Een kleine week geleden op 17 mei woonden Benjamin en Mathilde, samen bijgenaamd "de poezels" alweer 2 jaar bij ons.  

Ik was destijds alweer even op zoek naar kittens. Begin 2011 waren bij ons twee kittens van 5 maanden, Pippa en Kiki, gestorven aan FIP. Het bleek dat onze toen 18 jarige kater Mieuw drager was van dat dodelijke virus en op dat moment was het niet verstandig om weer kittens te nemen. Een jaar later was dat anders, na nog een bloesdtest bij Mieuw zei de dierenarts dat het nu wel weer veilig was kittens te nemen hoewel ze ons afraadde tijdens Mieuws leven ooit nog weer raskatten te nemen. Dus het kriebelde behoorlijk! ;) 

Ik was echter ontzettend bang geworden om via Marktplaats nog een dier te kopen. Zowel de fokker van Kiki als de fokker van Johannes bleken nare mensen te zijn achteraf , Die van Kiki viel door de mand als broodfokker en de fokker van Johannes heeft geen enkele reactie gegeven op het feit dat hij heel erg ziek bleek te zijn,  en toonde sowieso na de verkoop geen enkele interesse meer. Ik zat uren en uren op marktplaats maar kreeg van de ene advertentie nog erger de kriebels dan van de andere. 

Toen kwam mijn baas tijdens de koffie aan met de mededeling: Ik word weer vader! Wat bleek; hun poes die een jaar daarvoor nota bene was gesteriliseerd (er bleek per ongeluk een eierstok te zijn blijven zitten) was hoog ZWANGER!  Ik flapte er uit: "Goh leuk  ik zit al de hele tijd kittens te zoeken." Waarop zijn antwoord was: "Ok dan krijg jij er twee!!"

En zo gezegd zo gedaan. Wij gingen op vakantie en tijdens onze vakantie werden er 4 kittens geboren. Zij hielden er zelf uiteindelijk ook twee en wij mochten de andere twee hebben en dat waren Benjamin en Mathilde! 

Ik kreeg de huissleutel van  mijn baas zodat ik iedere week op vrijdagochtend als zij op hun werk waren even kon gaan kijken. Heel bijzonder was dat en ik genoot iedere week met volle teugen en maakte in een half uur honderden foto's en een filmpje. Dit is zo'n filmpje, ze zijn hier 5 weken oud! 

Heel komisch is dat achteraf hun karakters toen al feitelijk ontwikkeld waren. Benjamin, rustig, gelaten, vriendelijk en Mathilde een kleine druktemaker die af en toe flink fel uit de hoek kan komen! (Daar heeft ze haar bijnaam, de heks aan de danken)  

Toen ze 7.5 week waren, ze wogen toen al flink over een kg,  mochten ze mee naar huis. Ze waren allebei meteen compleet op hun gemak in hun nieuwe huis. Alleen de honden moesten ze wel even aan wennen,  dat was helemaal nieuw!  Het duurde ook wel een paar weken voordat ze op hun gemak beneden rondliepen. Op dit filmpje zijn ze een kleine maand bij ons. Zo schattig hoe de honden Benjamin overal volgen. Mathilde bleef nog veilig in de krabpaal zitten. 

Mathilde is ook nooit een echte hondenvriend geworden hoewel ze er ook niet meer bang voor is. Af en toe gaat zij toch voor ze op de loop en je kan de teckels natuurlijk geen groter plezier doen, die gaan er dan gillend achteraan. ;-) Benjamin is totaal op zijn gemak tussen de honden. Dat is bijvoorbeeld wel duidelijk te zien op deze foto samen met Mattie die hier net 1 dag bij ons is!

Hoewel ze in het begin harder groeiden dan de Coons en de dierenarts vermoedens uitte dat Benjamin een kolos van een kater  zou worden, zijn ze allebei rond hun 5e maand abrupt gestopt met groeien en blijven hangen op nog geen 4 en 4.5 kg.  Maar dat neemt niet weg dat ze overduidelijk de baas zijn over de Coons. Als er gegeten wordt hebben in elk geval Willem en Lola geen schijn van kans zolang Benjamin en Mathilde in de buurt zijn. En dat terwijl Willem meer dan anderhalf keer zo groot is als Mathilde! ;-) 

