johannes in de andere honden. Maar nee, ze zijn echt allemaal uniek en die dingen zijn voor altijd weg. Er is er niet eentje die rent als een konijn. Zijn achterlijf zover onder zich getrokken dat zijn achterpoten bijna zijn oren raakten. Er is er niet een die bij mij ligt zoals Johannes bij mij lag, in de kromming van mijn arm. Ik heb al geprobeerd de rest zo te laten liggen. Alleen Thomas wilde dat wel maar die is zoveel zwaarder dat het heel anders voelt. Er is er niet een die helemaal languit op mijn borst gaat liggen slapen, eindeloos achter elkaar in dezelfde houding. Er is er niet een, die als ik achter het bureau zit, tegen mij op gaat staan krabbelen dat hij op schoot wil. En er is er ook geen een die dat mag. Er is er niet een die met zijn voorpootjes stampt bij het lopen. Er is er geen een die als hij gaat liggen, alleen zijn achterlijf beweegt en zijn voorpoten en kop stokstijf houdt, een beweging die Johannes had aangeleerd toen hij door de brace geen andere keuze had en die hij altijd zo heeft gehouden. Ik zoek naar al deze dingen in de rest maar ik vind ze niet want er is er gewoon geen eentje die Johannes is..,want Johannes is er niet meer. 

Maar wie er nog wel zijn is Thomas, Lucas, Marcus, Mattheus en Julius. Stuk voor stuk ook unieke karaktertjes met unieke trekjes en unieke gewoontes. En van stuk voor stuk hou ik verschrikkelijk veel. Dus gaan we verder, verder met die die nog wel bij ons zijn. Ik maak weer foto's, ik knuffel met ze, ik heb pret met ze. Mijn jongens, mijn prachtige 5 tal waarvan ik zo hoop dat ze weer net zo'n hechte roedel zullen worden als voorheen ons zestal.

En dan hoop ik dat er ooit een moment komt waarop ik aan Johannes kan denken met enkel een grote glimlach op mijn gezicht. Eentje die niet gepaard gaat met een gevoel of mijn maag radslagen maakt, pijn die tot in mijn vingertoppen te voelen is en tranen die over mijn wangen stromen.

Ik plaats hierbij nog een filmpje dat ik vorige week heb samengesteld over het leven van onze lieve Johannes. En dan gaan we verder, verder met leven...