Ze zijn nu dik twee weken bij ons Linus en Lewis, ofwel de minisculies zoals we ze noemen! Hoewel ze even wat verlegen waren is dat heel snel goed gekomen. De rest van de groep heeft ze meteen geaccepteerd en ze draaien intussen mee alsof ze hier altijd gewoond hebben. ‘ Nachts liggen ze bij ons in bed en we hebben nog niet eerder zulke gezellige en brave kittens in bed gehad. Niks rennen door de slaapkamer en onze tenen vangen door het dekbed heen. Zij slapen!!! Na een week baasjes hoofd te hebben warm gehouden, Linus onder Gaabs kin en Lewis half op Gaabs hoofd, hebben ze hun vaste plekje gevonden met z’n tweeën tussen onze kussens in en dit is zo vreselijk gezellig!!

De enige die ‘s nachts nog wel eens voor teveel vertier zorgt is Linus al gebeurt het maar weinig. Eén keer heeft hij eindeloos geprobeerd zich uit het slaapkamer raam te graven tot we hem maar even op de gang gezet hebben af te koelen (ik denk dat de rook letterlijk van zijn pootjes moet zijn gekomen!)  en de andere keer was toen hij na het gebruik van de kattenbak zijn drol ging begraven BUITEN de kattenbak. Dus die drol lag stinkend boven op het grit en meneer maar graven en graven in het laminaat! En steeds maar denkend, nee ik ruik het nog, moet nog wat meer graven. Zoals we al gewaarschuwd waren is Linus niet bepaald een licht!

Linus is ook een ontzettend kluns wat m in combinatie met het feit dat hij zeer ondernemend is nogal een gevaar voor zichzelf maakt. Ik heb hem al diverse keren zien vallen doordat hij ergens op springt wat hij niet haalt of gewoon zo onhandig ergens in klimt dat hij er weer uitvalt.

Afgelopen weekend was er paniek want hij zat op de hoge garderobe kast in de hal en had van allerlei plannen richting vide en plafond! Hij had al eerder op die kast gezeten maar wij dachten dat hij daarop was geklommen via een grote doos die er tegenaan stond. Maar nu was het ons echt een raadsel hoe hij daar gekomen was. Het enige wat wij konden verzinnen is dat hij buiten de trap om naar boven geklommen is en dan als een soort suïcidale acrobaat via de uitstekende delen zoals je op de foto ziet op de kast geklommen is . Een actie waarbij mijn maag bijna omdraait alleen al bij het idee. Gelukkig zou Gaab Gaab niet zijn als hij hier niet meteen een stokje voor gestoken heeft.
​
En wat wil nu het toeval? Toen Tristan bijna 8 jaar geleden net bij ons was dachten wij er goed aan te doen hem nog even apart te houden van de andere katten en de honden. Dus hadden we een hekje voor de trap gezet en zat hij op de overloop. In het vorige huis hadden wij ook een vide en Tristan wilde helemaal niet apart zitten en liep vervolgens tot onze ontzetting over het hekje van de vide zo’n 3 meter boven de grond te balanceren. Het lijken wel familie………oh ja het zijn broers!!!   ;)

Vandaag ben ik na 10 jaar weer eens naar puppycursus geweest. Wij hebben in 2008 met Lucas een cursus gedaan en in 2011 met Johannes en in beide gevallen vond ik het vreselijk!. De cursus met Lucas was zeer prestatiegericht en we moesten de meest stompzinnige dingen leren die ik daarna nooit meer gebruikt heb. En er liep een nogal vinnig wijf tussen waar ik heel slecht tegen kon.

De cursus van Johannes leerden we helemaal niets en bestond met name uit wachten.

Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen. Deze cursus hier zou met name zich richten op de socialisatie wat nu in de corona tijd natuurlijk een rampzalige opgave is. Dus ik ging er nog eens voor!

Het  was een teleurstelling. Ik was nerveus want het was toch bijna 30 km rijden naar het onbekende en een behoorlijk stuk snelweg en die mij kennen weten dat is nogal een ding voor me vanwege mijn angststoornis. Maar alles goed gegaan. Daar aangekomen was de parkeerplaats stampvol ook niet mijn ding. Maar een plek verderop gezocht waarna een spoorweg moest oversteken (ook doodeng vind ik dat) met een pup die niet wil lopen en ik dus moest dragen (vrijdag woog hij al 5.5 kg). En vervolgens moesten we nog een kwartier wachten (de les ervoor liep nogal uit) aan de kant van de weg met iedere keer auto's die voorbij kwamen in een behoorlijk tempo. (dus steeds die 5.5 kg weer omhoog)  Toen we eindelijk het terrein op mochten moest ik van alle zenuwen en kou (er stond nog een frissen wind) erg nodig plassen. Ik vroeg of er een wc beschikbaar was en kreeg als antwoord dat er binnen wel een toilet was maar dat hij niet wist of ik die mocht gebruiken vanwege de corona regels. Ik zei m meteen dat ik in dat geval het uur waarschijnlijk niet ging halen maar het gaan vragen of zo van zijn kant zat er kennelijk niet in.

Vanwege corona gingen we met iets van 15 mensen in een hele grote kring staan. Het was zo groot dat je de cursus leider nauwelijks kon verstaan. Dat werd niet geholpen door het non stop blaffen van kennelijk een heel stel honden in de kennel achter het trainings terrein en de trein die iedere 5 minuten op 10 meter van onze kring voorbij kwam razen. Reken daar nog eens een flinke wind bij en het gepiep en gezeur van alle puppy’s en mijn zintuigen die redelijk snel overprikkeld zijn gingen in overload.

