Gisteren zijn de kittens van Elfje en Dennis geboren. Normaal de mooiste gebeurtenis die ik ken en nu een rollercoaster van emoties met onder andere een heleboel verdriet.
Ik had na  de 6e week van Elfjes zwangerschap een slecht gevoel er over. Ze kwam zo weinig aan. Waar ze in de vorige zwangerschap bijna 2 kg groeide met 5 kittens was dat nu maar 1100 gram aangekomen met 7 kittens. Ik heb in de 8e week zelfs nog een extra echo laten maken omdat ik bang was dat ze wellicht niet meer zouden leven. Alles was toen goed, kloppende hartjes en bewegende kittens. Met de foto bleken ze ontzettend dicht op elkaar gepakt te zijn en mijn ongerustheid nam weer toe. In de laatste week was er echter non stop beweging te zien. Het leek soms wel of ze een voetbal wedstrijd aan het houden waren zoveel gerol, gegolf en geplop in haar buik.

Gisteren op dag 64 leek ze erg rustig en at niets. Ik begon te vermoeden dat de weeën waren begonnen en dat vermoeden bleek juist. Tegen kwart over 5 werden er vrij plotseling een staartje en een voetje geboren. Arme Elfje altijd met haar stuitliggingen. Het ging moeizaam en toen ze er uit was op haar kopje na, vond Elfje het wel best. De vruchtzak was al gebroken en haar koppie zat nog in Elfje. Elfje begon haar hoofdloze baby enthousiast te poetsen maar perste niet meer. Ik heb toen t kleintje er maar voorzichtig uitgetrokken waarop ze onder luid protest nog een beetje meeperste en daar was ze. Ze had het erg benauwd, ademde nauwelijks. De navelstreng was tijdens de geboorte al gebroken (Elfjes specialiteit) dus ik kon haar meteen oppakken en helpen opstarten. Zo verdween al snel de wat blauwe waas op het bekkie en was Pippapopjes Bijou Bellefleur op de wereld met een gewicht van 96 gram.

Elfje lag net als de vorige keer op ons bed maar toen ik Bellefleur verplaatste ging ze snel bij haar liggen. Vol optimisme diende meteen de volgende zich aan. Een prachtige rood zilveren kater kwam nog helemaal in het vlies ter wereld. Wat vind ik dat een mooi gezicht. Maar wacht waarom bewoog er helemaal niets? Snel hem uit het vlies gehaald en gewreven, beademt, ademspray gebruikt, hartmassage, noem het maar op, het mocht allemaal niet baten. Het enige wat me aan hem opviel was dat hij een flatchest had.

Gelukkig had Elfje al haar aandacht bij Bellefleur en heeft het niet zo meegekregen. Uiteindelijk hebben we hem op zij gelegd. De volgende die zich aan diende was een mooie black tabby tortie poes, werkelijk zo perfect getekend. Maar wederom volledig levenloos. Met reanimeren kwam en een grote hoeveelheid vocht uit haar bekkie. Ik kreeg even hoop maar helaas ook dit meisje was niet te redden.

De angst sloeg me om het hart, we gingen toch niet dit hele nest verliezen? Om 18.50 kwam er nog een prachtig tortie meisje ter wereld en weer geen leven. Bij haar leek haar schedel een beetje merkwaardig te zijn. Erg plat van boven en heel smal. Wie weet had het daar iets mee te maken.

Ik was intussen compleet overstuur en was me aan het voorbereiden op nog 3 dooie kittens. Toen nam Elfje een pauze voor de tweede streng. Het wachten duurde eindeloos en de spanning nam toe. Zouden de kittens in de tweede streng wel leven?
Elfje ging even de kist uit om wat te drinken. Ik had de drie levenloze kittens naast de kist gelegd en die zag ze liggen toen ze terug liep. Ze snuffelde aan ze. Hartverscheurend om te zien!

Om 20.30 uur heb ik de dierenarts gebeld. Een pauze is normaal maar dit duurde wel erg lang en zeker met het oog op de overleden kittens adviseerde ze om de oxytocine te injecteren die ik altijd in huis heb met een bevalling. Ik weet niet wat er mis ging. Bloednerveus en ontzettend verdrietig ging het prepareren van de injectie fout en verloor ik de vloeistof. Weer de dierenarts gebeld en Gaab is een nieuwe gaan halen. Voor de zekerheid kreeg hij er twee mee.

