Pippapopjes
Contact:
  • Home
  • Onze Maine Coons
  • Stamboom
  • Kittens
  • Vorige nestjes
    • Nest 1: Emma 15-8-2016
    • Nest 2: Emma 22-03-2018
    • Nest 3: Olivia 26-7-2018
    • Nest 4: Emma 29-08-2018
    • Nestje 5: Coco 24-03-2020
    • Nestje 6: Elfje 6-04-2020
    • Nestje 7: Coco 2-7-2020
    • Nestje 8: Sara 17-09-2020
    • Wall of Fame
  • Planning en adoptie
  • Onze Honden
  • Tuin
  • Kat en teckel vriendelijke inrichting
  • In memoriam
  • Foto's
  • Fotoshoots
  • Video's
  • Blog
  • Gastenboek

Johannes, ons kleine wondertje

22/5/2014

3 Comments

 
Foto
Deze maand staat na 3 jaar voor mij nog steeds in het teken van Johannes.  Omdat Julius en Johannes op dezelfde dag zijn geboren (allebei op 16 december maar Johannes dus 3 jaar eerder) en Julius nu dus precies even oud is als Johannes toen was, denk ik dit jaar misschien nog wel vaker aan wat we in 2011 hebben meegemaakt. Dus ik heb besloten het eens op te schrijven in mijn blog. Dit is het verhaal:

In de loop van april 2011 begon ons op te vallen dat Johannes zo vaak struikelde tijdens het wandelen. Af en toe leek het alsof hij zijn pootjes niet goed optilde. Eerlijk gezegd moesten we er af en toe wel een beetje om lachen, het zag er zo stuntelig en vertederend uit. Omdat het zo geleidelijk ging maakten we ons in eerste aanleg niet ongerust. Misschien wat groeipijn of onze pup was gewoon wat onhandig....

Echter ergens de laatste dag van april of de eerste van mei werd het ineens vele malen erger. Het was in een weekend en we hadden bezoek toen hij ineens helemaal zwalkend rondliep als of hij stomdronken was. Hij sleepte nu echt met zijn pootjes. De volgende ochtend ging het weer veel beter maar we merkten dat als hij moe was het steeds weer erger werd. Ik heb er destijds een filmpje van gemaakt. Ik weet nog dat dit op een, voor zijn doen, goed moment was. Het kon vcle malen erger.
Die maandag gingen we met hem naar de dierenarts en die zag hem en riep meteen heel ongerust: Wat is er met hem,  is hij gevallen??? Binnen een paar seconden stonden er twee dierenartsen een stagiair en een assistente over onze pup van 4.5 maand heen gebogen. Er bleek van alles mis met zijn reflexen en woorden als "waterhoofd" en "hersentumor"vlogen door de spreekkamer.  

Na bloedonderzoeken waar niets uit kwam werd ons een MRI geadviseerd en op 12 mei werd die gemaakt. Het meeste werd er nog aan een waterhoofd gedacht. Gaab is met Johannes die ochtend naar Dordrecht gereden, ik moest bij de andere honden blijven want hij zou bijna de hele dag weg zijn.  Mocht er een waterhoofd of iets vergelijkbaars worden vastgesteld zou dat ongeneeslijk zijn en zouden we Johannes niet meer bij laten komen uit zijn narcose. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe ik die ochtend Johannes aan Gaab heb meegeven, nog een kusje, nog een knuffel.... Zou ik mijn lieve kleine Muisemuis nog weer terug zien? Ik was echt kapot! 

 Er werd een zeer ernstige afwijking geconstateerd aan zijn eerste twee nekwervel vlak achter zijn kop. Die nekwervels zaten los en drukten in het ruggenmerg. Daardoor raakte het ruggenmerg langzaam beschadigd wat verlamming tot gevolg had. Zonder een hele zware dure operatie zou Johannes binnen enkele maanden volledig verlamd raken.  Deze afwijking is aangeboren en noemt men het "Syndroom van Wobbler". Normaal komt die bijna alleen voor bij grote rassen. We werden door verwezen naar een orthopedisch chirurg in Tilburg die zeer goed bekend stond. 