De cursus bestond enkel uit het beantwoorden van vragen waar de cursisten tegenaan liepen. Per cursist werd er een vraag behandeld en daarbij deed de cursus leider dingen voor met de betreffende hond. Er zaten best leerzame dingen tussen maar de vragen waren door alle omgevingsgeluid moeilijk te verstaan en ik kon intussen alleen maar aan mijn blaas denken.  Op en zeker moment kreeg er iemand zelfs een standje dat hij op zijn telefoon bezig was!!! Het enige positieve wat ik kan zeggen is dat ik de cursus leider kundig vond overkomen en het ook een leermethode was die mij aanstond namelijk geen onzin van slecht gedrag negeren maar gewoon "ik ben de baas! "

Na een half uur kon mijn blaas er echter echt niet langer tegen. Ik moest ook nog weer een half uur naar huis rijden en dat werd al spannend genoeg. Ik verliet het terrein achter iemand aan die er werkte en toen ze hoorde waarom ik weg ging mocht ik toch even naar de toilet. Dat was een van de meest smerige toiletten die ik ooit gezien heb!! Überhaupt om in het gebouw binnen te komen moest je je al langs een hindernis baan van hondenpoep wagen. Er was geen wc papier ook altijd fijn. Goddank kon ik wel mijn handen wassen hoewel ik ze er liever af had gebrand op dat moment. Even heb ik getwijfeld of ik meteen door zou gaan naar de auto maar dat vond ik zo onbeleefd dus toch maar weer terug de les in.

De laatste 5 minuten was het dan eindelijk tijd voor het socialisatie deel. De pups mochten allemaal los. Midas ging op zijn kont naast me zitten en vond het wel best. Toen hij eindelijk een beetje los kwam en wilde gaan spelen werd hij omver gelopen door iets (het was vast een hond maar omg wat een gedrochtig ding) wat volgens mij wel maand of 6 was en veel te groot en te lomp voor de puppy cursus. Midas gilde alles aan elkaar en daarna is hij nauwelijks nog van mijn zij geweken.

Al met al dus niet een succes. Zowel ik als Midas vonden er geen klap aan! Dus nu maar even nadenken of we het nog een keer gaan proberen of dat we op zoek gaan naar iets anders. Gelukkig betaal je per les!!

Sinds afgelopen weekend zijn wij ook weer een pup rijker. En nu komt het: HET IS GEEN TECKEL!!!
Ik ben er zelf nog wat van in de war zeg maar ha ha,na 51 jaar altijd teckels hebben we een ineens een “grote” hond.  Hij heet Midas en hij is een Boefdoodle. Dit is een kruising tussen een Bouvier een koningspoedel. In dit geval is het een tweede generatie met een Boefdoodle mama en een poedel papa.

Toen wij vorig jaar dit huis kochten besloten we al snel dat er dan ook een grote hond moest komen. Het ligt best afgelegen en een grote hond op het erf geeft dan wel een veilig gevoel. Maar de zoektocht naar het juiste ras was erg lastig.  Ik vind de echte waakhonden namelijk zelf allemaal eng en ben doodsbang dat ik ze niet goed weet op te voeden of dat ze zich aan een teckel vergrijpen. De hele grote rassen zoals Duitse Dog, Leonberger, New Foundlander vind ik gewoon echt te groot.

We hadden het al soort van opgegeven toen ik vorige week een tip kreeg van Ans die vorig jaar Dolfje heeft geadopteerd.  In Rhenen was een nestje  van 11 Boefdoodles en dat zou wel eens het perfecte “ras” voor ons kunnen zijn. We zijn wezen kijken en waren meteen verkocht. Ik had nog nooit een Koningspoedel gezien in het echt maar wat een leuke en lieve honden zijn dat!!! Vader was een flinke jongen, maatje kleine herder denk ik wel.  En dan de pups…ach wat schattig net levende teddy beren! Eentje, een van de twee grootste zwarte jongens stal  echt meteen mijn hart. En laten we nu het geluk hebben gehad dat die sinds afgelopen weekend zijn intrek heeft mogen nemen op XIIOaks!

De teckels hebben hem in eerste instantie net zo verwelkomd als alle andere pups. Heel lief snuffelen, wat nieuwsgierig en voor de meesten ook een beetje spannend maar verder nog niet heel veel interesse. Echter de volgende dag leken ze te denken: “He ben jij hier nu nog? Jij bent geen teckel wat doe jij hier???”En we merken nu toch wel een hoop stress in de roedel, vele malen erger dan bij de komst van een teckel pup. Dat is wel jammer maar hopelijk went het snel.  Gisteren heeft Connor het spits afgebeten door even met hem te spelen dus dat is een stap in de goede richting. Hij mocht het maar heel kort want bij stress en opwinding raakt Lodewijk vreselijk verliefd op Connor en doet hij niets anders dan op hem rijden. Zowel Connor als wij worden er knettergek van en hij bewaakt zijn “vriendin” ook in de zin dat er niemand anders in de buurt van Connor mag komen.  Vandaag merk ik dat ze allemaal al iets meer ontspannen zijn en vanmiddag hebben er maar liefst 4 teckels achter Midas aan lopen rennen in de tuin!

Niet alleen de teckels vinden hem heel anders dan een teckel, voor ons het ook één  groot avontuur. Hij is gewoon heel anders. Hij beweegt anders met zijn lange poten waarvan het lijkt of alles schommelt en wiebelt als hij loopt. Hij is vele malen rustiger dan een teckel van die leeftijd. Als hij moe wordt gaat hij ergens op de GROND liggen!!!  Dat heeft nog nooit een teckelpup gedaan. Die komen bij mij staan piepen en willen op schoot. Als dat echt niet mag (wat zelden gebeurt!) dan willen ze toch in elk geval in een zacht mandje! En teckel ligt NOOIT op de grond!!! Ik moet me nu steeds inhouden om Midas in een mandje te leggen of om hem op schoot te trekken. Het ziet er in mijn beleving hartverscheurend zielig uit zo’n pup op de koude vloer. Maar dan bedenk ik me dat hij er voor kiest want er staan genoeg manden en er liggen genoeg slaapzakken en kussens. En hij kan zo een kg of 30 worden dus op schoot is op de lange duur geen goed plan en dan laat ik m maar liggen.  Soms is dat naast mij maar hij gaat ook gewoon in een andere ruimte liggen. Heel bijzonder!