Sowieso heb ik nog nooit katten meegemaakt die zo compleet gestoord zijn als het op eten aan komt. Ze proberen zich iedere ochtend eerst een weg te graven door de deur tussen de studeerkamer en de keuken (Zij zitten samen met Leopold 'nachts in een ander deel van het huis opgesloten als de Coons) Als ik ze eruit laat om ze in de hal eten te gaan geven, rennen ze werkelijk krijzend naar de hal (en is die deur dicht gaan ze rondjes rennen door de kamer tot ik de deur open doe) om daar te gaan staan gillen tot ik de bus met brokken pak. Daar zit een schep in om de brokjes te doseren en de bedoeling is dat er een voor ieder schep brokken in hun bakjes eindigt. Dit lukt maar zeer zelden. Want IEDERE ochtend krijg ik terwijl ik de korte beweging maak van de bus naar het bakje een mega kopstoot tegen mijn hand en vliegen de brokken alle kanten op. Ik heb echt wel eens in een ongeduldige bui de brokken zo uit de bus op de grond gedonderd, ook goed dan eten jullie ze maar van de grond! ;-)

Monstertjes zijn het! ;-) (Op bovenstaande foto zo'n 12 weken) 

Ze houden van aandacht en geaaid worden maar het zijn geen schootliggers. Een enkele keer wil Benjamin op schoot en Mathilde heeft heel lang op de bankleuning naast Gaab gelegen 's avonds. Maar dat is gaandeweg toch wat minder geworden. Nou zijn onze schoten met 6 teckels en 3 Maine Coons die wel op schoot willen ook wel vaak erg vol dus dat is niet zo erg! ;) 

Wat ik  heel interessant vind van het hebben van zowel raskatten als HTK katten is het verschil in veel opzichten. Zo zei de dierenarts ons altijd wel dat niet-raskatten sterker waren maar het verschil is groter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. In tegenstelling tot de Coons  zijn  de poezels echt super sterk en hebben nooit wat!! Geen kuchtje, geen gebrek aan eetlust, nooit overgeven, nooit diarree. Heerlijk is dat! :-) 

Ook de poezels mogen de tuin niet uit. Ze weten niet beter en dit bevalt ons super goed! Geen zorgen meer over ongelukken in het verkeer of spoorloos verdwijnen, vele katten zijn we zo kwijtgeraakt op jonge leeftijd. En geen zorgen over boze buurtbewoners die geen katten in de tuin willen. Hun wereldje is zo misschien wat klein maar ook heel veilig en ik durf echt te beweren dat het hele relaxte gelukkige katten zijn, die helemaal bij ons horen! :-) 

Deze maand staat na 3 jaar voor mij nog steeds in het teken van Johannes.  Omdat Julius en Johannes op dezelfde dag zijn geboren (allebei op 16 december maar Johannes dus 3 jaar eerder) en Julius nu dus precies even oud is als Johannes toen was, denk ik dit jaar misschien nog wel vaker aan wat we in 2011 hebben meegemaakt. Dus ik heb besloten het eens op te schrijven in mijn blog. Dit is het verhaal:

In de loop van april 2011 begon ons op te vallen dat Johannes zo vaak struikelde tijdens het wandelen. Af en toe leek het alsof hij zijn pootjes niet goed optilde. Eerlijk gezegd moesten we er af en toe wel een beetje om lachen, het zag er zo stuntelig en vertederend uit. Omdat het zo geleidelijk ging maakten we ons in eerste aanleg niet ongerust. Misschien wat groeipijn of onze pup was gewoon wat onhandig....

Echter ergens de laatste dag van april of de eerste van mei werd het ineens vele malen erger. Het was in een weekend en we hadden bezoek toen hij ineens helemaal zwalkend rondliep als of hij stomdronken was. Hij sleepte nu echt met zijn pootjes. De volgende ochtend ging het weer veel beter maar we merkten dat als hij moe was het steeds weer erger werd. Ik heb er destijds een filmpje van gemaakt. Ik weet nog dat dit op een, voor zijn doen, goed moment was. Het kon vcle malen erger.

Die maandag gingen we met hem naar de dierenarts en die zag hem en riep meteen heel ongerust: Wat is er met hem,  is hij gevallen??? Binnen een paar seconden stonden er twee dierenartsen een stagiair en een assistente over onze pup van 4.5 maand heen gebogen. Er bleek van alles mis met zijn reflexen en woorden als "waterhoofd" en "hersentumor"vlogen door de spreekkamer.  

