Ik zag vanmorgen deze herinnering op Facebook van juni 2013 ......
We zijn nu 3 jaar verder en het is allemaal natuurlijk nogal veranderd. Lola is helaas gesteriliseerd en we wachten nu met spanning op het moment dat er eindelijk kittens komen van Tristan en Emma!

Omdat we Emma een jaar geleden nog erg klein vonden en liever wilden dat ze nog wat meer zou uitgroeien (dat is nauwelijks gebeurd maar goed, dat weten we dan ook weer ;-) ) en daarnaast bang waren dat Tristan haar zou dekken voordat ze allebei hun echo's gehad hadden hebben we hem nog eens chemisch laten castreren. 
 
Dat hormoonstaafje wat onder zijn huid geplaatst is zou nu ongeveer uitgewerkt moeten zijn en daar heeft het ook alle tekenen van! Hij loopt steeds luid roepend door de tuin, is erg baldadig naar de andere katers en opdringerig naar Emma. Hij heeft intussen weer flinke ballen en dikke wangen! Dat hoeft helaas niet te betekenen dat hij ook (al) weer vruchtbaar is maar we hopen het natuurlijk ontzettend!!
 
Maar we hebben nog een extra hindernis, Emma wordt maar eens in de 2 of 3 maanden krols! Das jammer, zo kunnen ze weinig oefenen. ;-)  Ze is het maar een dag of 3 a 4 en dan mogen we weer maanden wachten op de volgende kans.
 
Ik zelf word langzamerhand gewoon jaloers bij het zien van al die prachtige kittens op Facebook, kan alleen maar aan namen denken en wordt bijna gek van ongeduld. Maarrrrrr…Emma is een paar uur geleden krols geworden! En…Tristan toont voor het eerst echt interesse!!!! J Hij maakt een hoop lawaai, klimt over haar heen en zijn steeds bij elkaar te vinden. Ze zijn al uren met z’n tweeën in de tuin en ik durf ze niet goed te storen om te kijken hoewel ik ze het liefste bovenop elkaar wil plakken en wil zeggen: GA HET DOEN!!! ;) 

Ik heb nog wel heel even een filmpje gemaakt want ze zijn zo ontzettend lief met elkaar daar zal het zeker niet aan liggen!! Een storend element als Antony proberen we maar even zoveel mogelijk binnen te houden vanmiddag! ;) 

Julius heeft echt epilepsie. Dat is afgelopen week definitief bevestigd. Zoals ik al eerder schreef hebben we al heel lang het gevoel dat er iets niet klopt met Julius. Dat er in zijn koppie iets niet in orde is. De ene moment is het een lieve relaxte schat en het andere moment wordt hij zonder echte reden ineens heel boos en agressief.

Het leek iets beter te gaan maar in april had hij ineens 3 keer een aanvalletje waarbij hij zonder dat hij verder ziek is ineens gaat overgeven en dan zijn urine laat lopen en vaak gewoon midden in de kamer gaat zitten poepen.
 
Hij is sinds begin mei aan de Pexion gegaan een middel tegen epilepsie zonder nare bijwerkingen zoals sufheid en de hele tijd honger en dorst. Dat heeft helaas niet geholpen. Zijn agressie is wel veel minder geworden sindsdien. Maar speelt weer op als er veel onrust in huis is zoals bezoek.
 
Afgelopen woensdag kreeg hij weer een aanvalletje, de derde sinds we de dosering van de Pexion hadden verhoogd. En toen die afgelopen was kreeg hij zijn eerste echte toeval. Hij viel op zijn zij en begon te stuiptrekken. Ach wat een naar gezicht is dat toch en natuurlijk kwam meteen alles van Johannes weer boven. 
 
Ik heb de aanval kunnen filmen en het filmpje naar de dierenarts gemaild. Die kan alleen maar de conclusie epilepsie trekken. Het kan eenvoudig niets anders zijn. En die plotselinge agressie komt daar ook door. Nu is hij sinds woensdagavond aan de Phenoral. Het middel wat het meest gegeven wordt maar wat dus wel al die bijwerkingen kan hebben. Johannes had ze allemaal. Het is ook vrij zwaar voor de lever. Over 3 weken moeten we bloedprikken om te kijken hoe het gaat met zijn leverwaarden.
 
We hopen ontzettend dat deze medicijnen in elk geval hun werk gaan doen. Want al heeft hij zijn rare momenten, ik ben super dol op mijn Bol!!