Met het gebruikelijke onvoorstelbare geschreeuw kwam Pippapopjes Nina Noble (118 gram)  toen om 21.15 uur ter wereld. Ik heb het niet meer gefilmd helaas, was gewoon bang om het te jinxen. Maar…ZE LEEFDE!! Enorme vreugde en opluchting tussen alle verdriet door!

Om 21.30 uur volgde Pippapopjes Napoleon Nicolas van 114 gram. Ook zijn kop steken in het geboortekanaal en was het even stress om die eruit te krijgen. Die had het ook weer flink benauwd maar met wat hulp kregen we hem gelukkig aan de praat.
En daarna stopten de weeën weer. Na anderhalf uur overleg met de dierenarts besloten die andere oxytocine injectie ook te geven. Maar hoewel ik dat al zo vaak gedaan heb (jarenlang een kater met diabetes 2 keer per dag gespoten en al bij diverse bevallingen oxytocine) ging het weer fout en kwam er maar een beetje bij haar binnen. Helaas dat deed niets dus alles ingepakt en naar de dierenarts toe. Er is een foto gemaakt om te checken of er echt nog een kitten in zat en toen dat zo bleek te zijn heeft ze weer een injectie gehad en konden we naar huis om te wachten. Na anderhalf uur, intussen was het half 1 ‘snachts was er nog steeds niets. We waren beide kapot maar na overleg toch besloten weer naar de kliniek te rijden. Daar hebben we een echo laten doen om te checken of het kitten nog leefde. Zo niet was er wat minder haast bij en konden we nog wel even afwachten of het toch vanzelf weer op gang kwam. Wat was de opluchting groot toen er op de echo een hartslag te zien was.

Nogmaals heeft ze een shot oxytocine gehad. Als dat niet zou werken besloten we te kiezen voor een keizersnede maar uiteraard is dat echt niet iets wat je je arme poes aan wilt doen dus hopen hopen hopen…..en jawel, om kwart over 1 kwam met een bescheiden schreeuwtje van Elfje Pippapopjes Comte Christof ter wereld met 109 gram.
​
Tegen 2 uur lagen we uiteindelijk in bed maar ben ik er nog wel 20 keer uit geweest in de uren die volgden. Bij ieder gilletje van een kitten stond ik bij de kist en moest ook tot 2 keer toe een dodelijk vermoeide Elfje van een kitten afhalen.
Vanmorgen heb ik de drie sterretjes in de tuin begraven en onvoorstelbaar veel tranen vergoten. Intussen heb ik het weer redelijk op de rij en focus ik me op de vier prachtige kittens die wel leven. Die was Elfjes laatste zwangerschap. Als ik dat nog niet had besloten dan zou deze bevalling me wel hebben overtuigd!!

Vanmorgen om 4 uur begon Sara te krijsen en dan bedoel ik echt krijsen! Hoewel haar beide ouders een heel zacht stemmetje hebben (Je zou onze Robin eens moeten horen, 10 kg en het geluid van een kitten en Emma heeft niet voor niets de bijnaam Piep Piep gekregen) heeft zij een noodklok! Het is het geluid van een zeer krolse poes zeg maar. Sara zit nog met haar dochter en pleegdochter (Joey) boven in de kittenkamer omdat ze nog kittenvoer krijgen. Hoewel Ella 13 weken is, is Sara nog niet klaar voor het afscheid dus vandaar dat die daar ook zit. Na een half uur had ik de keuze tussen gek worden of opstaan en haar eruit laten dus dat laatste maar gekozen. Helaas ging ze vervolgens op de overloop en in de hal verder miauwen waarbij die hele hoge ruimte dient als klankkast en het lawaai nu echt oorverdovend was. Maar gelukkig werden we opgevrolijkt door Ella die als een krankzinnige over ons bed rende, bijtend in ieder onbedekt lichaamsdeel wat ze kon vinden.