‘Nachts is hij overwegend stil. De meeste teckelpuppy’s piepen of gillen de hele nacht. Sommige met en anderen zonder pauze! De eerste weken heb ik mijn arm en schouder altijd helemaal ontwricht omdat ik de hele nacht met mijn arm in de doos hang die naast mijn bed staat. Naar de wc gaan is een hele afweging. Want zodra ik het bed verlaat gaat de teckel pup gillen. Dus lig ik met gekruiste benen in bed net te doen of mijn blaas niet explodeert totdat dat echt niet meer gaat en ik toch maar heeeel zachtjes het bed verlaat. Het mag nooit baten want 9 van de 10 keer is dat goed voor een nieuwe ronde piepen of gillen totdat mijn hand weer netjes in de doos hangt (en zelfs dat is voor zeker 40% niet genoeg!)  
​
Midas piept heel even en gaat dan slapen, geeft geen kik uren en uren achter elkaar ook niet als ik naar de toilet gaat. Dan begint hij te morren omdat hij zelf moet plassen.  Dat is zeker in februari met sneeuw een beetje een onderneming maar als we eenmaal buiten zijn dan plast hij METEEN!!! Teckels moeten ’s nachts ook plassen maar als je eenmaal buiten bent denken ze: Oh blaadje…mooi!! Oh stokje..prachtig stokje….oeh mooi steentje, kijk nog een steentje ….en daar sta je dan EINDELOOS buiten te bevriezen tot je denkt, t zal wel aan mij liggen hij hoeft niet te plassen. Dan ben je binnen en dan denkt teckel: Oh ja ik moest plassen! En ja hoor, daar is de plas! En dan niet alleen ‘nachts natuurlijk, ik heb geregeld met teckels wel een half uur of 3 kwartier buiten gelopen om vervolgens binnen weer te staan dweilen ! Midas plast keurig volgens het boekje na ieder slaapje en na het spelen en dan ook METEEN!! Hij heeft zich tot onze stomme verbazing ook al diverse keren gemeld. Onze tweeling van meer dan een jaar heeft dit nog nooit gedaan!!!

 Uiteraard is het ook al wel eens mis gegaan. En dat kan je echt aan de slag want loopt hij er ALTIJD zelf doorheen en die flinke pootjes maken dan door de hele ruimte voetstapjes van pis zodat je goed weet dat je een grote sukkel bent dat je hem niet goed genoeg in de gaten hebt gehouden.

Ik ben al druk bezig met hem te leren zitten wat hij na een keer of 10 gewoon begrijpt!   Al onze teckels kunnen zitten hoor maar geen een heeft dit ooit zo snel geleerd. En ik ben ook al met commando "af" begonnen. Op puppy cursus leerden we dan met een iets lekkers (ik krijg het woord “voertje” zoals ze het daar noemen niet over mijn lippen sorry ) wat je van hun neus naar de grond moest brengen. Als je het dan daar houdt gaat de pup uiteindelijk liggen. Op dat moment geef je het commando en zo leren ze af. Nou mooi dat geen teckel dat doet hoor!! Die zijn al bijna bij de grond en vinden het totaal niet nodig om dan ook nog te gaan liggen. Dus leerden we om dan op de grond te gaan zitten en je been gebogen te houden  met aan de ene kant de hond en aan de andere kant het snoepje zodat ze onder je been door liepen. Op dat moment breng je je been omlaag en dan gaan ze vanzelf liggen. En dat werkte…bij de meesten…tot Antony die kreeg ik dat gewoon niet aan zijn verstand!!  En aangezien het op de grond gaan zitten en weer opstaan voor mij lastig is omdat aan 1 knie mijn meniscus is beschadigd heb ik dat maar opgegeven, en het bij de pups daarna ook gelaten voor wat het was.  Maar de eerste poging bij Midas vanmorgen…meteen succes…snoepje op de grond en na wat gesnuffel en gegraaf in mijn hand lag hij keurig op de grond!! De tweede keer ging het al sneller!  Terwijl ik dit aan het typen was ging hij voor de deur naar de keuken staan mopperen en toen ik m mee nam naar buiten, ja hoor keurig weer een plasje hoera!!

Als ik hem mee naar buiten neem lijn ik hem aan.  Ik deed dat bij de teckelpups nooit omdat die zodra je ze aan de riem had geen stap meer willen verzetten. Midas loopt gewoon mee aan de riem! Af en toe gaat hij heel even zitten om te krabben maar dan staat hij weer op en loopt weer mee. Ik weet gewoon niet wat ik meemaak!!

Kortom een hele leuke ervaring tot nu en het voelt als een groot avontuur!! 

En mijn grootste angst…zou ik een ander ras wel lief vinden is ongegrond gebleken want ik ben werkelijk weer helemaal smoor verliefd!!

Kees dankjewel voor het vertrouwen in ons, wie weet komen we nog wel eens een vriendje voor hem bij je halen!!  ;)

We hebben weer gezinsuitbreiding. Een hond en 2 kittens. Over  de hond later meer, laat ik beginnen met het voorstellen van deze twee broers Linus  en Lewis!!

Op 5 november kreeg een vriendin van mij, die tevens de fokker is van Tristan, onze eerste dekkater, een laatste nestje van de moeder van Tristan. Daar zat een crème effen kitten bij. Ik wilde graag een effen kitten zonder wit als dekkater voor Willow.  (Dat is dan ook voornemens mijn laatste dekkater want ik wil over een paar jaar stoppen met fokken. Hoe poëtisch dan als mijn eerste dekkater en mijn laatste dekkater (half)broers zijn!!)  Dus ik zei al snel tegen haar dat als hij geen wit had dat ik m graag wilde hebben. (Ik wil zo graag een helemaal zwarte kat fokken, dus hoe minder wit de ouders hebben hoe groter die kans) Ook wilde ik dat hij flinke oorpluimen had om het tekort daaraan bij Willow te kunnen compenseren.  

