Vandaag zijn de kitten van Elfje alweer 3 weken oud. Ze beginnen de kist nu uit te klimmen en dat mag. Mijn ervaring is dat als ze eenmaal allemaal uit de kist zijn dat ze ook niet meer terug willen. De kist is voor baby’s ;-) Ik ben benieuwd op welke dag deze week dat moment zich aandient. Dat haal ik de kist weg voor meer ruimte en dan is het tijd voor de volgende fase; Echt leren lopen en interesse krijgen in hun omgeving. De fase dat ik erbij op de grond ga zitten en ze op schoot beginnen te klimmen! Dan wordt het helemaal onmogelijk me ervan weg te rukken!

Ik voed ze intussen 4 keer per dag zoveel als ze willen. Zo zijn ze alle 5 toch zo’n 100 gram aangekomen. Sommige zelfs meer. Vanaf volgende week mogen ze het zelf gaan doen! Ze zitten intussen op een normaal gewicht. Geen hoogvliegers maar ook zeker niet te licht.

Wel jammer is dat er 2 wat last hebben van hun oogjes. Het ene oogje van Tennessee is wat vreemd open gegaan. Van buiten naar binnen in plaat van andersom. Daar is kennelijk een bacterie bijgekomen die hij nu ook aan zijn andere oogje heeft en aan Lulu gegeven heeft. Dus ik ben aan het zalven.

Elfje is buiten dat ze te weinig melk heeft een perfecte moeder. Ze is zo relaxed met haar baby's en duidelijk heel dol op ze! En het is zo'n lekkere rustige moeder. Emma en Coco bijvoorbeeld praatten de hele nacht tegen hun kroost. We deden echt geen oog dicht de eerste weken dat ze in de slaapkamer lagen. Maar van Elfje en haar baby's horen we geen piep (ok een enkele piep) 's nachts. Grappig die verschillen. 

Lulu is nog steeds haantje de voorste, zeer ondernemend en brutaal. Tennessee is een stoer maar lief knuffeltje. Oliver blijft de  baby  van het nest. Intussen is hij ook goed gaan groeien gelukkig. Joey is een lief en prachtig poppetje! En Sammy-Jo is nu al aanhankelijk  en klimt op mijn hand. ​
​
Wordt weer vervolgd!

Vandaag zijn de kittens 2 weken oud. Ik heb het opgegeven dat Elfje nog voldoende melk krijgt en voed haar baby’s nu 4 keer per dag. Daarmee komen ze net voldoende aan. Sammy-Jo is eigenlijk de enige die het bijna zelf kan. (en ook zo’n type is van: Zelf doen. zelf doen!) Als Oliver niet snel wat meer aankomt moet die er kennelijk nog een voeding bij hebben. Je kan dus wel stellen dat ik er behoorlijk druk mee ben. Jammer dat Elfje niet voldoende melk heeft hoor, ze voedt ze heel vaak en getrouw maar het tikt gewoon niet echt aan. Buiten dat is het de perfecte mama!! Alles is altijd volmaakt schoon (ik wou dat ze mijn huishouden ook kon doen) en hoewel ze niet meer non stop bij haar kinderen is zijn haar tripjes buiten de slaapkamer steeds heel erg kort en is ze zeer betrokken. Vandaag met foto's maken was ze wat te betrokken en ik heb uiteindelijk de fotosessie maar snel afgebroken want ik had het gevoel dat ze ieder moment kon besluiten dat het nu voldoende was en haar kind voor de camera zou weg grissen! ;) 

Buiten de wat tegenvallende gewichten doen de kittens het lekker! Sinds gisteren kunnen ze duidelijk horen en reageren al met luid gepiep als ik boven de werpkist hang. Ze beginnen me ook aan te kijken en als ik mijn hand in de kist steek denken ze allemaal: ETEN!!!  Het is te schattig!