Hij had al veel ervaring met het opereren van deze afwijking maar nog nooit was die operatie uitgevoerd op zo'n klein hondje (Johannes woog iets van een kleine 3 kg) Het probleem was dat de schroeven die gebruikt zouden moeten worden voor het vastzetten van de nekwervel zo klein waren dat er een enorm risico zou zijn dat ze zouden breken als hij zijn kop zou bewegen. De hoop was dat de schroeven het toch een half jaar zouden houden en dan zou er een tweede operatie nodig zijn waarbij grotere en steviger schroeven gebruikt konden worden.

Op de dag echter de de operatie gepland was bleek  de chirurg van gedachte te zijn veranderd. Hij had iets bedacht waardoor er maar één operatie nodig zou zijn en in bijzijn van Gaab tekende hij dat op een kladje. De getekende brace zou eerst  uitgevoerd moeten worden door een orthopeed. Gaab kwam hiermee thuis en in eerste aanleg was ik bijna letterlijk aan het gillen van paniek. Dit was die tekening.
Foto
Het idee was dus dat zijn kop compleet gestabiliseerd moest zijn voor een periode van 6 weken. De schroeven die ze zouden gebruiken zouden worden vastgelijmd met lijm wat zou worden gemaakt van eigen bot wat uit zijn schouder zou worden gehaald. In 6 weken zou dat bot moeten uitharden waardoor de schroeven niet meer konden breken.  

Johannes zou dus als pupje van 5 maanden die brace 6 weken moeten dragen en hij zou ook al die tijd 24/7 in een bench moeten. Wij hebben dat geen makkelijke beslissing gevonden. Het financiële plaatje was de makkelijkste beslissing. Dit hele verhaal heeft ons zo'n 4000 euro gekost. Wij waren echter in de gelukkige omstandigheden dat we dat konden betalen en hier is misschien 5 minuten bedenktijd in gaan zitten.  Echter konden we hem dit aandoen? Zou hij niet knettergek worden of zelfs vals? Hoe erg kan je een pup laten lijden zonder de garantie te hebben dat hij  beter wordt? De kans dat hij de operatie zou overleven was 85%, maar hoe groot de kans op uiteindelijk succes zou zijn en hoe groot de reeds ontstane schade aan het ruggenmerg was konden ze ons niet zeggen. Drie maanden lang zouden we niet weten of Johannes uiteindelijk zou blijven leven. 

We hebben eindeloos overlegd met elkaar en met onze dierenarts en er slapeloze nachten van gehad en uiteindelijk besloten hem die kans te geven. Het alternatief was namelijk dat we hem moesten laten inslapen.  Maar het was een onmogelijke beslissing en ik heb geen idee of ik weer dezelfde keuze zou maken want een lijdensweg is het geweest! 
Foto
De eerste fase was het maken van de brace. Meerdere keren is Gaab een halve dag met Johannes bij een orthopeed (gewoon voor mensen) geweest om te passen, te passen en nog eens te passen.  Dit ding werd namelijk voor de eerste keer gemaakt, helemaal speciaal voor dit doeleinde en helemaal speciaal voor dit hondje. 

Johannes had een eindeloos geduld en werkte overal aan mee. Iedereen was dol op hem. De orthopeed die vaker dingen voor dieren maakte was echt onder de indruk. Sommige honden moesten in de houdgreep om iets gepast te krijgen om hun poot en onze kleine man liet zich keer op keer in dat vreselijke nare harnas persen waarin hij zich niet kon bewegen...... zonder enig protest. 

