Een overwinning en een ontdekking....

Zojuist ben ik na bijna 3 maanden weer in mijn eentje de duinen in geweest met Julius. Een enorme overwinning!! 

Op 21 januari ben ik namelijk tijdens het uitlaten van de honden niet goed geworden. Ik had pijn op de borst, voelde me duizelig en kortademig en het gevoel dat mijn hart ontplofte. Totaal in paniek ben ik naar huis gelopen (gelukkig maar een paar honderd meter), heb de honden opgesloten en ben naar de huisarts gereden. (Misschien niet de meest handige keuze maar ik durfde niet meer alleen thuis te zijn en ik wist ook niet of ik hier een ambulance voor moest laten komen) Om een lang verhaal kort te maken de huisarts heeft de ambulance gebeld en op de eerste hulp is vastgesteld dat ik last heb van atrium fibrillatie. Een aandoening die, mits je op tijd in het ziekenhuis bent waar ze je hart met een infuus of een elektroshock weer in het juiste ritme brengen, niet gevaarlijk is (als het te lang duurt kan je een beroerte krijgen) maar waarvoor ik wel waarschijnlijk voor de rest van mijn leven medicijnen moet slikken. Zo'n episode als op 21 januari kan nooit weer gebeuren of heel vaak, daar kunnen ze ook niets van zeggen. In mindere mate heb ik nu bijna dagelijks momenten van ritmestoornissen. Ik ben helemaal binnenste buiten gekeerd en een oorzaak is er niet gevonden, mijn hart en de rest is gelukkig verder goed gezond en die korte ritmestoornissen die ik heb zijn niet gevaarlijk. 

Evengoed kan ik zeggen dat ik in mijn hele leven nog niet zo bang geweest ben als die middag en de weken erna. Ik durfde het huis niet meer uit en al helemaal niet met de honden. 

Nu heb ik ook al meer dan 9 jaar een angststoornis. Dat betekent dat ik veel heel veel dingen bang ben (echt teveel om op te noemen) chronische hyperventilatie en paniekaanvallen heb en dagelijks ernstige spanningshoofdpijn.  Ik had al vele dingen geprobeerd om er af te komen maar niets hielp echt en uiteindelijk ben ik na me jaren daar tegen verzet te hebben toch aan de antidepressiva gegaan (die ook bij een angtstoornis worden voorgeschreven). 

En ze helpen en het gaat steeds beter met me. Een week nadat ik de medicijnen slikte durfde ik weer kleine rondjes met de honden te lopen. En nu 7 weken later dan eindelijk weer met de honden alleen de duinen in! Ik ben zo vreselijk blij!!!! 

De ontdekking was dat ik me na dat we iets meer dan 5 jaar in Rockanje wonen eindelijk thuis lijk te voelen! Ik kwam net met Julius het bos uit en twee mensen vroegen me de kortste weg naar het strand. Het toeristenseizoen komt weer langzaam op gang kennelijk. En ik was het ze aan het uitleggen en voelde onverwacht een gevoel van trots en een gevoel van: "Hier woon ik!"  Nu zullen de meeste mensen daar niets van begrijpen denk ik maar ik moet altijd nogal lang wennen aan een nieuwe omgeving. Ik heb in mijn leven al in 9 verschillende plaatsen gewoond en ik ben er achter gekomen dat het ongeveer 5 jaar duurt voordat ik me ergens thuis voel. Dat was best wel zuur met toen we uit Houten weg gingen begin 2010 want daar woonden we net 5 jaar, en toen gingen we weer verhuizen naar een compleet onbekende omgeving (ik heb Rockanje moeten opzoeken op de kaart want ik had er nog nooit van gehoord!). Dus het gevoel dat ik net had maakte me ook heel blij. 

Al met al een goeie dag en hoewel het niet zoveel met de diertjes te maken had (hoewel die natuurlijk wel blij zijn dat vrouwtje weer lekker met ze gaat wandelen!) wilde ik het toch even opschrijven want de afgelopen maanden waren niet bepaald fijn en dan is het heerlijk weer een goeie dag te hebben!