Ik had na de 6e week van Elfjes zwangerschap een slecht gevoel er over. Ze kwam zo weinig aan. Waar ze in de vorige zwangerschap bijna 2 kg groeide met 5 kittens was dat nu maar 1100 gram aangekomen met 7 kittens. Ik heb in de 8e week zelfs nog een extra echo laten maken omdat ik bang was dat ze wellicht niet meer zouden leven. Alles was toen goed, kloppende hartjes en bewegende kittens. Met de foto bleken ze ontzettend dicht op elkaar gepakt te zijn en mijn ongerustheid nam weer toe. In de laatste week was er echter non stop beweging te zien. Het leek soms wel of ze een voetbal wedstrijd aan het houden waren zoveel gerol, gegolf en geplop in haar buik.
Gisteren op dag 64 leek ze erg rustig en at niets. Ik begon te vermoeden dat de weeën waren begonnen en dat vermoeden bleek juist. Tegen kwart over 5 werden er vrij plotseling een staartje en een voetje geboren. Arme Elfje altijd met haar stuitliggingen. Het ging moeizaam en toen ze er uit was op haar kopje na, vond Elfje het wel best. De vruchtzak was al gebroken en haar koppie zat nog in Elfje. Elfje begon haar hoofdloze baby enthousiast te poetsen maar perste niet meer. Ik heb toen t kleintje er maar voorzichtig uitgetrokken waarop ze onder luid protest nog een beetje meeperste en daar was ze. Ze had het erg benauwd, ademde nauwelijks. De navelstreng was tijdens de geboorte al gebroken (Elfjes specialiteit) dus ik kon haar meteen oppakken en helpen opstarten. Zo verdween al snel de wat blauwe waas op het bekkie en was Pippapopjes Bijou Bellefleur op de wereld met een gewicht van 96 gram.
Elfje lag net als de vorige keer op ons bed maar toen ik Bellefleur verplaatste ging ze snel bij haar liggen. Vol optimisme diende meteen de volgende zich aan. Een prachtige rood zilveren kater kwam nog helemaal in het vlies ter wereld. Wat vind ik dat een mooi gezicht. Maar wacht waarom bewoog er helemaal niets? Snel hem uit het vlies gehaald en gewreven, beademt, ademspray gebruikt, hartmassage, noem het maar op, het mocht allemaal niet baten. Het enige wat me aan hem opviel was dat hij een flatchest had.
Gelukkig had Elfje al haar aandacht bij Bellefleur en heeft het niet zo meegekregen. Uiteindelijk hebben we hem op zij gelegd. De volgende die zich aan diende was een mooie black tabby tortie poes, werkelijk zo perfect getekend. Maar wederom volledig levenloos. Met reanimeren kwam en een grote hoeveelheid vocht uit haar bekkie. Ik kreeg even hoop maar helaas ook dit meisje was niet te redden.
De angst sloeg me om het hart, we gingen toch niet dit hele nest verliezen? Om 18.50 kwam er nog een prachtig tortie meisje ter wereld en weer geen leven. Bij haar leek haar schedel een beetje merkwaardig te zijn. Erg plat van boven en heel smal. Wie weet had het daar iets mee te maken.
Ik was intussen compleet overstuur en was me aan het voorbereiden op nog 3 dooie kittens. Toen nam Elfje een pauze voor de tweede streng. Het wachten duurde eindeloos en de spanning nam toe. Zouden de kittens in de tweede streng wel leven?
Elfje ging even de kist uit om wat te drinken. Ik had de drie levenloze kittens naast de kist gelegd en die zag ze liggen toen ze terug liep. Ze snuffelde aan ze. Hartverscheurend om te zien!
Om 20.30 uur heb ik de dierenarts gebeld. Een pauze is normaal maar dit duurde wel erg lang en zeker met het oog op de overleden kittens adviseerde ze om de oxytocine te injecteren die ik altijd in huis heb met een bevalling. Ik weet niet wat er mis ging. Bloednerveus en ontzettend verdrietig ging het prepareren van de injectie fout en verloor ik de vloeistof. Weer de dierenarts gebeld en Gaab is een nieuwe gaan halen. Voor de zekerheid kreeg hij er twee mee.
Met het gebruikelijke onvoorstelbare geschreeuw kwam Pippapopjes Nina Noble (118 gram) toen om 21.15 uur ter wereld. Ik heb het niet meer gefilmd helaas, was gewoon bang om het te jinxen. Maar…ZE LEEFDE!! Enorme vreugde en opluchting tussen alle verdriet door!
Om 21.30 uur volgde Pippapopjes Napoleon Nicolas van 114 gram. Ook zijn kop steken in het geboortekanaal en was het even stress om die eruit te krijgen. Die had het ook weer flink benauwd maar met wat hulp kregen we hem gelukkig aan de praat.
En daarna stopten de weeën weer. Na anderhalf uur overleg met de dierenarts besloten die andere oxytocine injectie ook te geven. Maar hoewel ik dat al zo vaak gedaan heb (jarenlang een kater met diabetes 2 keer per dag gespoten en al bij diverse bevallingen oxytocine) ging het weer fout en kwam er maar een beetje bij haar binnen. Helaas dat deed niets dus alles ingepakt en naar de dierenarts toe. Er is een foto gemaakt om te checken of er echt nog een kitten in zat en toen dat zo bleek te zijn heeft ze weer een injectie gehad en konden we naar huis om te wachten. Na anderhalf uur, intussen was het half 1 ‘snachts was er nog steeds niets. We waren beide kapot maar na overleg toch besloten weer naar de kliniek te rijden. Daar hebben we een echo laten doen om te checken of het kitten nog leefde. Zo niet was er wat minder haast bij en konden we nog wel even afwachten of het toch vanzelf weer op gang kwam. Wat was de opluchting groot toen er op de echo een hartslag te zien was.
Nogmaals heeft ze een shot oxytocine gehad. Als dat niet zou werken besloten we te kiezen voor een keizersnede maar uiteraard is dat echt niet iets wat je je arme poes aan wilt doen dus hopen hopen hopen…..en jawel, om kwart over 1 kwam met een bescheiden schreeuwtje van Elfje Pippapopjes Comte Christof ter wereld met 109 gram.
Tegen 2 uur lagen we uiteindelijk in bed maar ben ik er nog wel 20 keer uit geweest in de uren die volgden. Bij ieder gilletje van een kitten stond ik bij de kist en moest ook tot 2 keer toe een dodelijk vermoeide Elfje van een kitten afhalen.
Vanmorgen heb ik de drie sterretjes in de tuin begraven en onvoorstelbaar veel tranen vergoten. Intussen heb ik het weer redelijk op de rij en focus ik me op de vier prachtige kittens die wel leven. Die was Elfjes laatste zwangerschap. Als ik dat nog niet had besloten dan zou deze bevalling me wel hebben overtuigd!!