Deze maand staat na 3 jaar voor mij nog steeds in het teken van Johannes. Omdat Julius en Johannes op dezelfde dag zijn geboren (allebei op 16 december maar Johannes dus 3 jaar eerder) en Julius nu dus precies even oud is als Johannes toen was, denk ik dit jaar misschien nog wel vaker aan wat we in 2011 hebben meegemaakt. Dus ik heb besloten het eens op te schrijven in mijn blog. Dit is het verhaal:
In de loop van april 2011 begon ons op te vallen dat Johannes zo vaak struikelde tijdens het wandelen. Af en toe leek het alsof hij zijn pootjes niet goed optilde. Eerlijk gezegd moesten we er af en toe wel een beetje om lachen, het zag er zo stuntelig en vertederend uit. Omdat het zo geleidelijk ging maakten we ons in eerste aanleg niet ongerust. Misschien wat groeipijn of onze pup was gewoon wat onhandig....
Echter ergens de laatste dag van april of de eerste van mei werd het ineens vele malen erger. Het was in een weekend en we hadden bezoek toen hij ineens helemaal zwalkend rondliep als of hij stomdronken was. Hij sleepte nu echt met zijn pootjes. De volgende ochtend ging het weer veel beter maar we merkten dat als hij moe was het steeds weer erger werd. Ik heb er destijds een filmpje van gemaakt. Ik weet nog dat dit op een, voor zijn doen, goed moment was. Het kon vcle malen erger.
In de loop van april 2011 begon ons op te vallen dat Johannes zo vaak struikelde tijdens het wandelen. Af en toe leek het alsof hij zijn pootjes niet goed optilde. Eerlijk gezegd moesten we er af en toe wel een beetje om lachen, het zag er zo stuntelig en vertederend uit. Omdat het zo geleidelijk ging maakten we ons in eerste aanleg niet ongerust. Misschien wat groeipijn of onze pup was gewoon wat onhandig....
Echter ergens de laatste dag van april of de eerste van mei werd het ineens vele malen erger. Het was in een weekend en we hadden bezoek toen hij ineens helemaal zwalkend rondliep als of hij stomdronken was. Hij sleepte nu echt met zijn pootjes. De volgende ochtend ging het weer veel beter maar we merkten dat als hij moe was het steeds weer erger werd. Ik heb er destijds een filmpje van gemaakt. Ik weet nog dat dit op een, voor zijn doen, goed moment was. Het kon vcle malen erger.
Die maandag gingen we met hem naar de dierenarts en die zag hem en riep meteen heel ongerust: Wat is er met hem, is hij gevallen??? Binnen een paar seconden stonden er twee dierenartsen een stagiair en een assistente over onze pup van 4.5 maand heen gebogen. Er bleek van alles mis met zijn reflexen en woorden als "waterhoofd" en "hersentumor"vlogen door de spreekkamer.
Na bloedonderzoeken waar niets uit kwam werd ons een MRI geadviseerd en op 12 mei werd die gemaakt. Het meeste werd er nog aan een waterhoofd gedacht. Gaab is met Johannes die ochtend naar Dordrecht gereden, ik moest bij de andere honden blijven want hij zou bijna de hele dag weg zijn. Mocht er een waterhoofd of iets vergelijkbaars worden vastgesteld zou dat ongeneeslijk zijn en zouden we Johannes niet meer bij laten komen uit zijn narcose. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe ik die ochtend Johannes aan Gaab heb meegeven, nog een kusje, nog een knuffel.... Zou ik mijn lieve kleine Muisemuis nog weer terug zien? Ik was echt kapot!
Er werd een zeer ernstige afwijking geconstateerd aan zijn eerste twee nekwervel vlak achter zijn kop. Die nekwervels zaten los en drukten in het ruggenmerg. Daardoor raakte het ruggenmerg langzaam beschadigd wat verlamming tot gevolg had. Zonder een hele zware dure operatie zou Johannes binnen enkele maanden volledig verlamd raken. Deze afwijking is aangeboren en noemt men het "Syndroom van Wobbler". Normaal komt die bijna alleen voor bij grote rassen. We werden door verwezen naar een orthopedisch chirurg in Tilburg die zeer goed bekend stond.
