Vandaag zijn Gaab en ik 25 jaar getrouwd. Het heeft een beetje iets onwerkelijks, iets wat meer hoort bij "je ouders". Een beetje een gevoel van "jemig wat zijn we oud!!! " ;-) Toen we trouwden waren we jong, net 26 en 20 jaar.  Veel mensen vonden het maar een rare keuze om ons al vast te leggen terwijl we nog zo jong waren. Voor ons was het een logische stap. We woonden al bijna 2 jaar samen en wisten zonder twijfel dat de ander de ware was. Dat wisten we eigenlijk al nadat we elkaar 2 dagen kenden en dat weten we nog! 

We hadden geen traditionele bruiloft. Om eerlijk te zijn heb ik altijd gegruwd van feestjes in onpersoonlijke zaaltjes waarbij het bruidspaar achter een tafel staat en er zich een rij moet vormen om het bruidspaar te feliciteren. Hoe vaak ik wel niet de woorden gehoord heb van "de bruid" die achteraf van haar trouwdag zegt: Ik heb er bijna niets van meekregen! Ik weigerde dan ook pertinent om op mijn eigen trouwdag in een rij te gaan staan. Ik heb gezegd: Als iemand me wil feliciteren dan zoekt ie me maar op."

We besloten dat we een uitgebreide receptie zouden geven in de tuin van mijn ouders waarna we alleen met een klein besloten groepje uit eten zouden gaan. Alleen ouders broers en zussen en opa's en oma's. 

De uitnodigingen werden verstuurd, de afspraak op het gemeentehuis in Dalen, waar mijn ouders woonden, werd gemaakt en drie weken voordat de dag daar was waren we bij mijn ouders en opperde iemand of het niet eens tijd werd om verder nog wat regelen. Ik had nog niet eens een jurk We waren erg relaxed in die tijd! ;)

Die zaterdag maakten Gaab en ik een rondje door het dorp. We regelden bij de plaatselijke slijter de drank en bij de cafetaria de hapjes en reserveerden een tafel in het restaurant in het dorp. Mijn moeder en ik zochten een week later samen een bruidstaart uit bij de bakker. Dat was mijn enige wens; ik wilde een traditionele bruidstaart. Ik weet nog dat mijn moeder behoorlijk de zenuwen kreeg van mijn bruidsjurk. We waren natuurlijk veel te laat voor een traditionele trouwjurk dus wat moest ik nu dragen op mijn trouwdag? We vonden een simpele rok en blouse wat ook veel beter bij mij en de gelegenheid paste dan een echte trouwjurk en we waren klaar voor de grote dag. 

Heel veel mensen zouden er niet komen. Het was helemaal in Drenthe (Wij woonden in Amersfoort) en niet iedereen wilde daarvoor uren in de auto zitten. Maar al met al zou het in het huis van mijn ouders toch wel erg vol worden. De weersvoorspellingen waren aller belabberdst en mijn moeder opperde of we geen tent moesten huren. Gaab en ik die al ons spaargeld destijds net hadden opgemaakt aan een verhuizing en zonder rode cent moesten trouwen besloten het er toch maar op de wagen. 

Een dag van tevoren regende het nog pijpenstelen. Ook de dag na ons trouwen heeft het de hele dag geregend. Maar op de dag zelf die 29 juni 1990 was er een strak blauwe lucht en was het 30 graden! 

Mijn vader maakte de foto's. Mijn opa filmde. We hadden ’s morgen een koffiemaaltijd waarbij ik van mijn moeder niet mocht gaan zitten omdat mijn rok dan zou kreukelen. Ook mocht ik geen borrel terwijl zij en mijn oma samen in de keuken stiekem van een sherry’tje genoten,  grinnikend om mijn verontwaardiging. ;)  Mijn moeder ging samen met mij op de foto en zei trots ”Mooi he, heb ik gemaakt!".......Zulke leuke herinneringen.

Gaab trouwde zelf in uniform (dat was met name geldgebrek ;-)) En dus was het traditie dat alle militaire gasten ook in uniform kwamen. Het gaf een heel bijzondere sfeer al die uniformen in de tuin! 