Op 26 mei 2011 is Johannes geopereerd. Hij ging als vrolijk blij kwispelend puppy met het baasje mee (ik rij geen snelwegen omdat ik heel bang ben,  dus alles kwam in deze op Gaab schouders, daar zijn heel wat vrije dagen in gaan zitten) en kwam als een totaal hoopje ellende weer thuis. 
Foto
Foto
Toen hij eenmaal goed uit de narcose was was hij en totaal in paniek vanwege de brace en hij had zo verschrikkelijk veel pijn de eerste dagen dat zelfs morfine injecties niet hielpen. Hij was net zindelijk maar omdat hij niet kon staan of lopen moest hij ineens in de bench plassen. Ik kan met geen pen beschrijven hoe hartverscheurend het was om te zien dat hij het plassen uit alle macht probeerde op te houden en die strijd uiteindelijk verloor. Uitgebreid hebben we hem beloond dat hij in zijn bench plaste. We wilden uiteraard niet dat hij zich ook nog schuldig voelde. Het heeft jaren geduurd voor hij weer zindelijk was. 
De tweede dag ging hij gillend achter in de bench zitten als we het deurtje open deden. We moesten hem zelf morfine injecties toedienen en andere pijnstillers geven maar al deze zaken waren niet mogelijk zonder hem aan te raken en alles deed hem zeer. Ik weet nog dat ik toen dacht: Wat hebben we gedaan!!!? De dierenarts is gekomen voor de injectie en ook die kreeg het niet voor elkaar hem die te geven zonder dat hij krijste van de pijn. Ze stelde voor hem mee te nemen voor de opname, zonder kosten, maar ik wilde hem bij me houden en hem in een vertrouwde omgeving laten. Die eerste nachten heb ik praktisch niet geslapen. Bij ieder gilletje stond ik alweer beneden bij zijn bench. 
Foto
Na een aantal dagen was de paniek vanwege de brace gelukkig voorbij. Hij kon er mee rechtop zitten en staan en weer even mee naar buiten een plasje doen, 
Foto
Na twee weken was de pijn ook voorbij en toen begon de grootste uitdaging; Johannes rustig houden. Want ook met die brace om was het niet de bedoeling dat hij tegen de tralies van de bench aan sprong. Hij kreeg diverse kalmerende middelen maar niets hielp. De hele dag gilde hij alles aan elkaar als hij wakker was.  Na 4 weken had ik echt het gevoel dat hij letterlijk knettergek van verveling zou worden. 

Huilend heb ik de dierenarts gebeld dat dit zo niet langer ging. In overleg hebben we toen besloten dat hij mee mocht voor korte wandelingetjes en heel even door de tuin mocht lopen af en toe.  Ook hier heb ik een filmpje van, het kan me nog steeds tot tranen toe ontroeren. 
Na 5 weken kwam ik tot de ontdekking dat de brace  hele grote drukplekken had gemaakt op de neus van Johannes.  Hij had verschillende nare wonden. Na contact met de chirurg is er toen vervroegd een foto gemaakt en op basis daarvan is besloten de brace er af te halen. Dat was een fantastisch moment.  Na weken lang een soort robotje hebben vast gehad kon ik eindelijk mijn pup weer knuffelen!  
Foto
Minder goed nieuws was dat het achteraf geen 6 weken duurde voordat het bot om de schroef was uitgehard maar wel 3 maanden! Dat hield in dat hij, in plaats van dat deze rottijd voorbij was,  nog meer dan 2 maanden met een kraag moest lopen en nog zoveel mogelijk in de bench moest. Dat was echt een ontzettende domper. Die 5 weken voelden al als 5 maanden en daar kwamen er nu nog eens 8 bij! 

Maar de brace was gelukkig weg. Omdat Johannes absoluut niet mocht springen of traplopen, nog niet 1 treetje,  hebben we maanden lang een loopplank gehad op de plek waar eerst het trapje van de veranda was. Op dit filmpje is Johannes voor het eerst los zonder zijn brace. Even heerlijk rennen, dat mocht gelukkig af en toe, er moest een evenwicht worden gevonden tussen voorzichtig zijn en toch wat energie kwijt kunnen. Dood eng vond ik het wel maar wat zie je die hond genieten! 
Die zomer was een vreselijke zomer. Een paar dagen nadat Johannes brace eraf mocht kreeg Thomas een dubbele hernia en moest ook 6 weken in een bench. Dus had ik twee honden die bijna non stop aan het piepen waren. Meestal zeg je van dingen dat ze achteraf meevielen. Ik kan het werkelijk niet beweren, ik ben er letterlijk overspannen van geworden die zomer. 