Nou is het bij een pasgeboren kitten vaak slecht te zien of ze nu wel of niet wit hebben. De beharing is vaak zo dun en ze liggen vaak een beetje donker en tegen de moeder aan dat het onduidelijk is. Maar ik had al snel mijn vermoedens dat hij toch witte sokjes had.  Intussen was ik natuurlijk al helemaal weg van het ding en nam de witte sokjes maar op de koop toe. Al snel bleek hij ook een witte borst te hebben en uiteindelijk zelfs nog een grote witte vlek op zijn neus ! ;)
​
De oorpluimen bleven wel een must  en er werd  door zowel mij al mijn vriendin bij iedere foto kritisch naar de pluimen gekeken. Tot die tijd stond hij in optie op Facebook genoemd voor ene Hanneke en we hadden de grootste pret!!! Met een week of 5 was het duidelijk, hij had prachtige pluimen! En zo werd Linus voor mij gereserveerd.

Linus had twee broertjes die ook intussen gereserveerd waren.  Eén van hen, Rebel,  werd rond de 6 weken ziek. Hij kon niet meer plassen en had vreselijk veel pijn! En wat bleek tot ieders stomme verbazing? De kleine had blaasgruis!!! Het was even zeer onduidelijk hoe zich dit ging ontwikkelen. Kittens tot een jaar mogen niet op het speciale dieetvoer wat hiervoor is en er was ook verder onderzoek nodig.  Hij werd geannuleerd. Op foto’s lag hij altijd innig gearmd met Linus.  Rebel was in groei wat achter gebleven door alle medicatie en ellende en het was zo vreselijk lief om te zien hoe hij soort van beschermd werd door zijn grote broer!! Ze waren zo aan elkaar verknocht!! Rebel zou waarschijnlijk het eerste jaar dagelijks medicatie moeten hebben en vanaf een jaar voor zijn leven preventief op dieetvoer.

In januari gingen we kijken bij Linus en ik was wel bijna net zo verliefd op Rebel als op Linus. Een idee begon zich te vormen.  Wij hebben al 2 katten hier op blaasdieet en zou het dan zo lastig zijn er nog eentje bij te hebben? Zou het niet fijn zijn als de broertjes bij elkaar kunnen blijven? En zo is het gekomen dat Rebel die wij hebben omgedoopt in Lewis nu ook hier is.

Hij is een ander kitten dan dat ik gewend ben. Hij is heel erg onder de indruk van de verhuizing. Hoewel Linus de boel heeft verkend en rustig tussen wat andere katten liep die nieuwsgierig kwamen kijken is Lewis doodsbang voor de andere katten. Hij gromt naar vreemde voorwerpen en heeft het grootste deel van gisteren onder een kist doorgebracht. Intussen ligt hij op zijn hoede in de krabpaal maar is wat minder gespannen als gisteren. Evengoed doen we de introductie met de andere katten even heel rustig aan.  

Lewis moet eerst wat langer acclimatiseren. Dus zitten de broers nog samen op de kattenkamer boven met steeds een hele schare in de hal tegen de deur geplakt die allemaal graag kennis willen maken en van hun kittenvoer willen proeven.  De deur van die kamer sluit ook nog eens vreselijk slecht en het is een hele tour om ze buiten te houden maar het moet maar even. Alles op zijn tijd! 

Lieve  Ilse bedankt voor wederom je vertrouwen. Wij gaan goed voor de 2 mannetjes zorgen en zeker ook voor de kleine Lewis!
 
 
 

Het is heel lang heel stil geweest op mijn blog. Dat heeft een goede reden want op 25  juli van 2020 zijn wij gaan kijken bij een huis waar we op slag verliefd op werden en wat we hebben gekocht.

We woonden eigenlijk niet meer zo lekker in Rockanje. Waar we jaren lang helemaal vrij gewoond hadden achter lag sinds vorig jaar ineens een complete woonwijk met huizen echt vlak achter ons huis. We hadden plannen om zelf een huis te laten bouwen maar konden nergens een stuk grond vinden wat betaalbaar en geschikt was en toen vonden we deze stek. In West Brabant, helemaal achteraf, GEEN buren, meer dan 4000m2 grond tussen de weilanden. Het huis zelf is gigantisch! Bijna 1900m3 inhoud. We hebben nu (na verbouwing) een entree met toilet, studeerkamer, woonkamer, eetkamer, keuken, bijkeuken, ruimte voor de honden en garage beneden en boven 4 slaapkamers en 2 badkamers en dan nog een vaste trap naar een grote zolder. En meest bizarre , het hele huis inclusief garage is onder keldert wat een prachtige extra ruimte biedt voor de katten. Ik weet het is compleet idioot maarrrr ons DROOMHUIS!!!

Wij hebben het Twelve Oaks genoemd! (Mijn favoriete boek is Gone With The Wind en één van de huizen in dat boek heet zo en omdat onze grond hier omringd wordt door eiken vonden wij dit toepasselijk)

De rest van 2020 stond in het teken van het nieuwe huis.  Ons huis in Rockanje moest worden verkocht, de financiering voor het nieuwe huis moest worden geregeld en toen dat allemaal gelukt was moest de verbouwing van het nieuwe huis worden georganiseerd. Want hoewel het echt ons droomhuis was moesten er nog wel wat zaken worden aangepast zodat we er ook goed en comfortabel in konden leven. Zaken als:

