Nooit had ik gedacht ooit een blog als deze te moeten schrijven. Ik heb altijd gezegd, als er hier een dier komt wonen is dat voor zijn hele leven. Maar wat als het dier niet graag bij jou wil wonen? Of je andere dieren in gevaar brengt. Dan moet je een hele moeilijke keuze maken en dan hebben wij na meer dan 3 jaar aanmodderen gedaan.
Benjamin en Mathilde zijn hier in 2012 komen wonen. Het ging super met Leopold samen maar de Maine Coons vonden ze maar niks. Willem, Lola en Tristan werden nog net geaccepteerd maar toen Emma volwassen werd begonnen ze haar aan te vallen met z'n tweeën. Emma wilde alleen maar weg, liet haar urine en ontlasting gaan en was in totale paniek maar ze hielden niet op tot dat wij tussen beide kwamen. Uiteindelijk zat er niets anders op dan ze te scheiden.
Het ging hetzelfde met Roderick en OLivia en Robinson. Toen ze klein waren ging het nog wel maar zodra ze richting volwassenheid gingen werden ze echt afgetuigd. Het bizarre is dat Coons (of in elk geval die van ons) zich niet verdedigen. En ondanks dat we ons uiterste best deden ze te scheiden ging het toch geregeld mis. Dit zorgde voor veel stress voor allemaal, de Coons, Benjamin en Mathilde en ons zelf. Op vakantie of zelfs maar een weekendje weg was geen optie meer want dit was te ingewikkeld voor een oppas.
Dood eng vond ik het helemaal met de zwangerschappen van Emma. Maar toch was de stap die we nu genomen hebben zo groot en moeilijk dat we het jaren voor ons uitgeschoven hebben.
Een jaar geleden vertelden we ons probleem aan mijn vader en zijn vrouw. Zij opperden toen dat ze bij hen zouden komen wonen. Zij hebben een stichting die dieren opvangt; Erve Knots in Drenthe en hebben heel veel ruimte. Een flink stuk grond midden tussen de weilanden met daarop hun huis, een werk- en logeerruimte, een werkplaats, een kapschuur met stal, een varkenswei, een boomgaard, een vijver, een wei voor de pony’s en twee kippenhokken. Een heerlijke plek om te wonen dus als kat.
De stap was nog te groot. We waren er nog niet aan toe. Maar in de eerste maanden van dit jaar werd het ons toch echt duidelijk; Dit gaat niet. Dus zijn Benjamin en Mathilde op Koningsdag verhuisd naar Dalen. We hebben samen staan huilen bij het afscheid en er stromen weer tranen terwijl ik dit typ. Maar het is beter zo. Ze zijn daar al aan het aarden en met name Bennie voelt zich al helemaal thuis en is lief naar de andere katten die er wonen want die laten zich niet zo makkelijk op de kop zitten als de Coons. Ook Mathilde zal uiteindelijk haar draai vinden. Er wordt van ze gehouden en geweldig voor ze gezorgd. En we gaan ze uiteraard nog weer terug zien!
Hier is het een verademing. Niet steeds je schichtig hoeven af vragen of de juiste deuren wel gesloten zijn en waar welke kat is. Ze kunnen gewoon lekker allemaal hun gang gaan en wanneer ze maar willen naar buiten!
Lieve Benjamin en Mathilde, het gaat jullie goed op Erve Knots! Dat jullie daar maar met heel veel plezier mogen wonen. Lieve papa en Heidi jullie zijn toppers, ontzettend bedankt!
Benjamin en Mathilde zijn hier in 2012 komen wonen. Het ging super met Leopold samen maar de Maine Coons vonden ze maar niks. Willem, Lola en Tristan werden nog net geaccepteerd maar toen Emma volwassen werd begonnen ze haar aan te vallen met z'n tweeën. Emma wilde alleen maar weg, liet haar urine en ontlasting gaan en was in totale paniek maar ze hielden niet op tot dat wij tussen beide kwamen. Uiteindelijk zat er niets anders op dan ze te scheiden.
Het ging hetzelfde met Roderick en OLivia en Robinson. Toen ze klein waren ging het nog wel maar zodra ze richting volwassenheid gingen werden ze echt afgetuigd. Het bizarre is dat Coons (of in elk geval die van ons) zich niet verdedigen. En ondanks dat we ons uiterste best deden ze te scheiden ging het toch geregeld mis. Dit zorgde voor veel stress voor allemaal, de Coons, Benjamin en Mathilde en ons zelf. Op vakantie of zelfs maar een weekendje weg was geen optie meer want dit was te ingewikkeld voor een oppas.
Dood eng vond ik het helemaal met de zwangerschappen van Emma. Maar toch was de stap die we nu genomen hebben zo groot en moeilijk dat we het jaren voor ons uitgeschoven hebben.
Een jaar geleden vertelden we ons probleem aan mijn vader en zijn vrouw. Zij opperden toen dat ze bij hen zouden komen wonen. Zij hebben een stichting die dieren opvangt; Erve Knots in Drenthe en hebben heel veel ruimte. Een flink stuk grond midden tussen de weilanden met daarop hun huis, een werk- en logeerruimte, een werkplaats, een kapschuur met stal, een varkenswei, een boomgaard, een vijver, een wei voor de pony’s en twee kippenhokken. Een heerlijke plek om te wonen dus als kat.
De stap was nog te groot. We waren er nog niet aan toe. Maar in de eerste maanden van dit jaar werd het ons toch echt duidelijk; Dit gaat niet. Dus zijn Benjamin en Mathilde op Koningsdag verhuisd naar Dalen. We hebben samen staan huilen bij het afscheid en er stromen weer tranen terwijl ik dit typ. Maar het is beter zo. Ze zijn daar al aan het aarden en met name Bennie voelt zich al helemaal thuis en is lief naar de andere katten die er wonen want die laten zich niet zo makkelijk op de kop zitten als de Coons. Ook Mathilde zal uiteindelijk haar draai vinden. Er wordt van ze gehouden en geweldig voor ze gezorgd. En we gaan ze uiteraard nog weer terug zien!
Hier is het een verademing. Niet steeds je schichtig hoeven af vragen of de juiste deuren wel gesloten zijn en waar welke kat is. Ze kunnen gewoon lekker allemaal hun gang gaan en wanneer ze maar willen naar buiten!
Lieve Benjamin en Mathilde, het gaat jullie goed op Erve Knots! Dat jullie daar maar met heel veel plezier mogen wonen. Lieve papa en Heidi jullie zijn toppers, ontzettend bedankt!
RSS Feed