Maar op 15 augustus 2011, één dag voordat hij 8 maanden oud was,  is Johannes uiteindelijk genezen verklaard!  Hij hoefde vanaf dat moment zijn kraag niet meer om en ook niet meer in de bench. Intussen was Thomas ook weer beter en een hele nare tijd was ten einde. Het enige wat je kan zien aan hem, overgehouden aan de operatie, is dat hij zijn nek minder ver kan bewegen in iedere richting dan andere honden. Als hij achterom wil kijken moet hij zich omdraaien, iets wat er eerlijk gezegd heel vertederend en komisch uitziet. 
Foto
Als je dus  aan me zou vragen "zou je het nog een keer doen?"zou ik het werkelijk niet weten. Wel kan ik zeggen dat ik verschrikkelijk blij ben dat we het gedaan hebben omdat Johannes nog bij ons is en we allebei zielsveel van dit bijzondere hondje houden.  Maar ongeschonden is hij er naar mijn idee niet afgekomen. Hij is compleet neurotisch geworden in heel veel dingen; van een rustig heel relaxed puppy in de auto bijvoorbeeld is hij veranderd in een zenuwwrak die uren aan het stuk hijgt en piept tijdens een autorit. Dat is volgens mij vanwege de associatie met de afschuwelijke pijn en paniek die hij ervaren heeft na de operatie op de lange rit (anderhalf uur vanaf Tilburg) naar huis. 

Zoals ik al zei heeft het jaren geduurd voordat hij weer zindelijk was. Als we bezoek hebben gehad of uit eten zijn geweest kan hij zo een hele nacht blaffen want dan is hij overstuur (dat laatste doen we ook niet meer) Zoals ik al vaak geschreven heb is hij zwaar epileptisch dus kennelijk is er wel meer verkeerd gegaan in de aanleg van zijn hersentjes. Overigens gaat dat nu al maanden vele malen beter dan het was en de angst die ik in december had dat Johannes niet veel langer bij ons zou mogen zijn is gelukkig weer weg want hoewel hij nog eens in de 10 a 14 dagen een aanval heeft is daar toch een evenwicht in ontstaan waarbij de aanvallen niet alleen minder frequent maar ook minder lang en hevig zijn als eind vorig jaar. 

Het is een hondje met grote tegenstellingen in zijn humeur. Hij gaat van uitzinnige blijdschap naar soms echt een beetje zielig en verdrietig. En hij kan af en toe ook flink kattig zijn naar de andere dieren. Echter nooit tegen ons, in al die tijd met al die angst en al die pijn heeft hij nooit ook maar een grommetje geuit. Hij is verder een vreselijke knuffel en hij kan het hardste rennen van allemaal.  Het is ongelooflijk wetende wat hij doorstaan heeft als je hem ziet rennen. Ik word er altijd helemaal blij van van een rennende Muisemuis! ;) 

Drie jaar is het geleden, dit hele verhaal en het zit nog in mijn hoofd alsof het gisteren was. Ik hoop nooit meer zulke nare keuzes te hoeven maken voor mijn dieren. En ik hoop dat Johannes, al zal hij dan altijd ons zorgenkindje blijven, nog ontzettend lang bij ons mag blijven! 
Foto
3 Comments
liek
22/5/2014 02:17:07 am

Met tranen in mijn ogen lees ik het verhaal,
Als de dag van gister herinner ik mij het drama met vriendje johannes
zelfs ik stond voor er mee op en ging er mee naar bed,
Zo erg wat Johannes als pup dat moest meemaken en ook zal hij het redden?