Na bloedonderzoeken waar niets uit kwam werd ons een MRI geadviseerd en op 12 mei werd die gemaakt. Het meeste werd er nog aan een waterhoofd gedacht. Gaab is met Johannes die ochtend naar Dordrecht gereden, ik moest bij de andere honden blijven want hij zou bijna de hele dag weg zijn.  Mocht er een waterhoofd of iets vergelijkbaars worden vastgesteld zou dat ongeneeslijk zijn en zouden we Johannes niet meer bij laten komen uit zijn narcose. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe ik die ochtend Johannes aan Gaab heb meegeven, nog een kusje, nog een knuffel.... Zou ik mijn lieve kleine Muisemuis nog weer terug zien? Ik was echt kapot! 

 Er werd een zeer ernstige afwijking geconstateerd aan zijn eerste twee nekwervel vlak achter zijn kop. Die nekwervels zaten los en drukten in het ruggenmerg. Daardoor raakte het ruggenmerg langzaam beschadigd wat verlamming tot gevolg had. Zonder een hele zware dure operatie zou Johannes binnen enkele maanden volledig verlamd raken.  Deze afwijking is aangeboren en noemt men het "Syndroom van Wobbler". Normaal komt die bijna alleen voor bij grote rassen. We werden door verwezen naar een orthopedisch chirurg in Tilburg die zeer goed bekend stond. 

Hij had al veel ervaring met het opereren van deze afwijking maar nog nooit was die operatie uitgevoerd op zo'n klein hondje (Johannes woog iets van een kleine 3 kg) Het probleem was dat de schroeven die gebruikt zouden moeten worden voor het vastzetten van de nekwervel zo klein waren dat er een enorm risico zou zijn dat ze zouden breken als hij zijn kop zou bewegen. De hoop was dat de schroeven het toch een half jaar zouden houden en dan zou er een tweede operatie nodig zijn waarbij grotere en steviger schroeven gebruikt konden worden.

Op de dag echter de de operatie gepland was bleek  de chirurg van gedachte te zijn veranderd. Hij had iets bedacht waardoor er maar één operatie nodig zou zijn en in bijzijn van Gaab tekende hij dat op een kladje. De getekende brace zou eerst  uitgevoerd moeten worden door een orthopeed. Gaab kwam hiermee thuis en in eerste aanleg was ik bijna letterlijk aan het gillen van paniek. Dit was die tekening.

Het idee was dus dat zijn kop compleet gestabiliseerd moest zijn voor een periode van 6 weken. De schroeven die ze zouden gebruiken zouden worden vastgelijmd met lijm wat zou worden gemaakt van eigen bot wat uit zijn schouder zou worden gehaald. In 6 weken zou dat bot moeten uitharden waardoor de schroeven niet meer konden breken.  

Johannes zou dus als pupje van 5 maanden die brace 6 weken moeten dragen en hij zou ook al die tijd 24/7 in een bench moeten. Wij hebben dat geen makkelijke beslissing gevonden. Het financiële plaatje was de makkelijkste beslissing. Dit hele verhaal heeft ons zo'n 4000 euro gekost. Wij waren echter in de gelukkige omstandigheden dat we dat konden betalen en hier is misschien 5 minuten bedenktijd in gaan zitten.  Echter konden we hem dit aandoen? Zou hij niet knettergek worden of zelfs vals? Hoe erg kan je een pup laten lijden zonder de garantie te hebben dat hij  beter wordt? De kans dat hij de operatie zou overleven was 85%, maar hoe groot de kans op uiteindelijk succes zou zijn en hoe groot de reeds ontstane schade aan het ruggenmerg was konden ze ons niet zeggen. Drie maanden lang zouden we niet weten of Johannes uiteindelijk zou blijven leven. 

We hebben eindeloos overlegd met elkaar en met onze dierenarts en er slapeloze nachten van gehad en uiteindelijk besloten hem die kans te geven. Het alternatief was namelijk dat we hem moesten laten inslapen.  Maar het was een onmogelijke beslissing en ik heb geen idee of ik weer dezelfde keuze zou maken want een lijdensweg is het geweest! 