Terug thuis dronken we champagne en aten we bruidstaart. 

Na het diner verbleven Gaab en ik en zijn familie in een pensionnetje in Dalen. Het was een heel simpel pension waarbij we de toilet en de badkamer moesten delen met z’n allen. Op de voordeur was een bord gespijkerd met “Welkom Bruidspaar” en ze hadden rijst in ons bed gegooid! Wij hadden een fles champagne mee en twee glazen en zijn onze huwelijks nacht heel traditioneel van start gegaan met….geld tellen! ;) Alle enveloppen op het bed en tellen. We hebben er de bruiloft ruimschoots van kunnen betalen en hadden toen nog geld over voor een nieuwe televisie en tuinstel! ;)

Ik heb ieder moment van mijn trouwdag meekregen en van ieder moment genoten. Zelfs van de dingen  waar mijn moeder iets minder enthousiast over was zoals dat mijn vader die van tevoren gezegd had: “Op de bruiloft van mijn dochter word ik dronken” Dat wel erg letterlijk nam en ’s middags, balancerend over de fundering van een parkeergarage die naast het huis van mijn ouders gebouwd werd,  2 meter boven de grond met een dienblad liep om de bouwvakkers ook een biertje te brengen. :D 

Onze huwelijksdag is de start geweest van een heel gelukkig huwelijk dat uiteraard ook wel zijn tegenslagen heeft gekend. Onze ongewenste kinderloosheid heeft vele jaren een stempel gedrukt op ons leven en met name ik ben toch wat zoekende geweest naar een andere invulling. Daarbij zijn onze dieren een steeds grotere rol gaan spelen in ons leven. Met de hoeveelheid honden en katten die we nu hebben draait eigenlijk ons dagelijks leven volledig om het beestenspul.  En dat vind ik heerlijk!

Voor onze trouwdag heb ik voor Gaab als verassing een fotoboek gemaakt van de afgelopen 25 jaar. Een verzameling van foto’s van ons tweetjes waarin je ons langzaam ziet veranderen van jonge twintigers in een stel van middelbare leeftijd…zucht ;) foto’s van vakanties, diverse huizen waar we in gewoond hebben, en uiteraard al onze dieren die we in die 25 jaar gehad hebben. Hierbij nog een slide show met een greep uit deze foto’s!

Hoewel ik een half jaar geleden nog hoopte dat we eind dit jaar/begin volgend jaar eindelijk de al zo lang gewenste kittens zouden hebben, hebben we kort geleden bij Tristan nog een keer een Suprelorin-staafje laten plaatsen. Daarmee is hij naar alle waarschijnlijkheid (op basis van onze ervaring van het eerste staafje) ongeveer een jaar onvruchtbaar.  

Hij begon de andere katten te weer dekken, zowel Lola als Willem liepen weer een keer een dekplek op. Maar hij probeerde, hoewel iets minder hardhandig,  met name Emma steeds te dekken. Zij is nog niet krols maar hij vindt haar desondanks wel interessant en we hij begon zich een beetje als een stalker en een verkrachter te gedragen! ;) Hij liep ook steeds vaker al roepend door het huis en we kregen medelijden met die stakker. 

Aangezien Emma (morgen 10 maanden) ieder moment voor de eerste keer krols kan worden en we haar echt nog veel te klein vinden voor een nestje (ze weegt nog geen 3.7 kg en ziet er gewoon echt nog uit als een kitten) wilden we niet het risico lopen dat Tristan haar, mocht ze  ineens krols zijn, al dekt. 

De poezenpil heeft ook zo z'n nadelen dus na wat wikken en wegen toch maar weer deze keuze gemaakt. Mochten hun testen die we nu denk ik eind van dit jaar gaan laten doen allemaal goed zijn hopen we dan EINDELIJK in zomer 2016 op nageslacht van deze twee monsters! ;-) 

Emma is bijna net zo creatief als Tristan en net zo ondeugend dus wij moeten bij voorbaat al lachen om wat daar voor een loeders uit zullen komen! :D We kunnen niet wachten maar zijn verstandig en gaan het nog wel even doen! 