Hij had al veel ervaring met het opereren van deze afwijking maar nog nooit was die operatie uitgevoerd op zo'n klein hondje (Johannes woog iets van een kleine 3 kg) Het probleem was dat de schroeven die gebruikt zouden moeten worden voor het vastzetten van de nekwervel zo klein waren dat er een enorm risico zou zijn dat ze zouden breken als hij zijn kop zou bewegen. De hoop was dat de schroeven het toch een half jaar zouden houden en dan zou er een tweede operatie nodig zijn waarbij grotere en steviger schroeven gebruikt konden worden.
Op de dag echter de de operatie gepland was bleek de chirurg van gedachte te zijn veranderd. Hij had iets bedacht waardoor er maar één operatie nodig zou zijn en in bijzijn van Gaab tekende hij dat op een kladje. De getekende brace zou eerst uitgevoerd moeten worden door een orthopeed. Gaab kwam hiermee thuis en in eerste aanleg was ik bijna letterlijk aan het gillen van paniek. Dit was die tekening.
Na bloedonderzoeken waar niets uit kwam werd ons een MRI geadviseerd en op 12 mei werd die gemaakt. Het meeste werd er nog aan een waterhoofd gedacht. Gaab is met Johannes die ochtend naar Dordrecht gereden, ik moest bij de andere honden blijven want hij zou bijna de hele dag weg zijn. Mocht er een waterhoofd of iets vergelijkbaars worden vastgesteld zou dat ongeneeslijk zijn en zouden we Johannes niet meer bij laten komen uit zijn narcose. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe ik die ochtend Johannes aan Gaab heb meegeven, nog een kusje, nog een knuffel.... Zou ik mijn lieve kleine Muisemuis nog weer terug zien? Ik was echt kapot!
Er werd een zeer ernstige afwijking geconstateerd aan zijn eerste twee nekwervel vlak achter zijn kop. Die nekwervels zaten los en drukten in het ruggenmerg. Daardoor raakte het ruggenmerg langzaam beschadigd wat verlamming tot gevolg had. Zonder een hele zware dure operatie zou Johannes binnen enkele maanden volledig verlamd raken. Deze afwijking is aangeboren en noemt men het "Syndroom van Wobbler". Normaal komt die bijna alleen voor bij grote rassen. We werden door verwezen naar een orthopedisch chirurg in Tilburg die zeer goed bekend stond.
Hij had al veel ervaring met het opereren van deze afwijking maar nog nooit was die operatie uitgevoerd op zo'n klein hondje (Johannes woog iets van een kleine 3 kg) Het probleem was dat de schroeven die gebruikt zouden moeten worden voor het vastzetten van de nekwervel zo klein waren dat er een enorm risico zou zijn dat ze zouden breken als hij zijn kop zou bewegen. De hoop was dat de schroeven het toch een half jaar zouden houden en dan zou er een tweede operatie nodig zijn waarbij grotere en steviger schroeven gebruikt konden worden.
Op de dag echter de de operatie gepland was bleek de chirurg van gedachte te zijn veranderd. Hij had iets bedacht waardoor er maar één operatie nodig zou zijn en in bijzijn van Gaab tekende hij dat op een kladje. De getekende brace zou eerst uitgevoerd moeten worden door een orthopeed. Gaab kwam hiermee thuis en in eerste aanleg was ik bijna letterlijk aan het gillen van paniek. Dit was die tekening.
Het idee was dus dat zijn kop compleet gestabiliseerd moest zijn voor een periode van 6 weken. De schroeven die ze zouden gebruiken zouden worden vastgelijmd met lijm wat zou worden gemaakt van eigen bot wat uit zijn schouder zou worden gehaald. In 6 weken zou dat bot moeten uitharden waardoor de schroeven niet meer konden breken.