De eerste fase was het maken van de brace. Meerdere keren is Gaab een halve dag met Johannes bij een orthopeed (gewoon voor mensen) geweest om te passen, te passen en nog eens te passen.  Dit ding werd namelijk voor de eerste keer gemaakt, helemaal speciaal voor dit doeleinde en helemaal speciaal voor dit hondje. 

Johannes had een eindeloos geduld en werkte overal aan mee. Iedereen was dol op hem. De orthopeed die vaker dingen voor dieren maakte was echt onder de indruk. Sommige honden moesten in de houdgreep om iets gepast te krijgen om hun poot en onze kleine man liet zich keer op keer in dat vreselijke nare harnas persen waarin hij zich niet kon bewegen...... zonder enig protest. 

Op 26 mei 2011 is Johannes geopereerd. Hij ging als vrolijk blij kwispelend puppy met het baasje mee (ik rij geen snelwegen omdat ik heel bang ben,  dus alles kwam in deze op Gaab schouders, daar zijn heel wat vrije dagen in gaan zitten) en kwam als een totaal hoopje ellende weer thuis. 

Toen hij eenmaal goed uit de narcose was was hij en totaal in paniek vanwege de brace en hij had zo verschrikkelijk veel pijn de eerste dagen dat zelfs morfine injecties niet hielpen. Hij was net zindelijk maar omdat hij niet kon staan of lopen moest hij ineens in de bench plassen. Ik kan met geen pen beschrijven hoe hartverscheurend het was om te zien dat hij het plassen uit alle macht probeerde op te houden en die strijd uiteindelijk verloor. Uitgebreid hebben we hem beloond dat hij in zijn bench plaste. We wilden uiteraard niet dat hij zich ook nog schuldig voelde. Het heeft jaren geduurd voor hij weer zindelijk was. 
De tweede dag ging hij gillend achter in de bench zitten als we het deurtje open deden. We moesten hem zelf morfine injecties toedienen en andere pijnstillers geven maar al deze zaken waren niet mogelijk zonder hem aan te raken en alles deed hem zeer. Ik weet nog dat ik toen dacht: Wat hebben we gedaan!!!? De dierenarts is gekomen voor de injectie en ook die kreeg het niet voor elkaar hem die te geven zonder dat hij krijste van de pijn. Ze stelde voor hem mee te nemen voor de opname, zonder kosten, maar ik wilde hem bij me houden en hem in een vertrouwde omgeving laten. Die eerste nachten heb ik praktisch niet geslapen. Bij ieder gilletje stond ik alweer beneden bij zijn bench. 

Na een aantal dagen was de paniek vanwege de brace gelukkig voorbij. Hij kon er mee rechtop zitten en staan en weer even mee naar buiten een plasje doen, 

Na twee weken was de pijn ook voorbij en toen begon de grootste uitdaging; Johannes rustig houden. Want ook met die brace om was het niet de bedoeling dat hij tegen de tralies van de bench aan sprong. Hij kreeg diverse kalmerende middelen maar niets hielp. De hele dag gilde hij alles aan elkaar als hij wakker was.  Na 4 weken had ik echt het gevoel dat hij letterlijk knettergek van verveling zou worden. 

Huilend heb ik de dierenarts gebeld dat dit zo niet langer ging. In overleg hebben we toen besloten dat hij mee mocht voor korte wandelingetjes en heel even door de tuin mocht lopen af en toe.  Ook hier heb ik een filmpje van, het kan me nog steeds tot tranen toe ontroeren. 

Na 5 weken kwam ik tot de ontdekking dat de brace  hele grote drukplekken had gemaakt op de neus van Johannes.  Hij had verschillende nare wonden. Na contact met de chirurg is er toen vervroegd een foto gemaakt en op basis daarvan is besloten de brace er af te halen. Dat was een fantastisch moment.  Na weken lang een soort robotje hebben vast gehad kon ik eindelijk mijn pup weer knuffelen!  

Minder goed nieuws was dat het achteraf geen 6 weken duurde voordat het bot om de schroef was uitgehard maar wel 3 maanden! Dat hield in dat hij, in plaats van dat deze rottijd voorbij was,  nog meer dan 2 maanden met een kraag moest lopen en nog zoveel mogelijk in de bench moest. Dat was echt een ontzettende domper. Die 5 weken voelden al als 5 maanden en daar kwamen er nu nog eens 8 bij! 