Om 6 uur begonnen de puppy’s te piepen. Het is niet ongebruikelijk dat ze een beetje beginnen te morren op dit tijdstip maar het was dit keer wel heel extreem. Ik dacht maar even niet aan toegeven en dat was heel dom want toen ik om half 7 beneden kwam had Maurits zowel gepoept als geplast in de ren en om mij een plezier te doen had hij het niet op de dekens gedaan maar op de stapel knuffels die daar naast lag. Dankjewel Maurits heel attent van je (zo fijn van die druipende knuffels verplaatsen door meerdere ruimtes naar de wasmachine. ) Bij het schoonmaken werd ik ook nog gehinderd door Toulouse die als een bezetene al grommend aan mijn sloffen liep te trekken!

Hierna ging ik naar de kelder om de katten eten te geven en de bakken schoon te scheppen. Uiteraard was Luci weer zo vriendelijk geweest tegen de kelder deur te plassen (dagelijks gemiddeld en keer of 3 en daarnaast nog een keer of 6 op diverse andere plekken). Beneden was ik opgelucht want de dag er voor was er zeker 10 keer overgeven en waren er diverse katten aan de diarree. (Het is heel opvallend dat zowel de honden van mijn zusje nadat zij en mijn zwager covid gehad hadden gingen overgeven en diarree hadden en hier, nadat wij covid gehad hebben, de katten overgeven en diarree hebben. Ook de honden hebben een paar dagen wat overgegeven. Kan bijna geen toeval zijn…) Maar het viel nogal mee vanmorgen.

Nadat de klus geklaard was ging ik de puppy’s eten geven die daarna met alle teckels naar buiten mochten. Tijd voor Midas zijn medicijnen. Die heeft sinds hij zaterdag getrimd is een flinke bacteriële infectie aan zijn piemel (irritatie van het scheren) (Zo leuk eerst 100 euro voor het trimmen en dan nog 100 euro voor de dierenarts) en krijgt zowel een Antibiotica kuur als een zalf. Ik doe een latex handschoen aan, doe wat zalf in mijn hand en smeer dat op zijn pipi, met een beetje een opgelaten gevoel dat het er op lijkt dat ik mijn hond aan het aftrekken ben!

Hierna mag Midas ook naar buiten. Ik blijf erbij want ik moet in de gaten houden dat hij die zalf er niet aflikt. Midas doet een grote plas en wat doet Maurits? Die steekt zijn kop onder Midas en krijgt de volle laag!! De dag is begonnen!

Vanmiddag om half 2 op dag 64 is het enigste kindje van Sara geboren. Toen we hoorden dat Sara wederom maar 1 kitten verwachtte waren we eerst wel een beetje teleurgesteld. Zoveel mensen op de wachtlijst voor een kindje van haar en Linus en het feit dat dat betekent dat ze niet goed vruchtbaar is en we haar dus moeten laten steriliseren. Maar na dit even een plekje te hebben gegeven waren we uiteraard heel blij met deze ene en was het super spannend wat het zou gaan worden.

Sara gaf gisteren al tekenen dat een bevalling op komst was. Heel onrustig, veel naar de bak. Maar na haar een hele dag goed in de gaten te hebben gehouden en een nacht bijna niet geslapen te hebben omdat ze de hele tijd rond liep te miauwen was er vanmorgen nog steeds geen baby. Wel bleek in de loop van de ochtend dat er toch echt wat op komst was. Tegen half 12 kwam er af en toe een perswee maar het zette niet echt door. Ze kon haar draai ook maar niet vinden. In de kist, uit de kist, op allerlei andere plekjes zoekend, op het bed en dat bleef ze maar herhalen. Uiteindelijk kwam ze bij mij op het bed liggen (ik was een aantal keren bij haar komen zitten bij de kist maar ze ging ze er steeds weer uit dus was ik maar op het bed blijven zitten) lekker tegen mij aan en toen kwamen de weeën ineens echt goed op gang en was er om half 2 ineens een baby!!