• Een nieuwe keuken (we kochten een showroomkeuken die uit de showroom moest worden gehaald, worden vervoerd naar het nieuwe huis weer op een aangepaste manier in elkaar gezet)
• Een nieuwe badkamer (we hebben van 1 hele grote badkamer 2 badkamers gemaakt waarvan er nu eentje klaar is en de ander volgt nog in februari)
• Overal dubbel glas laten plaatsen
• Dakisolatie
• Zonnepanelen
• Het opsplitsen van de garage om een geïsoleerde ruimte voor de honden te maken.
• Aansluiting voor een wasmachine en droger (zaten er niet??!!)
• Het verplaatsen van de toilet van de keuken naar de garderobe
• Het aanleggen van een wasbak, wasmachine aansluiting middels een broyeurpomp in de kelder
• Een verwarmingsketel (de stokoude ketel die er in zat begaf het meteen)
• Een warmwater boiler voor boven en meerdere boilers voor beneden
• Een keukenblok in de bijkeuken
• Een kattenren waarvoor er een stuk grond moest worden opgehoogd
• Een vijver van 20x10 meter aangelegd omdat we die grond nodig hadden voor het plaatsen van de ren
• Een teckelveilige omheining
• Het laten schilderen van alle slaapkamers, de overloop en het trappenhuis inclusief de trap zelf.
• Laminaat voor de bovenverdieping
• PVC vloeren voor de kelder en de ruimte voor de honden
• Vele vele kleine klussen voor de loodgieter en de elektricien.

Het was een mega organisatie en we hebben allebei een half jaar lang hooguit een paar uur per nacht geslapen omdat de rest van de uren van de nacht opging aan malen, malen en malen over alle zaken die moesten gebeuren en alles wat er fout kon gaan. (Niet in de laatste plaats door corona want wat als we dat nu of tijdens de verhuizing zouden krijgen)

Daarnaast moest er worden ingepakt en OMG wat hebben wij een hoop spullen!!! (en ik zou willen zeggen troep maar na ongelooflijk veel al te hebben weg gegooid wilden we dit allemaal houden!) (en ja het woord hoarders is al geregeld gevallen ;) ) Er leek echt geen eind te komen aan de hoeveelheid dozen. Bij het verhuisbedrijf wat we hadden ingehuurd hebben we alle records gebroken in de 5 jaar dat ze bestonden namelijk iets van 300 verhuisdozen en 6 bakwagens die nodig waren de hele handel naar onze nieuwe stek in West-Brabant te verplaatsen!

Gaab was ieder weekend voor een periode van 7 weken van ’s morgensvroeg tot ’s avonds in ons nieuwe huis om te klussen; de kelder in gereedheid brengen voor de katten (deuren tussen de diverse kelderruimtes maken zodat de katten veilig tijdens de verhuizing zouden zitten), een kattenluik naar buiten maken naar de ren, de kennels in de ruimte voor de honden opzetten, ophalen en plaatsen van diverse meubels, weghalen van de oude vloerbedekking over de hele bovenverdieping (gelijmd en gespijkerd) weghalen van behang en behangen waarbij we weer geweldige hulp hebben gehad van mijn zusje en zwager, het coördineren van alle uitbestede klussen (soms waren er wel 8 of zo mensen tegelijk bezig op allerlei verschillende plekken) overleg met de aannemer, vele kleine elektrische klusjes en ga zo maar door. Hij werkte door de week gewoon een fulltime job dat niet echt een 9 tot 5 baan is en als hij vanaf “thuis” werkte (Gaab moet omdat hij in Antwerpen werkt ook een deel in Nederland werken om sociaal verzekerd te blijven en verder natuurlijk ook vanwege corona) deed hij dat in ons nieuwe onverwarmde huis wat intussen meer een bouwput geworden was.  De laatste weken voor de verhuizing kwamen daar ook nog een aantal avonden per week bij. Het was werkelijk gekkenwerk.

En dan waren er nog de dieren. Het verhuizen van 10 teckels (ons oudje Thomas hebben we 3 dagen voor de verhuizing op zijn reis over de regenboog moeten laten gaan) en 18 katten was niet iets wat je zomaar doet. Hieraan is een heleboel organisatie en planning vooraf gegaan. (en goed voor weer een hoop slapeloze nachten) Gelukkig zijn we hierbij heel erg lief door mijn schoonfamilie geholpen. Met een grote bus waar alle katten in konden en 2 personen auto’s vol teckels zijn we op 13 december als karavaan naar Twelve Oaks gereden.

Dat was voor de hele groep wel even wennen maar nu 4 weken verder lijkt de rust aardig terug te zijn gekeerd. Wij hebben ons 4 weken lang uit de naad gewerkt en hoewel er nog onvoorstelbaar veel moet gebeuren begint het in elk geval op een huis te lijken!  Het zal nog maanden duren voor af is wat mij non stop frustreert want ik ben een ongeduldig iemand. Maar morgen begint na 6 weken vakantie voor mij en 4 weken vakantie voor Gaab ook het gewone leven weer en dan blijft het werk aan het huis toch een beetje liggen voor de weekenden. Maar stapje voor stapje maken we het tot ons droomhuis en verder genieten we met volle teugen van deze FANTASTISCHE plek!!!!!
 
 

Vanmorgen om 4.15 werd ik wakker van Sara die naast mij zichzelf zat te likken.  Het klonk nogal, hoe zeg ik dat netjes, vochtig zeg maar dus ik deed het licht aan om te kijken of er al vorderingen waren betreffende het kitten wat wij van haar verwachtten. Ze sprong van het bed en ik zag en keutel naast het bed liggen.  Een beetje verward en slaperig stond ik op en ruim het op.  Dan zal ze wel weeën hebben dacht ik. Ik zag haar de werpkist ingaan en moest zelf nog even naar de wc maar ik dacht dit is vast een teken dat het gaat beginnen. Ik kom terug binnen 1 minuut en hoorde Gaab iets roepen. De slaapkamer ingekomen zit Gaab naast de werpkist en zegt: Het is er al!!!
Met stomme verbazing kijk ik in de kist en zie daar inderdaad een kitten liggen, al helemaal uit het vlies maar met de placenta nog ongeboren.  Volkomen ongelovig zitten Gaab en ik elkaar aan te kijken. Daar wachtten we dan al een paar dagen en ineens binnen 1 minuut is het voorbij! De placenta kwam ook binnen 5 minuten en dat was dan de bevalling. Zowel opluchting als een gevoel van een anti-climax maakte zich van ons meester ha ha ha!
Intussen ligt het meisje, wat maar 100 gram weegt,(ik vermoed dus dat ze van een latere dekking is) al uren heel tevreden bij haar mama te drinken.