Maar de brace was gelukkig weg. Omdat Johannes absoluut niet mocht springen of traplopen, nog niet 1 treetje,  hebben we maanden lang een loopplank gehad op de plek waar eerst het trapje van de veranda was. Op dit filmpje is Johannes voor het eerst los zonder zijn brace. Even heerlijk rennen, dat mocht gelukkig af en toe, er moest een evenwicht worden gevonden tussen voorzichtig zijn en toch wat energie kwijt kunnen. Dood eng vond ik het wel maar wat zie je die hond genieten! 

Die zomer was een vreselijke zomer. Een paar dagen nadat Johannes brace eraf mocht kreeg Thomas een dubbele hernia en moest ook 6 weken in een bench. Dus had ik twee honden die bijna non stop aan het piepen waren. Meestal zeg je van dingen dat ze achteraf meevielen. Ik kan het werkelijk niet beweren, ik ben er letterlijk overspannen van geworden die zomer. 

Maar op 15 augustus 2011, één dag voordat hij 8 maanden oud was,  is Johannes uiteindelijk genezen verklaard!  Hij hoefde vanaf dat moment zijn kraag niet meer om en ook niet meer in de bench. Intussen was Thomas ook weer beter en een hele nare tijd was ten einde. Het enige wat je kan zien aan hem, overgehouden aan de operatie, is dat hij zijn nek minder ver kan bewegen in iedere richting dan andere honden. Als hij achterom wil kijken moet hij zich omdraaien, iets wat er eerlijk gezegd heel vertederend en komisch uitziet. 

Als je dus  aan me zou vragen "zou je het nog een keer doen?"zou ik het werkelijk niet weten. Wel kan ik zeggen dat ik verschrikkelijk blij ben dat we het gedaan hebben omdat Johannes nog bij ons is en we allebei zielsveel van dit bijzondere hondje houden.  Maar ongeschonden is hij er naar mijn idee niet afgekomen. Hij is compleet neurotisch geworden in heel veel dingen; van een rustig heel relaxed puppy in de auto bijvoorbeeld is hij veranderd in een zenuwwrak die uren aan het stuk hijgt en piept tijdens een autorit. Dat is volgens mij vanwege de associatie met de afschuwelijke pijn en paniek die hij ervaren heeft na de operatie op de lange rit (anderhalf uur vanaf Tilburg) naar huis. 

Zoals ik al zei heeft het jaren geduurd voordat hij weer zindelijk was. Als we bezoek hebben gehad of uit eten zijn geweest kan hij zo een hele nacht blaffen want dan is hij overstuur (dat laatste doen we ook niet meer) Zoals ik al vaak geschreven heb is hij zwaar epileptisch dus kennelijk is er wel meer verkeerd gegaan in de aanleg van zijn hersentjes. Overigens gaat dat nu al maanden vele malen beter dan het was en de angst die ik in december had dat Johannes niet veel langer bij ons zou mogen zijn is gelukkig weer weg want hoewel hij nog eens in de 10 a 14 dagen een aanval heeft is daar toch een evenwicht in ontstaan waarbij de aanvallen niet alleen minder frequent maar ook minder lang en hevig zijn als eind vorig jaar. 

Het is een hondje met grote tegenstellingen in zijn humeur. Hij gaat van uitzinnige blijdschap naar soms echt een beetje zielig en verdrietig. En hij kan af en toe ook flink kattig zijn naar de andere dieren. Echter nooit tegen ons, in al die tijd met al die angst en al die pijn heeft hij nooit ook maar een grommetje geuit. Hij is verder een vreselijke knuffel en hij kan het hardste rennen van allemaal.  Het is ongelooflijk wetende wat hij doorstaan heeft als je hem ziet rennen. Ik word er altijd helemaal blij van van een rennende Muisemuis! ;) 

Drie jaar is het geleden, dit hele verhaal en het zit nog in mijn hoofd alsof het gisteren was. Ik hoop nooit meer zulke nare keuzes te hoeven maken voor mijn dieren. En ik hoop dat Johannes, al zal hij dan altijd ons zorgenkindje blijven, nog ontzettend lang bij ons mag blijven! 