Helemaal zwart, ik dacht dus dat het een kater was (poezen uit de combinatie met haar en Linus kunnen alleen maar tortie zijn) Puur voor de zekerheid en uit gewoonte til ik nog even haar staart op en denk: “Huh?? Poes??” Scenario’s waarbij een vroeg rijpe Dennis of Spencer Linus te vroeg af geweest was spookten al door mijn hoofd (wat helemaal niet kon want die hadden we uiteraard van Sara gescheiden) toen ik op haar buik een paar vuurrode vlekken zag! Het is dus een echte black tortie dame!! Ik heb haar nog niet heel goed kunnen bekijken,  Sara vond het al helemaal niet ok dat ik haar woog!! (103 gram), dat hoop ik later nog te kunnen doen als Sara even aan het eten is of naar de bak gaat. Maar ze is er, ze drinkt en lijkt ze het na even langzaam opstarten (ze was behoorlijk benauwd in eerste aanleg) goed te doen! Een black tortie zonder (of met heel weinig) wit hebben we nog niet in onze verzameling dus ik ben helemaal blij! Haar naam wordt Pippapopjes Ellena Solo Elisa (Ellena is een anagram van alleen ;)) met de roepnaam Ella!  Ella zal bij ons blijven wonen. 

Het ging allemaal zo fantastisch met de kittens, een droom van een nest. Tot de 9 weken enting. Het viel me in de dagen erna op dat er minder gegeten werd. Maar het is lastig om te zien hoeveel ze precies eten. Er staat de hele dag voer voor ze en ook de grote katten pikken wel eens ene hapje mee, en Elfje uiteraard. Ik dacht ook: “Ach ze hebben een enting gehad, een klein beetje minder eetlust is niet meteen reden voor paniek” Zeker omdat ze mega actief waren allemaal. Vrijdagmiddag en zaterdagochtend na de enting van maandag vond ik grote hoeveelheden braaksel. Het was zoveel dat ik er van overtuigd was dat het van een grote kat was, ook omdat die net bij de kitten geweest waren beide keren. De kittens waren nog steeds lekker actief en alle ontlasting was goed. Wel viel me ineens op dat Morris zo mager was. Ik woog haar en tot mijn schrik was ze in 6 dagen 175 gram lichter geworden. Ik woog de andere kittens en ze waren allemaal heel veel afgevallen. Nu was mijn weegschaal stuk geweest op de dag dat ze 9 weken waren en ik had ze bij de dierenarts gewogen, zou dat zoveel verschillen? Ze waren wel ontzettend veel aangekomen toen allemaal. En aangezien ze nog steeds als gekken door het huis heen renden maakte me ik me nog niet al te veel zorgen. Maar ineens zondag middag begonnen ze allemaal over te geven. Echt allemaal!! En ze hielden ook niet meer op!

Eten deden ze helemaal niet meer. Maandagochtend meteen naar de dierenarts. Ze kregen allemaal een injectie tegen de misselijkheid en dan maar een dagje aankijken. Dinsdag was het braken gestopt maar van maandag op dinsdag spoot het er werkelijk aan de andere kant uit. Ze waren nu ook niet meer actief en lagen lamlendig op een hoopje. Terug naar de dierenarts. Er werd een giardia test gedaan die helaas positief was. Afgelopen zomer stak onze aardsvijand ineens weer zijn kop op. Elfje was toen al zwanger. We hadden het al maanden weer onder controle maar helaas hebben ze het kennelijk toch ergens in huis opgedaan.  Maar evengoed dit beeld paste niet in het plaatje van giardia. Dat is sluimerend in eerste aanleg, niet acuut 5 kittens van het ene op het andere moment aan het kotsen en de spuitpoep. Ze kregen antibiotica en ik ben gaan dwangvoeren. Dagenlang was het een drama. Niet eten alleen maar slapen en poepen. Behalve Joey die bleef ondanks het niet eten en afvallen en de diarree vrolijk rondscheuren. Morris was zo ziek dat ik ’s nachts om 3 uur een keer ben opgestaan om haar kittenmelk te geven omdat ik bang was dat ze dood ging.

Heel langzaam beginnen ze nu op te knappen. Ze zijn weer levendig en ze eten weer wat. Althans de meesten. Ik hoop zo ontzettend dat het zich doorzet en dat ze snel allemaal weer de oude zijn! Waarschijnlijk zijn ze na de enting ergens ziek van geworden (wellicht een bacterie in hun vlees) en is door de verzwakte weerstand de giardia gaan opspelen.

Na dik 2 weken heb ik vandaag weer een kleine fotoshoot gedaan. Ze zien er allemaal wat viezig uit van alle dwangvoeren en ze zijn broodmager maar er zat energie genoeg in, zeker bij de dames wat uit deze foto’s wel blijkt! ;)
​
Duimen jullie voor een goede afloop? 

