Afgelopen zaterdag was Tristan alweer een jaar bij ons! Hij is ontzettend lief en  zeker de aller grappigste kat die we ooit gehad hebben. Iedere dag doet hij bijna wel iets waar we om in een deuk liggen. Hij is ook de meest actieve kat ooit. Je vindt hem uren achter elkaar in de tuin, non stop in beweging, vliegen vangen, achter vlinders aan, met de honden stoeien, het is prachtig om te zien hij verveelt zich nooit.  

Regen interesseert hem ook niet, moeiteloos zit hij uren in de stromende regen over de schutting te loeren. 

Sowieso is water leuk....de waterbak in de badkamer wordt altijd half leeg gescheept en dan blijkt dat je huis niet waterpas staat want met grote regelmaat stromen er kleine riviertjes tussen de tegels van de badkamer richting de deur. Nog veel leuker is de drinkfontein in de bijkeuken. Vanuit de tuin, onder het zwarte zand, in de fontein met de poten en..SPETTEREN maar. De drek zit dan bijna tegen het plafond, de afvoer verstopt en het water ligt overal. 

Dan zit er nog zo'n leuk dekseltje op de fontein en hij heeft ontdekt dat dat er ook af kan, vervolgens kan je daar leuk mee slepen. Laatst heb ik me rot gezocht naar dat ding. Ik kon me niet vinden en moest werken. Toen ik thuis kwam lag hij in het waterbakje van de fontein..hij had 'm uiteindelijk kennelijk maar terug gebracht. 

Bijna drie weken geleden heeft hij dus  met dat medicijnenflesje gesleept (althans wij kunnen ons niet voorstellen hoe dat anders is gegaan), minder...ik ben helemaal obsessief nu dat er maar niets in die richting ergens ligt waar hij er bij kan. Het nieuwe ding is slepen met keukenrollen. Vorige week betrapte in hem 's nachts in de hal met een volle keukenrol in zijn bek en gisteren heeft hij zijn fiasco met het medicijnenflesje kennelijk goed gemaakt met Lucas door hem een volle keukenrol kado te doen. Heel fijn!!  Vandaag heeft hij al meerdere keren met een tube tandpasta gesleept die ik had gekocht met boodschappen doen vanmorgen dus die ook maar snel naar boven gebracht en in de kast gedaan voordat een hond daar iets moois mee gaat doen. We hebben ook een hele fase gehad dat hij steeds scheermesjes uit de douche haalde en door de hal mepte. Geregeld zijn de we de stop van de wasbak boven kwijt geweest, het zeefje van de gootsteen raakte nog wel eens zoek en zo kan ik nog wel even doorgaan! 

Overdag is meneer dus razend druk. Lola en Willem komen op een dag allebei heel regelmatig even knuffelen, Tristan maar zelden, daar heeft hij geen tijd voor. ALs hij ergens zit en je vraagt om een kus: "Vrouwtje kus" kun je er meestal wel eentje krijgen maar soms heeft hij ook daar geen tijd voor. 

Maar dan 's avonds, als we met z'n allen lekker voor de tv zitten, dan komt ons Tismannetje ons kusjes geven, meestal krijgen we er allebei zeker 50. Hij loopt dat de hele tijd heen en weer tussen Gaab en mij. Bij Gaab gaat hij op de rug liggen als een baby en dan moet het baasje wel naar hem kijken om zijn kusjes in ontvangst te nemen want anders krijgt hij twee pluizige poten in zijn gezicht die op die manier zijn aandacht opeisen. Als baasje genoeg kusjes gekregen heeft (en let op die kusjes van hem zijn al pijnlijk met zijn extreem ruwe tong maar hij schroomt ook niet om je en passant kei hard in je oren of neus te bijten) gaat hij naar mij. Bij mij wil hij zo hoog mogelijk op de schouder/borst zitten, zo dicht mogelijk bij mijn gezicht, ideaal tijdens het tv kijken dus. En als ik dan dan genoeg gekust en gebeten ben gaat hij weer naar het baasje en begint hij weer van voren af aan! :D Na een minuut of tien gaat hij dan eindelijk liggen slapen, meestal bij Gaab op schoot. 

