We zijn alweer 2 weken thuis maar pas zijn we voor de tweede keer op vakantie geweest met 6 teckels. We hebben het super leuk gehad al ging het e.a. niet bepaald van een leien dakje. ;)
De reis begon zoals altijd met 6 gillende teckels op de achterbank. Vijf zijn er enthousiast en eentje is er op stress, onze kleine Muisemuis. Sinds zijn operatie is hij zwaar getraumatiseerd als het op de auto aankomt. Daarvoor vond hij autorijden leuk maar helaas sindsdien is het iedere keer weer paniek. We laten hem doen wat hij wil. Hij hoeft niet achterin in de gordels te blijven zoals de rest (ok een klein risico maar goed kiezen tussen kwaden) maar mag op schoot of op het middenconsole zitten. Hij houdt anders niet op met gillen en kan dat uren volhouden. Op deze manier kalmeert hij naar verloop van tijd wel wat maar echt ontspannen doet hij niet meer.
We gaan gelukkig niet ver weg, deze keer naar de Veluwe dus dat is af te zien voor ons allemaal! ;)
Onderweg stopten we nog wel even om ze uit te laten want van alle stress moet de Muis vaak plassen en ook Julius gaf de indruk graag even naar buiten te willen dus dan maar allemaal. In de auto dragen ze een speciaal autotuigje. Dit heeft een borstplaat voor meer stevigheid en ze zitten strak zodat ze er niet zelf in kunnen bijten (Marcus en Lucas met name zijn erg goed in hun eigen wandeltuigjes doorknagen een beetje een dure hobby) Echter tot mijn schrik had ik al geconstateerd dat ik vergeten was een nieuw groter tuig voor Julius te bestellen en uit zijn puppy tuig was hij toch wel een beetje uitgegroeid. Ik dacht echter dat het wel net zou gaan. Heel dom van mij bleek. We stonden de honden uit de auto te laden op een parkeerplaats naast de snelweg (wat vaak voor veel bekijks zorgt vanuit andere auto's...het eindeloos blijven verschijnen van teckels! :D) toen ik in de gaten kreeg dat het tuigje van Julius bijna uit was. Dus ik grijp hem terug en zet m weer op de achterbank en ga het opnieuw aan doen terwijl achter mij Johannes en Lucas al op de grond staan. Ik heb de lus van hun riem om mijn pols en ineens neemt de druk af, Ik kijk achterom en krijg bijna een hartaanval van schrik want Lucas is HELEMAAL uit zijn tuig!!!! Die loopt gewoon een paar meter verderop te scharrelen. Lucas is sinds zijn vergiftiging in juni nog steeds niet terug op zijn oude gewicht en kennelijk was zijn tuig veel te groot afgesteld. Gillend naar Gaab dat hij Julius over de achterbank moest aanpakken en vasthouden ga ik achter Lucas aan die gelukkig goed luisterde en meteen bleef staan. Trillend en bibberend deed ik hem weer in het tuig en toen konden we eindelijk 6 teckels even een plasje laten doen. Ik was wel 10 jaar ouder geworden!
Op de camping aangekomen wilden ze ons in eerste aanleg vrij dichtbij andere mensen in de buurt plaatsen. Een vriendelijke jongen met een golfkarretje ging ons voor naar onze plek. Daar in de buurt kwam hij bij het raampje van de auto staan om ons te vragen waar we wilden staan. Daar vlogen 6 teckels krijsend tegen de ruiten aan om de auto te bewaken. Waarop die jongen zei: "Wilt u niet liever een veld voor u helemaal alleen? " Ha ha ha, nou en of wij dat wilden, GRAAG zelfs!!! Dus kregen we een prachtige plek helemaal voor ons alleen! :)
De reis begon zoals altijd met 6 gillende teckels op de achterbank. Vijf zijn er enthousiast en eentje is er op stress, onze kleine Muisemuis. Sinds zijn operatie is hij zwaar getraumatiseerd als het op de auto aankomt. Daarvoor vond hij autorijden leuk maar helaas sindsdien is het iedere keer weer paniek. We laten hem doen wat hij wil. Hij hoeft niet achterin in de gordels te blijven zoals de rest (ok een klein risico maar goed kiezen tussen kwaden) maar mag op schoot of op het middenconsole zitten. Hij houdt anders niet op met gillen en kan dat uren volhouden. Op deze manier kalmeert hij naar verloop van tijd wel wat maar echt ontspannen doet hij niet meer.