Ik had serieus mijn bek moeten houden toen ik laatst zei wat heerlijk het is dat Elfje ‘snachts niet tegen haar kinderen praat! Ik doe geen oog meer dicht want ze lult non stop tegen ze! Ik wil ze ‘snacht ook zoveel mogelijk de ruimte geven maar ik wil ze niet op de slaapkamer zodat ze me in mijn slaap kunnen vermoorden zeg maar door me een hartaanval te bezorgen met een beet in mijn tenen vingers of neus. Emma “woont” echter bij ons op de slaapkamer omdat zij heel slecht in de groep ligt en mot heeft met alle ex dekkaters. Daarom hebben we ’s nachts de deur open staan en zitten Elfje (Met haar en Emma botert het op het moment ook niet) en de kittens achter een gaas deur die toegang heeft tot de kittenkamer en de zolder en de kleine overloop naar de zolder.

Dus ik hoor haar praten tegen haar baby’s! NON STOP!!!! En dat geluid is nog 1 ding maar ik ga me dan druk maken dat er iets aan de hand is, Een kitten die ergens opgesloten zit of vast zit of ziek is of weet ik veel. En dus ga ik kijken..NON STOP!!!! Ik heb afgelopen nacht uiteindelijk de slaapkamer deur maar dicht gedaan en Emma bij me gehouden want dit was echt geen doen. Maar omdat ik meerdere keren was gaan kijken waren de ettertjes klaarwakker en ontsnapten me door de gaas deur (ik kan geen deur meer ook maar op een kier zetten zonder dat er, ongeacht welke ruimte het is, meteen een paar kittens door heen vliegen.) Ik was te moe om ze weer te gaan vangen dus heb ik ze maar op de overloop gelaten.

Ik lag in bed te luisteren naar alle lawaai (man man wat maakt dat stel een lawaai!) en een ritselend geluid kon ik niet goed plaatsen tot het muntje ineens viel en ik weer uit mijn bed kon want ze waren met een zak stront aan het spelen! (resultaat van het laatste rondje kattenbakken schoonmaken voor het slapen gaan die bovenaan de trap lag om te worden weggegooid)

Maar goed, vanmorgen alles behalve fris mijn nest uit om kwart over zes en met gevaar voor lijf en leden na het douchen over de overloop met alleen een handdoek om om me in de kleedkamer aan te kleden. Oh de angst als 5 van die monsters op je blote enkels afrennen!! Maar er zijn, moet ik eerlijk zeggen, momenten dat ze hun nagels al intrekken en dit keer waren het met name poezelige zachte pootjes om mijn enkels en kietelende tongetjes die mijn tenen likten.
​
In de loop van de ochtend kwam ik boven en lag het hele stel in de krabpaal te slapen op een hoogte waarbij ik zo’n beetje mijn hoofd er tussenin kan leggen. Heerlijk tussen die warme zachte bolletjes die tegelijk meteen beginnen te spinnen. Een heel kort overgelukkig momentje tot er weer nagels door mijn haar in mijn hoofdhuid gaan, tanden in mijn neus worden gezet, wordt gecontroleerd of mijn ogen nu echt vast zitten in mijn hoofd of dat er wellicht toch met zo’n glinsterende knikker gespeeld kan worden. Het is me echt een stel draken maar oh wat zijn ze leuk! 

Ze zijn alweer 7 weken.  Jeetje over de helft alweer!! We geven ze steeds meer ruimte ondanks dat ze een mandje of dekentje nog wel eens verwarren met de kattenbak. Ze hebben nu de hele kattenkamer en de zolder tot hun beschikking en af en toe de overloop.  En dat is een succes,  ze scheuren echt door t huis! 

Als ik ze oppak of aai, veranderen ze in lieve spinmachientjes!! De grote krabpaal in hun nieuwe slaapplekje. 4 van de 5 gaan er ook zelf weer uit, Morris laat zich er liever uit tillen! 

Ze hebben kennis gemaakt met een deel van de groep. Met name een aantal jonge katers zijn heel nieuwsgierig naar ze en nogal dol op hun vlees. Papa Kareltje wil ook graag in de buurt zijn maar in zijn geval gaat 't puur om 't voer want hij vindt zijn kinderen nog bijzonder stom!! 