Johannes zou dus als pupje van 5 maanden die brace 6 weken moeten dragen en hij zou ook al die tijd 24/7 in een bench moeten. Wij hebben dat geen makkelijke beslissing gevonden. Het financiële plaatje was de makkelijkste beslissing. Dit hele verhaal heeft ons zo'n 4000 euro gekost. Wij waren echter in de gelukkige omstandigheden dat we dat konden betalen en hier is misschien 5 minuten bedenktijd in gaan zitten. Echter konden we hem dit aandoen? Zou hij niet knettergek worden of zelfs vals? Hoe erg kan je een pup laten lijden zonder de garantie te hebben dat hij beter wordt? De kans dat hij de operatie zou overleven was 85%, maar hoe groot de kans op uiteindelijk succes zou zijn en hoe groot de reeds ontstane schade aan het ruggenmerg was konden ze ons niet zeggen. Drie maanden lang zouden we niet weten of Johannes uiteindelijk zou blijven leven.
We hebben eindeloos overlegd met elkaar en met onze dierenarts en er slapeloze nachten van gehad en uiteindelijk besloten hem die kans te geven. Het alternatief was namelijk dat we hem moesten laten inslapen. Maar het was een onmogelijke beslissing en ik heb geen idee of ik weer dezelfde keuze zou maken want een lijdensweg is het geweest!
Johannes zou dus als pupje van 5 maanden die brace 6 weken moeten dragen en hij zou ook al die tijd 24/7 in een bench moeten. Wij hebben dat geen makkelijke beslissing gevonden. Het financiële plaatje was de makkelijkste beslissing. Dit hele verhaal heeft ons zo'n 4000 euro gekost. Wij waren echter in de gelukkige omstandigheden dat we dat konden betalen en hier is misschien 5 minuten bedenktijd in gaan zitten. Echter konden we hem dit aandoen? Zou hij niet knettergek worden of zelfs vals? Hoe erg kan je een pup laten lijden zonder de garantie te hebben dat hij beter wordt? De kans dat hij de operatie zou overleven was 85%, maar hoe groot de kans op uiteindelijk succes zou zijn en hoe groot de reeds ontstane schade aan het ruggenmerg was konden ze ons niet zeggen. Drie maanden lang zouden we niet weten of Johannes uiteindelijk zou blijven leven.
We hebben eindeloos overlegd met elkaar en met onze dierenarts en er slapeloze nachten van gehad en uiteindelijk besloten hem die kans te geven. Het alternatief was namelijk dat we hem moesten laten inslapen. Maar het was een onmogelijke beslissing en ik heb geen idee of ik weer dezelfde keuze zou maken want een lijdensweg is het geweest!
De eerste fase was het maken van de brace. Meerdere keren is Gaab een halve dag met Johannes bij een orthopeed (gewoon voor mensen) geweest om te passen, te passen en nog eens te passen. Dit ding werd namelijk voor de eerste keer gemaakt, helemaal speciaal voor dit doeleinde en helemaal speciaal voor dit hondje.
Johannes had een eindeloos geduld en werkte overal aan mee. Iedereen was dol op hem. De orthopeed die vaker dingen voor dieren maakte was echt onder de indruk. Sommige honden moesten in de houdgreep om iets gepast te krijgen om hun poot en onze kleine man liet zich keer op keer in dat vreselijke nare harnas persen waarin hij zich niet kon bewegen...... zonder enig protest.
Op 26 mei 2011 is Johannes geopereerd. Hij ging als vrolijk blij kwispelend puppy met het baasje mee (ik rij geen snelwegen omdat ik heel bang ben, dus alles kwam in deze op Gaab schouders, daar zijn heel wat vrije dagen in gaan zitten) en kwam als een totaal hoopje ellende weer thuis.
