Gisteren was het dan eindelijk zover. De kittens van Elfje en Kareltje zijn geboren! Gisterochtend was ze onrustig. Ze ging niet slapen, veranderde steeds van houding, ging de hele tijd naar de bak. Ik durfde haar niet meer alleen te laten en Gaab is aan het einde van de ochtend naar huis gekomen om voor de andere dieren te zorgen.
Toch lieten ze op zich wachten want pas om 3 uur ’s middags verloor ze de slijmprop. Toen was er stress want ze bleef maar beetje bloed verliezen. Ik heb de dierenarts gebeld en die zei dat ik het tot 6 uur kon aankijken en als ze dan geen persweeën had moest ik terugbellen. Een dik uur later begonnen dan toch eindelijk de persweeën. Mevrouw was geenszins van plan om in de werpkist te gaan maar bleef bij me op het bed zitten en zat zelfs bij me op schoot te persen!
De weeën kwamen langzaam op gang maar het leek wel heel beheerst. Om kwart over 5 werd Sammy-Jo geboren. En Elfje ging compleet over de rooie! De placenta kwam niet meteen mee en ze bungelde dus aan haar. Ze begon er wild naar te bijten! Ik stelde haar gerust en ze kwam weer bij me op schoot zitten. Voorzichtig maar wel snel heb ik de navelstreng gebroken en kon ik Sammy-Jo oppakken om aan haar mama te laten zien. Na even snuffelen snapte Elfje het en kalmeerde ze.
We hebben zo samen even op het bed gezeten en toen ik op ging staan om iets te pakken sprong Elfje van het bed af en ging doelbewust naar de werpkist. Snel heb ik Sammy-Jo bij haar gelegd en toen was het goed! Dat was wel prettig want ondanks mijn pogingen op het bed wat matjes onder haar te schuiven zat alles onder het bloed en het vruchtwater. We hebben nogal wat te wassen nu. ;)
Ze vond het wel prima zo met 1 kitten en het duurde bijna anderhalf uur voordat zich nummer 2 aankondigde. Af en toe een halfslachtige wee tot er ineens om 18.40 met flinke schreeuw Joey-Leigh geboren werd! Wat een ongelooflijk klein vechtertje. Ze zat nog in het vlies en vocht zich daar uit met een soort driftbui. Een echte black-tortie!
Elfje liet zich tijdens de bevalling ook van haar felle kant zien trouwens. Klom ze het ene moment bijna in mij van liefde en troost, kon ik het volgende moment een mep krijgen en beet ze me met een pijnlijke wee zelfs in mijn been! Maar goed, het zij haar vergeven. ;)
Om 19.00 uur volgde toen Oliver en daarna werd het weer heel rustig. Dat duurde tot 20.15 toen zich min of meer out of the blue Lulu-May aandiende! Ik wist dat er nog eentje moest komen maar Elfje vond het wel best. Vier kittens prima aantal. Ze had geen weeën meer en lag heerlijk en gelukkig met haar vier kittens te slapen. We hebben het bijna 2 uur gegeven maar er gebeurde echts niets meer.
Om 5 over 10 heb ik toen oxytocine gespoten, een middel wat de weeën weer opwekt en tot nu altijd succesvol was maar nu helaas niets deed. Na een half uur heb ik de dierenarts gebeld en overlegd dat we het nog een half uurtje zouden aankijken. Ik wist zeker dat er nog eentje in zat want niet alleen telde de foto er 5, ik kon m ook heel duidelijk nog voelen zitten. Tegen 23.00 heb ik de dierenarts weer gebeld en we konden meteen komen. Elfje en kittens ingepakt en gaan. Daar heeft ze nog weer een injectie gekregen, dit keer in de spier en dat had effect! Twintig minuten later werd Tennessee Tristan geboren om half twaalf. We konden meteen weer naar huis.
Het was een lange dag geweest en nadat we e.a. hadden opgeruimd en nog even bij waren gekomen ging ik pas tegen half twee slapen. (Nou ja slapen…met 1 oog en 2 oren open zeg maar) Maar wat heeft ze een prachtig nestje gekregen!!! Alles was goed aangekomen vanmorgen en ze liggen er zeer tevreden bij!
Ik heb ook weer een filmpje gemaakt van deze wederom bijzondere ervaring. Iedere bevalling is toch weer compleet anders. Helaas mis ik wat footage omdat ze ons met nummer 4 nogal overviel en nummer 5 bij de dierenarts geboren is en ik er niet aan gedacht heb te filmen. Daarentegen zijn de opnames van de geboorte van Joey-Leigh wel weer heel bijzonder!