Tristan is nergens bang voor en een ontzettende hondenvriend. Het wordt hem zelden te ruw, we moeten eerder de honden tegen hem beschermen dan andersom. Zijn grootste vriend is nog steeds Mattheus, bijna dagelijks heeft hij daar nog hele vrijpartijen mee. Maar ook Julius is een heel populair speelkameraadje geworden! :) 

Er is 1 moment van de dag dat wij hem echt wel achter het behang willen plakken en dat is 's morgens vroeg. Begin dit jaar is hij begonnen met aan de slaapkamer deur krabben, meestal rond 5 uur 's morgens en wat we ook doen, plantenspuit of negeren, roepen niets helpt! Hij heeft dan honger, als je hem eten gaf was het klaar. Maar even afgezien van het feit dat we 5 uur te vroeg vinden om voer uit te gaan delen,  kan dat ook niet.  Want als we de Coons eten geven horen Benjamin en Mathilde dat  beneden in een ander deel van het huis en die gaan dan aan de studeerkamerdeur staan krabben wat de honden dan weer als soort startschot beschouwen en kei hard gaan gillen in hun bench.  

Nu dachten wij slim te zijn; we kopen een voerautomaat. Die gaat om 5 uur open en dan kunnen ze eten. Omdat het een experiment was hebben we een vrij goedkoop ding gekocht die niet erg nauwkeurig blijkt te zijn. De ene keer gaat ie om half 5 al open, de andere keer tegen kwart voor zes pas. Gevolg is dus dat als ie te laat open gaat dat Tristan alsnog om 5 uur aan de slaapkamer deur staat te krabben en als ie te vroeg open gaat gebeurt er al helemaal iets bizars; dan gaat hij eten en......ALSNOG krabben en laten we niet vergeten..blèren! We snappen er niets van, worden er stapelgek van en hebben nog geen oplossing maar ach...kijk hem nou....

Op zoiets schattigs kan je ook niet boos worden! ;)

De vreugde van Lucas thuiskomst was maar van hele korte duur vorige week. Dinsdag wilde hij helemaal niets eten en lag als een slap hoopje ellende in zijn bench. Na contact met de dierenarts besloten hem dan maar weer te laten opnemen. 

Vrijdagmiddag mocht ik hem opnieuw ophalen. Ik hield mijn hart vast want de onrust in de roedel was er bepaald nog niet beter op geworden. Dinsdagmiddag kregen Thomas en Johannes ruzie en ging Mattie er zich mee bemoeien. Dat had hij beter niet kunnen doen want toen kreeg hij zo'n pak slaag van Thomas dat hij dagen lang een zere nek heeft gehad, ik vermoed dat hij blauwe plekken had of zo intussen is het gelukkig over en er heeft niemand meer gevochten. 

Ik werd bij de dierenarts zeer enthousiast door Lucas begroet dit keer, dat was echt een verschil met 5 dagen er voor. De assistente heeft me laten zien hoe Gaab en ik hem zelf moeten dwang -voeren en het was gelukkig een stuk minder akelig gemartel dat ik had gevreesd. 
Ik ben bewapend met een aantal dapbanden en Zylkene, allemaal middelen die rust geven,  naar huis gegaan en heb daar Lucas meteen in de bench gedaan. Daar is hij vrijdag min of meer in gebleven. Die avond zijn we ons nog eens kapot geschrokken want toen we op een gegeven moment hem zijn medicijnen wilden geven bleek zijn neus gewoon 2 keer zo dik te zijn als normaal! 