Thomas is vandaag jarig! Hij is 10 jaar geworden, dus dat is wel een mijlpaal. Ik zat even de blog die ik vorig jaar over hem heb geschreven terug te lezen en er is best veel veranderd. Bijgaand nog een link naar die blog.

Thomas is oud geworden in dat jaar. Een weekje na het plaatsen van die blog kreeg hij zijn tweede hernia. Hij is daar op zich heel goed van genezen maar de twee hernia's in combinatie met het feit dat hij vrij ernstige artrose heeft hebben we hun tol geëist en zorgen er voor dat onze lieverd wat minder goed kan lopen. Hij trekt zijn rug op en is wat zwak in zijn achterpoten. Op sommige dagen loopt hij stoer nog een half uur of 3 kwartier mee voor een wandeling maar op andere dagen gaat het moeizaam en vorige week moest ik hem een heel eind naar huis dragen. Hij heeft over het algemeen geen pijn gelukkig maar hij moet echt een stapje terug doen en jammer genoeg als we een flinke wandeling gaan maken moet Thomas thuis blijven. 

Verder is hij sinds ik medicijnen heb voor mijn angsten ineens vele vele malen braver buiten. Hij valt niet meer uit naar mensen en kan zelfs zolang een vreemde hond op gepaste afstand blijft (overkant van de straat) netjes met mij mee blijven lopen zonder hysterisch te gaan gillen! Daar zijn we vreselijk blij mee!!! Achteraf realiseer ik me dat Thomas problemen echt begonnen rond de tijd dat ik mijn angststoornis ben gaan ontwikkelen (of dat die in elk geval meer aanwezig werd , waarschijnlijk ben ik er mee geboren) Hij heeft denk ik gedacht dat hij de leiding maar moest gaan nemen aangezien hij mijn angst kon voelen. Ik sta telkens weer versteld wat een hond allemaal op kan pikken aan emoties. Nu zijn we heel druk aan het trainen met de hele club om te proberen dat gedrag wat Thomas op de rest van de roedel over heeft gebracht er weer uit te krijgen en het gaat steeds beter en beter! 

En tot slot hebben we het vermoeden dat Thomas niet langer de roedelleider is of in elk geval dat het er om spant. Julius lijkt dat stokje overgenomen te hebben of is daar druk mee bezig. En wat hopen we dat dat zo is want Julius klim naar de top heeft best een hoop spanningen in de roedel gegeven. De laatste tijd is het ineens rustig. Een aantal weken geleden hadden Thomas en Julius ruzie om een speeltje. We moesten een kluwen teckels uit elkaar halen (iedereen bemoeide zich ermee) en het is ons niet echt duidelijk wie er won maar we hebben nu al meerdere keren gezien dat Thomas zich onderdanig gedraagt naar Julius en Thomas lijkt daar tot nu toe heel ok mee. Julius is opgehouden non stop de confrontatie op te zoeken met hem. Dus fingers crossed dat dit 'm was! ;) 

Ondanks dat Thomas dus een dagje ouder wordt en zo z'n gebreken begint te krijgen is hij een vrolijke hond die nog steeds een hoop noten op zijn zang heeft. Hij is degene die het meest met de speeltjes loopt te trekken. Een prachtig gezicht is als hij zijn trapje op klimt (we hebben bij de bank/poef een trapje staan omdat hij er zelf niet meer op kan springen) een groot speelgoed konijn met zich meeslepend. Vervolgens gebeurt het regelmatig dat het speeltje op de grond valt en dan...gaat hij 'm roepen!!!!! En weet je wat het meest erge is? Ze komen ook altijd! Want wij hebben natuurlijk medelijden met dat oude wrak en pakken het speeltje op en geven het hem terug. Tja....ik had al gezegd dat ik een watje ben! ;) 

Maar voor onze lieve oudste van het hele dozijn; gefeliciteerd!!!