Wij zijn alweer een kleine week geleden thuis gekomen van een heerlijke vakantie. We waren dit jaar niet zoals normaal met de caravan weg maar we hadden voor het eerst in ons leven een huisje gehuurd. Dat is ons over het algemeen best goed bevallen, zeker omdat het nu niet bepaald weer was om bij te kamperen want van de 12 dagen heeft het 10 dagen geregend.
Wat wij het leukste vonden van het huisje was dat er een hele grote omheinde tuin bij zat. Ik had me van tevoren al erg verheugd dat de honden eindelijk eens flink konden rennen. Hoewel we een redelijk ruim huis hebben en onze tuin ook groot genoeg is om hun energie in kwijt te kunnen is lange stukken rennen voor onze jongens iets wat ze zelden of nooit kunnen.
Wij laten onze honden namelijk nooit loslopen. Ik merk dat ik daar nog wel eens afkeurende opmerkingen over krijg. En ik moet zeggen dat als ik bij een ander foto's en filmpjes zie van heerlijk rond rennende en spelende teckels in de bossen of het strand dat het me ook wel eens spijt dat we dat met onze jongens niet aandurven. Echter voor mijzelf geldt, dat zolang ik ze niet volledig onder appèl heb ik het niet veilig vind om ze los te laten lopen. Ik hoor te vaak verhalen over honden die verdwijnen, vast komen te zitten, dood worden gereden, in aanraking komen met andere honden en daarbij verwond raken of erger, en ik zou zelf werkelijk geen seconde rust meer hebben. Want hoewel ik best vind dat onze honden redelijk zijn opgevoed durf ik toch absoluut niet te beweren dat ik ze 100% onder appèl heb. Ze hebben een behoorlijk jachtinstinct bijvoorbeeld en daar kan ik echt niet tegenop.
Ik zeg dit trouwens absoluut niet als kritiek op mensen die hun honden wel los laten. Zolang die honden andere honden of mensen niets doen ben ik van mening dat iedereen hier zelf een beslissing over moet nemen en vaak zou ik willen dat ik er wat relaxter in kon staan. Maar helaas we zitten nu eenmaal zo in elkaar zoals we in elkaar zitten. Dus hebben onze honden misschien de pech een overbezorgd vrouwtje te hebben maar ik hoop dat dan wel weer door andere dingen gecompenseerd wordt. ;-)
Onze teckels vroeger thuis bij mijn ouders liepen wel altijd los. En die luisterden in mijn herinnering binnen niet eens naar het woord "kom" (ik vraag me af of ze wisten wat het betekende) laat staan buiten. Ik kan me nog herinneren dat het meerdere keren gebeurd is dat Floris onze langhaar ineens foetsie was. En dan hoorden we hem heel ver weg ergens gillen. Mijn vader dook dan in paniek het bos in en kwam na eindeloos zoeken terug met Floris die ergens muurvast had gezeten in een prikkelbosje. Toen Willem, de andere langhaar oud werd, werd hij ontzettend seniel en keerde regelmatig zelf ineens terug naar huis tijdens het wandelen, heel hard rennend want lichamelijk was hij nog in topconditie. Hij is op die manier meerdere keren een hele drukke weg overgestoken, het is werkelijk een wonder dat hij het overleefd heeft. Maar Floris en Willem hadden weinig jachtinstinct.
Wat wij het leukste vonden van het huisje was dat er een hele grote omheinde tuin bij zat. Ik had me van tevoren al erg verheugd dat de honden eindelijk eens flink konden rennen. Hoewel we een redelijk ruim huis hebben en onze tuin ook groot genoeg is om hun energie in kwijt te kunnen is lange stukken rennen voor onze jongens iets wat ze zelden of nooit kunnen.