Dus de dierenarts maar weer gebeld. We wilden in elk geval even zeker weten dat dit niets te maken kon hebben met zijn ziektebeeld of dat het een allergische reactie kon zijn op de dapband of de Zylkene. Dat was allemaal niet het geval. Waarschijnlijk heeft hij bovenop alles nog eens de pech gehad dat hij is gestoken door een insect of zo. Tot onze grote opluchting zakte het heel snel. We hebben hem een paar uur bij ons gehouden (met z'n allen op de bank voor de tv en Lucas op schoot ging gelukkig wel goed) en gisterochtend was zijn neus weer normaal. 

Sinds gisteren komt hij er wat vaker uit zijn bench en met hele kleine stapjes kom hij terug in de roedel. Steeds even bij de rest als hij dat zelf aangeeft . Mattie wordt een klein beetje minder opdringerig en Thomas wordt wat minder agressief. Vanmorgen heeft Lucas eindelijk zelf weer eens het initiatief genomen tot contact met de rest. (Een beetje veel contact voor Marcus trouwens, Lucas wilde nu op hem rijden ;-)) Meer als een paar minuten achter elkaar bij de roedel zijn wil Lucas niet. Hij heeft praatjes voor tien en komt vrolijk over, is af en toe bijna zichzelf maar hij is volgens mij nog zwak en snel moe. Prima, we doen het lekker kalm aan, we laten hem zelf het tempo aangeven. In de bench hoor je hem niet. We moeten wel het deurtje dichthouden want Tristan had hem kennelijk net alweer op iets getrakteerd; een keukenrol. Die lag in 1000 kleine snippers in zijn bench! 

Het dwang-voeren is met name een vreselijk geklieder en we zijn er wel even mee bezig. Lastig daarbij is dat de rest opgesloten moet worden omdat ze er anders bij staan te gillen en dat is niet zo relaxed voor Lucas. Nu zitten ze dan echter in hun bench te gillen. Ik denk dat ze wel ruiken dat Lucas iets te eten krijgt en ze kunnen dat niet goed uitstaan. Dat geeft nu twee keer per dag wel een hoop onrust. Lucas heeft gisteren echter toch een half bakje voer zelf gegeten en viel vanmorgen echt aan op een koekje. Ik geloof dus wel dat er ook daar ook heel klein een verbetering te zien is. We gaan vol goede moed verder tot we onze Ludel weer gezond hebben!! 

Vorige week dinsdag stopte  Lucas met eten. :( Ik kon meteen langs komen bij de dierenarts en zijn diagnose was dat hij nu pas echt goed ziek werd van de Loxicom overdosis. Zijn schatting was dat hij 40 keer een overdosis gehad had. Tot mijn grote schrik moest Luc er blijven om dwangvoeding en een infuus te krijgen. Wat een drama, ik was er helemaal stuk van en kon gewoon niet meer ophouden met huilen. De dagen er na veranderde er zeer weinig, hij was er erg rustig (Lucas??) maar wilde niet eten. Vrijdag wezen nieuwe bloedtesten uit dat zijn lever en nieren nog steeds naar behoren werken gelukkig maar dat zijn eiwit gehalte veel te laag was en dat hij ernstige bloedarmoede had. Hij wilde nog steeds niet eten en hij moest het hele weekend nog blijven. :(

Vanmorgen moest ik naar de tandarts voor een kroon, iets waar ik al erg lang tegenop zag. Toen ik na 2 uur  eindelijk klaar was had ik een heel fijn appje van Gaab; Lucas mocht naar huis en hij wilde hem net gaan halen. Ik wist niet hoe snel ik terug moest typen: IK KOM ER NU AAN!!! Dus snel naar huis gescheurd (oeps! ;-)) en samen zijn we Lucas gaan halen. Ik moet zeggen ik had een vreugde uitbarsting verwacht maar die bleef uit. Heel timide en rustig (hij ging meteen op zijn rug liggen, dat is op zich niet vreemd dat doet hij altijd maar hij deed het in stilte en dat is heeeeeel raar voor Ludeldedudel!) Pas toen ik hem  zijn tuig om deed leek hij de beseffen dat hij met ons mee mocht en toen kwam het "geluich" :) 