Johannes had een eindeloos geduld en werkte overal aan mee. Iedereen was dol op hem. De orthopeed die vaker dingen voor dieren maakte was echt onder de indruk. Sommige honden moesten in de houdgreep om iets gepast te krijgen om hun poot en onze kleine man liet zich keer op keer in dat vreselijke nare harnas persen waarin hij zich niet kon bewegen...... zonder enig protest.
Op 26 mei 2011 is Johannes geopereerd. Hij ging als vrolijk blij kwispelend puppy met het baasje mee (ik rij geen snelwegen omdat ik heel bang ben, dus alles kwam in deze op Gaab schouders, daar zijn heel wat vrije dagen in gaan zitten) en kwam als een totaal hoopje ellende weer thuis.
Toen hij eenmaal goed uit de narcose was was hij en totaal in paniek vanwege de brace en hij had zo verschrikkelijk veel pijn de eerste dagen dat zelfs morfine injecties niet hielpen. Hij was net zindelijk maar omdat hij niet kon staan of lopen moest hij ineens in de bench plassen. Ik kan met geen pen beschrijven hoe hartverscheurend het was om te zien dat hij het plassen uit alle macht probeerde op te houden en die strijd uiteindelijk verloor. Uitgebreid hebben we hem beloond dat hij in zijn bench plaste. We wilden uiteraard niet dat hij zich ook nog schuldig voelde. Het heeft jaren geduurd voor hij weer zindelijk was.
De tweede dag ging hij gillend achter in de bench zitten als we het deurtje open deden. We moesten hem zelf morfine injecties toedienen en andere pijnstillers geven maar al deze zaken waren niet mogelijk zonder hem aan te raken en alles deed hem zeer. Ik weet nog dat ik toen dacht: Wat hebben we gedaan!!!? De dierenarts is gekomen voor de injectie en ook die kreeg het niet voor elkaar hem die te geven zonder dat hij krijste van de pijn. Ze stelde voor hem mee te nemen voor de opname, zonder kosten, maar ik wilde hem bij me houden en hem in een vertrouwde omgeving laten. Die eerste nachten heb ik praktisch niet geslapen. Bij ieder gilletje stond ik alweer beneden bij zijn bench.
De tweede dag ging hij gillend achter in de bench zitten als we het deurtje open deden. We moesten hem zelf morfine injecties toedienen en andere pijnstillers geven maar al deze zaken waren niet mogelijk zonder hem aan te raken en alles deed hem zeer. Ik weet nog dat ik toen dacht: Wat hebben we gedaan!!!? De dierenarts is gekomen voor de injectie en ook die kreeg het niet voor elkaar hem die te geven zonder dat hij krijste van de pijn. Ze stelde voor hem mee te nemen voor de opname, zonder kosten, maar ik wilde hem bij me houden en hem in een vertrouwde omgeving laten. Die eerste nachten heb ik praktisch niet geslapen. Bij ieder gilletje stond ik alweer beneden bij zijn bench.
Na een aantal dagen was de paniek vanwege de brace gelukkig voorbij. Hij kon er mee rechtop zitten en staan en weer even mee naar buiten een plasje doen,
Na twee weken was de pijn ook voorbij en toen begon de grootste uitdaging; Johannes rustig houden. Want ook met die brace om was het niet de bedoeling dat hij tegen de tralies van de bench aan sprong. Hij kreeg diverse kalmerende middelen maar niets hielp. De hele dag gilde hij alles aan elkaar als hij wakker was. Na 4 weken had ik echt het gevoel dat hij letterlijk knettergek van verveling zou worden.
Huilend heb ik de dierenarts gebeld dat dit zo niet langer ging. In overleg hebben we toen besloten dat hij mee mocht voor korte wandelingetjes en heel even door de tuin mocht lopen af en toe. Ook hier heb ik een filmpje van, het kan me nog steeds tot tranen toe ontroeren.
Huilend heb ik de dierenarts gebeld dat dit zo niet langer ging. In overleg hebben we toen besloten dat hij mee mocht voor korte wandelingetjes en heel even door de tuin mocht lopen af en toe. Ook hier heb ik een filmpje van, het kan me nog steeds tot tranen toe ontroeren.
