Onze eerste teckeltje....

Het is deze maand 30 jaar geleden dat wij onze eerste hond kregen! Zoals de meesten intussen misschien wel weten ben ik met teckels opgegroeid, er was een teckel al voor ik geboren was en ik lag samen met mijn moeder en een teckel in het kraambed. Maar in 1991 waren Gaab en ik bijna 4 jaar samen waarvan dik één jaar  getrouwd en we hadden “alleen” nog maar 3 katten, geen hond. 

De komst van onze eerste hond had alles te maken met mijn rijbewijs. Ik was geen ster in het halen van dit papiertje. Ik vond rijlessen doodeng en de instructeurs nog enger. Daarom stopte ik steeds met lessen, wat ook niet geholpen werd door het feit dat ik in 4 jaar in 5 verschillende plaatsen woonde.  Hoewel ik met mijn 18e al begonnen was met rijlessen was ik bijna 22 toen ik eindelijk een rijbewijs had. Mijn ouders die eerst voor mijn lessen betaalden hadden me op een gegeven moment gezegd dat ik zelf maar mijn rijlessen moest betalen en ik die kosten terug zou krijgen als ik eenmaal het fel begeerde papiertje in mijn bezit had.
​
Toen dat eindelijk het geval was vroeg mijn moeder of ik niet liever een teckeltje zou krijgen. Over het antwoord hoefde ik niet lang na te denken! ;) Gaab echter was niet meteen enthousiast. Zelf niet echt opgegroeid met huisdieren op een enkele cavia en wat vogeltjes na, was hij net gewend aan de 3 katten die er intussen op listige wijze (dankzij mij) gekomen waren en zag met een hond een heleboel bezwaren. Maar ik heb mijn overredingskracht niet van een vreemde en nadat mijn moeder en ik een hele avond samen op hem ingepraat hadden ging hij overstag en waren we 2 dagen later in het bezit van Baboeschka van de Rode Vosjes, een rood langharig standaard teefje dat wij Marloes doopten! 

Marloes was een hele aanhankelijke hond die niet bepaald een doetje was. Het was het een kenau die binnen de kortste keren de leiding had over 3 volwassen reutjes van mijn ouders. Ze was ook ontzettend waaks. Wij moesten altijd voorgaan met bezoek en heel duidelijk aan haar maken dat iemand binnen mocht komen anders was ze niet te vertrouwen. Op dag voor de bruiloft van mijn zusje in 1996 ging het mis. We hadden de cateraar die zijn auto aan het uitladen was meerdere keren gewaarschuwd niet zelf door het tuinhek van mijn ouders naar binnen te gaan maar te wachten tot wij het open deden. Maar zoals zoveel mensen denken: “Ach wat kan dat teckeltje nou helemaal doen?” negeerde hij onze waarschuwingen  met als gevolg van een tripje naar de eerste hulp en een paar hechtingen in zijn kuit.

Marloes was denk ik een hele lieve moeder geweest. Toen we 2 jaar later Willemijn erbij kregen moederde ze over haar. Als Willemijn ’s nachts piepte kwam Marloes mij uit bed halen!

En toen er in 1993 een nestje kittens was die voor het eerst beneden waren pakte ze de kittens één voor één in haar bek (dat waren hele angstige ogenblikken kan ik vertellen!!)  legde ze in een bench en ging er zelf bijliggen en weigerde de moederpoes er nog erbij te laten. (waarop wij uiteraard ingrepen) 

Ze was ook heel slim. Toen ze wat ouder werd en moeite kreeg met op de bank springen, trok ze een kussentje van de bank aan een puntje op de grond  Als het kussen dan op de grond lag gebruikte zij het als opstapje om op de bank te springen.
In de laatste jaren van haar leven werd deze truc consequent toegepast!
​
Ze werd 14 jaar oud…ons eerste teckeltje...ik moest even aan haar denken.