Na even twijfelen toch besloten de andere honden er meteen bij te laten in plaats van Lucas in zijn bench te doen. Lucas kan erg veel praatjes hebben in zijn bench en kan dan kei hard gaan liggen grommen veilig achter de tralies, iets wat het humeur van Thomas niet bevordert.  Maar na dat ze elkaar even begroet hadden (van Lucas kant enkel grommend) en binnen de korste keren de spanningen alweer aan alle kanten opliepen heb ik Lucas in de bijkeuken gedaan in eerste aanleg met het deurtje van de bench open maar net vlogen hij en Thomas elkaar al bijna in de haren dus nu is het deurtje dicht. Pffff, niet leuk thuiskomen zo. 

Hij at nog steeds niet bij de dierenarts maar zijn bloedwaardes zijn wel weer verbetert vandaar dat ze wilden kijken hoe het nu thuis gaat. Als hij niet eet moet hij opnieuw in de opname. Hij wilde net wel een koekje en een paar brokjes ik hoop maar dat dat zich voort zet. Hij heeft zijn neusje helemaal kaal geschuurd van het bij de dierenarts volledig obsessief zijn voer bak begraven in de bench, gekke arme stakker. 

We zijn er dus nog lang niet maar hopelijk zet deze positieve stap zich nu voort en is hij snel beter. En wat ik ook ontzettend hoop is dat de rust snel terugkeert in de roedel. Op dit moment zitten Johannes en Julius elkaar nog steeds met regelmaat in de haren (we dachten dat het klaar was maar Johannes probeert geloof ik af en toe nog iets en er wordt regelmatig gemopperd naar elkaar en wat gedreigd), en nu weer Lucas met Thomas en Lucas doet erg lelijk tegen Mattheus en ik zag Julius net ook al een houding aannemen naar Lucas zovan: Dit is het moment dat jij van jouw derde plaats af gaat. Allemaal heel naar, ik vind het verschrikkelijk als ze vechten. Wat we hier even kunnen gebruiken is RUST!!! 

Maar wel fijn dat Lucas weer is waar hij hoort! 

Er hebben gelukkig geen gevechten meer plaatsgevonden tussen Julius en Johannes. Af en toe is er nog wat gegromd maar over het algemeen gedraagt Johannes zich ineens heel onderdanig naar Julius dus kennelijk is die laatste in zijn opzet geslaagd. Fascinerend wel hoe dat werkt in een roedel.  Vandaag hebben ze weer samen gespeeld en liggen weer samen in een mand.  

Wel schrok de dierenarts heel erg van ons verhaal over Lucas.  Ze waren na de omschrijving van het braaksel ervan overtuigd dat hij bloed heeft overgegeven donderdag, dus een maagbloeding heeft gehad. (Ik heb ook wel heel even aan bloed gedacht, vond het er maar heel raar uitzien maar omdat hij het maar twee keer deed en verder totaal niet ziek leek te zijn....heb ik dat van tafel geveegd, ik dacht het zal wel tuinaarde zijn of zo...)  Kennelijk is het zo dat dit hele verhaal na een paar dagen juist pas op zijn ergst kan zijn. De overdosis pijnstillers brandt hele maagslijmvlies weg! We hebben gisteren meteen diverse medicijnen gekregen, maagzuurremmers en maagbeschermers. Met name die laatste zorgen voor veel gezelligheid want het zijn gewoon medicijnen voor mensen (we moesten ook het ook bij de apotheek halen) en heeft voor een hond kennelijk een vreselijke smaak en het is vloeibaar. Het mag absoluut niet met iets te eten gegeven worden want dan werken ze niet. Dus mogen we dat 4 keer per dag naar binnen worstelen bij hem met een lepel of een spuitje. 