Na 5 weken kwam ik tot de ontdekking dat de brace hele grote drukplekken had gemaakt op de neus van Johannes. Hij had verschillende nare wonden. Na contact met de chirurg is er toen vervroegd een foto gemaakt en op basis daarvan is besloten de brace er af te halen. Dat was een fantastisch moment. Na weken lang een soort robotje hebben vast gehad kon ik eindelijk mijn pup weer knuffelen!
Minder goed nieuws was dat het achteraf geen 6 weken duurde voordat het bot om de schroef was uitgehard maar wel 3 maanden! Dat hield in dat hij, in plaats van dat deze rottijd voorbij was, nog meer dan 2 maanden met een kraag moest lopen en nog zoveel mogelijk in de bench moest. Dat was echt een ontzettende domper. Die 5 weken voelden al als 5 maanden en daar kwamen er nu nog eens 8 bij!
Maar de brace was gelukkig weg. Omdat Johannes absoluut niet mocht springen of traplopen, nog niet 1 treetje, hebben we maanden lang een loopplank gehad op de plek waar eerst het trapje van de veranda was. Op dit filmpje is Johannes voor het eerst los zonder zijn brace. Even heerlijk rennen, dat mocht gelukkig af en toe, er moest een evenwicht worden gevonden tussen voorzichtig zijn en toch wat energie kwijt kunnen. Dood eng vond ik het wel maar wat zie je die hond genieten!
Maar de brace was gelukkig weg. Omdat Johannes absoluut niet mocht springen of traplopen, nog niet 1 treetje, hebben we maanden lang een loopplank gehad op de plek waar eerst het trapje van de veranda was. Op dit filmpje is Johannes voor het eerst los zonder zijn brace. Even heerlijk rennen, dat mocht gelukkig af en toe, er moest een evenwicht worden gevonden tussen voorzichtig zijn en toch wat energie kwijt kunnen. Dood eng vond ik het wel maar wat zie je die hond genieten!
Die zomer was een vreselijke zomer. Een paar dagen nadat Johannes brace eraf mocht kreeg Thomas een dubbele hernia en moest ook 6 weken in een bench. Dus had ik twee honden die bijna non stop aan het piepen waren. Meestal zeg je van dingen dat ze achteraf meevielen. Ik kan het werkelijk niet beweren, ik ben er letterlijk overspannen van geworden die zomer.
Maar op 15 augustus 2011, één dag voordat hij 8 maanden oud was, is Johannes uiteindelijk genezen verklaard! Hij hoefde vanaf dat moment zijn kraag niet meer om en ook niet meer in de bench. Intussen was Thomas ook weer beter en een hele nare tijd was ten einde. Het enige wat je kan zien aan hem, overgehouden aan de operatie, is dat hij zijn nek minder ver kan bewegen in iedere richting dan andere honden. Als hij achterom wil kijken moet hij zich omdraaien, iets wat er eerlijk gezegd heel vertederend en komisch uitziet.
Maar op 15 augustus 2011, één dag voordat hij 8 maanden oud was, is Johannes uiteindelijk genezen verklaard! Hij hoefde vanaf dat moment zijn kraag niet meer om en ook niet meer in de bench. Intussen was Thomas ook weer beter en een hele nare tijd was ten einde. Het enige wat je kan zien aan hem, overgehouden aan de operatie, is dat hij zijn nek minder ver kan bewegen in iedere richting dan andere honden. Als hij achterom wil kijken moet hij zich omdraaien, iets wat er eerlijk gezegd heel vertederend en komisch uitziet.