Haar stamboomnaam is Pippapopjes Wouw WanWee Willow. 

Dat zal ik even toelichten ha ha ha!  Het Wouw is van Wauw een gevoel wat we wel hebben gehad over zowel deze bevalling als het feit dat het maar 1 kitten is, verbazing alom. Maar de spelling knipoogt naar de plaats van ons nieuwe huis in Wouwse Plantage waar we over 3 maanden naartoe verhuizen.  Het Wan is de fonetische spelling van “one” omdat het maar 1 kitten is. En Wee (uitspreken in het Engels dus als wie) betekent klein. Willow vind ik gewoon een prachtige naam voor een poes en stond al even op mijn lijstje!
​
Wouw WanWee Willow blijft bij ons wonen!
 
 
 

Aanstaande donderdag zijn de kittens van Coco alweer 4 weken oud. De tweede fase breekt aan. Vandaag hebben ze hun eerste vleeshapje gehad wat de meesten heerlijk vonden (alleen van Lynn kreeg ik vuile blikken  als wat doe jij in godsnaam in mijn mond woman!?) Hopelijk komt er dan snel weer een einde aan het bijvoeden want hoe schattig ook, 6 kittens bijvoeden (ook hier is Lynn de uitzondering die wil daar niets van weten en heeft het ook niet nodig gelukkig) 3 keer per dag met alle troep die dat geeft is toch een klusje wat op den duur gaat vervelen! ;)

Net als met haar eerste nest heeft Coco een hoop noten op haar zang over waar de kittens moeten liggen. Dit keer was ze, na 12 dagen heerlijk rustig in de werpkist te hebben gelegen met haar kroost,  ineens midden in de nacht verhuisd naar de hoek naast mijn bed. Ze was ook niet op andere gedachtes te brengen dus hebben we daar maar een doos neergezet en moeders was tevreden. De kinderen groeiden echter stevig door en die doos was al snel veel te klein. De baby's waren nu 2.5 week oud en ik had al 2.5 week niet geslapen vanwege alle gekwek naast mijn bed dus besloten we haar te verplaatsen naar de kattenkamer in een kleine ren.

Dat bleek geen goed idee. T leek even allemaal pais en vree maar toen ik later op de dag nog even ging kijken trof ik een lege ren aan met alle kittens in de krabpaal!! Oh wat had dat verkeerd kunnen aflopen. Gelukkig hebben ze  kennelijk een engeltje boven hun hoofd gehad want ze lagen allemaal vredig te slapen.  
 
Dus heel snel alles weer naar de slaapkamer waar ik dan in elk geval hoopte dat de ren niet naast mijn bed zou hoeven staan. Fout!!! Dat moest wel! De slaapkamer weer verbouwd, ren naast het bed en nu gaat het goed. Met veel moeite hebben we m nog een beetje groter weten te maken om er ook een kattenbak in te doen. Coco vindt het niet meer nodig haar kroost te ontlasten en alles is steeds een natte boel! (Bij haar vorige nestje liet ze dit soort vieze karweitjes graag aan Elfje over) Maar na 1 dag ze zelf een paar keer ontlast te hebben op de bak wordt er al gebruik van gemaakt, kleine knapperds!!!

Het is weer een nestje met allemaal verschillende karaktertjes die zich steeds duidelijker laten zien:

Filou is een lieve kleine ondeugd, heel actief, ik zie haar nu al pogingen doen om de ren uit te klimmen dus dat wordt nog wat.

River is een echte tortie, een hoop lawaai en haantje de voorste!! Ik hou daar wel van. Ze trekt er ook een kop bij van wie doet mij wat?! 

Govert een blij dik ventje dat al goed oogcontact maakt en nu al tegen me begint te kleppen!

Raven is het liefste en braafste meisje waar weinig geluid uit komt en heel tevreden is.  

Mick is ook een pittig ventje. Met voeden is hij zo gulzig dat hij bijna zelf de spuit in zijn pootjes neemt en net met hun eerste hapje drukte hij zijn zusjes met zijn grote stampers zonder genade aan de kant om zijn deel te krijgen!

Catootje is het clowntje van het gezelschap denk ik met haar kleine pretoogjes en ze kan al erg goed spinnen.

En Lynn onze laatst geborene ook een echte tortie die bijzonder goed weet wat ze wel en met name ook niet wil. Met haar oortjes wat vermoed ik flinke flappers worden naar beneden hangend kan ze je vreselijk zielig en intens aankijken.

Kortom het zijn weer 7 heerlijke donders waar we met volle teugen van genieten!! 

Gisteren zijn de kittens van Coco geboren. Dit was mijn 9e bevalling van een kat die ik meemaakte (en de 7e van mijn cattery) en ik kan niet zeggen dat het routine wordt. De ontsluitings-weeën duurden weer eindeloos zodat ze eigenlijk al moe was toen de persweeën op gang kwamen. Dat was dit keer om 15.15 uur op donderdagmiddag terwijl ze dinsdag volgens mij al voor-weeën had. Ik had Gaab al gevraagd wat eerder thuis te  komen omdat ik niet meer bij haar weg durfde en die was er gelukkig zodat hij voor de rest van de zoo kon zorgen. De persweeën kwamen niet zo snel op gang en daarom was ik des de verbaasder dat er na 5 minuten al een vruchtzak te zien was. En toen gebeurde er niets meer. Geen enkele wee. Ze wilde ook niet blijven liggen en liep onrustig rond en wilde al helemaal niet in de werpkist bevallen. Toen de weeën echt uitbleven heb ik de dierenarts gebeld en in overleg daarmee de oxytocine injectie, ik standaard haal met een bevalling, gegeven. Dat hielp en om 16.04 uur werd met veel geschreeuw en zo’n beetje over dwars Filou Ferrari geboren. Midden op de vloer in de slaapkamer heb ik haar opgevangen in mijn hand. Daarna wilde ze wel onder mijn kaptafel liggen op een deken die we daar snel hadden neergegooid. Met een rot tempo kwam om 16.12 uur Rapid River ter wereld. De toon was gezet “Tortie” was dit keer de kleur! Toen beide dames “los” waren (Ik moest bij River wel even ingrijpen want Coco begon te draaien en te lopen terwijl ze nog aan haar bungelde) heb ik ze in de werpkist gelegd want dat geknoei onder de kaptafel dat was het niet voor deze oude vrouw van 50. ;)