Vanmorgen gaf hij weer twee keer bloed over. Dus toch maar weer de dierenarts gebeld en die raadde aan te komen voor een injectie tegen de misselijkheid en voor eventueel bloedonderzoek. Gaab heeft er een uur met hem gezeten. Er is bloed afgenomen en de waardes waren gelukkig goed.  Om zijn nieren toch zoveel mogelijk te spoelen er is vocht met een infuus onder de huid gebracht. Al met al is die stakker dus helemaal lek geprikt. :( Thuis gekomen vond de rest hem raar ruiken en wilde iedereen aan hem snuffelen. Lucas is echter van alle geprik en gekots en van het ongemak, denk ik ook wel,  van de enorme zak vocht die hij nu onder zijn oksel heeft hangen, ongelooflijk chagrijnig en was tegen iedereen aan het grommen.  We hebben hem zoveel mogelijk van de rest afgezonderd maar op het moment dat we dachten dat het beter ging, ging het toch fout. 

Er dreigde er al heel lang een ruzie tussen hem en Thomas (de enige twee die elkaar niet zo heel lekker liggen) en zojuist, kon er ook nog bij, vlogen die twee elkaar in de haren! Arme arme Lucas. Ik wilde Thomas net even naar de bench sturen maar Lucas kwam hem nota bene achterna en begon tegen hem te bekken. Toen was voor Thomas de maat kennelijk vol dus kreeg Lucas, na alle ellende die hij al had gehad,  ook nog een ontzettend pak slaag. Er lijkt gelukkig weer niemand gewond  maar er hangt nog steeds een naar sfeertje tussen de heren en de rest van de roedel was ook weer compleet overstuur, (Weer die bar fight zeg maar! ) En Johannes is al eindeloos een het piepen want hij vindt Thomas heel zielig om de een of andere reden (Thomas ligt gewoon heerlijk te slapen) en wil hem verplegen (zijn oogjes likken..EINDELOOS)  maar Thomas heeft daar geen zin in. 

En, alsof er een vloek rust op dit weekend,  komt er net tijdens het wandelen met de jongste drie, een grote loslopende hond op ons afstuiven en begint tegen onze honden tekeer te gaan en probeert te bijten!!! Ik ben tussen dat beest en Johannes en Mattie in gaan staan en Gaab heeft Julius meteen opgetild . Het baasje had hem natuurlijk voor geen meter onder appèl en had ook niet erg veel haast om 'm aan te lijnen. Uiteindelijk heeft ze dat dan toch gedaan. Wat bezielt mensen toch om een hond die niet sociaal is met andere honden los te laten lopen? Mijn honden zijn ook bepaald geen sociale uitblinkers maar ik heb ze dan ook altijd aangelijnd. Ik begrijp dat werkelijk niet, dit is de derde keer in een zeer korte tijd dat ons dit overkomt. En geen excuses, nee sterker nog, ze reageerde ook nog hevig geïrriteerd naar ons.  Onvoorstelbaar!

Dus, geen vreedzaam weekend helaas. Morgenochtend moeten we weer met Lucas naar de dierenarts voor opnieuw een tijdelijk infuus en controle. Dat zal het humeur van die arme stakker niet ten goede komen vrees ik. Hopelijk knapt hij verder snel weer op. De verwachting is gelukkig wel dat het weer helemaal goed met hem komt. 

Wat een bizarre dag gisteren, eindigend met een prachtige WK openingswedstrijd Spanje - Nederland met die ongelooflijke score van 5-1 voor Nederland! Maar helaas werd er niet alleen op het veld gevochten voor een overwinning.....

Maar laat ik bij het begin beginnen. Gisterochtend kocht ik een kleine oranje voetballetje, zo'n kleintje. Het leek me leuk die aan Johannes te geven en er dan nog eens een filmpje van te maken in de trant van onderstaand filmpje uit 2011. Johannes is namelijk een ontzettend goede voetballer! ;) 

Het ging meteen al fout want Thomas en Lucas dreigden direct ruzie te krijgen om die bal en Thomas ging er mee vandoor, de anderen luid grommend op een afstand houdend,  en hij begon die bal meteen te slopen. Werkelijk ongelooflijk hoe snel hij er het eerste stukje vanaf had. Ik heb de tweede oudste heren binnen gezet en probeerde het toen nog eens. Maar, wat had ik niet kunnen voorspellen, Johannes mocht weer niet aan de bal komen en dit keer niet van Julius!!! Die werd me toch kwaad!!!!!! Ik wist niet hoe snel ik die bal weer moest opbergen. 