Oh die foto's zo zielig! Bij het Ien daarvan heb ik een brok in mijn keel
vriendje Johannes watveen moedig ventje ben je en wat heb je geluk gehad met vrouwtje Mieke!
Hopelijk gaat het nog heel.lang goed met je!♥

Reply
Geer link
10/7/2018 04:33:29 pm

Ik lees dit verhaal.en sta versteld . Ik ben echt een honden mens en heb al veel teckels gehad nu nog een dwerg teckel en een witte prachtige herder. Ze zijn mijn beste vrienden zeg ik altijd .
Maar als mijn hond moed lijden door hevige pijn en niet wetende of het ook daadwerkelijk helpt , verlos ik mijn beste maatje uit zijn of haar lijden . Ik hou honden uit liefde ,maar er komt altijd een moment dat je moet kiezen . Hou ik mijn maatje of laat ik hem of haar lijden omdat ik ze niet wil missen . Heel duidelijk nee er zijn grenzen hoeveel je ook van een hond houd hoe jong of hoe oud de hond ook ik . Maar zal mijn hond nooit laten lijden omdat ik hem of haar bij mij wil houden. Ik vind dat echt egoïstisch hoeveel je ook van je hond houd . Heel toevallig kom ik dit bericht tegen dan schieten mij de tranen in de ogen wat z,n beestje door moet maken !!!!!!

Reply
Annemieke
10/7/2018 10:17:32 pm

Geer wat een vreselijke reactie. Ik begrijp t heel goed als iemand andere keuzes zou maken maar om onze keuze nou egoïstisch te noemen! Wij hebben hem een kans gegeven en gekozen in zijn belang. Zou. Ik het nog een keer doen? Nee want hij is uiteindelijk maar 4 jaar oud geworden en stierf nog geen jaar na deze blog. Iets wat je nog steeds vreselijk veel verdriet doet. Bedankt voor deze trap na in dit verdriet! Misschien eens stil staan bij hoe jouw reactie een ander kan raken. De tranen lopen mij ook over de wangen.

Reply



Leave a Reply.

    Foto

    Schrijfster:

    Mijn naam is Annemieke. Ik ben 51  jaar oud en getrouwd met Gabriël en we wonen sinds kort in een dorp in West Brabant.  We hebben helaas geen kinderen maar, misschien mede om die reden, wel een hoop dieren! De dieren geven invulling aan ons bestaan en we genieten dagelijks van de interactie tussen al deze unieke karaktertjes! Ik werk 2 ochtenden per week als boekhouder voornamelijk vanuit huis. Ik heb een eigen Youtube kanaal over onze diergaarde met veel leuke, mooie en grappige fimpjes. https://www.youtube.com/c/crazycoonswackywieners en ik heb een fotobewerkings/digitaal tekeningen bedrijfje
    http://www.vervenmetfotos.nl/
    Verder ben ik thuis bij de beestjes en zorg ik voor het huishouden. Af en toe hebben wij een nestje kittens! 

    Archieven

    February 2021
    January 2021
    September 2020
    July 2020
    May 2020
    April 2020
    March 2020
    February 2020
    January 2020
    November 2019
    October 2019
    September 2019
    August 2019
    July 2019
    June 2019
    May 2019
    April 2019
    March 2019
    February 2019
    January 2019
    December 2018
    November 2018
    October 2018
    September 2018
    August 2018
    July 2018
    June 2018
    May 2018
    April 2018
    March 2018
    February 2018
    January 2018
    December 2017
    November 2017
    September 2017
    August 2017
    July 2017
    June 2017
    April 2017
    March 2017
    February 2017
    January 2017
    December 2016
    November 2016
    October 2016
    September 2016
    August 2016
    July 2016
    June 2016
    May 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    September 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    May 2015
    April 2015
    March 2015
    February 2015
    January 2015
    December 2014
    November 2014
    October 2014
    September 2014
    August 2014
    July 2014
    June 2014
    May 2014
    April 2014
    March 2014
    February 2014
    January 2014
    December 2013
    November 2013
    October 2013
    September 2013
    August 2013
    July 2013

    Categories

    All

    RSS Feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.