Gelukkig had ze toen meteen vrede met haar plekje. Om 16.45 uur kwam Govert Gallop. Net als bij de bevalling van Elfje had hij geen navelstreng meer vast zitten die was kennelijk door de geboorte al los getrokken. HOE KAN DAT??? Hij had het even moeilijk en moest een beetje worden geholpen met opstarten maar dat is gelukkig snel goed gekomen. Alweer zo kort daarop om 17.05 uur werd Raven Rocket tortie nummer 3 geboren. Coco had het erg zwaar, ik heb haar flink op de druivensuiker gezet. Bijna alle kittens kwamen in een stuip!

Toen kwam er een grote verassing onze Mick de Monnik Mig die om 17.30 uur geboren werd. Ik heb nog niet eerder een kitten gezien met zo’n volkomen belachelijke tekening, echt te leuk!! Die staat even in evaluatie. Ook omdat hij zijn voorpootjes krom heeft staan. Ik ben me wild geschrokken, dacht dat hij misvormd was of zo. Maar na overleg met vele ervaren fokkers  was ik al gerust gesteld en de dierenarts heeft me nog extra gerust kunnen stellen vandaag. Door ruimte gebrek in de baarmoeder hebben zijn pootjes opgevouwen gezeten en zijn de pezen aan 1 kant van de pootjes te kort. We gaan hem nu meerdere keren per dag de pootjes masseren en daarmee hopen we dat het goed komt. Maar mocht hij toch gebrekkig blijven, blijft hij sowieso bij ons. Hoe dan ook ik ben nu al verliefd op deze bespottelijk uitziende jongen. Gaab en ik moesten allebei meteen aan een monnik denken dus vandaar dat die zo’n rare naam heeft. Rare naam voor een rare kater!!! 

De volgende die zich aandiende om 18.00 uur was Catootje Corcorde. Ik had wat aanvragen voor rode katers dus dacht: ah kijk nog een rode kater das leuk. Maar nee nog een poes!! Bizar nadat ik laatst iemand zat te vertellen dat ik altijd wat meer katers heb dan poezen was de verdeling nu al 4 om 2. Maar dan zou de laatste toch nog een kater worden? Toch?

Die liet het langste op zich wachten maar “liefst” 3 kwartier. Ik zat al te voelen of er dan toch voor het eerst niet goed geteld was naar aanleiding van de foto maar voelde er toch nog zeker eentje zitten. En om 18.45 werd het geboren….ik zie zwart met wit..zou het? Nog een leuke kater?? Maar neeeee weer een tortie!!!! Ha ha ha werkelijk geweldig getekend onze Lynn Lightning.

Daarmee waren we compleet. Coco is een volleerd super lief moedertje alleen net zo’n viespeuk met het poetsen als het eerste nest. We gaan haar flink helpen! 

Ik ben weer helemaal in de wolken, wat een zegen 7 gezonde kittens!!! 

Het is gebleken dat als je 11 kittens hebt rondlopen er weinig tijd overblijft voor zaken als bloggen en filmpjes monteren! Nu is het zo dat ik de kittens kopers wel veel op Facebook trakteer op foto’s en snelle filmpjes maar in de verhalen schiet ik toch een beetje te kort naar mijn gevoel waarvoor mijn excuses.

Over een paar dagen gaan de kittens van Elfje verhuizen behalve Arwen en Cirocco die blijven bij ons. De kittens van Coco die zijn intussen een week of meer bij hun nieuwe baasjes en ik hoor gelukkig alleen maar positieve berichten.

Wat waren het geweldige maanden met deze 11 kanjers!! (Letterlijk en figuurlijk, ik heb ook nog nooit zulke grote zware kittens gehad) Wat een verademing om na 2018, waarbij we door alles werden getroffen,  zo’n zorgeloze tijd te hebben mogen meemaken.

Maar aanpoten was het wel! Schoonmaken daar gaat toch wel de meeste tijd in zitten. Stofzuigen en kattenbakken schoonmaken. En als je klaar bent kan je weer opnieuw beginnen!

Vanaf het moment dat ze niet meer in 1 kamer verbleven werd het leven helemaal krankzinnig; uitkijken dat je op de trap niet op een kitten gaat staan of je er je nek over breekt. Je kan geen deur open doen of er schiet minimaal 1 en meestal meer kittens doorheen. Het hele huis is voorzien van “sluizen”  door extra hekjes om het nog een beetje tegen te gaan en te voorkomen dat er gevaarlijke situaties ontstonden bij de voordeur en met de honden. Naar de wc gaan wordt een kunst waarvan het knap is als je gelukt is er in je eentje terecht te komen. Een deur open maken van de kast is gewoon niet meer mogelijk zonder dat die kast vervolgens vol kittens zit. Het is me ondanks het feit dat ik zo oplette toch meerdere keren overkomen dat er een ochtend of zelfs een hele nacht een kitten in een kastje gezeten heeft. Overigens kwamen die er volledig relaxed weer uitlopen alsof het de normaalste zaak van de wereld was en ik maar zoeken! Met name Scarlet was een ster in zich verstoppen in een kastje.