Aan het einde van de middag toen Gaab net thuis was hoorden we gegrom in de tuin. Ik ging kijken en trof Johannes, Mattheus en Julius aan in een hoge bloembak (we hebben ze op alle mogelijke manier geprobeerd af te zetten maar iedere keer zit er weer een hond in) grommend met z'n drieën...kennelijk ruzie over een takje of zo. Ach dat soort dingen gebeuren wel vaker, dan wordt er even gegromd, soms wordt er eentje afgebekt en dat is het. Toch grijp ik tegenwoordig altijd in. In 2011 toen Johannes geopereerd was was Thomas extreem beschermend naar hem en Lucas mocht niet bij Johannes in de buurt komen. Uiteindelijk is dat geëscaleerd in een robbertje vechten waarbij Thomas een verkeerde beweging gemaakt heeft en er een dubbele hernia aan over hield. Sindsdien spring ik er tussenin als er een gevecht dreigt. Dat helpt eigenlijk altijd. Af en toe doen we er even eentje in een bench om af te koelen en dat is meestal voldoende. Ongeveer 1 keer per jaar gaat het toch fout altijd omdat ik het te laat in de gaten heb en dan zijn ze echt aan het vechten. Het lijkt echter altijd erger dan het is en er is gelukkig buiten die hernia nog nooit eentje echt gewond geraakt, op misschien een stootwondje na. 

Mijn ouders hadden vroeger twee ruwharen die elkaar eenvoudigweg niet mochten en er ook nooit uit zijn gekomen wie er de baas was. Die twee stonden elkaar letterlijk naar het leven. Als er gevochten werd maakte het niet meer uit wat je deed, sterker nog bij welke impuls van buitenaf ook werd het erger en er werd stevig doorgebeten, het bloed zat er dan letterlijk op de muren, er vlogen stukken neus en oor in het rond en naderhand lag er eentje altijd een week lang totaal in de kreukels. Daar bij gold dus de regel: Niet mee bemoeien!!! Echter heb ik vanwege die hernia die regel losgelaten en zo kwam ik er dus achter dat ze op een uitzonderingsgeval na ook dan gewoon naar het vrouwtje luisteren!! 

Dus ik reageer en haal eerst Johannes uit die bloembak, onze toch kwetsbare ventje. Althans....dat was het plan. Ik had hem echter nog niet aangeraakt of Julius valt hem toch aan!! Johannes viel uit de bloembak op de grond natuurlijk op zijn rug. (Johannes landt altijd op zijn rug omdat hij vanwege die minder mobiele nek zich tijdens een val niet corrigeert) Gelukkig had hij niets, Gaab had intussen een woedende Julius bij zijn kladden gepakt. Onze ervaring is dat even wat afleiding vaak het beste helpt (de rest was meteen ook overstuur) dus gingen we er "een koekje op doen" Nou is eten in het leven van Julius het allerbelangrijkste maar niet gisteren, Gaab zet hem op de grond en hij vliegt Johannes weer aan! 

En ik hou zielsveel van mijn mol maar eerlijk is eerlijk: He fights dirty!!! :O  Hij had Johannes bij het  nekvel en bleef maar schudden en trekken. De andere vier gingen ook allemaal meevechten (dat is iets wat honden in een roedel doen, wordt er gevochten, doet iedereen mee. Het doet me denken aan van de stomme "bar fights in films. Ik denk altijd waarom gaat iedereen nu ineens meedoen???) en probeerden bijna allemaal  Johannes te bijten! Het was werkelijk afschuwelijk en dan zijn 6 teckels echt vreselijk veel. De andere vier waren gelukkig nog wel een keer te pakken (ze doen wel mee maar de rest is niet echt fanatiek op zo'n moment) echter het duurde een hele poos voordat we Johannes en Julius uit elkaar hadden, ik vond het echt doodeng, Johannes had geen schijn van kans. 