Elfje is overdag intussen ook geregeld weer lekker buiten en in de groep. Als ze haar kroost nog voedt is t meestal even één of twee waarbij zowel zij als haar kids rechtop blijven zitten. Heel stoer! ;-) 

Ze gaan goed! De gewichten zitten aan de bovenkant, ze ontwikkelen zich snel en ze zijn heerlijk sociaal en lief! Oliver en Tennessee zijn ook gereserveerd en worden nu Diaz en Tristan genoemd. (Met die laatste naam ben ik echt heel gelukkig, een eerbetoon aan zijn opa! ) En Morris heeft kennis gemaakt met haar nieuwe vrouwtje die de fokker was van Tristan en zal daar hopelijk ook weer haar en Tristans lijn verder gaan voortzetten.

De kittens hebben nu al regelmatig contact gehad met Midas en vinden hem niet meer eng. Andersom vindt Midas het de mooiste wezens op aarde en is zo blij als hij ze ziet dat hij zijn urine spontaan laat lopen. (Zo fijn, daarna loopt hij daar met zijn 7 mijlsvoeten doorheen en verspreidt het door de kamer) Mijn tante was vanmiddag op bezoek en we waren heel even in een andere kamer en toen we terug in de woonkamer kwamen waar de kittens in de ren zaten waren alle dames de ren uit! Die tijd is dus ook alweer voorbij! 

Het was alweer even geleden maar ik zit bij dit nest ook weer helemaal onder de krassen. Mijn handen en mijn benen zien er niet uit!!!! Niet zo vreemd natuurlijk, één van de ergste nestjes in dat opzicht was het nest van Karel zelf in 2018! Ze willen wel graag bij me zijn zullen we maar zeggen! ;)
​
Tot slot nog even over Sara. Zij was op 7 november ’s middags krols. Linus liep enthousiast achter haar aan maar ik heb geen dekking gezien. De volgende ochtend was ze niet meer krols. Dat was wel vreemd. Ze is aanhankelijk, lui, vreet alles aan elkaar en is stront chagrijnig! Dus in dat opzicht zou ze zomaar zwanger kunnen zijn maar ik hou mijn hart vast…zou het weer zo’n zwangerschap van 1 zo’n stakker zijn dan? We zullen het moeten afwachten. En ik zeg het nu vast, ja ook die blijft dan gewoon bij ons! ;) 

Afgelopen maandag waren de kittens van Elfje 4 weken oud. De week ging zenuwslopend van start want na de laatste voeding van zondagavond was er ineens van een van de spenen van de kittens de punt af en ik was bang dat die in een kitten terecht gekomen was. Hoewel hij ook makkelijk door de gootsteen kan zijn gespoeld. Maandag heb ik de dierenarts gebeld en die zei opletten dat ze niet gaan braken, dan meteen bellen en anders ben je na een week “in the clear” maar hij verwachtte niet dat het stukje niet gewoon kon passeren.

En hoe is het mogelijk van maandag op dinsdagnacht begon Joey te kotsen! Helemaal in paniek belde ik om 5 uur de dierenarts. Die zei dat het nog wel tot 9 uur kon wachten. Gaab moest naar Spanje voor een paar dagen en moest om kwart over 5 richting Schiphol. En daar zat ik alleen met een ziek kitten dat af en toe alles aan elkaar schreeuwde voor het weer een nieuwe lading braaksel uitkwam. Het waren hele lange uren tot 9 uur!


Maar vanaf half 7 hield het braken op en ging ze bij Elfje drinken. Om een lang verhaal kort te maken, er is een foto gemaakt waarop alles normaal was en ze is intussen weer helemaal opgeknapt. Het is gewoon toeval geweest. Beetje een reactie op vast voer. Vannacht heeft ook Sammy-Jo een beetje gespuugd.  Weer een nacht bijna niet geslapen maar het bleef bij 2 keer een ook zij doet verder weer helemaal normaal. Ik zal blij zijn als de week voorbij is maar als het een beetje mee zit loopt dit met een sisser af!