Ik doe mijn ogen dicht en wens deze dag voorbij.
Voor iedereen een feest maar zeker niet voor mij.
Geen moeder meer te hebben en er nooit een mogen zijn.
Wat iedereen vandaag viert is mijn grootste pijn.
Aan twee kanten afgebroken, geen einde, geen begin. 
Een losse schakel zonder waarde, zonder zin.
Ik doe mijn ogen dicht en wens deze dag voorbij.
Voor ieder veel plezier vandaag  maar even zonder mij.

Ik val deze week enorm in de prijzen wat viezigheid betreft!! Zo is er hier, ik vermoed door de ontwikkeling van Julius,  die zich zoals we al hadden verwacht, ontpopt tot een behoorlijke macho ;-)  een beetje een machtsstrijdje aan de gang op het moment. Er vallen meer "woorden" tussen de jongens en er wordt een hoop geplast tegen van alles aan..helaas ook in huis. 

Gisteren ging ik binnen een paar uur werkelijk tot 3 keer toe op sokken in de pies staan en als klap op de vuurpijl zat ik, toen ik op de grond ging zitten om een foto te maken, met mijn kont in de pies!!!

Maar de katten kunnen er ook wat van af en toe hoor! Ik was vanmorgen achter het dressoir in de hal aan het stofzuigen en daar lagen zoals gewoonlijk weer een heleboel speelgoedmuisjes achter. 

Die zijn  erg populair maar ook erg klein en verdwijnen tijdens het spelen steeds onder en achter het dressoir en dan kunnen de katten er niet meer bij. 

Ik was ze aan het verzamelen en 1 van die dingen leek wel vast geplakt te zitten op de grond. Ik kreeg m maar niet te pakken met mijn vingers. Ze hebben een heel stel van die hele kleine bont -muisjes...ik dacht dat dit er ook eentje was. Terwijl ik daar in een onmogelijk gebukte houding sta te prutsen om dat ding te pakken begon het langzaam aan te dagen.....het voelde anders dan die bontmuisjes..zachter en oh mijn god deze had ook pootjes!!!! Het was geen speelgoedmuis maar een dooie uitgedroogde ECHTE muis!! 

YUCK!!!!!!! ;-)

Vandaag woont Marcus precies 4 jaar bij ons!  Hij was  9 weken oud toen hij kwam.  Marcus is een erg eenkennige hond, een soort tegenovergesteld allemansvriendje ;) Dat maakte zijn introductie destijds een beetje dubbel want hoewel wij hem heel erg lief vonden vond hij ons eerst niets aan! ;) Het is tot nu toe de enige pup die we gehad hebben die echt zielig was van de verhuizing.  Ach ze moeten allemaal wel wennen maar Marcus was echt vreselijk verdrietig dat hij uit zijn vertrouwde omgeving weg de eerste dagen. 

Degene die hij als eerste lief vond was het baasje.  Al snel kon Gaab toch al wat kusjes krijgen (en die krijgt hij nog dagelijks in overvloed! ;))

Marcus was een ontzettende brave rustige pup. Ik geloof niet dat hij ooit wat stuk heeft gemaakt en zindelijk worden ging in mijn herinnering probleemloos. Hij piepte ook nauwelijks 's nachts en was al snel heel tevreden met zijn bench. 

Het was wel een heel apart exemplaar. Zo zonderde hij zich met name de eerste tijd geregeld af en ging helemaal alleen in de bijkeuken liggen.  En nog is hij degene die het vaakst alleen ligt, hoewel hij nu ook heel vaak gezellig bij de rest op schoot komt liggen! Maar als we bijvoorbeeld op vakantie gaan en we zijn net in de caravan kruipt het hele spul gezellig bij ons en bij elkaar op de bank maar Marcus gaat standaard alleen in een bench liggen de eerste uren. Hij wil dan rust. Zo ook iedere ochtend tijdens de vakantie. Als we met de honden een rondje gedaan hebben rond half zeven gaan we met z'n allen altijd nog een uurtje op ons bed liggen en alle teckels gaan er gezellig bij liggen..behalve Marcus die gaat weer alleen liggen. ;-) 

Het viel ons al meteen op dat Marcus anders was dan Thomas en Lucas. We waren destijds de tuin opnieuw aan het aanleggen en 7 weken lang was er de hele dag een tuinman aan het werk. Iedere keer als de honden even binnen waren geweest en buiten kwamen moest die arme man het ontgelden want dat werd hij WEER opnieuw begroet. :D Behalve door Marcus, na 7 weken negeerde hij hem nog steeds volledig!  En de tuinman en leuke man die van honden hield heeft toch echt zijn best gedaan maatjes met hem te worden maar het zat er niet in! 