Oliver is de baby van het gezelschap. Geen idee hoe dat komt maar dat is echt zo’n  lief blij ei! Tennessee is een stuk bijdehanter en stoerder. Lulu is op het moment de grootste schreeuwerd van het stel en heeft al een behoorlijke mening over dingen. Toen ik haar vanmiddag voor het voeden op de foto zette, beet ze in mijn vinger zovan, luister eens ik heb honger en ik begin vast. Gelukkig heeft ze nog geen tanden hoewel ik kon voelen dat die in aantocht zijn!

Ook heeft zij al meerdere keren uit de werpkist zitten koekeloeren. Het zal me niet verbazen als zij er als eerste uit is. Voor de werpkist heb ik maar een lekkere dikke deken gelegd voor het geval er zo’n durfal bij zit!

Over de andere meiden vandaag geen bijzondere opmerkingen behalve dan dat ze ook ontzettend lief leuk en schattig zijn! 
​
Op naar week 3!
 
 

De kittens van Elfje zijn vandaag een week oud! Blijft toch altijd spannend zo'n eerste week. Gaat moeders er niet op liggen is altijd mijn grootste angst. Daarom hebben we een camera in de werpkist en heb ik de hele dag beeld op telefoon, laptop of tablet die waar ik ook heen ga de hele dag met mij mee sleep. Gaab werkt altijd een paar dagen in de week thuis en die kon het even overnemen als ik een boodschap ging doen.

s’Nachts zijn we er allebei de eerste 5 of zo nachten meerdere keren uit geweest om even te kijken als er teveel, te hard of juist te zacht gepiept werd. Eén of twee keer heb ik een kitten onder haar vandaan moeten plukken maar dat was alleen in de eerste twee dagen en nu gaat het goed en gaan we deze strenge bewaking loslaten. Wat het ook nog even extra spannend maakte is dat Elfje vrij veel nabloedde. Ik heb hierover zelfs nog even contact gehad met de dierenarts. Intussen is ook dit gelukkig gestopt.

Jammer is dat ze niet genoeg melk heeft om de kittens alleen te voeden. Ik heb het even aangekeken maar ze komen zonder hulp gewoon te weinig aan en nu voed ik 3 keer per dag een beetje bij en daarmee heb ik ze op een acceptabel, zij het niet helemaal gewenst gewicht gekregen. Elfje eet ook weinig. Volgens mij gunt ze zichzelf nauwelijks de tijd om te eten. Ze lig van de 24 uur denk ik 23,5 uur bij haar baby’s!

Maar ze zijn dan misschien niet de zwaarsten, ze zien er super gezond uit, zijn sterk, kunnen allemaal hun eigen kop al optillen (wat ze natuurlijk voor de foto's niet wilden laten zien)  zitten prachtig in hun vachtje en de oogjes zijn ook bij bijna allemaal mooi aan het opengaan.

Er lijken nu al een paar karaktertjes te zien te zijn hoewel dat nog weer kan veranderen. Zo is Joey-Leigh nogal ondernemend, maakt al en toe een soort zinloos reisje door de kist, kruipt steeds over haar moeder heen en weer terug. Allemaal luidkeels schreeuwend zoals een echte tortie betaamd. Oliver is daarentegen een heel rustig gelaten manneke die alles wel best vindt. Tennessee is een kleine druktemaker die alleen maar aan eten denkt. Lulu-May  probeert steeds de geluidsbarrière te doorbreken. En Sammy-Jo is een rustig poesje die heel eigenwijs alleen maar bij haar mama wil drinken.
​
We gaan zien wat de tweede week gaat brengen! Voor nu is het weer genieten!!
 

Gisteren was het dan eindelijk zover. De kittens van Elfje en Kareltje zijn geboren! Gisterochtend was ze onrustig. Ze ging niet slapen, veranderde steeds van houding, ging de hele tijd naar de bak. Ik durfde haar niet meer alleen te laten en Gaab is aan het einde van de ochtend naar huis gekomen om voor de andere dieren te zorgen.