Ik had in mijn vorige blog niets moeten zeggen dan Elfje zo lekker stil is ’s nachts. Dat heeft ze kennelijk gehoord en vanaf die nacht heeft ze iedere nacht de hele nacht tegen haar kinderen liggen bazelen. Ik vermoed dat ze steeds zei: “Hou nou toch eens op me de hele tijd in mijn tepels te bijten!” Arme Elfje!!


De dag dat de kittens trouwens allemaal de kist uit klommen (zie de 3 weken blog) was 1 dag later! Vanaf dat moment kregen ze een kleine ren die ze veel te klein vonden. Lulu die intussen gereserveerd is en nu Morris wordt genoemd liet dat afgelopen zaterdagnacht merken door midden in de nacht zo hard alles aan elkaar te schreeuwen terwijl ze tegen het hek op stond dat Elfje het op een gegeven moment zelfs spuugzat werd en haar bij de tralies weg duwde! Zondag kregen ze hun eerste vleeshapje en werd de ren nog wat groter gemaakt en ging er een kattenbakje bij.  Ik heb ze allemaal een keer ontlast boven het bakje en tot nu toe nog niet 1 ongelukje gezien, er wordt keurig in geplast en gepoept.


Maar ze begonnen te rennen en dus moesten ze meer ruimte. Een goed moment om het te combineren met verhuizen naar de kittenkamer. Dan kan ik misschien ook weer eens slapen. Al is het alleen al dat als ik iets hoor wat ik niet vertrouw ik het licht aan doe en dan niet kan stoppen met naar ze kijken!


Intussen is ook duidelijk wie er blijft trouwens. Ik neeg een beetje naar Sammy-Jo maar daarbij is een heel klein knikstaartje geconstateerd helaas. Dus ben ik geswitcht naar Joey en intussen echt tot over mijn oren verliefd!!! Waar ze eerst een beetje achterbleef bij de rest (ik begon me al af te vragen of ze “retarded” was want ze reageerde bijna nergens op) is het nu een brutaal spraakzaam klein opdondertje die me de hele tijd achterna loopt en steeds in mijn been omhoog op schoot klimt!


Morris is een tank van een kitten, ik denk wel één van de grootste dames die ik tot nu toe had en ook heel aanwezig en volgens mij razend slim. En als haar iets niet aanstaat, nou werkelijk niet normaal meer wat een geluid kan er uitkomen!!!!


Sammy-Jo is in één woord LIEF!!!! Ze is zeker voor een tortie heel rustig en heel erg gebrand op contact! Ik denk steeds ik hoop dat er snel een heel goed huisje voor haar komt want ik moet uitkijken dat ik anders niet ga denken: ach eentje nog…..ha ha ha! ;)
Tennessee is ook heel rustig. Doet zijn ding is heel makkelijk met alles, gewoon een schatje en ook een flinke vent! Het valt op dat de twee dikkerds, Tennessee en Morris ook naar elkaar toe trekken en steeds met elkaar spelen.


Oliver begint ook een lekker dikkertje te worden. Oh wat een baby en niet zo slim. Waar is de uitgang, iedereen is de ren uit en ik wil ook en ik kan er niet uit! Dus ik zet hem voor de uitgang. Kijkt een beetje dom om zich heen, draait zich weg van de uitgang en gaat 2 cm er naast weer voor het gaas staan blèren!!!  Ik zie hem graag blèren want dat trekt hij net zo’n kop als zijn opa altijd deed!
​
Rest mij nog het heugelijke nieuws te vermelden dat Linus glansrijk door zijn keuring is gekomen en dat het wachten nu is op de krolsheid van Sara, die ieder moment kan beginnen en waarmee we hopelijk nog een paar van deze prachtige wezentjes op de wereld kunnen zetten! 

Vandaag zijn de kitten van Elfje alweer 3 weken oud. Ze beginnen de kist nu uit te klimmen en dat mag. Mijn ervaring is dat als ze eenmaal allemaal uit de kist zijn dat ze ook niet meer terug willen. De kist is voor baby’s ;-) Ik ben benieuwd op welke dag deze week dat moment zich aandient. Dat haal ik de kist weg voor meer ruimte en dan is het tijd voor de volgende fase; Echt leren lopen en interesse krijgen in hun omgeving. De fase dat ik erbij op de grond ga zitten en ze op schoot beginnen te klimmen! Dan wordt het helemaal onmogelijk me ervan weg te rukken!