Marcus werd al wel heel snel hele goede vriendjes met Lucas. Dat is tot op vandaag niet anders, zij trekken het meeste naar elkaar toe! Ze zijn dan misschien kleurenblind maar kleur zoekt hier toch echt kleur hoor! :)

Marcus is uitgegroeid tot een hele lieve hond die,  ondanks dat hij af dan zijn rust op zoekt,  dol is op knuffels (van ons dan!) en over het algemeen heel evenwichtig is in de roedel. Zelden heeft hij ruzie met iemand anders, ze moeten alleen van zijn eten afblijven. ;-)

Hij is tweede in rang onder Thomas maar kan ontzettend van streek zijn en zich onderdanig gedragen als er iemand boos op hem is. Met name Johannes kan erg kattig tegen hem doen. Sowieso is hij een hond van tegenstijdigheden. Zo is hij enerzijds de rust zelve. Er zijn vaak momenten dat ze hier allemaal rond rennen, druk zijn en dan ligt hij heerlijk relaxed in een mand. Maar oh wee als de deurbel gaat of zelfs als wij  telefoneren, dan kan hij compleet hysterisch gaan blaffen!

Aan kammen heeft hij een bloedhekel, als ik met de borstel loop gaat hij zich verstoppen. Nagels knippen is bij hem een drama en neemt hij ons nog dagen lang kwalijk. ;-) De dierenarts is zijn aller grootste vijand en hij is op de onderzoekstafel vaak zo in paniek dat hij een bandje om zijn bek moet. 

Hoewel hij met iedereen vriendjes is en ook prima kan met de katten en dol is op mij is zijn grote liefde nog steeds het baasje.  Bijna iedere dag zit hij al een half uur voordat Gaab thuiskomt voor de deur naar de hal hem op te wachten. Als Gaab een dag niet komt omdat hij op zakenreis is of zo zit hij daar uren zielig te piepen. 

Hoe Marcus aan zijn bijnaam Baby komt weet ik niet meer precies. Hij was natuurlijk de baby toen hij in 2010 bij ons kwam en die naam is kennelijk blijven hangen! ;) Hij luistert er net zo goed naar als naar Marcus! ;-)

Wij vinden zelf  Marcus een van onze grootste schoonheden. Officieel is geloof ik zijn tan te licht (Ik vind zelf zijn tan juist erg mooi, hij neigt bijna naar een black en cream.) en het zal me niet verbazen als zijn bouw ook niet perfect is. Hij is super, super lang en als hij loopt slingert zijn hele rug op en neer. ;-) Zijn achterpoten staan wat wijd uit elkaar waardoor hij zoals ik zelf altijd zegt loopt alsof hij zijn broek vol stront heeft ha ha ha, maar hij heeft een prachtige hoogglanzende zachte vacht en een schitterende lieve kop! Ik heb zelfs een keer de vraag gehad of ik hem ter dekking wilde aanbieden. Dat vond ik wel een compliment! :) 

Wij hopen nog een heleboel jaartjes van onze lieve Baby te mogen genieten! <3

Jaren en jaren lang hadden wij 2 teckels, Marloes en Willemijn.  We hoopten toen nog kinderen te krijgen, we hadden ook 5 katten, ik werkte 5 ochtenden in de week en het is nooit ook maar bij me opgekomen om er een derde hond bij te nemen. Toen wij korte tijd in Amerika woonden en ik geen baan had heb ik heel eventjes over een pup erbij gedacht. Echter het feit dat ook die hond weer met ons terug zou moeten vliegen (iets wat ik mijn honden nooit meer aan wil doen!!) heeft me ervan weerhouden. 

Een half jaartje terug in Nederland in 2005 overleed Marloes op 14 jarige leeftijd en kwam Thomas erbij.  Willemijn accepteerde hem al heel snel en we hadden weer een koppeltje. 

Er gingen 3 jaren voorbij. Willemijn was 15, 5 jaar en al meer dan een jaar zwaar dement. Ze was niet meer zindelijk, en kende ons af en toe niet meer. We zagen aankomen dat ze er niet meer zo lang zou zijn. Ik wilde ontzettend graag een puppy erbij. Het feit dat we definitief kinderloos zouden blijven was knaagde en misschien kon ik het idee dat we snel nog maar 1 hondje zouden hebben niet goed aan ik weet het niet meer precies. Ik weet alleen nog dat ik het bedacht en dat we diezelfde avond Lucas erbij hadden. ;-) Willemijn overleed inderdaad 2 maanden later en zo hadden we weer een duo;Thomas en Lucas. 