Wij laten onze honden namelijk nooit loslopen. Ik merk dat ik daar nog wel eens afkeurende opmerkingen over krijg. En ik moet zeggen dat als ik bij een ander foto's en filmpjes zie van heerlijk rond rennende en spelende teckels in de bossen of het strand dat het me ook wel eens spijt dat we dat met onze jongens niet aandurven. Echter voor mijzelf geldt, dat zolang ik ze niet volledig onder appèl heb ik het niet veilig vind om ze los te laten lopen. Ik hoor te vaak verhalen over honden die verdwijnen, vast komen te zitten, dood worden gereden, in aanraking komen met andere honden en daarbij verwond raken of erger, en ik zou zelf werkelijk geen seconde rust meer hebben. Want hoewel ik best vind dat onze honden redelijk zijn opgevoed durf ik toch absoluut niet te beweren dat ik ze 100% onder appèl heb. Ze hebben een behoorlijk jachtinstinct bijvoorbeeld en daar kan ik echt niet tegenop.
Ik zeg dit trouwens absoluut niet als kritiek op mensen die hun honden wel los laten. Zolang die honden andere honden of mensen niets doen ben ik van mening dat iedereen hier zelf een beslissing over moet nemen en vaak zou ik willen dat ik er wat relaxter in kon staan. Maar helaas we zitten nu eenmaal zo in elkaar zoals we in elkaar zitten. Dus hebben onze honden misschien de pech een overbezorgd vrouwtje te hebben maar ik hoop dat dan wel weer door andere dingen gecompenseerd wordt. ;-)
Onze teckels vroeger thuis bij mijn ouders liepen wel altijd los. En die luisterden in mijn herinnering binnen niet eens naar het woord "kom" (ik vraag me af of ze wisten wat het betekende) laat staan buiten. Ik kan me nog herinneren dat het meerdere keren gebeurd is dat Floris onze langhaar ineens foetsie was. En dan hoorden we hem heel ver weg ergens gillen. Mijn vader dook dan in paniek het bos in en kwam na eindeloos zoeken terug met Floris die ergens muurvast had gezeten in een prikkelbosje. Toen Willem, de andere langhaar oud werd, werd hij ontzettend seniel en keerde regelmatig zelf ineens terug naar huis tijdens het wandelen, heel hard rennend want lichamelijk was hij nog in topconditie. Hij is op die manier meerdere keren een hele drukke weg overgestoken, het is werkelijk een wonder dat hij het overleefd heeft. Maar Floris en Willem hadden weinig jachtinstinct.
Op deze foto staan Floris en Willem
Anders was het met de ruwharen die daarop volgden. Dan gingen mijn ouders met de honden naar het bos. De achterklep van de auto ging open en daar kwamen drie knettergekke ruwharen gillend uit gerold. Binnen de kortste keren waren die een konijn op het spoor en renden dan luid joelend het bos in om vervolgens eindeloos weg te blijven. De afspraak tussen mijn ouders was dat ze zouden wachten op de plek waar de honden het bos in verdwenen waren. Mijn vader, die volgens mij ook totaal niet geschikt is voor het hebben van een loslopende hond, kon dat uiteindelijk nooit dus na enige tijd verdween dan ook hij schreeuwend "MAURITS, OTJE, FELIX!!!!" het bos in achter de teckels aan. Mijn moeder bleef dan hoogst geïrriteerd achter want praktisch altijd waren de honden eerder terug dan mijn vader en dan stond zij daar met 3 ongeduldige teckels eindeloos op mijn vader te wachten die nog steeds al roepend door de bossen rende. Het was eigenlijk om je te bescheuren van het lachen.
Een verhaal wat me ook erg is bijgebleven is dat mijn moeder en mijn destijds hoogzwangere zusje samen naar het bos gingen met de de drie ruwharen van mijn ouders, de ruwhaar van mijn zusje en onze langhaar. Dus weer "achterklep van de auto open en rennen maar!" (Ik was toen 22 jaar, nog wat minder bezorgd en met de honden van mijn ouders erbij mocht onze Marloes ook los) Echter kwamen ze toen de boswachter tegen en die melde dat ze hun honden moesten aanlijnen of onder appèl moesten hebben. Waarop mijn moeder de honden riep die er wel braaf even aankwamen rennen maar er vervolgens allemaal weer als een gek vandoor gingen want dat was nu eenmaal zoals ze dat gewend waren. Even je neus laten zien en weer gaan.