We gaan gelukkig niet ver weg, deze keer naar de Veluwe dus dat is af te zien voor ons allemaal! ;)
Onderweg stopten we nog wel even om ze uit te laten want van alle stress moet de Muis vaak plassen en ook Julius gaf de indruk graag even naar buiten te willen dus dan maar allemaal. In de auto dragen ze een speciaal autotuigje. Dit heeft een borstplaat voor meer stevigheid en ze zitten strak zodat ze er niet zelf in kunnen bijten (Marcus en Lucas met name zijn erg goed in hun eigen wandeltuigjes doorknagen een beetje een dure hobby) Echter tot mijn schrik had ik al geconstateerd dat ik vergeten was een nieuw groter tuig voor Julius te bestellen en uit zijn puppy tuig was hij toch wel een beetje uitgegroeid. Ik dacht echter dat het wel net zou gaan. Heel dom van mij bleek. We stonden de honden uit de auto te laden op een parkeerplaats naast de snelweg (wat vaak voor veel bekijks zorgt vanuit andere auto's...het eindeloos blijven verschijnen van teckels! :D) toen ik in de gaten kreeg dat het tuigje van Julius bijna uit was. Dus ik grijp hem terug en zet m weer op de achterbank en ga het opnieuw aan doen terwijl achter mij Johannes en Lucas al op de grond staan. Ik heb de lus van hun riem om mijn pols en ineens neemt de druk af, Ik kijk achterom en krijg bijna een hartaanval van schrik want Lucas is HELEMAAL uit zijn tuig!!!! Die loopt gewoon een paar meter verderop te scharrelen. Lucas is sinds zijn vergiftiging in juni nog steeds niet terug op zijn oude gewicht en kennelijk was zijn tuig veel te groot afgesteld. Gillend naar Gaab dat hij Julius over de achterbank moest aanpakken en vasthouden ga ik achter Lucas aan die gelukkig goed luisterde en meteen bleef staan. Trillend en bibberend deed ik hem weer in het tuig en toen konden we eindelijk 6 teckels even een plasje laten doen. Ik was wel 10 jaar ouder geworden!
Op de camping aangekomen wilden ze ons in eerste aanleg vrij dichtbij andere mensen in de buurt plaatsen. Een vriendelijke jongen met een golfkarretje ging ons voor naar onze plek. Daar in de buurt kwam hij bij het raampje van de auto staan om ons te vragen waar we wilden staan. Daar vlogen 6 teckels krijsend tegen de ruiten aan om de auto te bewaken. Waarop die jongen zei: "Wilt u niet liever een veld voor u helemaal alleen? " Ha ha ha, nou en of wij dat wilden, GRAAG zelfs!!! Dus kregen we een prachtige plek helemaal voor ons alleen! :)
Vanaf de plek was het een meter of 100 en dan waren we de camping af dus als we geluk hadden kwamen we op die 100 meter niemand tegen. Wel stierf het van de konijnen op dat stuk en zo legden wij dan ook die 100 meter steeds af met een groep gillende teckels. Zowel van de camping af als er weer op. Ze begonnen als we uit het bos kwamen steeds al te gillen voordat we door het hek waren. KONIJNEN!!!!