En dan natuurlijk de hoogte in. Doodsangsten heb ik uit gestaan toen ze 7 weken oud helemaal boven in de krabpalen klommen of op kasten. En nog erger in Ballorig onze “indoor” speeltuin boven de voordeur. Op een moment liep Dolfje op een riggeltje van 1 centimeter 2.5 meter van de grond te balanceren, pfffff wat een verschrikkelijk gezicht!!!

Ik heb Rover zo vaak ergens af zien kukelen dat t me werkelijk verbaasd dat hij  nooit iets gebroken heeft.  Met zowel een onhandige moeder als vader is dat de grootste kluns ooit!!

De minder dapperden durfden wel omhoog maar niet omlaag. Met name Maurits had er een handje van om in Balorig te klimmen en dan heel hard te gaan schreeuwen dat hij er weer uit wilde. Dus zo’n 3 tot 5 keer per dag kon ik die overal aftillen!

Van 11 kittens die allemaal vanaf een bepaalde leeftijd in je gaan klimmen wordt je ook erg mooi. Mijn benen zien er niet uit, met een korte rok loop ik compleet voor gek! Lumen was hier met name heel goed in, ik heb diverse keren staan schreeuwen van de pijn want zo’n 2 kg kitten dat aan je been hangt voelt niet prettig!

Maar wat hebben we genoten!!! Het nestje van Elfje zijn allemaal onvoorstelbare spinners! Je hoeft er maar naar te wijzen en ze spinnen kei hard en heel lang. Slapen doen ze graag op hun rug met de pootjes omhoog, totaal ontspannen! Hierin was met name Rosa een ster!
Het nestje van Coco zijn praters! Met name met James en Dolfje kon ik hele gesprekken voeren!

En nu is het tijd om deze club los te laten. Terwijl ik dit typ heb ik de tablet naast me staan met een open camera verbinden met de slaapkamer om Coco in de gaten te houden. Op haar röntgen foto zijn vorige week 7 kittens gezien die ieder moment ter wereld kunnen komen. Het is dag 64 en ik ben het wachten nu alweer meer dan zat. Veel te veel tijd om te zenuwen wat er allemaal fout kan gaan.

Wat hoop ik dat ik snel alweer een blog zit te schrijven over weer een nieuwe lichting Pippapopjes.
​
Voor wat betreft de 9 die verhuisd zijn en bijna gaan verhuizen ik wens jullie allemaal een fantastisch leven bij jullie nieuwe baasjes en ik hoop nog heel veel van jullie te zien en te horen!
 
 

Ik was er al weken bang voor en vandaag is mijn vermoeden bevestigd; Coco is weer zwanger..
​
Morgen, precies weken geleden op de dag dat de kittens 5 weken oud waren, had ik haar zoals normaal naar buiten gelaten.  Ik zat nog steeds slecht in mijn vel omdat mijn voet weer opnieuw ontstoken was en ik er voor de 4e keer mee naar de huisarts moest. (Ik ben op 31 maart in een hele grote splinter gaan staan die 4 weken in mijn voet heeft gezeten met een flinke ontsteking tot gevolg en ben er nu 8 weken later nog steeds mee aan het modderen terwijl er na 4 weken wel eindelijk 2.5 cm hout uit gekomen is)  Ik heb niets aan haar gemerkt en niet gezien dat ze krols was. Toen ik echter weer beneden kwam zag ik dat James er bovenop zat. Ze konden de daad niet afmaken maar ik wist natuurlijk niet zeker of ze al eerder wat gedaan hadden. De rest van de tijd zat James weliswaar gescheiden van de dames met hun baby’s maar ze was wel een half uurtje al buiten geweest.

 Ik heb meteen overleg gehad met de dierenarts. Er is een abortus middel maar dat is voor honden en niet veilig bewezen voor katten…lastige keuze. Wat er nog bij kwam was dat dat middel precies op zondag gegeven moest worden en dat is de dierenkliniek dicht en ze hadden ook niet toevallig dienst. Met corona was niet natuurlijk nou ook niet echt een spoedgeval.  De pil geven wat ik als idee van een andere fokker kreeg durfde ik niet. Straks zou dat resulteren in toch kittens maar dan gehandicapt of zo. De dierenarts vond het ook geen goed idee. Dus wat dan? We hebben maar besloten er het beste van te hopen. Ik had ze tenslotte onderbroken, wie weet ging het wel goed. Coco heb ik ook niet meer krols gezien. We hebben haar wel een week lang bij James weg gehouden. Ik begon me al af te vragen of ik me het hele verhaal verbeeld had. Ik had al weken vreselijk slecht geslapen misschien had ik me gewoon vergist?

Ik ging haar wel wegen na een paar weken en ze was wat zwaarder dan voor de eerste zwangerschap maar dat kon natuurlijk.  In de loop van de tijd moest ik echter vaststellen dat ze binnen 3 weken 500 gram aan kwam..oh oh…. Ook werd haar gedrag merkwaardig, ze wilde steeds weg uit de kattenkamer maar zodra ze aan de andere kant van de deur stond weer terug. Eigenlijk was ze bijna non stop aan het miauwen.  Dus voor vanmorgen op dag 27 een echo gepland en ze is niet een beetje zwanger maar ze dierenarts dacht er minimaal 5 te tellen op de echo! :O
​
Poeh dat was best even schrikken. Ik voel me heel schuldig en maak me zorgen.  Wij zijn geen fan van katerverblijven waar de katers afgescheiden van de poezen buitens huis leven maar dit is dan wel weer het nadeel natuurlijk. Gelukkig heeft ze er nog nooit zo goed uit gezien als nu. Haar haren groeien en glanzen en ze is lekker gevuld en niet alleen haar heel iets dikkere buik maar oogt alom wat flinker. Dus alles wat wel nu kunnen doen is hopen op een voorspoedige dracht en weer een makkelijke bevalling en gezonde kittens!! Voor wat mijzelf betreft zijn ze natuurlijk ontzettend welkom! Ik heb wel aan haar gevraagd: “Kunnen we dit keer iets zien in een andere kleur?” ;)