De boswachter was intussen erg boos aan het worden over zoveel ongehoorzaamheid en stond er op dat de honden alle vijf werden aangelijnd. En toen bleken ze maar 3 riemen bij zich te hebben. Ze hebben toen (na heeeel vaak de honden opnieuw roepen want die bleven maar op en neer rennen) twee honden met hun kop door de lus van het handvat van een riem gedaan en zijn op de een of andere manier terug bij de auto gekomen.
Ik zie ze nog samen terugkomen. Mijn arme hoogzwangere zusje helemaal in tranen van de stress en mijn moeder bijna in tranen van het lachen! ;-)
Een verhaal wat me ook erg is bijgebleven is dat mijn moeder en mijn destijds hoogzwangere zusje samen naar het bos gingen met de de drie ruwharen van mijn ouders, de ruwhaar van mijn zusje en onze langhaar. Dus weer "achterklep van de auto open en rennen maar!" (Ik was toen 22 jaar, nog wat minder bezorgd en met de honden van mijn ouders erbij mocht onze Marloes ook los) Echter kwamen ze toen de boswachter tegen en die melde dat ze hun honden moesten aanlijnen of onder appèl moesten hebben. Waarop mijn moeder de honden riep die er wel braaf even aankwamen rennen maar er vervolgens allemaal weer als een gek vandoor gingen want dat was nu eenmaal zoals ze dat gewend waren. Even je neus laten zien en weer gaan.
De boswachter was intussen erg boos aan het worden over zoveel ongehoorzaamheid en stond er op dat de honden alle vijf werden aangelijnd. En toen bleken ze maar 3 riemen bij zich te hebben. Ze hebben toen (na heeeel vaak de honden opnieuw roepen want die bleven maar op en neer rennen) twee honden met hun kop door de lus van het handvat van een riem gedaan en zijn op de een of andere manier terug bij de auto gekomen.
Ik zie ze nog samen terugkomen. Mijn arme hoogzwangere zusje helemaal in tranen van de stress en mijn moeder bijna in tranen van het lachen! ;-)
Op deze foto staat Gaab met Maurits en Otje,
Hoe dan ook, ondanks dat ik achteraf vreselijk om dit soort verhalen kan lachen en ik zelfs vermoed dat mijn teckels toch echt wel wat beter luisteren dan die van mijn ouders deden zit ik toch niet te wachten op dat soort zenuwslopende taferelen. ;)
Dus daarom was de grote omheinde tuin extra genieten want nu konden de jongens eens lekker helemaal volop rennen. We hebben door het slechte weer weinig kunnen doen en ook niet veel gewandeld maar we hebben wel heel veel foto's gemaakt van rennende teckels.
En ik heb ook een filmpje gemaakt om een beetje de sfeer weer te geven. Omdat de buren allemaal hele grote honden hadden en we er niet 100% op durfden te vertrouwen dat onze honden echt niet ergens onder het gaas heen konden, hebben we ze met name in een afzonderlijk omheind weitje laten spelen. Maar ze hebben pret gehad en daarom wij ook! :)
Dus daarom was de grote omheinde tuin extra genieten want nu konden de jongens eens lekker helemaal volop rennen. We hebben door het slechte weer weinig kunnen doen en ook niet veel gewandeld maar we hebben wel heel veel foto's gemaakt van rennende teckels.
En ik heb ook een filmpje gemaakt om een beetje de sfeer weer te geven. Omdat de buren allemaal hele grote honden hadden en we er niet 100% op durfden te vertrouwen dat onze honden echt niet ergens onder het gaas heen konden, hebben we ze met name in een afzonderlijk omheind weitje laten spelen. Maar ze hebben pret gehad en daarom wij ook! :)
Impressie van de vakantie van de teckels ;)
RSS Feed