Het was even een beetje een gepuzzel dit keer wie waar moest slapen. Normaal hadden Thomas en Lucas ieder een eigen bench en de rest sliep bij elkaar. Maar omdat Julius nu de grootste van het hele stel is en ook omdat hij en Johannes een aantal keren flink gevochten hebben wilden we dat nu niet. We hebben de bench van Lucas vervangen voor een grotere om er daar ook 2 in te kunnen doen. Na wat verschillende combi's te hebben uitgeprobeerd werd het Julius en Lucas in de ene bench en Marcus, Johannes en Mattheus in de andere bench. Dat ging helemaal prima, ze waren allemaal dik tevreden alleen 's nachts dan sliep Johannes niet!! Hij heeft iedere nacht grotendeels piepend en blaffend doorgebracht en dan is een caravan erg klein. We hebben gewoon praktisch niet geslapen, 9 dagen lang. SLOPEND!!! We snappen nog niet goed wat er nu was. We vermoeden iets met zijn epilepsie, een soort aura zoals ze dat noemen. Het maakte niet uit wat we deden, we hebben zelfs geprobeerd hem in bed te nemen. Dat vond hij heel gezellig maar dan miste hij de rest of zo en was de hele nacht heen en weer aan het rennen tussen ons bed en de benches. Meerdere keren zijn we uit pure wanhoop al om 5 uur opgestaan. (Het laatste was iets voor 6 uur)
Nu is het zo dat met 6 teckels in een caravan prima gaat maar het vergt wel organisatie en discipline. Je kan niet zomaar iets gaan doen. Zo moet als we opstaan meteen het bed worden opgemaakt. Dit bed is namelijk overdag tevens bank en hondenmand. Zorgen we niet dat dat in orde is hebben we bij terugkomst van de ochtendwandeling 6 modderige teckels tussen je lakens liggen en dat willen we toch echt niet (is er iets erger dan zand in een bed??) Dusssss....het moment dat wij 's morgens het licht aan doen raken er 4 honden erg enthousiast, de 2 oudsten winden zich niet zo op en blijven muisstil tot dat het deurtje van de bench open gaat maar de rest gaat piepen en als je niet uitkijkt komen er ongeduldige blafjes tussendoor. Geluiden die je op een camping om 5 uur 's morgens toch absoluut wilt voorkomen. Nadat het licht aan is gegaan moeten we allebei als een gek uit bed en ons snel aankleden (even een joggingbroek en een trui, meer tijd is er niet) Dan moet het bed dus worden opgemaakt. Een tweepersoonsbed wat maar vanaf 1 kant kan worden benaderd, uitdagend op zich al, want dat moet dus worden opgemaakt terwijl je er zelf op zit. (Je springt omhoog zittend op je knieën en trekt dan intussen de dekens strak dat idee) Over het sprei komt een plastic kleed (Geïntroduceerd omdat Mattheus als pup steeds op het bed pieste en gelukkig in stand gehouden want het eerste wat Julius deed bij aankomst was op het bed een poot optillen tegen een kussen. Gelukkig een eenmalige actie, ik heb hem duidelijk kunnen maken dat dat toch echt niet gewaardeerd werd!!!) en daarover heen komen diverse dekens om het een aantrekkelijke plek te maken voor overdag om lekker op te liggen zowel voor de honden als voor ons. Dan hebben we nog een heleboel onzinnige maar gezellige kussentjes die er op moeten. Dit opmaken gaat dus gepaard met veel haast en veel gesis naar de honden als: "Ssssst, koest, stil" en meer van dat soort totaal zinloze kreten.
Als het klaar is kunnen de sluizen open zeg maar, deuren gaan open en teckels vallen in grote getale naar buiten! Op een vierkante meter, scheel kijkend van de slaap moeten we ze met ons tweeën alle zes hun tuigjes om prutsen. Vervolgens ze alle zes uit de caravan zien te krijgen zonder er buiten meteen op gaan staan of ze te laten ontsnappen omdat je per ongeluk ineens nog maar 5 lussen van de riemen vast hebt in plaats van 6. Ik zei tegen Gaab: 6 teckels tellen gaat zo: Het is heel veel + 1! Altijd als ik denk nou dit moeten ze wel allemaal zijn, ik heb er zoveel vast, blijkt er nog eentje te missen. Tellen dus iedere keer weer!
Op de eerste ochtend hadden we als extra verassing dat Thomas weer een zere rug had. Kennelijk flink spierpijn na twee kleine wandelingetjes de dag ervoor. Uiteindelijk viel het mee hoe ernstig het was maar hij kon in eerste aanleg nauwelijks lopen en heeft niet meer mee gewandeld de hele vakantie behalve een paar hele korte stukjes.
Maar goed, na een paar dagen van geen slaap waren dit dus wat moeilijke momenten waarbij er 100 dingen verkeerd gingen. Zo hebben we het werkelijk een keer gepresteerd buiten te staan met alle honden om tot de ontdekking te komen dat we geen van tweeën SCHOENEN aan hadden!
Terug in de caravan kropen we eerst weer uitgeteld op het bed met alle honden erbij en dan.....