We hebben Julius krijzend van kwaadheid en totaal niet meer aanspreekbaar in zijn bench gezet en zijn gaan kijken in hoeverre Johannes gewond was. We kregen namelijk de indruk dat Julius hem ECHT aan het bijten was. Echter tot onze enorme opluchting zagen we nergens een verwonding. 

We hebben even gewacht om alle gemoederen te laten bedaren maar Julius zat na 10 minuten nog compleet hysterisch in zijn bench te blaffen. Intussen zat ik echt op de toppen van mijn zenuwen en kon er niet langer naar luisteren dus heb ik hem in een tel van stilte er maar weer uitgelaten. Hij was totaal niet aanspreekbaar, wilde perse naar Johannes toe. Tja....en toen?? Toch maar kijken of ze het goed gingen maken, de ervaring heeft geleerd dat dat toch vaak wel zo is. 

Maar niet deze keer. Dit was duidelijk  veel groter dan: "jij hebt een takje wat ik graag wil hebben"  of "Die mooie nieuwe bal is van mij" Dit was overduidelijk een greep naar de macht!!! Johannes is/was vierde in rang, Julius vijfde (Wij zeggen, hij ontmoette Mattie in februari met zijn 9 weken stelde zich voor met: "Ik ben Julius, ik ben jouw nieuwe baas" Waarop Mattie zei: Ok! ;-) ) en Julius vond het feit dat hij maandag een half jaar oud wordt kennelijk een goed moment om een treetje op de lader omhoog te klimmen. 

Johannes gaf zich zeker niet zonder slag of stoot gewonnen. Dat is toch al een vrij pittig mannetje en, geef ik eerlijk toe, door alles wat hij heeft meegemaakt door en door verwend. Dus op het moment dat ik Julius op de grond zette begon het hele gevecht weer van voren af aan. We hebben weer alle andere honden verwijderd uit de keuken en besloten dat ze het dan maar moesten uitvechten. Vol afschuw hebben we zitten toekijken, misschien wel 5 minuten lang. Toen was er een gil (we vermoeden van Johannes maar dat weten we niet zeker) en alsof door iets gestoken liet Julius los en was het voorbij. Ze waren allebei kletsnat onder het kwijl, met name Johannes zag er niet uit.  Maar ze konden allebei nog lopen en we zagen geen bloed. We hebben nog wel een uur gewacht voordat we ze echt durfden na te kijken uit angst dat teveel aandacht aan een van beiden alles weer opnieuw zou doen oplaaien. 

Toen we ze eindelijk durfden te onderzoeken bleek Johannes toch te zijn beschadigd. Er is niet echt doorgebeten maar er zit wel een bijtplek in zijn hals en de huid is deels helemaal rauw en ontveld. :( Gelukkig hebben we onze eigen dierenapotheek thuis en hebben er meteen wondzalf op gesmeerd. Omdat hij toch wat stijf liep (niet zo gek na zo'n pak slaag!!) besloten we hem ook wat Loxicom te geven, een milde pijnstiller die we standaard in huis hebben voor allerlei huis, tuin en keuken kwaaltjes bij zowel de katten als de honden. 

En dat gaf aanleiding tot weer opnieuw paniek! Want waar was de Loxicom?? We hebben op het aanrecht twee kastjes staan met medicijnen erin, allemaal van de dieren. In het ene kastje zitten ook de laders van de camera en de telefoons. Allemaal keurig weg gewerkt zodat het er netjes uitziet en de katten niet aan bedrading kunnen knagen. Toen echter bleek dat de Loxicom niet op z'n plek lag vielen er ineens een heleboel kwartjes wel op de plek......