In 2010 gingen we vanwege een nieuwe carrière van Gaab verhuizen naar Rockanje. Ik moest weer mijn baan opzeggen en moest weg bij mijn zusje en haar gezin die ook in Houten woonden en die ik 5 jaar lang vrijwel dagelijks zag. We zaten in een compleet vreemde omgeving waar ik niets en niemand kende en ik viel in een behoorlijk gat. 

Toen ontstond het idee van een derde teckel! Ik had de tijd want ik had nog geen nieuwe baan en we hadden de ruimte want ons nieuwe huis was een stuk groter. Dus zo kwam Marcus erbij en kwam er een einde aan 20 jaar lang duo's. ;) 

Ik weet nog dat ik met 3 teckels lopen wel even wennen vond, intussen is dat niets meer. ;-) Het hebben van meer honden dan 2 beviel meteen heel goed! Het idee van een 4e begon ook al snel te ontstaan. Ik dacht: "dan hebben we een klasje" Ik zag me al tellen om te kijken of ze er allemaal waren. Ik had echter het idee dat er minimaal 2 jaar leeftijdsverschil moet zitten tussen 2 reu's in 1 roedel om de rangorde duidelijk te hebben. Nog steeds heb ik het gevoel dat dat beter is trouwens. 

Echter nog geen jaar later gingen er na maanden lang vechten 2 kittens van ons dood aan de slopende ziekte FIP. Op dezelfde ochtend moest ik ze alle twee in laten slapen, Pippa en Kiki, ze waren toen net 5 maanden oud. We konden voorlopig ook geen nieuwe kitten nemen omdat een van onze andere katten drager bleek van het FIP virus. We waren allebei helemaal kapot van verdriet en in een opwelling besloten we dat er dan meteen een vierde hond kwam. Hetzelfde weekend dat we dat besloten kwam Johannes erbij en ons klasje was een feit. :)

Vier teckels, het klasje, ik vond het geweldig! Ook mee op vakantie bleek geen enkel probleem met 4 honden. Het tellen was echter niet aan de orde, met vier honden zie je nog in 1 oogopslag of ze er alle vier zijn.  

Vrijwel meteen zei ik dat ik er dan ook een 5e en een 6e teckel bij wilde. Dat was toen nog een lange termijn plan voor later als we nog ruimer zouden wonen. Toen Johannes echter 2 jaar was begon het toch al erg te kriebelen. Ik zat steeds op internet bij teckelnestjes te kijken tegen beter weten in. In december zag ik ergens een nestje met een Rood-Tijger.  Oh was was die leuk, steeds weer, weken lang keek ik even of hij al was verkocht. Tja en toen hij in januari nog niet verkocht was ben ik toch gaan informeren (ik zei steeds mijn naam staat er op!!! ;-)) en zo kwam Mattheus onze roedel versterken. ;-)

Vijf teckels, we hadden nu echt een roedel! Nog steeds bleek op vakantie gaan prima te gaan hoewel intussen wel alles om de honden draaide maar dat vinden we totaal geen probleem.  Al heel snel wisten we zeker dat er dan ook een nummer 6 bijkwam. Mijn droom daarbij was een chocotijger hoewel ik werkelijk geen idee had hoe we daar dan aan moesten komen. (vanwege de honden kunnen we nooit langer dan een paar uur van huis want we hebben ook geen oppas voor ze en ik had de choco's tot nu toe alleen maar bij fokkers in het buitenland gezien) Het plan was ook te wachten tot zeker 2015 maar ja zoals bekend diende Julius komst zich dus vorig jaar oktober al aan!! :) 

En nu is het eindelijk zover: Met 6 teckels moet je TELLEN of je compleet bent. Met vijf bleken we ook altijd wel in 1 keer te kunnen zien of we compleet waren maar nu we er sinds een paar maanden 6 hebben tellen we ons helemaal een ongeluk!! ;D. En ik vind het GEWELDIG! 1,2,3,4,5,6...ja we zijn COMPLEET!