Nu is het zo dat met 6 teckels in een caravan prima gaat maar het vergt wel organisatie en discipline. Je kan niet zomaar iets gaan doen. Zo moet als we opstaan meteen het bed worden opgemaakt. Dit bed is namelijk overdag tevens bank en hondenmand. Zorgen we niet dat dat in orde is hebben we bij terugkomst van de ochtendwandeling 6 modderige teckels tussen je lakens liggen en dat willen we toch echt niet (is er iets erger dan zand in een bed??) Dusssss....het moment dat wij 's morgens het licht aan doen raken er 4 honden erg enthousiast, de 2 oudsten winden zich niet zo op en blijven muisstil tot dat het deurtje van de bench open gaat maar de rest gaat piepen en als je niet uitkijkt komen er ongeduldige blafjes tussendoor. Geluiden die je op een camping om 5 uur 's morgens toch absoluut wilt voorkomen. Nadat het licht aan is gegaan moeten we allebei als een gek uit bed en ons snel aankleden (even een joggingbroek en een trui, meer tijd is er niet) Dan moet het bed dus worden opgemaakt. Een tweepersoonsbed wat maar vanaf 1 kant kan worden benaderd, uitdagend op zich al, want dat moet dus worden opgemaakt terwijl je er zelf op zit. (Je springt omhoog zittend op je knieën en trekt dan intussen de dekens strak dat idee) Over het sprei komt een plastic kleed (Geïntroduceerd omdat Mattheus als pup steeds op het bed pieste en gelukkig in stand gehouden want het eerste wat Julius deed bij aankomst was op het bed een poot optillen tegen een kussen. Gelukkig een eenmalige actie, ik heb hem duidelijk kunnen maken dat dat toch echt niet gewaardeerd werd!!!) en daarover heen komen diverse dekens om het een aantrekkelijke plek te maken voor overdag om lekker op te liggen zowel voor de honden als voor ons. Dan hebben we nog een heleboel onzinnige maar gezellige kussentjes die er op moeten. Dit opmaken gaat dus gepaard met veel haast en veel gesis naar de honden als: "Ssssst, koest, stil" en meer van dat soort totaal zinloze kreten.
Als het klaar is kunnen de sluizen open zeg maar, deuren gaan open en teckels vallen in grote getale naar buiten! Op een vierkante meter, scheel kijkend van de slaap moeten we ze met ons tweeën alle zes hun tuigjes om prutsen. Vervolgens ze alle zes uit de caravan zien te krijgen zonder er buiten meteen op gaan staan of ze te laten ontsnappen omdat je per ongeluk ineens nog maar 5 lussen van de riemen vast hebt in plaats van 6. Ik zei tegen Gaab: 6 teckels tellen gaat zo: Het is heel veel + 1! Altijd als ik denk nou dit moeten ze wel allemaal zijn, ik heb er zoveel vast, blijkt er nog eentje te missen. Tellen dus iedere keer weer!
Op de eerste ochtend hadden we als extra verassing dat Thomas weer een zere rug had. Kennelijk flink spierpijn na twee kleine wandelingetjes de dag ervoor. Uiteindelijk viel het mee hoe ernstig het was maar hij kon in eerste aanleg nauwelijks lopen en heeft niet meer mee gewandeld de hele vakantie behalve een paar hele korte stukjes.
Maar goed, na een paar dagen van geen slaap waren dit dus wat moeilijke momenten waarbij er 100 dingen verkeerd gingen. Zo hebben we het werkelijk een keer gepresteerd buiten te staan met alle honden om tot de ontdekking te komen dat we geen van tweeën SCHOENEN aan hadden!
Terug in de caravan kropen we eerst weer uitgeteld op het bed met alle honden erbij en dan.....
Ging onze Muisemuis EINDELIJK slapen.
Maar ondanks dat we door het slaapgebrek ons veelvuldig zeer deden, af en toe bloed chagrijnig waren en we non stop allerlei dingen vergaten gaan was het toch een super leuke vakantie. :) We hebben, zij het helaas maar met 5 honden, heerlijk gewandeld en we hadden weer ontzettend geluk met het weer! De volgende vakantie hoop ik dat de Muis weer gewoon gaat slapen maar verder is er geen twijfel, ze gaan alle zes gewoon weer mee! :)
Maar ondanks dat we door het slaapgebrek ons veelvuldig zeer deden, af en toe bloed chagrijnig waren en we non stop allerlei dingen vergaten gaan was het toch een super leuke vakantie. :) We hebben, zij het helaas maar met 5 honden, heerlijk gewandeld en we hadden weer ontzettend geluk met het weer! De volgende vakantie hoop ik dat de Muis weer gewoon gaat slapen maar verder is er geen twijfel, ze gaan alle zes gewoon weer mee! :)
RSS Feed