Toch lieten ze op zich wachten want pas om 3 uur ’s middags verloor ze de slijmprop. Toen was er stress want ze bleef maar beetje bloed verliezen. Ik heb de dierenarts gebeld en die zei dat ik het tot 6 uur kon aankijken en als ze dan geen persweeën had moest ik terugbellen. Een dik uur later begonnen dan toch eindelijk de persweeën. Mevrouw was geenszins van plan om in de werpkist te gaan maar bleef bij me op het bed zitten en zat zelfs bij me op schoot te persen!
De weeën kwamen langzaam op gang maar het leek wel heel beheerst. Om kwart over 5 werd Sammy-Jo geboren. En Elfje ging compleet over de rooie! De placenta kwam niet meteen mee en ze bungelde dus aan haar. Ze begon er wild naar te bijten! Ik stelde haar gerust en ze kwam weer bij me op schoot zitten. Voorzichtig maar wel snel heb ik de navelstreng gebroken en kon ik Sammy-Jo oppakken om aan haar mama te laten zien. Na even snuffelen snapte Elfje het en kalmeerde ze.
We hebben zo samen even op het bed gezeten en toen ik op ging staan om iets te pakken sprong Elfje van het bed af en ging doelbewust naar de werpkist. Snel heb ik Sammy-Jo bij haar gelegd en toen was het goed! Dat was wel prettig want ondanks mijn pogingen op het bed wat matjes onder haar te schuiven zat alles onder het bloed en het vruchtwater. We hebben nogal wat te wassen nu. ;)
Ze vond het wel prima zo met 1 kitten en het duurde bijna anderhalf uur voordat zich nummer 2 aankondigde. Af en toe een halfslachtige wee tot er ineens om 18.40 met flinke schreeuw Joey-Leigh geboren werd! Wat een ongelooflijk klein vechtertje. Ze zat nog in het vlies en vocht zich daar uit met een soort driftbui. Een echte black-tortie!
Elfje liet zich tijdens de bevalling ook van haar felle kant zien trouwens. Klom ze het ene moment bijna in mij van liefde en troost, kon ik het volgende moment een mep krijgen en beet ze me met een pijnlijke wee zelfs in mijn been! Maar goed, het zij haar vergeven. ;)
Om 19.00 uur volgde toen Oliver en daarna werd het weer heel rustig. Dat duurde tot 20.15 toen zich min of meer out of the blue Lulu-May aandiende! Ik wist dat er nog eentje moest komen maar Elfje vond het wel best. Vier kittens prima aantal. Ze had geen weeën meer en lag heerlijk en gelukkig met haar vier kittens te slapen. We hebben het bijna 2 uur gegeven maar er gebeurde echts niets meer.
Om 5 over 10 heb ik toen oxytocine gespoten, een middel wat de weeën weer opwekt en tot nu altijd succesvol was maar nu helaas niets deed. Na een half uur heb ik de dierenarts gebeld en overlegd dat we het nog een half uurtje zouden aankijken. Ik wist zeker dat er nog eentje in zat want niet alleen telde de foto er 5, ik kon m ook heel duidelijk nog voelen zitten. Tegen 23.00 heb ik de dierenarts weer gebeld en we konden meteen komen. Elfje en kittens ingepakt en gaan. Daar heeft ze nog weer een injectie gekregen, dit keer in de spier en dat had effect! Twintig minuten later werd Tennessee Tristan geboren om half twaalf. We konden meteen weer naar huis.
Het was een lange dag geweest en nadat we e.a. hadden opgeruimd en nog even bij waren gekomen ging ik pas tegen half twee slapen. (Nou ja slapen…met 1 oog en 2 oren open zeg maar) Maar wat heeft ze een prachtig nestje gekregen!!! Alles was goed aangekomen vanmorgen en ze liggen er zeer tevreden bij!
Ik heb ook weer een filmpje gemaakt van deze wederom bijzondere ervaring. Iedere bevalling is toch weer compleet anders. Helaas mis ik wat footage omdat ze ons met nummer 4 nogal overviel en nummer 5 bij de dierenarts geboren is en ik er niet aan gedacht heb te filmen. Daarentegen zijn de opnames van de geboorte van Joey-Leigh wel weer heel bijzonder!
RSS Feed
