De poezels

Een kleine week geleden op 17 mei woonden Benjamin en Mathilde, samen bijgenaamd "de poezels" alweer 2 jaar bij ons.  

Ik was destijds alweer even op zoek naar kittens. Begin 2011 waren bij ons twee kittens van 5 maanden, Pippa en Kiki, gestorven aan FIP. Het bleek dat onze toen 18 jarige kater Mieuw drager was van dat dodelijke virus en op dat moment was het niet verstandig om weer kittens te nemen. Een jaar later was dat anders, na nog een bloesdtest bij Mieuw zei de dierenarts dat het nu wel weer veilig was kittens te nemen hoewel ze ons afraadde tijdens Mieuws leven ooit nog weer raskatten te nemen. Dus het kriebelde behoorlijk! ;) 

Ik was echter ontzettend bang geworden om via Marktplaats nog een dier te kopen. Zowel de fokker van Kiki als de fokker van Johannes bleken nare mensen te zijn achteraf , Die van Kiki viel door de mand als broodfokker en de fokker van Johannes heeft geen enkele reactie gegeven op het feit dat hij heel erg ziek bleek te zijn,  en toonde sowieso na de verkoop geen enkele interesse meer. Ik zat uren en uren op marktplaats maar kreeg van de ene advertentie nog erger de kriebels dan van de andere. 

Toen kwam mijn baas tijdens de koffie aan met de mededeling: Ik word weer vader! Wat bleek; hun poes die een jaar daarvoor nota bene was gesteriliseerd (er bleek per ongeluk een eierstok te zijn blijven zitten) was hoog ZWANGER!  Ik flapte er uit: "Goh leuk  ik zit al de hele tijd kittens te zoeken." Waarop zijn antwoord was: "Ok dan krijg jij er twee!!"

En zo gezegd zo gedaan. Wij gingen op vakantie en tijdens onze vakantie werden er 4 kittens geboren. Zij hielden er zelf uiteindelijk ook twee en wij mochten de andere twee hebben en dat waren Benjamin en Mathilde! 

Ik kreeg de huissleutel van  mijn baas zodat ik iedere week op vrijdagochtend als zij op hun werk waren even kon gaan kijken. Heel bijzonder was dat en ik genoot iedere week met volle teugen en maakte in een half uur honderden foto's en een filmpje. Dit is zo'n filmpje, ze zijn hier 5 weken oud! 

Heel komisch is dat achteraf hun karakters toen al feitelijk ontwikkeld waren. Benjamin, rustig, gelaten, vriendelijk en Mathilde een kleine druktemaker die af en toe flink fel uit de hoek kan komen! (Daar heeft ze haar bijnaam, de heks aan de danken)  

Toen ze 7.5 week waren, ze wogen toen al flink over een kg,  mochten ze mee naar huis. Ze waren allebei meteen compleet op hun gemak in hun nieuwe huis. Alleen de honden moesten ze wel even aan wennen,  dat was helemaal nieuw!  Het duurde ook wel een paar weken voordat ze op hun gemak beneden rondliepen. Op dit filmpje zijn ze een kleine maand bij ons. Zo schattig hoe de honden Benjamin overal volgen. Mathilde bleef nog veilig in de krabpaal zitten. 

Mathilde is ook nooit een echte hondenvriend geworden hoewel ze er ook niet meer bang voor is. Af en toe gaat zij toch voor ze op de loop en je kan de teckels natuurlijk geen groter plezier doen, die gaan er dan gillend achteraan. ;-) Benjamin is totaal op zijn gemak tussen de honden. Dat is bijvoorbeeld wel duidelijk te zien op deze foto samen met Mattie die hier net 1 dag bij ons is!

Hoewel ze in het begin harder groeiden dan de Coons en de dierenarts vermoedens uitte dat Benjamin een kolos van een kater  zou worden, zijn ze allebei rond hun 5e maand abrupt gestopt met groeien en blijven hangen op nog geen 4 en 4.5 kg.  Maar dat neemt niet weg dat ze overduidelijk de baas zijn over de Coons. Als er gegeten wordt hebben in elk geval Willem en Lola geen schijn van kans zolang Benjamin en Mathilde in de buurt zijn. En dat terwijl Willem meer dan anderhalf keer zo groot is als Mathilde! ;-) 

Sowieso heb ik nog nooit katten meegemaakt die zo compleet gestoord zijn als het op eten aan komt. Ze proberen zich iedere ochtend eerst een weg te graven door de deur tussen de studeerkamer en de keuken (Zij zitten samen met Leopold 'nachts in een ander deel van het huis opgesloten als de Coons) Als ik ze eruit laat om ze in de hal eten te gaan geven, rennen ze werkelijk krijzend naar de hal (en is die deur dicht gaan ze rondjes rennen door de kamer tot ik de deur open doe) om daar te gaan staan gillen tot ik de bus met brokken pak. Daar zit een schep in om de brokjes te doseren en de bedoeling is dat er een voor ieder schep brokken in hun bakjes eindigt. Dit lukt maar zeer zelden. Want IEDERE ochtend krijg ik terwijl ik de korte beweging maak van de bus naar het bakje een mega kopstoot tegen mijn hand en vliegen de brokken alle kanten op. Ik heb echt wel eens in een ongeduldige bui de brokken zo uit de bus op de grond gedonderd, ook goed dan eten jullie ze maar van de grond! ;-)

Monstertjes zijn het! ;-) (Op bovenstaande foto zo'n 12 weken) 

Ze houden van aandacht en geaaid worden maar het zijn geen schootliggers. Een enkele keer wil Benjamin op schoot en Mathilde heeft heel lang op de bankleuning naast Gaab gelegen 's avonds. Maar dat is gaandeweg toch wat minder geworden. Nou zijn onze schoten met 6 teckels en 3 Maine Coons die wel op schoot willen ook wel vaak erg vol dus dat is niet zo erg! ;) 

Wat ik  heel interessant vind van het hebben van zowel raskatten als HTK katten is het verschil in veel opzichten. Zo zei de dierenarts ons altijd wel dat niet-raskatten sterker waren maar het verschil is groter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. In tegenstelling tot de Coons  zijn  de poezels echt super sterk en hebben nooit wat!! Geen kuchtje, geen gebrek aan eetlust, nooit overgeven, nooit diarree. Heerlijk is dat! :-) 

Ook de poezels mogen de tuin niet uit. Ze weten niet beter en dit bevalt ons super goed! Geen zorgen meer over ongelukken in het verkeer of spoorloos verdwijnen, vele katten zijn we zo kwijtgeraakt op jonge leeftijd. En geen zorgen over boze buurtbewoners die geen katten in de tuin willen. Hun wereldje is zo misschien wat klein maar ook heel veilig en ik durf echt te beweren dat het hele relaxte gelukkige katten zijn, die helemaal bij ons horen! :-)