Het was namelijk zo dat Lucas de vorige dag een aantal keren had overgeven. Ook gisteren had hij nog eens overgegeven. Omdat hij er niet ziek bij was en het ook aan het afnemen was had ik me er nog niet heel veel zorgen over gemaakt maar vreemd was het wel. Zeker omdat het heel rare braaksel was, iets wat ik niet thuis kon brengen en wat deed vermoeden dat hij iets had opgegeten wat niet goed was gevallen. Ik had de dag ervoor zijn bench leeg gehaald en daar lag vreemd genoeg een natte wat plakkerige deken in en een plastic dopje wat ik niet thuis kon brengen. Gaab had het erover gehad dat hij hem met een leeg en kapot plastic flesje had zien spelen wat hij had afgepakt en weg gegooid. En....een van de honden liep donderdag met de verpakking van de Loxicom, het doosje,  in zijn bek Totaal in gedachten heb ik ook dat afgepakt en weg gegooid, zonder er verder bij na te denken. Zo stom hoe je zoveel signalen kunt krijgen en dat er niets registreert. Maar toen de Loxicom dus weg bleek te zien sloeg het besef wat er gebeurd moest zijn in als een BOM!  

Soms staat namelijk het deurtje van dat kastje een stukje open als er een telefoon aan de lader ligt. En...misschien zijn we vergeten het deurtje dicht te doen. En Tristan is nogal een vreemde kat en steelt dingen door het hele huis. Na onze vakantie vorig jaar lag er een hele grote zware tang in de woonkamer die hij uit de bijkeuken gehaald moet hebben, door het kattenluik heeft meegenomen naar de studeerkamer, dan door de keuken naar de woonkamer heeft moeten slepen. Dus hoe ondenkbaar was het dat hij met een doosje waar leuk iets in rammelde is gaan slepen?? Dat hij het ergens op de grond heeft achter gelaten waar Lucas het gevonden heeft. Lucas die alle moois wat hij vindt naar zijn bench sleept, (zijn bench zit helemaal vol met allerlei lapjes en doekjes en hij kan er van alles in verstoppen zonder dat je wat ziet) Dat hij daar dat flesje aan gruzelementen heeft gebeten wat vervolgens leeg is gelopen (GELUKKIG!!!) maar waar hij toch aanzienlijk meer van binnen heeft gekregen dan goed voor hem was? HELEMAAL NIET ONDENKBAAR!!!! De griebels lopen me nog steeds over de grabbels als ik er aan denk wat er gebeurd was als hij veel meer binnen gekregen had. We gaan zo nieuwe Loxicom kopen en nog even vragen aan de dierenarts of we uit de gevarenzone zijn met hem. Hij  maakt totaal geen zieke indruk dus ik hoop dat we goed weg zijn gekomen. Op het kastje moet een slot komen kennelijk. 

Die schok kwam er dus nog eens even tussendoor. De rest van de avond bleef het rustig. Beide heren waren kapot maar lagen, zij het ver uit elkaar, een paar uur later allebei op hun rug te slapen dus wel weer ontspannen gelukkig. Ik heb door het hele verhaal vannacht geen oog dicht gedaan maar er lijkt vanmorgen niet meer zoveel aan de hand. Johannes is wat stijf, Julius ernstig op zoek naar bevestiging van ons. Ze hebben een keer aan elkaar gesnuffeld maar ik heb nog niets gezien van een goedmaaksessie wat er toch meestal wel een beetje bijhoort. Misschien dat dat nog komt? Ook weten we niet zeker wie er "gewonnen"heeft. We vermoeden Julius, puur door de manier waarop hij zich gedraagt. 

Ik hoop ook heel erg dat dat zo is en dat ze het hierbij duidelijk hebben. Als Julius nu inderdaad 4e in rang is hoop ik dat hij daar even vrede mee heeft en dat hij niet ook binnenkort Lucas van zijn 3e plaats probeert te stoten. En ik hoop dat de mol en de muis snel weer dikke vriendjes zijn zoals hieronder op de foto. De tijd zal het leren. We hopen tot slot op een rustig  en vreedzaam weekend, daar zijn we allemaal wel aan toe!!