Toch lieten ze op zich wachten want pas om 3 uur ’s middags verloor ze de slijmprop. Toen was er stress want ze bleef maar beetje bloed verliezen. Ik heb de dierenarts gebeld en die zei dat ik het tot 6 uur kon aankijken en als ze dan geen persweeën had moest ik terugbellen.  Een dik uur later begonnen dan toch eindelijk de persweeën. Mevrouw was geenszins van plan om in de werpkist te gaan maar bleef bij me op het bed zitten en zat zelfs bij me op schoot te persen! 

De weeën kwamen langzaam op gang maar het leek wel heel beheerst. Om kwart over 5 werd Sammy-Jo geboren.  En Elfje ging compleet over de rooie! De placenta kwam niet meteen mee en ze bungelde dus aan haar. Ze begon er wild naar te bijten! Ik stelde haar gerust en ze kwam weer bij me op schoot zitten. Voorzichtig maar wel snel  heb ik de navelstreng gebroken en kon ik Sammy-Jo oppakken om aan haar mama te laten zien. Na even snuffelen snapte Elfje het en kalmeerde ze.

We hebben zo samen even op het bed gezeten en toen ik op ging staan om iets te pakken sprong Elfje van het bed af en ging doelbewust naar de werpkist. Snel heb ik Sammy-Jo bij haar gelegd en toen was het goed! Dat was wel prettig want ondanks mijn pogingen op het bed wat matjes onder haar te schuiven zat alles onder het bloed en het vruchtwater. We hebben nogal wat te wassen nu. ;)

Ze vond het wel prima zo met 1 kitten en het duurde bijna anderhalf uur voordat zich nummer 2 aankondigde. Af en toe een halfslachtige wee tot er ineens om 18.40 met flinke schreeuw Joey-Leigh geboren werd! Wat een ongelooflijk klein vechtertje. Ze zat nog in het vlies en vocht zich daar uit met een soort driftbui. Een echte black-tortie!

Elfje liet zich tijdens de bevalling ook van haar felle kant zien trouwens. Klom ze het ene moment bijna in mij van liefde en troost, kon ik het volgende moment een mep krijgen en beet ze me met een pijnlijke wee zelfs in mijn been! Maar goed, het zij haar vergeven. ;)

Om 19.00 uur volgde toen Oliver en daarna werd het weer heel rustig.  Dat duurde tot 20.15 toen zich min of meer out of the blue Lulu-May aandiende! Ik wist dat er nog eentje moest komen maar Elfje vond het wel best. Vier kittens prima aantal. Ze had geen weeën meer en lag heerlijk  en gelukkig met haar vier kittens te slapen. We hebben het bijna 2 uur gegeven maar er gebeurde echts niets meer.

Om 5 over 10 heb ik toen oxytocine gespoten, een middel wat de weeën weer opwekt en tot nu altijd succesvol was maar nu helaas niets deed. Na een half uur heb ik de dierenarts gebeld en overlegd dat we het nog een half uurtje zouden aankijken. Ik wist zeker dat er nog eentje in zat want niet alleen telde de foto er 5, ik kon m ook heel duidelijk nog voelen zitten. Tegen 23.00 heb ik de dierenarts weer gebeld en we konden meteen komen. Elfje en kittens ingepakt en gaan. Daar heeft ze nog weer een injectie gekregen, dit keer in de spier en dat had effect! Twintig minuten later werd Tennessee Tristan geboren om half twaalf. We konden meteen weer naar huis.

Het was een lange dag geweest en nadat we e.a. hadden opgeruimd en nog even bij waren gekomen ging ik pas tegen half twee slapen. (Nou ja slapen…met 1 oog en 2 oren open zeg maar) Maar wat heeft ze een prachtig nestje gekregen!!! Alles was goed aangekomen vanmorgen en ze liggen er zeer tevreden bij!
 
Ik heb ook weer een filmpje gemaakt van deze wederom bijzondere ervaring. Iedere bevalling is toch weer compleet anders. Helaas mis ik wat footage omdat ze ons met nummer 4 nogal overviel en nummer 5 bij de dierenarts geboren is en ik er niet aan gedacht heb te filmen. Daarentegen zijn de opnames van de geboorte van Joey-Leigh wel weer heel bijzonder!