Als je dus aan me zou vragen "zou je het nog een keer doen?"zou ik het werkelijk niet weten. Wel kan ik zeggen dat ik verschrikkelijk blij ben dat we het gedaan hebben omdat Johannes nog bij ons is en we allebei zielsveel van dit bijzondere hondje houden. Maar ongeschonden is hij er naar mijn idee niet afgekomen. Hij is compleet neurotisch geworden in heel veel dingen; van een rustig heel relaxed puppy in de auto bijvoorbeeld is hij veranderd in een zenuwwrak die uren aan het stuk hijgt en piept tijdens een autorit. Dat is volgens mij vanwege de associatie met de afschuwelijke pijn en paniek die hij ervaren heeft na de operatie op de lange rit (anderhalf uur vanaf Tilburg) naar huis.
Zoals ik al zei heeft het jaren geduurd voordat hij weer zindelijk was. Als we bezoek hebben gehad of uit eten zijn geweest kan hij zo een hele nacht blaffen want dan is hij overstuur (dat laatste doen we ook niet meer) Zoals ik al vaak geschreven heb is hij zwaar epileptisch dus kennelijk is er wel meer verkeerd gegaan in de aanleg van zijn hersentjes. Overigens gaat dat nu al maanden vele malen beter dan het was en de angst die ik in december had dat Johannes niet veel langer bij ons zou mogen zijn is gelukkig weer weg want hoewel hij nog eens in de 10 a 14 dagen een aanval heeft is daar toch een evenwicht in ontstaan waarbij de aanvallen niet alleen minder frequent maar ook minder lang en hevig zijn als eind vorig jaar.
Het is een hondje met grote tegenstellingen in zijn humeur. Hij gaat van uitzinnige blijdschap naar soms echt een beetje zielig en verdrietig. En hij kan af en toe ook flink kattig zijn naar de andere dieren. Echter nooit tegen ons, in al die tijd met al die angst en al die pijn heeft hij nooit ook maar een grommetje geuit. Hij is verder een vreselijke knuffel en hij kan het hardste rennen van allemaal. Het is ongelooflijk wetende wat hij doorstaan heeft als je hem ziet rennen. Ik word er altijd helemaal blij van van een rennende Muisemuis! ;)
Drie jaar is het geleden, dit hele verhaal en het zit nog in mijn hoofd alsof het gisteren was. Ik hoop nooit meer zulke nare keuzes te hoeven maken voor mijn dieren. En ik hoop dat Johannes, al zal hij dan altijd ons zorgenkindje blijven, nog ontzettend lang bij ons mag blijven!
Zoals ik al zei heeft het jaren geduurd voordat hij weer zindelijk was. Als we bezoek hebben gehad of uit eten zijn geweest kan hij zo een hele nacht blaffen want dan is hij overstuur (dat laatste doen we ook niet meer) Zoals ik al vaak geschreven heb is hij zwaar epileptisch dus kennelijk is er wel meer verkeerd gegaan in de aanleg van zijn hersentjes. Overigens gaat dat nu al maanden vele malen beter dan het was en de angst die ik in december had dat Johannes niet veel langer bij ons zou mogen zijn is gelukkig weer weg want hoewel hij nog eens in de 10 a 14 dagen een aanval heeft is daar toch een evenwicht in ontstaan waarbij de aanvallen niet alleen minder frequent maar ook minder lang en hevig zijn als eind vorig jaar.
Het is een hondje met grote tegenstellingen in zijn humeur. Hij gaat van uitzinnige blijdschap naar soms echt een beetje zielig en verdrietig. En hij kan af en toe ook flink kattig zijn naar de andere dieren. Echter nooit tegen ons, in al die tijd met al die angst en al die pijn heeft hij nooit ook maar een grommetje geuit. Hij is verder een vreselijke knuffel en hij kan het hardste rennen van allemaal. Het is ongelooflijk wetende wat hij doorstaan heeft als je hem ziet rennen. Ik word er altijd helemaal blij van van een rennende Muisemuis! ;)
Drie jaar is het geleden, dit hele verhaal en het zit nog in mijn hoofd alsof het gisteren was. Ik hoop nooit meer zulke nare keuzes te hoeven maken voor mijn dieren. En ik hoop dat Johannes, al zal hij dan altijd ons zorgenkindje blijven, nog ontzettend lang bij ons mag blijven!
RSS Feed