Ik voed ze intussen 4 keer per dag zoveel als ze willen. Zo zijn ze alle 5 toch zo’n 100 gram aangekomen. Sommige zelfs meer. Vanaf volgende week mogen ze het zelf gaan doen! Ze zitten intussen op een normaal gewicht. Geen hoogvliegers maar ook zeker niet te licht.

Wel jammer is dat er 2 wat last hebben van hun oogjes. Het ene oogje van Tennessee is wat vreemd open gegaan. Van buiten naar binnen in plaat van andersom. Daar is kennelijk een bacterie bijgekomen die hij nu ook aan zijn andere oogje heeft en aan Lulu gegeven heeft. Dus ik ben aan het zalven.

Elfje is buiten dat ze te weinig melk heeft een perfecte moeder. Ze is zo relaxed met haar baby's en duidelijk heel dol op ze! En het is zo'n lekkere rustige moeder. Emma en Coco bijvoorbeeld praatten de hele nacht tegen hun kroost. We deden echt geen oog dicht de eerste weken dat ze in de slaapkamer lagen. Maar van Elfje en haar baby's horen we geen piep (ok een enkele piep) 's nachts. Grappig die verschillen. 

Lulu is nog steeds haantje de voorste, zeer ondernemend en brutaal. Tennessee is een stoer maar lief knuffeltje. Oliver blijft de  baby  van het nest. Intussen is hij ook goed gaan groeien gelukkig. Joey is een lief en prachtig poppetje! En Sammy-Jo is nu al aanhankelijk  en klimt op mijn hand. ​
​
Wordt weer vervolgd!

Vandaag zijn de kittens 2 weken oud. Ik heb het opgegeven dat Elfje nog voldoende melk krijgt en voed haar baby’s nu 4 keer per dag. Daarmee komen ze net voldoende aan. Sammy-Jo is eigenlijk de enige die het bijna zelf kan. (en ook zo’n type is van: Zelf doen. zelf doen!) Als Oliver niet snel wat meer aankomt moet die er kennelijk nog een voeding bij hebben. Je kan dus wel stellen dat ik er behoorlijk druk mee ben. Jammer dat Elfje niet voldoende melk heeft hoor, ze voedt ze heel vaak en getrouw maar het tikt gewoon niet echt aan. Buiten dat is het de perfecte mama!! Alles is altijd volmaakt schoon (ik wou dat ze mijn huishouden ook kon doen) en hoewel ze niet meer non stop bij haar kinderen is zijn haar tripjes buiten de slaapkamer steeds heel erg kort en is ze zeer betrokken. Vandaag met foto's maken was ze wat te betrokken en ik heb uiteindelijk de fotosessie maar snel afgebroken want ik had het gevoel dat ze ieder moment kon besluiten dat het nu voldoende was en haar kind voor de camera zou weg grissen! ;) 

Buiten de wat tegenvallende gewichten doen de kittens het lekker! Sinds gisteren kunnen ze duidelijk horen en reageren al met luid gepiep als ik boven de werpkist hang. Ze beginnen me ook aan te kijken en als ik mijn hand in de kist steek denken ze allemaal: ETEN!!!  Het is te schattig!

Oliver is de baby van het gezelschap. Geen idee hoe dat komt maar dat is echt zo’n  lief blij ei! Tennessee is een stuk bijdehanter en stoerder. Lulu is op het moment de grootste schreeuwerd van het stel en heeft al een behoorlijke mening over dingen. Toen ik haar vanmiddag voor het voeden op de foto zette, beet ze in mijn vinger zovan, luister eens ik heb honger en ik begin vast. Gelukkig heeft ze nog geen tanden hoewel ik kon voelen dat die in aantocht zijn!

Ook heeft zij al meerdere keren uit de werpkist zitten koekeloeren. Het zal me niet verbazen als zij er als eerste uit is. Voor de werpkist heb ik maar een lekkere dikke deken gelegd voor het geval er zo’n durfal bij zit!

Over de andere meiden vandaag geen bijzondere opmerkingen behalve dan dat ze ook ontzettend lief leuk en schattig zijn! 
​
Op naar week 3!